မယ်ဆိုင်မြို့ထိုင်းနိုင်ငံမြန်မာနိုင်ငံဖက်က တာချီလိတ်မြို့နဲ့ ထိစပ်နေတဲ့ နယ်ခြားမြို့ကလေး ။ခေတ် အစဉ်အဆက် ဥပဒေဖေါက်ဖျက်သူတွေ မှောင်ခို ခိုးသွင်းခိုထုတ်သူတွေ ကျက်စားတဲ့ မြို့ကလေး ။နယ်စပ်မြို့ဖြစ်လို့ လက်ရဲဇက်ရဲ လက်မရွံ့လူမိုက်တွေ ကြေးစားလူသတ်သမားတွေ ပေါတဲ့ နယ်စွန်နယ်ဖျားမြို့ကလေး ဖြစ်သည် ။အချိန်က မနက်၁၀နာရီခွဲ ။ နှစ်နိုင်ငံကို ဆက်သွယ်ထားတဲ့ တံတားကြီးပေါ်မှာ မြန်မာနဲ့ ထိုင်းအလံတွေ တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ လွင့်ပျံနေကြသည် ။တံတားကြီးပေါ် ဖြတ်ကူးနေကြတဲ့လူတွေ တပုံကြီး အများကြီးဘဲ ။ မြန်မာဖက်က ထိုင်းဖက်ကို ဖြတ်တဲ့လူတွေ ထိုင်းဖက်က မြန်မာဖက်ကို ကူးတဲ့လူတွေ ။ လူတွေ လူတွေ …။ ဈေးသည်တွေ..ကုန်သည်တွေ..တိုးရစ် ကမ္ဘာလှည့်ခရီးသည်တွေ …။ပြည့်နှက်စည်ကားနေသည် ။တံတားကြီးပေါ်က မဖြတ်ဘဲ ရေတိမ်တဲ့ ချောင်းလေးကနေ ဖြတ်နေတဲ့ လူတွေလည်း ရှိသည် ။
စိုင်းမောက် သည် မယ်ဆိုင်မြို့ဖက်က စားသောက်ဆိုင်တဆိုင်မှာ ထိုင်ရင်း မြန်မာဖက်ကမ်းက တံတားကို ဖြတ်ကူးလာကြတဲ့လူတွေကို စူးစူးစိုက်စိုက် စောင့်ကြည့်နေသည် ။ဆိုင်ကလေးသည် ကျဉ်းမြောင်းလှသည် ။ ဆိုင်နံရံမှာ ထိုင်းဘုရင်နဲ့ မိဖုရားတို့ရဲ့ ဓါတ်ပုံတွေ ချိတ်ထားသည် ။ ထိုင်စားဖို့ စားပွဲတွေ ခုံတွေ ချထားပေမယ့် ဆိုင်လေးထဲမှာ ဒယ်အိုးတလုံးနဲ့ မိန်းမကြီးတယောက်ကကော်ပြန့်လိပ်တွေ ကြော်နေသလို ဝက်ခြေထောက်တွေကို တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ခုတ်ဖြတ်နေ တဲ့ မိန်းမတယောက်ကလည်း ရှိနေသည် ။ဝက်သားစဉ်းကော ပါတဲ့ ကြာဇံပြုတ် ကျဲကျဲတခွက်ကို သူ စားနေသည် ။မနက်၁၀နာရီ ဘဲ ရှိသေးသည် ။ စိုင်းမောက်သည် ချမ်းဘီယာ နှစ်လုံးဆင့် ချပြီးနေပြီ ။ ဘီယာကို ပုလင်းလိုက် မော့သောက်လိုက် ကြာဇံပြုတ်ကို ရှလူးလို့ အသံမြည်အောင် စုတ်သောက်လိုက်နဲ့ ။ဒီနေ့ ပစ္စည်းလာပို့မှာမို့ သူစောင့်နေတာ ။ပစ္စည်းက “ ရှယ် ” ..။ရှယ်မို့ စိုင်းမောက် လာစောင့်နေတာ ။ ရိုးရိုး သာမန်ကုန်တွေ ဆိုရင် တောထဲက စခန်းကို ပို့ခိုင်းလိုက်တာ ။ ရှယ် ဆိုရင်တော့ သူကိုယ်တိုင် ကိုင်တွယ်တယ် ။စိုင်းမောက်သည် မယ်ဆိုင်မှာ ပွဲစားတယောက် အဖြစ် လူသိများသည် ။
ဘာပွဲစားလည်းလို့ အတိအကျ မဟုတ် ။ဘာဖြစ်ဖြစ်သူက ကြားခံပြီး ရောင်းပေးသည် ။ ဝယ်ပေးသည် ။ ရှာပေးသည် ။ မြန်မာတွင်းထွက် ကျောက်မျက်ရတနာ လည်း သူပွဲစားလုပ်သည် ။ ဘိန်းဖြူ ကုတ်ကင်း စိတ်ကြွဆေးပြားလည်း သူ ပွဲစားလုပ်သည် ။ ရွှေချောင်း..စိန် လဲ ပွဲစား လုပ်သည် ။ နောက်ပိုင်းမှာလူပွဲစားလည်း လုပ်သည် ။ လူကုန်ကူးတဲ့လူတွေဆီကနေ သူတို့ခေါ်လာတဲ့ မိန်းကလေးငယ်ငယ်တွေကို သူက ဝယ်သူတွေ လက်ထဲကို ထည့်ပေးတဲ့ အလုပ် ဖြစ်သည် ။ ဝယ်သူရှာပေး သလို ရောင်းချင်တဲ့လူလည်း သူက ရှာပေးသည် ။စိုင်းမောက်သည် နံမည်အရှေ့က စိုင်းပါပေမယ့် ရှမ်းသွေး တစက်မှ မပါ ။ ဒီဒေသမှာ မွေးလို့ ကြီးပြင်းလို့ စိုင်းဆိုတာ နံမည်မှာ ပါနေတာ ။ သူက ကိုးကန့်တရုတ်နဲ့လားဟူအမေက မွေးတဲ့ကောင် ။ စိုင်းမောက်သည် မွေးကထဲက မိဘဆိုတာ ဘယ်သူမှန်း မသိခဲ့ဘူး ။ သူများအိမ်မှာ ကျွန်လို မွေးထားတဲ့ကောင် ။ အရွယ်ရောက်လာတဲ့အချိန် အဲဒီအိမ်ကနေ ထွက်ပြေးသည် ။ တေပေလေလွင့်ပြီး လက်နက်ကိုင် ဗိုလ်တယောက်က သူ့ကို မွေးစားခဲလို့ တောထဲမှ သေနတ်ကောင်းကောင်း သုံးစွဲတတ်သည် ။ ပစ်ခတ်တတ်သည် ။ လက်နက်မဲ့ ဗန်ဒို ..ရှမ်းသိုင်း..ထိုင်းက မွေထိုင်း စတဲ့ ကိုယ်ခံပညာတွေ သူ ကျွမ်းကျင်သည် ။ အမြဲ သေနတ် ဖြစ်ဖြစ် ဓါး ဖြစ်ဖြစ် သူဆောင်လေ့ရှိသည် ။
