”ဆီ နှစ်ထောင်ဖိုးလောက်…..” တွေးလက်စအတွေးတွေကိုလက်စသတ်ပြီး ရှေ့မှာရပ်ထားတဲ့ ဆိုင်ကယ်ကိုဆီဖြည့်လိုက်သည်။ စိတ်နဲ့လူနဲ့ မကပ်တာကြောင့် ဆီပန့်မှာ ပိုက်ဆံပမာဏကိုမရိုက်ထည့်မိ။ အပြင်ဘက်ကို ငေးရင်း ဆီထည့်လိုက်တာ ဆီတွေက တိုင်ကီအပြင်ဘက်ကိုလျှံကျကုန်သည်။ ”သီရိ…… နင်ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ။” ငှက်ဆိုးထိုးသံလို အသံသြသြကြီးကြောင့် သီရိလန့်ဖျတ်သွားပြီး ကိုင်ထားတဲ့ ဆီဂေါက်ကိုယောင်ယမ်းပြီးလွှတ်ချလိုက်သည်။ သီရိသူငယ်ချင်းကောင်မလေးက အလိုက်တသိဆီဂေါက်ကိုပြန်ကောက်ပြီး လိုအပ်တာတွေကူညီလုပ်ကိုင်ပေးသည်။ သီရိ ဝမ်းနည်းစိတ်နဲ့ အတူ ခေါင်းကိုသာတွင်တွင်ငုံ့ထားလိုက်သည်။ ”ကဲ…… သီရိ…။ ပိုသွားတဲ့ ဆီဖိုး ၁၄၀၀စိုက်ပေး…။ စာရင်းက တစ်နေ့ချင်းစီရှင်းတာ။” ”ဟို…ဟို… ဦး…။ သမီးလခထုတ်မှဖြတ်လို့မရဘူးလားဟင်..။ အခုလောလောဆယ် ပိုက်ဆံမရှိသေးလို့ပါဦးရယ်။” ဆိုင်မန်နေဂျာဦးသူတော်ရဲ့ အဆီတွေဝေ့နေတဲ့ မျက်နှာကြီးက တင်းမာနေသည်။
”နင်တို့တွေ အဲဒီလိုလုပ်ပေါင်းများနေပြီ။ အမြဲတမ်းငါချည်းပဲစိုက်ပေးလို့ဘယ်ရမှာလဲ။” ”သမီး…. အိမ်မှာအခက်အခဲဖြစ်နေလို့ပါဦးရယ်။ တကယ်ပါ။ အခုတောင်အိမ်မှာပိုက်ဆံမရှိလို့ စားရေးသောက်ရေးခက်ခဲနေလို့ပါ။ ဒီကြားထဲအမေကလည်း ရောဂါနဲ့ တစ်ရှောင်ရှောင်ဖြစ်နေတာ…။ မောင်လေးကလည်း …. လည်း…. သီရိ စကားဆုံးအောင်မပြောနိုင်ပဲ ဝမ်းနည်းစိတ်နဲ့ အတူ ရင်မှာဆို့နင့်လာပြီးငိုချလိုက်တော့သည်။ ”အေး…..။ ဒါဆိုလည်း ငါ့ရုံးခန်းလာခဲ့…။ ဒီနားမှာငိုမနေနဲ့။ ကျက်သရေမရှိဘူး။” ဦးသူတော် ခပ်ငေါက်ငေါက်ပြောရင်းလှည့်ထွက်သွားသည်။ သီရိ …. မျက်ရည်တွေ ဝေ့တက်နေတဲ့ကြားက ဘေးကနေလက်ကိုအသာဖေးမပေးသော သူငယ်ချင်းမကို မချိပြုံးလေးပြုံးပြလိုက်သည်။ သူငယ်ချင်းမလေးက ဦးသူတော်ရုံးခန်းရှိရာကို မျက်စပစ်ပြသည်။ မြန်မြန်လိုက်သွားဆိုသည့်သဘော…. သီရိ လေးကန်တဲ့ခြေလှမ်းတွေနဲ့ ဦးသူတော်ရုံးခန်းကိုခြေဦးလှည့်လိုက်သည်။ ”ထိုင်….။’ ‘ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆိုဖာပေါ်မှာသီရိဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