စိုင်းမောက်ရဲ့စိတ်တွေက ကြမ်းတမ်း ကြမ်းကြုတ်သလို သူ့ရုပ်ကလည်း ကြမ်းသည် ။ ကြည့်လိုက်တာနဲ့ သူဟာ လူဆိုး လူမိုက် လူရမ်းကား တယောက် ဆိုတာ သိသာလွန်းသည် ။စိုင်းမောက်မှာ သနားကြင်နာတတ်တဲ့ စိတ် လုံး၀ မရှိ ။ နည်းနည်းမှ မပါ ။ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သည် ။ ယုတ်မာရိုင်းစိုင်းသည် ။ပက်စက်သည် ။ သူ့ကို လူဆိုးတယောက်လို့ ခေါ်ဆို သတ်မှတ်ကြသည် ။ ဓါးပြတိုက် လူသတ်ပြန်ပေးဆွဲညှင်းပန်းတာတွေမှာ နံမည်ကြီးသလို မိန်းမတွေကို ရက်ရက်စက်စက် မုဒိန်းကျင့်တာမှာလည်း နံမည်ကြီးသည် ။ သူ့တကိုယ်လုံး ဆေးမှင် တက်တူးတွေ အပြည့်ထိုးထားသည် ။ကျောကုန်းမှာက တရုတ်နဂါးကြီး နှစ်ကောင် ထိုး ထားသည် ။ လက်မောင်းနှစ်ဖက်နဲ့ ရင်ဘတ်မှာလည်း အရုပ်တွေ စာတန်းတွေ အပြည့်ဘဲ ။ စာတန်းတွေက ထိုင်းနဲ့ ကမ္ဘောဒီးယား စာတွေ ။ တုတ်ပြီး ဓါးပြီး သေနတ်ပြီးတဲ့ ဆေးတွေလို့ သူက တခါတခါ ဖွင့်ပြောတတ်သည် ။ လက်ဖျန်မှာကတော့ ရှည်မျောမျော ကွင်းလေးတွေ အများကြီးဘဲ ထိုးထားသည် ။
သူ မုဒိန်းကျင့်လိုက်တဲ့စော် တွေကို မှတ်တမ်းတင်ထားတာလို့ နီးစပ်တဲ့ လူတွေကို သူက ပြတတ်သည် ။ တခါကျင့်ရင် တကွင်း ။ သူ့လက်ဖျန်နှစ်ဖက်လုံး အပြည့်နီးပါး ဖြစ်နေပြီ ။ ချိန်းထားတဲ့အချိန် ကျော်လာလို့ စိုင်းမောက် စိတ်တိုလာသည် ။ သူဝတ်ထားတဲ့ အပြာရောင် မိုးကာသား ဂျာကင်ပါးလေးထဲ ထည့်ထားတဲ့ ဖုန်းကို ထုတ်ပြီး ခေါ်ဖို့ လုပ်လိုက်တဲ့အချိန် သူရှိနေတဲ့ စားသောက်ဆိုင်တန်းရှေ့ကို ထိုးဆိုက်လာတဲ့ ဆိုင်ကယ်တစီးကို ကြည့်လိုက်တော့ သူနဲ့ ချိန်းထားတဲ့ဒေါ်နန်းလုံး ဖြစ်နေသည် ။ ဒေါ်နန်းလုံးရဲ့ ခါးကိုကိုင်ပြီး အနောက်က ခွလိုက်လာတဲ့ ကောင်မလေးကို စိုင်းမောက် တွေ့လိုက်တော့ အံ့သြသွားသည် ။ တော်တော်လေးကို ညက်နေလို့ ။ ကောင်းနေလို့ ။ လန်းနေလို့ ။ ဒေါ်နန်းလုံးက သူ ပစ္စည်းကောင်းတာ ညက်တာ ရှာဖွေပေးနိုင်ရင် ခေါင်းကို မော့ ပြုံးနေတာဘဲ ။ဒေါ်နန်းလုံးသည် သူခေါ်လာတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ အပြိုင် ဂျင်းဘောင်းဘီ ကြပ်ကြပ်ကို ဝတ်ထားသည် ။ကြီးမားတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို နှဲ့ကာလျှောက်ရင်း.. “ စိုင်းမောက်…ဆောတီးဘဲ…နဲနဲ နောက်ကျသွားတယ်ဟာ…”လို့ ပြောလိုက်သည် ။
“ ဒေါ်နန်းလုံး..ခင်ဗျားကတော့ အရာရာနဲ့ အကြောင်းကြောင်းဘဲဗျာ….” မဲ့ရွဲ့ပြီး အပြစ်တင်လိုက်တဲ့ စိုင်းမောက်က ဆိုင်ကယ်ပေါ်က ဆင်းလာတဲ့ ကောင်မလေးကို ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး ကြည့်သည် ။ အကဲခတ်သည် ။ လုပ်စားနေတာ ကြာပြီ ။ တခါမှ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ ကုန် မရဘူးသေးလို့ ။ “ ဘယ်လိုလဲ စိုင်းမောက်..လန်းတယ် မဟုတ်လား…”အနားကပ်လာတဲ့ ဒေါ်နန်းလုံးဆီက ချွေးနံ့နဲ့ ရောနေတဲ့ အပေါစား ရေမွှေးအနံ့က ထောင်းကနဲ ထွက်လာသည် ။ “ ဒေါ်နန်းလုံး…ဘယ်ကများ ရှာတွေ့လာလဲ…”“ ကျိုင်းတုံဖက်က…ကဲ..စိုင်းမောက်..ပစ္စည်း ကြိုက်တယ်ဟုတ်…ငါ့ဖက်က တာဝန်ကျေပြီနော်…ငါ ဒိုးမယ်…”“ အိုကေ…ဒီတခါတော့ ခင်ဗျား တော်သွားပြန်ပြီ……ဟီး…လစ်တော့ …လစ်တော့…” စိုင်းမောက်က ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ရပ်ထားတဲ့ အနီရဲရဲ အရောင် တိုယိုတာဟိုင်းလက်စ်ကြီးဆီကို ကောင်မလေးကို ခေါ်သွားသည် ။ “ နင့်နံမည် ဘာလဲ…” စိုင်းမောက် မေးသည် ။ “ နန်းနှောင်း ” “ နင် အပျိုလား…” “ ဟုတ်..” “ ရည်းစားထားဘူးလား…” “ ဟုတ်..” “ ရည်းစားနဲ့ လိုးဘူးလား…” ကောင်မလေးရဲ့ ပါးမို့မို့တွေ နီတွတ်သွားသည် ။ ဘာမှ ပြန်မဖြေဘဲ ခေါင်းလေးငုံ့နေသည် ။