ဘာတွေအဆူခံရဦးမလဲမသိဘူး။ ”ဘာတွေဖြစ်လို့လဲသီရိ…။” ဒီတစ်ခါတော့ဦးသူတော်အသံကတင်းမာမနေပဲအနည်းငယ်ချိုနေသည်လို့သီရိထင်သည်။ သီရိလည်း ဝမ်းနည်းစိတ်တို့နဲ့အတူ သူ့မိသားစုအခက်အခဲတွေကို ဇာတ်စုံခင်းပြလိုက်သည်။ ဦးသူတော် သူ့ရှေ့မှာ တရှုံ့ရှုံ့ငိုရင်း အဆင်မပြေကြောင်းတတွတ်တွတ်ပြောနေတဲ့ ဝန်ထမ်းမလေးသီရိကိုကြည့်ရင်းမျက်လုံးတွေ အရောင်လက်လာသည်။ သူ့မျက်လုံးတွေကို မှန်ထဲမှာပြန်ကြည့်ရင် တဏှာခိုးတွေဝေနေမည်ထင်သည်။ တရှုံ့ရှုံ့ငိုနေတဲ့ကိုယ်လုံးလေးက လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေး..။ အသားတွေက ပွဆုတ်ဆုတ်ဖြစ်မနေပဲတင်းရင်းနေသည်။ ကိုယ်လုံးလေးက တစ်ချက်တစ်ချက်တုန်တုန်တက်သွားတိုင်း ရင်သားလုံးလုံးလေးတစ်စုံက တုန်တုန်သွားသည်။ ခါးလေးကသေးသေးကျင်ကျင်လေး။ ခါးလေးရဲ့အောက်မှာစွင့်ကားနေသော တင်ပါးကြီးတစ်စုံ။ ‘ဒီကောင်မလေးဖင်တော်တော်တောင့်တာပဲ။’ သီရိကိုကြည့်ရင်း ဦးသူတော်စိတ်ထဲကတွေးမိသည်။ ဓာတ်ဆီဆိုင်ရဲ့ ဝတ်စုံ အစိမ်းရောင် စကတ်တိုလေးအောက်က ပေါင်နှစ်ချောင်းက ဖွေးပြီးဥနေသည်။ ဦးသူတော် ရုတ်ကရက်ထပြီး ဖက်နမ်းပစ်ချင်စိတ်တွေကိုမနည်းထိန်းချုပ်နေရသည်။
”သမီး….” ဦးသူတော် တစ်ချက်ခေါ်လိုက်တော့ ခေါင်းငုံ့ထားတဲ့ သီရိမော့ကြည့်သည်။ သီရိမျက်လုံးတွေက ငိုထားလို့ မို့အစ်နေပြီး နှာခေါင်းလေးတွေက နီနီလေးဖြစ်နေသည်။ ”သမီး အဆင်မပြေတာတွေ လတ်တလောအဆင်ပြေသွားချင်လား။” ”ရှင်…. ဘာကိုပြောတာလဲမသိဘူး။” သီရိ မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနဲ့ ပြန်မေးမိသည်။ ”ဒီလိုပါ။ အခု ဦးတို့ သူဌေးက သဘောကောင်းတယ်လေ။ အပေးအကမ်းလည်းရက်ရောတယ်။ ဦးပြောပေးမယ်ဆိုရင် သူဌေးက သမီးကိုသနားပြီး သမီးရဲ့အခက်အခဲတွေကိုဖြေရှင်းပေးမှာပါ။” ”သမီးကလည်း သူဌေးကိုကျေးဇူးမမေ့နဲ့ပေါ့။ သမီးဘက်ကနေတတ်နိုင်တာတွေဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်ပေါ့။” ”ဒါ…. ဒါပေမဲ့ဦးရယ်…။ သမီးဆီမှာ ဘာမှပေးစရာမှမရှိတာ…။ ဦးလည်းသိတာပဲဟာကို..။” သီရိ ဝမ်းနည်းသလိုလေးနဲ့ ပြန်ပြောမိသည်။ ”ရှိပါတယ်သမီးရယ်ရှိပါတယ်။ ရှိတာမှကောင်းကောင်းကြီးကိုရှိတာပါ။” ဦးသူတော်စကားပြောရင်းကနေ သီရိတစ်ကိုယ်လုံးကို အဓိပ္ပာယ်ပါပါနဲ့ ဝေ့ပြီးကြည့်လိုက်သည်။ ”ဒါ… ဒါ….တော့…။” သီရိ လက်လေးနှစ်ဘက်ကို ရင်ဘတ်ရှေ့မှာကာပြီးအလန့်တကြားထပြောမိသည်။