“ ဟဲ့..နင့်ကို ငါမေးနေတယ်..မေးရင်ဖြေ..မဖြေရင်..ဖြေတာနှေးရင် ပါးရိုက်ခံရမယ်….ဖြေ….ဖြေ..ငါမေးတာငို ဖြေ … နင် ရည်းစားနဲ့ လိုးဘူးလား….” ကောင်မလေး ခေါင်းခါပြသည် ။ ပါးစပ်ကတော့ “မလုပ်ဖူးဘူး ..” လို့ ဖြေသည် ။ “ သေချာတယ်နော်…” ကောင်မလေး ခေါင်းညှိမ့်ပြသည် ။ စိုင်းမောက် နားအရသာခံလိုတာကြောင့် မေးနေတာ မဟုတ်ဘူး ။ ကောင်မလေး အပျိုစစ်ရင် ဈေးက မတရားကောင်းသည် ။ အပျိုစစ်ကို ရောင်းနိုင်ဖို့ အရေးကြီးသည် ။ ရုပ်ဘယ်လောက် ချောချောအပျိုမစစ်ရင် ဈေးသိပ် မရဘူး ။ စိုင်းမောက် ကားမောင်းရင်း ဒီအလန်းစားလေးကို ဘယ် ဘူတားကြီးလက်ထဲကို ရောင်းစားရမလဲ စဉ်းစားနေ၏ ။ သူ့ကို အပျိုစစ် အချောစား ရှာခိုင်းထားတာ သုံးယောက် ရှိနေသည် ။ ဈေးကောင်းပေးမယ့်လူကို ဦးစားပေး ရောင်းမှာ ။ ဆုမ်ဆက်ခ် ကို ရောင်းမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။ ဆုမ်ဆက်ခ် က မယ်ဆိုင်မြို့အပြင်မှာ နေတဲ့ ထိုင်းသူဌေးကြီး ဖြစ်သည် ။ သူ့အိမ်မှာ ခိုင်းဖို့ ခေါ်ထားတာတွေက အကုန် မြန်မာဖက်ခြမ်း အနီးအနား ရွာတွေက ကောင်မလေးတွေချည်းဘဲ ။ ဆုမ်ဆက်ခ် က မြန်မာစကားလည်း နဲနဲပါးပါး ပြောတတ်သည် ။
ထိုင်းဖက်မှာက အပျိုဖေါ်ဝင်တာနဲ့ အပျို မစစ်တော့ ။ အပျိုစစ်ကို ရှာနေတာ ရူးနှမ်းခြင်းတမျိုးလားလို့ ဆုမ်ဆက်ခ်ရဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းတွေက မေးခွန်းထုတ်ကြသည် ။ ဘယ်သူဘာဘဲ ပြောပြော ဆုမ်ဆက်ခ်က အပျိုစစ်စစ်ကို ဈေးကြီးပေးပြီး လုပ်သည်။ သူက စဖွင့်သူ ဆိုတာကိုလည်း ဂုဏ်ယူသည် ။ ဆုမ်ဆက်ခ်ဆီ မပို့ခင် သူ ကောင်မလေးကို နဲနဲပါးပါး ကြည့်ရှုစစ်ဆေးဦးမည် လို့ တွေးလိုက်သည် ။ ဆုမ်ဆက်ခ် ကို အပျိုစစ်စစ် အပ်နိုင်ဖို့ ကောင်မလေးကို သူ ဖြုတ်လို့တော့ မဖြစ်ဘူး ။ စောက်ဖုတ်မှ မဟုတ်ဘူး..ဖင်ကိုလည်း ဖြုတ်လို့ မဖြစ်ဘူး ။ တခါက သူဌေးတယောက်ကို ရောင်းတာ သူ ဖင်ချထားတာ ပေါ်သွားလို့ သူဌေးက စိတ်ဆိုးပြီး မိတ်ပျက်သွားခဲ့ဘူးသည် ။ သူကလည်း စောက်ဖုတ် တခါမှ မလုပ်ဖူးရင် ပြီးတာဘဲ ဆိုပြီး အဲဒီ ကောင်မလေးကို လီးစုတ်ခိုင်းပြီး ဖင်ကို လိုးလိုက်သည် ။ ဒါပေမယ့် သူဌေးက ကောင်မလေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို စစ်ကြည့်ရုံမက ဖင်ပေါက်ကိုပါ စစ်ကြည့်သည် ။ ကောင်မလေးကိုလည်း စစ်မေးသည် ။ ဖင်ပေါက် ပါကင်ပွင့်ထားတာ သိသွားတော့ စိုင်းမောက်ကို အရမ်း စိတ်ဆိုးသည် ။ ဒီကထဲက သူ ရောင်းကုန်တွေကို အထူး သတိထားသည် ။ ကြားထဲက အမြတ်ထုတ်တဲ့ အနေနဲ့တော့ ရောင်းမယ့် ကောင်မလေးတွေကို သူ ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ် စိတ်ကြိုက်ကိုင်တွယ် ဆော့ကစားသည် ။