‘ဒါဆို…. သူပြောတာ… သူဌေးနဲ့ အိပ်ရမှာပေါ့။ သူဌေးရဲ့ဖျက်ဆီးတာကိုခံရတော့မှပေါ့။ ငါ့ခန္ဓာကိုယ်ကမသန့်ရှင်းတော့ပဲညစ်နွမ်းသွားမှာ…။ မဖြစ်သေးပါဘူး။’ သီရိ အတွေးတွေဆက်တိုက်တွေးရင်းဘာမှမပြောပဲငြိမ်ကျသွားသည်။ ”ရတယ်သမီး။ ဦးက ဇွတ်အတင်းမတိုက်တွန်းပါဘူး။ သမီးမှာအခက်အခဲတွေရှိတယ်ဆိုလို့ ဦးက စေတနာနဲ့ ပြောပြတာပါ။ သမီးစဉ်းစားဦးလေ။ တစ်နေကုန်စဉ်းစားဖို့အချိန်ရသေးတာပဲ။ ညနေ ဂျူတီပြီးရင် သမီးဆန္ဒကို ဦးကိုလာပြောပေါ့။ သမီးအခက်အခဲတွေပြေလည်သွားမှာပါ။” ”သမီးသွားလို့ရပြီ။” သီရိ ဦးသူတော်ရဲ့ ရုံးခန်းထဲကနေ လေးကန်တဲ့ခြေလှမ်းတွေနဲ့ အပြင်ကိုထွက်လာခဲ့သည်။ အဲကွန်းဖွင့်ထားလို့ အေးစိမ့်နေတဲ့ရုံးခန်းထဲမှာတောင် သီရိကိုယ်မှာချွေးလေးတွေစို့နေသည်။ ”ဘဝကလည်းဆိုးလိုက်တာနော်။ ” သီရိတစ်ကိုယ်တည်းခပ်ညည်းညည်းဆိုရင်း အလုပ်ဆက်လုပ်နေလိုက်သည်။ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်သူငယ်ချင်းကမေးတာတောင်ပြန်မဖြေမိ။ ဒီလိုပါပဲဆိုပြီး ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်ပဲဖြေလိုက်မိသည်။ ဒီကိစ္စဆိုတာ ပြန်ပြောလို့ကောင်းတဲ့ကိစ္စမှမဟုတ်တာကို။ အလုပ်ပြီးတော့ သီရိဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကိုခပ်ရဲရဲပဲချလိုက်တော့သည်။ ဖြစ်လာသမျှကိုခါးစည်းပြီးခံရမည်။ အဓိက က မိသားစုစားဝတ်နေရေးပြေလည်ဖို့ဖြစ်သည်။
နေမကောင်းဖြစ်နေတဲ့မိခင်ကြီးမျက်နှာကိုမြင်ယောင်ရင်း မိမိခန္ဓာကိုယ်ကို အညစ်နွမ်းခံလိုက်မည်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ဂျူတီသိမ်းတော့ ဦးသူတော်ရုံးခန်းကိုသွားတဲ့ သီရိခြေလှမ်းတွေက သွက်လက်နေသည်။ လောကဓံကိုရင်ဆိုင်ဖို့ အားအင်တွေမွေးထားလိုက်ပြီမဟုတ်ပါလား။ သီရိ ဦးသူတော်ပြောတဲ့ ကိစ္စကိုလက်ခံမယ်လို့ပြောပြီးအိမ်ကိုလမ်းလျောက်ပြန်ခဲ့သည်။ သီရိအလုပ်လုပ်နေတဲ့ ဓာတ်ဆီဆိုင်နဲ့ အိမ်က သိပ်မဝေး။ သီရိအိမ်ကမြို့စွန်က တဲကုတ်သာသာအိမ်လေးသာဖြစ်သည်။ ဓာတ်ဆီဆိုင်ဆိုတာကလည်း မြို့စွန်မှာရှိတာဆိုတော့ သီရိအတွက် သွားရေးလာရေးက အဆင်ပြေပါသည်။ သီရိတစ်ညလုံးကောင်းကောင်းအိပ်လို့မရ…။ မိခင်ကြီးရဲ့ ဝေယျာဝစ္စတွေလုပ်ပေးပြီး အဝတ်လျော်၊ ဟင်းချက် ၊ ထမင်းစား ဗာရီယတွေအားလုံးလုပ်ပြီး အိပ်ယာဝင်ခဲ့သည်။ မနက်ဖြန်ကြုံရမဲ့ အတွေ့အကြုံတွေက သီရိအတွက် အသစ်အဆန်းတွေဖြစ်လာတော့မည်။ ပိုပြီးတိတိကျကျပြောရရင် သီရိရဲ့ ဘဝတိုက်ပွဲစရတော့မည်။ သီရိဝမ်းနည်းလာတာနဲ့ တိတ်တိတ်လေးကျိတ်ပြီးငိုမိသည်။ အိမ်လေးက တဲသာသာပဲရှိတာကြောင့် တစ်ဖက်အခန်းက မိခင်ကြီးနဲ့ ဘေးနားမှအိပ်နေတဲ့မောင်လေးကို အနှောက်အယှက်မဖြစ်အောင် ခေါင်းအုံးကိုမျက်နှာအပ်ပြီး တအိအိနဲ့ ရှိုက်ငိုနေမိသည်။
မနက်အိပ်ယာနိုးတော့ တစ်အိမ်သားလုံးအတွက် ပြင်ဆင်စရာရှိတာတွေပြင်ဆင်ပေးပြီးတော့ အလုပ်ကိုထွက်လာခဲ့သည်။ အလုပ်ကိုရောက်တော့ မန်နေဂျာကြီး ဦးသူတော်ကရောက်နေနှင့်ပြီ။ ”ဒီနေ့စောသားပဲ။” သီရိတစ်ကိုယ်လုံးကိုဝေ့ကြည့်ရင်းတဏှာသံကြီးနဲ့ ပြောသည်။ ဦးသူတော် သီရိဆိုတဲ့ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကောင်မလေးကိုကြည့်ရင်း ရမက်တွေကြွနေသည်။ ”ဆရာ့အတွက်ပြီးရင်တော့ ဒီကောင်မလေးကို ခြေတော်တင်ဦးမှပါပဲ။ ” ”ကဲ…. လာ…. ကားပေါ်တက်။” ရုံးခန်းရှေ့မှာရပ်ထားတဲ့ ကားအကောင်းစားကြီးကို တံခါးဖွင့်ပေးရင်းပြောသည်။ သီရိ ဆိုင်ဝန်းထဲကို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ကောင်မလေးတွေက ခပ်စိမ်းစိမ်းကြည့်နေကြသည်။ သီရိ အရမ်းဝမ်းနည်းသွားသည်။ သူတို့ အမြင်မှာသီရိ မိန်းမပျက်တစ်ယောက်လိုဖြစ်နေပြီ။ သီရိ သက်ပြင်းမောကိုသာ ကျိတ်ချရင်း ဦးသူတော်ရဲ့ကားကြီးပေါ်ကိုတက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ‘ကားကြီးကကောင်းလိုက်တာ။ဘယ်လိုခေါ်လဲတော့မသိဘူး။’ ကားအဲကွန်းနဲ့ အဲဖရက်ရှာနံ့သင်းသင်းကြောင့် သီရိစိတ်တွေနည်းနည်းကြည်လင်လာသည်။ ”ဦး… ဘယ်သွားမလို့လဲဟင်..။” ”ရောက်တော့သိမှာပေါ့သမီးရယ်။ သူဌေးနဲ့ချိန်းထားတယ်။” ဦးသူတော် ဘာမှဆက်မပြောပဲ ကားကိုဂရုစိုက်ပြီးမောင်းနေလိုက်သည်။
ကားသာမောင်းနေရတာစိတ်ကတော့ ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ သီရိဆီကိုရောက်နေသည်။ ကောင်မလေးက မော်လမြိုင်သူပီပီ အသားဖြူဖြူ၊ ရင်သားလုံးလုံးကျစ်ကျစ်နဲ့ တင်သားတွေက ကားထွက်နေသည်။ ဦးသူတော်ကားမောင်းရင်းစိတ်မထိန်းနိုင်တော့တာနဲ့ စကတ်တိုလေးအောက်က ပေါင်တန်ဖြူဖြူနှစ်ချောင်းကို လက်နဲ့ပွတ်သတ်လိုက်သည်။ ”အို…. ” သီရိ… ပေါင်တွေကို တစ်ခြားဘက်ကပ်လိုက်ရင်း လက်ကလည်း