ပုလွေကိုင်ခိုင်းသည် ။ သူကလည်း ဘာဂျာကိုင်ချင်ပေမယ့် မကိုင်ရဲဘူး ။ တော် ကြာ ကောင်မလေးက တအားယားပြီး မနေနိုင်ဘဲ သခွားသီးတို့ မုန်လာဥတို့ ထိုးထည့်လို့ အပျိုမှေးပေါက်သွား ပြီး ဝယ်သူ သူဌေးတွေက အပျိုမစစ်ဘူး ဘာညာ ကွန်ပလိန်းတက်မှာ စိုးလို့ ။ လမ်းမကြီးကနေ ညာဖက်ကို ဖဲ့ထွက် ချိုးသွားတဲ့ လမ်းကလေး အတိုင်း ဆယ်မိနစ်လောက် မောင်းလိုက်တော့ စိုင်းမောက် နေတဲ့ ခြံဝင်းကို ရောက်သွားသည် ။ စိုင်းမောက်က သူ အလုပ်လုပ်တဲ့အခါ အဆင်ပြေအောင် လူသူ နဲ့ ဝေးတဲ့ ခြံကျယ်ကျယ်ကို ငှားထားသည် ။ သူ့အခြေအနေက ငွေရှိပေမယ့် ဗြုံးကနဲ ထပြေးချင်ပြေးရတတ်တဲ့ မတည်ငြိမ်တဲ့ သဘာ၀ ကြောင့် သူ အိမ်ကို ငှားနေတာက များသည် ။ သူ့တပည့်မွန်းရှိုင်းက ခြံတံခါး ပြေးလာဖွင့်ပေးသည် ။ မွန်းရှိုင်းက ရန်ကုန်က လူလည်ပွဲစား ။ ဟိုတုန်းက စည်ကားခဲ့တဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ဈေး ကျောက်ပွဲစားတန်းမှာ ကျင်လည်ခဲ့တဲ့ လမ်းဘေးကျောက်ပွဲစား ။ ပုံစံက အသားညိုညို ခပ်ဖိုင့်ဖိုင့် ဆံပင်ရှည်ရှည် ။ တချို့လူတွေက သူ့ကို အိုင်းရင်းခရော့စ် တီးဝိုင်းက နံမည်ကြီး အဆိုတော် တယောက်နဲ့ တူတယ်လို့ ပြောကြတယ် ။
မွန်းရှိုင်းက ဒီလို အပြောခံရတာကို ကျေနပ်နေတာ ။ သူက ပုံမှားရိုက်ချင်နေတာလေ ။ တာချီလိတ်ကို ကျောက်လာရောင်းရင်းနဲ့ ဒီနယ်မြေကို ကြိုက်သွားပြီး ရန်ကုန်ကို မပြန်တော့ဘဲ ဒီမှာဘဲ လုပ်စားနေတဲ့ကောင် ။ စိုင်းမောက်ရဲ့ မိုက်ကန်းဆိုးသွမ်းတာတွေကို တွေ့သလို စိုင်းမောက် ပွတာထောတာတွေကိုလည်းသူ တွေ့ပြီး အားကျသွားခဲ့တယ် ။ စိုင်းမောက်ကို ဆရာတင်တယ် ။ စိုင်းမောက်ဆီမှာ တပည့်ခံတယ် ။ စိုင်းမောက်က “ မွန်းရှိုင်း..ဘာထူးလဲ…” လို့ လှမ်းမေးသည် ။ “ မထူးဘူး ဘော့စ်…အေးဆေးဘဲ..ဟာ…အလန်း စားလေးပါလား…ဟိဟိ….” လို့ မွန်းရှိုင်းက ဖြေလိုက် ပြောလိုက်သည် ။ ကားကို တိုက်ပုလေးရဲ့ အရှေ့ ဆင်ဝင်အောက်မှာ ထိုးဆိုက်လိုက်သည် ။ “ ကဲ ဆင်း..ကောင်မလေး….မင်းကို ငါ စစ်ဆေးစရာတွေ ရှိတယ်….” တိုက်ကလေးထဲကို ကောင်မလေးကို ခေါ်သွားသည် ။ စိုင်းမောက်က ရှေ့က ဝင်သွားပြီး ကောင်မလေးက အ နောက်က လိုက်သွားတာ ။ အခန်းတခန်းထဲကို ရောက်သွားတော့ စိုင်းမောက်က ကောင်မလေးကို အခန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်ဖို့ ပြောလိုက်သည် ။ ကောင်မလေးက သူပြောတဲ့အတိုင်း အခန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်သည် ။
စိုင်းမောက် စားပွဲတလုံးပေါ်မှာ ရှိနေတဲ့ စကော့ဝစ်စကီပုလင်းကို ကောက်ယူပြီး မော့သောက်လိုက်သည် ။ ပြီးတော့ အရက်ပုလင်းနားမှာ ချထားတဲ့ လိပ်ကျောက်မြီး ကြာပွတ်ကို ကောက်ယူလိုက်သည် ။ မင်း ငါ့စကားကို နားမထောင်ရင် ကြာပွတ်စာ မိမည် လို့ ဆိုလိုတဲ့သဘော ။ တကယ်တော့ ခြောက်စားခြင်း သာ ဖြစ်သည် ။ ရောင်းကုန်ကို အရှိုးထင်အောင် ကြာပွတ်နဲ့ သူ တကယ်မရိုက်ရဲဘူး။ “ မင်း အဝတ်တွေ အကုန်လုံး တခု မကျန် ချွတ်လိုက်စမ်း..” ကောင်မလေး စိုင်းမောက်ကို တချက်ကြည့်သည် ။ တုတ်တုတ် မလှုပ်သေး ။ စိုင်းမောက် ခြေတလှမ်းတိုးသွားသည် ။ လိပ်ကျောက်မြီးကြာပွတ်ကို ကိုင်ရင်း ။ ကောင်မလေး နာဘူးနေပြီ ထင်သည် ။ အသားအနာမခံတော့ဘူး ။ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို အကုန် ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ ဖြူဝင်းစိုပြေ ပြီး အချိ ုးကျတဲ့ အဝတ်မဲ့ကိုယ်လုံးလေး ကို စိုင်းမောက်ရဲ့ ကျဉ်းမြောင်းပြီး စူးရှတဲ့ မျက်လုံးတွေက သေသေချာချာ အသေးစိတ် ကြည့်နေသည် ။