ဦးသူတော်လက်ကြီးကိုဖယ်လိုက်သည်။ ဦးသူတော်က အလျော့မပေးပဲ သီရိပေါင်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေးတွေကို လက်နဲ့ လှမ်းပြီး ဖျစ်ညှစ်လိုက်တာ လက်ချောင်းရာတွေထင်သွားသည်။ ”ဦးရယ်မလုပ်ပါနဲ့နော်။ ကြောက်…. ကြောက်လို့ပါ။” သီရိ ကတုန်ကယင်လေးပြောရှာသည်။ တစ်ဆက်တည်းပင် ဦးသူတော်ပြောတာကိုလက်ခံမိတာမှားများမှားသွားပြီလားဆိုပြီး ပြန်တွေးမိသည်။ သီရိ ကြောက်ရွံ့စိတ်တို့နဲ့အတူ ရင်ထဲမှာလည်း တစ်မျိုးကြီးဖြစ်နေသည်။
ဘာလို့လည်းဆိုတော့ အခုသွားနေတဲ့ခရီးက ကောင်းသောသွားချင်းမဟုတ်…။ ကာမဆက်ဆံဖို့သွားတာ။ ပိုပြီးသေသေချာချာပြောရရင် ပိုက်ဆံမရှိသူမိန်းကလေးတစ်ယောက် ပိုက်ဆံရဖို့အတွက် ငွေရှိလူတန်းစားတစ်ယောက်ဆီမှာသွားပြီး အသုံးတော်ခံရမှာ။ ရပ်ကွက်ထဲက မိန်းမတွေခပ်ကြမ်းကြမ်းပြောသလိုပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ သီရိသူ့ သူဌေးဆီကို အလိုးခံဖို့သွားနေတာပေါ့။ အလိုးခံတယ်ဆိုတော့ အလံခိုးတာပေါ့။ ဟားဟား… သီရိ တစ်ယောက်ထဲပေါက်ကရတွေလျောက်တွေးရင်း တိုးတိုးလေးရယ်မိသည်။ ”အေးလေ…။ အခုလိုဆိုတော့ သမီးလည်းအဆင်ပြေသွားတာပေါ့ကွာ….။” ဦးသူတော်ကားမောင်းနေရင်းက သီရိရယ်တာကိုတွေ့ပြီး သူတွေးချင်ရာတွေတွေးပြီးလျှောက်ပြောနေပြန်သည်။ ပြောသာပြောတာ…. ဒီလူကြီးကလည်း နှာဘူးကြီး။ သီရိသိတာပေါ့။ သီရိတစ်ကိုယ်လုံးကို ကြည့်လိုက်တိုင်းစားမလို ဝါးမလိုနဲ့ ကြည့်နေကျ။ ပြီးတော့ ဆီဆိုင်က ကောင်မလေးတွေကို ရုံးခန်းထဲခေါ်ခေါ်ပြီး ဘာတွေလုပ်လိုက်လဲတော့မသိ။ ကောင်မလေးတွေ ငိုယိုပြီးထွက်လာတာတော့ သုံးလေးခါတွေ့ဖူးသည်။ ဒီလူကြီးလည်း နှာဘူးကြီးပါပဲ……။ သီရိတို့နေတဲ့ နေရာနဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်မြို့စွန်က ခြံဝန်းကြီးတစ်ခြံထဲရောက်တော့ကားကိုရပ်လိုက်သည်။ ”ဆင်းလို့ရပြီ သီရိလေး….။ ” ဦးသူတော် ကားတံခါးဖွင့်ပေးရင်း ပြီတီတီကြီးနဲ့ပြောသည်။