တောက်..ရေရေလည်လည် ရှယ်ဘဲ ..ဒါမျိုးလေး ဝါးလိုက်လို့ကတော့ အသက်ရှည်ဆေးဘဲ ..ဟီး…။ အပျိုစစ်ကဈေးတအားကောင်းလို့သာ..တခါတခါကျတော့လည်း ဒီလို လိင်ကျွန်မလေးမျိ ုး တယောက်လောက် ငါ့ကိုယ်ပိုင် ဆွဲထားချင်လိုက်တာကွာ….။ စူတင်းဖြိုးကော့နေတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ နို့တွေကို သူ အသာလေး စမ်းနေသည် ။ နူးညံ့လိုက်တာ…။ အိုး…ကောင်းမှကောင်း..လှမှလှ …။နို့သီးလေးတွေက ချိုင့်ဝင်နေဆဲ ။ အပြင်ကိုတောင် စူထောင် မထွက်သေးဘူး ။ အနောက်ဖက်ကို ကော့ထွားနေတဲ့ ဖင်တုန်းတွေကို ကိုင်စမ်းကြည့်ပြန်သည် ။ တော်တော့်ကို ကောင်းတဲ့ဖင် ။ ကျန်းမာရေးက ဘာကောင်းမလဲ မမေးနဲ့ ..။ အရှေ့ဖက်က အဖုတ်ကလည်း အိဖေါင်းနေသည် ။ အမွှေးပါးပါးနုနုလေးတွေ ဖုံးနေတဲ့ အဖုတ်ကို စိုင်းမောက် လက်နဲ့ စမ်းရုံမက ဒူးထောက်ထိုင် မျက်လုံးမှိတ်လိုက်ပြီး ရှူသည် ။ အား..ဟား……အင်း…..။ အားဟားအင်း….။ အမလေး …။ သူ တအား ကြိုက်သည် ။ အဖုတ်က ညှီစို့စို့ အနံ့လေးက သူ့ကို အင်အားတွေ ပြည့်သွားစေသလိုဘဲ ။ ကောင်မလေးက အဖုတ် နှုတ်ခမ်းသား ထူထူ တွန့်တွန့်လေးတွေကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ စမ်းကိုင်လိုက်တဲ့အချိန် နဲနဲ တွန့်သလိုလို နောက်ကို ဆုတ်လိုက်သလိုလို လုပ်လိုက်လို့ ကြာပွတ်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည် ။ ကောင်မ လေး ငြိမ်သွားသည် ။
စိုင်းမောက် မတ်တပ် ထရပ်သည် ။ နို့လှလှတွေကို နမ်းသည် ။ ကောင်မလေး မျက်နှာလေး မဲ့နေသည် ။ လျာနဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတဖက်ကို ယက်လိုက်သည် ။ “ အင်…” ဆိုတဲ့ အသံလေး တိုးတိုးလေး ထွက်လာသည် ။ သူ့နှုတ်ခမ်းကြီးတွေနဲ့ ဖမ်းငုံ စို့လိုက်သည် ။ သူ့လက်တဖက်က ဖင်တုန်းတွေကို ကိုင်သည် ။ စမ်းသည် ။ ပွတ် သည် ။ ပြီးတော့ ဆုပ်နယ်သည် ။ညှစ်သည် ။ ကိုင်လို့ မဝဘူး ။ အရမ်း ကိုင်လို့ ကောင်းသည် ။ အရှေ့ဖက်က အဖုတ်ကို စမ်းပြန်သည် ။ နှုတ်ခမ်းသား ထူထူတွန့်တွန့်လေး နှစ်ဖတ်ကို ကိုင်စမ်းသည် ။ ပွတ်သည် ။ ကောင်မလေးဆီက ညည်းသံတွေ ကြားရသည် ။ အဖုတ်က တဖြေးဖြေး စိုလာသည် ။ စေးထန်း ထန်း အရေကြည်တွေ စိုလာသည် ။ အလိုတူလို့ မဟုတ်ပေမယ့် ကိုင်တာများတော့ သဘာဝဓါတ်သဘောက မနေဘူး ။ အရည်စိုရွှဲလာသည် ။ စိုင်းမောက်ရဲ့ ငပဲကြီးက တအားတောင်လာသည် ။ ဘောင်းဘီထဲကနေ တအား ရုန်းကန်ထွက်နေသည် ။ စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ တက်လုပ်လိုက်မိတော့မည် ။ စိုင်းမောက် ကောင်မလေးကို အနားက ကုတင်လေးပေါ်မှာ ထိုင် ခိုင်းလိုက်ပြီး သူ့ဘောင်းဘီကို ကြယ်သီးဖြုတ် ဇစ်ဖွင့်ချလိုက်သည် ။ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဝတ်ထားလို့ ငပဲကြီး ဖြောင်းကနဲ ကန်ထွက်လာသည် ။ ဒစ်ပြဲကြီးက မှိုပွင့်ကြီးလိုဘဲ ထိပ်ဖူးကားကားကြီးနဲ့ ။ ကောင်မလေး လန့်သွားသည် ။
ဒီလိုငပဲကြီး သူ့ဘဝမှာ မတွေ့ဖူးဘူး ဖြစ်မည် ။ စိုင်းကျောက် နှုတ်ခမ်းသား ထူထူလေးတွေနဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ အဖုတ်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး သူ့ငပဲကြီးကို တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ပြီး ရှေ့နောက် ပွတ်တိုက်သည် ။ အပျိုစစ်စစ်မှ ဈေးကောင်းရတာမို့ သူ အဖုတ်ကို အနီးကပ်ကြည့်ပြီး ကွင်းဘဲ တိုက်လိုက်တာ ။ ဘယ်လက်နဲ့အဖုတ်အကွဲကြောင်းကို စမ်း ညာလက်နဲ့ ကွင်းတိုက်တာ ။ မကြာခင် စိုင်းမောက် ကိုယ်ကြီး ဆတ်ကနဲ တုန်သွားပြီး သူ့ဒုတ်ထိပ်ဖူးထိပ်အပေါက်ကနေ သုတ်ရည်ပျစ်ပျစ်တွေ ဖျောကနဲ ဖျောကနဲ ပန်းပန်းထွက်သွားသည် ။ “ အားးးးး…..အင်းးးး……” မွန်းရှိုင်းသည် အသစ်ရောက်လာတဲ့ ကောင်မလေးကို စိုင်းမောက် အပြင်သွားတဲ့ အချိန်မှာ စောင့်ကြည့်ထားရမည် ။ ကောင်မလေးကို စိုင်းမောက် ခေါ်လာတဲ့နေ့က စိုင်းမောက် ကောင်မလေးကို ကိုင် တွယ်တာ..အဖုတ်ကို ပွတ်ပြီး ကွင်းတိုက်ပစ်တာတွေ မွန်းရှိုင်း ချောင်းနေလို့ အားလုံး မြင်လိုက်ရသည် ။ မွန်းရှိုင်း အကြောင်းကို သိတဲ့ စိုင်းမောက်က သူအပြင်သွားခါနီး မွန်းရှိုင်းကို ခေါ်လိုက်သည် ။
“ မွန်းရှိင်း . . . ” “ ဘော့စ် …လာပြီ..အဟီး …. အိမ်သာ ဝင်နေလို့….အဟဲ….ဘာလုပ်ပေးရမလဲ . .” “ မွန်းရှိုင်း….ဒီစော်လေးက ဈေးကွက်ထဲကနော်..မင်းသွားဖိမယ် မကြံနဲ့..ပက်ကင် ဆိုပြီး ဈေးတင်ရိုက်မှာ….” လို့ မှာသည် ။ မွန်းရှိုင်းက “ ဟီး….သိ…သိပါတယ်….ဘော့စ်..ကြည့်ရုံပါ….ကြည့်ရုံလေးပါ..ဟီး…ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး …. ” လို့ ရူး သလိုလို ပေါသလိုလို အိုက်တင်နဲ့ ပြောလိုက်သည်။ မွန်းရှိုင်းသည် စိုင်းကျောက်ကို အသေကြောက်သည် ။ စိုင်းကျောက် ဘယ်လောက် ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သည် ပက်စက်သည် ဆိုတာကို မွန်းရှိုင်း တော်တော်လေး သိ ထားသည် ။ သူ့ရှေ့မှာ လုပ်ပြထားတာတွေ မနည်းဘူး ။ သူ့နဲ့ ရန်သူဖြစ်လာတဲ့ လူတွေကို ခုတ်တယ် ထစ်တယ် ပါးပါးလှီးတယ် ။ တခါထဲ မသတ်ပစ်လိုက်ဘဲ ညှင်းပြီး နှိပ်စက်ပြီး မှ သတ်တတ်တယ် ။ တလုံးထိုး သေနတ်နဲ့ ပစ်သတ်ခဲ့တာတွေလည်း မနည်းဘူး ။ လူမိုက်ကံကောင်း ပေါ့ ။ စိုင်းကျောက် အခုထိ အဖမ်းမခံရသေးဘူး ။ ထောင်မကျသေးဘူး ။ လူယုတ်မာ တိုင်း လူဆိုးလူမိုက်တိုင်း အဖမ်းမခံရ..ထောင်မကျဘူး ဆိုတာ မွန်းရှိုင်း သဘောပေါက် နားလည်သွားရတယ် ။
သူတပါးကို မကောင်းလုပ်ရင် ပြန်ခံရတတ်တယ် လို့ လူတွေ ပြောကြဆိုကြတာတွေ မွန်းရှိုင်း ငယ်ငယ်ထဲက ကြား ဖူးနေခဲ့တယ် ။ တခါတလေ လူယုတ်မာတွေ ရေရှည်ကြီး ကောင်းစားနေတာတွေကို မြင်ရတော့ မွန်းရှိုင်း အံ့သြတယ် ။ စိုင်းကျောက် ဖျက်ဆီးလိုက်လို့ ဘဝပျက်သွားရတဲ့ မိန်းမတွေ မနည်းဘူး ။ မိန်းမကောင်းလေးတွေ ကနေ ထိုင်းနိုင်ငံဖက်မှာ ကြေးစားဖါသည်မတွေ ဖြစ်ကုန်သည် ။ စိုင်းကျောက်သည် သူလုပ်တာကို ဆန့်ကျင်တဲ့ ကာပြန် တော်လှန်တဲ့ မိန်းကလေးတွေကို ပက်စက် ယုတ်မာတဲ့ နည်းလမ်းတွေနဲ့ နှိပ်စက်ခဲ့တာတွေကိုလည်း မွန်းရှိုင်း မျက်စိနဲ့ တပ်အပ်မြင်တွေ့ခဲ့ရတာ အကြိမ်ပေါင်း မနည်းတော့ဘူး ။ ပြောရင်းဆိုရင်း တင်တောင် ဆိုပြီး ခြံဝက ခေါင်းလောင်းသံတွေ ကြားလိုက်ရသည် ။ မွန်းရှိုင်း ပြူတင်းပေါက်က ကြည့်လိုက်သည် ။ မိန်းမတယောက် ခြံတံခါးရှေ့မှာ ရပ်နေသည် ။ အဝေးက ကြည့်တာမို့ သေသေချာချာတော့ မသဲကွဲဘူး ။ စားပွဲပေါ် ချထားတဲ့ ပစ္စတိုသေနတ်ကို ခါး မှာ ထိုးလိုက်ပြီး အိမ်ထဲက ထွက်လိုက်တယ် ။ ခြံဝကို လျှောက်သွား လိုက်တယ် ။ “ ဘာကိစ္စလဲ..ဘယ်သူနဲ့ တွေ့ချင်လဲ….” ခပ်မာမာ မေးလိုက်တဲ့ မွန်းရှိုင်းကို ခြံပြင်က မိန်းမက “ ငါ စိုင်းကျောက်ရဲ့ မယားပါ ..သူနဲ့ အရေးတကြီး တွေ့ ချင်လို့….” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။
မွန်းရှိုင်း ဒီမိန်းမကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး အကဲခတ်လိုက်တယ် ။ မဆိုးဘူး ။ အသက်တော့ နဲနဲကြီးနေပြီ ။ ပိန်ပိန်ပါးပါး အသားဖြူစွတ်စွတ် ရှမ်းမ ။ စိုင်းကျောက်ရဲ့ များပြားလှတဲ့ မယား တွေ ထဲက တယောက် ဖြစ်မည် ။ ကြည့်ရတာ ရိုးသားပုံရသည် ။ အိမ်ထဲ အဝင်ခံလိုက်လို့ စိုင်းကျောက် သူ့ ကို ရစ်မှာလည်း မွန်းရှိုင်း ကြောက်သေးသည် ။ “ ခဏလေးစောင့်…ခင်ဗျားနံမည်..ဘာလဲ…” “ နန်းဟွမ်း….” မွန်းရှိုင်း ဟမ်းဖုန်းကို ထုတ်ပြီး စိုင်းကျောက်ကို ခေါ်လိုက်သည် ။ “ ဘာလဲကွ…ဘာဖြစ်လဲ….” လေသံမာမာနဲ့ စိုင်းကျောက် ထူးသည် ။ “ ဘော့စ်…ခြံဝမှာ ဘော့စ်ရဲ့ မိန်းမ ရောက်နေတယ်…နန်းဟွမ်း….တဲ့…အိမ်ထဲ စောင့်ခိုင်းရမလား…ဘော့စ် ဘယ် လို ဖြစ်စေချင်လဲ…..” စိုင်းကျောက် ချက်ချင်း ပြန်မဖြေဘူး ။ ခဏကြာမှ “ အေး…အိမ်ထဲ ခေါ်ထားလိုက်..” လို့ ဖြေပြီး ဖုန်းချသွားတယ်။ မွန်းရှိုင်းလည်း ခြံတံခါး ဖွင့်ပေးပြီး နန်းဟွမ်း ဆိုတဲ့ မိန်းမကို အိမ်ထဲကို ခေါ်လိုက်တယ် ။ “ အိမ်ထဲမှာ စောင့်ဗျာ..သူ မကြာခင် ပြန်လာမှာပါ…” “ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်..ကျေးဇူး…” ဧည့်ခန်းက ဆိုဖါတွေမှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး အတွင်းခန်းကို မွန်းရှိုင်း ဝင်သွားလိုက်သည် ။
အင်း….ဟိုကောင်မလေးကို မြည်းစမ်းမလား စဉ်းစားမိပါတယ်….စိုင်းကျောက် မယား အိမ်ထဲ ရှိနေလို့ သိပ်မ ကောင်းဘူး ဖြစ်သွားသည် …။ ကောင်မလေးကို သွားချောင်းလိုက်သည် ။ သူ့ခြေသံကို ကြားလို့ ကောင်မလေး မော့ကြည့်သည် ။ ပြီးတော့ သနားစရာ မျက်နှာလေးနဲ့ “ အကို…နန်းနှောင်း…တအား ဘိုက်ဆာနေလို့..နန်း နှောင်းကို တခုခုကျွေမးမလားဟင်…ထမင်းကြမ်းလေး ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့….” လို့ အသံတုန်တုန်လေးနဲ့ ပြောတယ် ။ မွန်းရှိုင်း သနားသွားသည် ။ ချက်ချင်းဘဲ ..“ အေး….လာ..လာ…လိုက်ခဲ့..ဟင်းတွေ ထမင်းတွေ ရှိတယ် ..တခုတော့ ရှိတယ်နော်..မြန်မြန်စား. စိုင်းကျောက် ပြန်မလာခင် အပြီးစား…” လို့ ပြောလိုက်ပြီး မီးဖိုခန်းထဲကို ခေါ်သွားလိုက်သည် ။ ထမင်းဟင်းတွေ ကို ပြသည် ။ “ အဝသာစား…..နင့်နံမည် နန်းနှောင်းလား….” “ ဟုတ်ကဲ့ အကို..ကျမနံမည် နန်းနှောင်းပါ….ကျိုင်းတုံဖက်ကပါ…..” “ အေး..ငါ့နံမည်က မွန်းရှိုင်း..ငါက ရန်ကုန်က…” နန်းနှောင်း အငမ်းမရ ပလုပ်ပလောင်း စားနေတာကို မွန်းရှိုင်း ငေးကြည့်နေသည် ။ သည် ကောင်မလေး ကံဆိုး တာဘဲ ။ လူကုန်ကူးတဲ့ ခွေးသူတောင်းစားတွေနဲ့ တွေ့သွားတာ ။ ဒီအချိန်မှာ မီးဖိုခန်း အပေါက်ဝကနေ “ ကျမ ရေဆာလို့ ရေတခွက်လောက် သောက်လို့ ရမလားရှင့်..” လို့ စိုင်းကျောက်ရဲ့ မယား ဆိုတဲ့ နန်းဟွမ်း မေးလိုက် လို့ မွန်းရှိုင်း ခြာကနဲ လှည့်ကြည့်သည် ။
“ အော်..ရတယ်..ရတယ်….လာ..လာ…ဒီမှာ ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ ရေဘူးတွေ ရှိတယ် …. ” လို့ မွန်းရှိုင်းက ခေါ်လိုက် ပေနယ့် နန်းဟွမ်း ဆိုတဲ့ စိုင်းကျောက် မယားက သူ့ဖက်ကို မကြည့်ဘဲ ဆောင့်ကြောင့်လေး ထိုင်ပြီး ထမင်း စားနေတဲ့ နန်းနှောင်း ဖက်ကို အလွန်အမင်း အံ့အားသင့်သလို ကြည့်ပြီး…“ နန်းနှောင်း..သမီး…” လို့ အော်ခေါ် လိုက်လို့ မွန်းရှိုင်း တအား လန့်သွားသည် ။ နန်းနှောင်းကလည်း ထမင်းဇလုံကို ချပြီး နန်းဟွမ်းကို ပြေးဖက်သည် ။ “ အမေ …. ” “ သမီး…ဒီကို ဘယ်လို ရောက်နေတာလဲ….စိုင်းမောက် ခေါ်လာတာလား….” နန်းနှောင်းက ခေါင်းညှိမ့်ပြသည် ။ “ သမီး…နင်….စိုင်းမောက်က နင့်အဖေ ဆိုတာကို သိလား…..” “ နန်းနှောင်း မသိဘူး အမေ …”. “ အေး..စိုင်းမောက်က နင့်အဖေဟဲ့….သမီး ကံကောင်းလိုက်တာ…အမေက သမီးကို ပြန်ပေးဆွဲသွားလို့ စိုင်း မောက်ဆီ အကူလာတောင်းတာ..သူက အမေ့ကို စွန့်ပစ်ထားပေမယ့် အခုလို သမီးလေး ပြန်ပေးတွေနောက်ကို ပါသွားတော့လည်း သူ့ကို ခြေဖက်ပြီး တောင်းပန်ပြီး လိုက်ရှာပေးခိုင်းမလို့….” နန်းနှောင်းလည်း စိုင်းမောက် ဆိုတဲ့ လူကြီးက သူ့အဖေ ဆိုတာ သိလိုက်ရလို့ ကြောက်လန့်တကြား အော်ငိုပါ တော့သည် ။
ဟာ…..တိုက်လည်း တိုက်ဆိုင်တယ်ကွာ…..။ မွန်းရှိုင်းလည်း အတော့်ကို အံ့သြ တုန်လှုပ်သွားသည် ။ စိုင်းမောက် ကောင်မလေးကို ဘာတွေ လုပ်သည် ဆိုတာ သူ အစအဆုံး မြင်တွေ့သိရှိခဲ့တာကိုး …။ ယုတ်ယုတ်မာမာတွေ လုပ်ခဲ့တဲ့ ကောင်မလေးက သူ့သမီး ဆိုတာ သိသွားရင် စိုင်းမောက် ဘယ်လိုနေမလဲ ဆို တာ မွန်းရှိုင်း သိချင်တယ် ။ ဇာတ်လမ်းက ဇာတ်ရှိန် မြင့်နေပြီ ။ ဖက်ငိုနေကြတဲ့ သားအမိကို မွန်းရှိုင်း ငေးကြည့်နေသည် ။ တော်တော်ကြာသွားသည် ။ ဒီအချိန်မှာ စိုင်းမောက် ပြန်လာသည် ။ တစ်..တစ် ..ဆိုတဲ့ ကားဟွန်းသံကြောင့် မွန်းရှိုင်း ခြံဝကို ပြေးထွက်ပြီး တံခါး ဖွင့်ပေးသည် ။ စိုင်းမောက်က သူ့ ကို ဘာမှ မပြော ။ အိမ်ထဲကို မျက်နှာထား တင်းတင်းနဲ့ ဝင်သွားသည် ။ စိုင်းမောက်ဆီကို နန်းဟွမ်း ပြေး လာသည် ။ “ စိုင်းမောက်….” နန်းဟွမ်းကို မြင်လိုက်တော့ စိုင်းမောက် မျက်နှာကြီး တင်းသွားသည် ။ မဲ့ရွဲ့ပြီး “ နန်းဟွမ်း…နင် ဘာလာလုပ်လဲ..ပိုက်ဆံလိုချင်သလား …. ” လို့ နန်းဟွမ်းကို ခပ်ထန်ထန် မေးလိုက်တယ် ။
“ မဟုတ်ဘူး..စိုင်းကျောက်..နင့်လို လူဆီက ငါ ဘာမှ မလိုချင်ဘူး …ငါလာတာ သမီးအတွက်..သမီးကို လူဆိုး ဖမ်းသွားလို့ နင့်ကို လာ အကူတောင်းတာ…” “ ဟင်..ဟုတ်လား….သမီး…..နင့်သမီး……ကို …ဟုတ်လား….” “ အေး…နင်နဲ့ ရတဲ့ သမီး…….နင့်သမီးပေါ့ဟဲ့…….” “ ဘယ်လို ဖြစ်သလဲ…ဘယ်ကောင်တွေ ဖမ်းသွားတာလဲ…” “ အတိအကျတော့ ငါဘယ်သိမလဲ စိုင်းကျောက်…ဒါပေမယ့် သမီးကို ပြန်တွေ့ပြီ..” “ ဟေ….ဘယ်မှာ ပြန်တွေ့တာလဲ….” “ နင့်အိမ်မှာ..ဒီမှာ…..သမီးက နင့်အိမ်မှာ ရောက်နေတယ်ဟဲ့….” “ ဟင် ….” အရမ်း အံ့သြသွားတဲ့ စိုင်းမောက် မျက်နှာကြီးကို မွန်းရှိုင်း တွေ့လိုက်သည် ။ .“ ..နင့်အိမ်မှာ ရောက်နေတဲ့ ကောင်မလေးဟာ…. …………နင့်သမီးဆိုတာ မသိဘူးလား.. ……… အဲဒါ နင့်သမီး….နန်းနှောင်း….စိုင်းကျောက်ရဲ့….နင့်သွေး..နင့်သမီး…….” “ ဘာ…” စိုင်းကျောက် မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားသည် ။
ကြားရတာကို မယုံနိုင် …။ “ နန်းနှောင်းက ငါ့သမီး……ဟုတ်လား……” “ အေး..နင် ပစ်ထားခဲ့လို့ ဆင်းဆင်းရဲရဲနဲ့ ငါနဲ့ အတူတူ.. တောင်ယာ အလုပ်လုပ်စားနေရတဲ့ နင့်သမီး….” “ အာ…ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီလဲ …ငါ….ငါ……” စိုင်းကျောက် ရဲ့ ခေါင်းတွေ ခြာခြာလည်သွားသည် ။ မူးကနဲ မိုက်ကနဲ …. ဖြစ်သွားသည် ။ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ရက် ကျသွားသည် ။ ပါးစပ်ကလည်း ခပ်တိုးတိုး ရေရွတ်လိုက်သည် ။ “ နန်းနှောင်းဟာ …..နန်းနှောင်းဟာ……ငါ့သမီး…..ဟာ…ဟာ…………ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်ကုန်တာလဲ…….”တဲ့ …။ မီးဖိုခန်းထဲက မျက်ရည်တွေနဲ့ ထွက်လာတဲ့ နန်းနှောင်းကို သူ မကြည့်ရဲဘူး ။ မျက်နှာချင်း မဆိုင်ရဲဘူး ။ စိုင်းကျောက် နန်းဟွမ်းနဲ့ နန်းနှောင်းတို့ကို ကျောခိုင်းပြီး ခေါင်းကြီးငုံ့ပြီး ရပ်နေသည် ။ စိုင်းကျောက် စိတ်ထဲမှာ ဘာတွေ ဖြစ်နေသလဲ ဆိုတာ သူဘဲ သိမည် ။ပြီးပါပြီ