သီရိ ဦးသူတော်ကို မချိပြုံးလေးပြုံးပြပြီး ကားပေါ်ကဆင်းလိုက်သည်။ ရုပ်ရည်ကြမ်းကြမ်းနဲ့ လူမိုက်တစ်ယောက်က အနားကပ်လာပြီး ဦးသူတော်ကို တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့ ပြောနေသည်။ ဘာတွေပြောနေလည်းမသိဘူး။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သီရိအရမ်းကြောက်လာပြီ။ သီရိစိတ်ထဲမှာ ထွက်ပြေးချင်စိတ်ပဲရှိတော့တယ်။ ဘာမှန်းလည်းမသိကြဘူး။ ယောကျ်ားသားတွေကြားထဲမှာ တစ်ယောက်ထဲသော မိန်းမပျိုလေး။ ဥပမာပေးရရင် ကျားရဲတွင်းထဲက ယုန်ဖြူမလေးတစ်ကောင်လိုပဲကြောက်နေရသည်။ ”သမီးလာ… ။” ဦးသူတော် ခမ်းနားကြီးကျယ်လှတဲ့အိမ်ကြီးရဲ့ အပေါ်ထပ်ကို ခေါ်သွားပြီး အခန်းတစ်ခန်းကို တံခါးအသာဖွင့်ပြီး သီရိကိုဝင်ခိုင်းသည်။ ”သူဌေး လာနေပြီတဲ့။ ဒီအခန်းထဲမှာပဲခဏစောင့်။” ဦးသူတော် သီရိကိုအခန်းထဲ မသိမသာတွန်းလွှတ်ရင်းပြောသည်။မသိမသာတွန်းလွှတ်တယ်ဆိုတာထက် သီရိရဲ့ ဓာတ်ဆီဆိုင်ဝတ်စုံစကတ်တိုလေးအောက်တင်သားကြီးတစ်စုံကို ဖြစ်ညှစ်ရင်းအခန်းထဲတွန်းလွှတ်လိုက်တာဖြစ်သည်။ သီရိ အိပ်ခန်းကို မျက်လုံးလေးအပြူးသားနဲ့လှည့်ပတ်ကြည့်မိသည်။
သူဌေးကတော်တော်ချမ်းသာတာာပဲ။ အိပ်ခန်းက သီရိတို့ အိမ်တစ်လုံးသာလောက်ရှိတယ်။ အခန်းထဲမှာလဲ မွှေးပွကော်ဇောတွေနဲ့၊ တီဗီပြားပြားကြီးကလဲ အကြီးကြီးပဲ။ တံခါးတစ်ချက်ကိုတွေ့လို့ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ရေချိုးခန်းနဲ့ အိမ်သာတွဲရက်လုပ်ထားတာကိုတွေ့သည်။ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာပါတဲ့ ရေစိမ်ချိုးလို့ရတဲ့ ကြွေဇလုံကြီးလည်းတွေ့သည်။ ”ဟူး…… ချမ်းသာတဲ့လူတွေကျတော့လည်းချမ်းသာလိုက်ကြတာနော်…။ ငါတို့ဘဝနဲ့များကွာပ။” သီရိတစ်ယောက်ထဲ ငြီးရင်း အခန်းထဲက မွေ့ယာကြီးပေါ်ကို ခြေပစ်လက်ပစ်လှဲချလိုက်သည်။ သီရိကိုယ်လုံးလေး ပေါ်ကိုမြောက်တက်သွားပြီး အိကနဲပြန်ကျလာသည်။ ”အင်း…. စပရင်မွေ့ယာဆိုတာဒါပဲဖြစ်မယ်ထင်တယ်။” သီရိ မွှေ့ယာအထူကြီးပေါ်မှာ အိစက်တဲ့အထိအတွေ့တွေခံစားရင်းမှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ နို့လေးနှစ်လုံးဆီက နာကျင်တဲ့အထိအတွေ့တွေနဲ့ သီရိတစ်ယောက်လန့်နိုးလာခဲ့သည်။
သီရိ ကြောက်လန့်တကြားမျက်လုံးဖွင့်ကြီးလိုက်တော့ အသားညိုညို ခပ်၀၀လူကြီးတစ်ယောက်က ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့ သီရိကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှာအုပ်မိုးပြီး ဖိထားသည်။ လူကြီးရဲ့ လက်နှစ်ဘက်က သီရိနို့လေးနှစ်လုံးကို အကျီပေါ်ကနေပဲ အားရပါးရညှစ်နေသည်။ ”အား….. နာလိုက်တာ….။” ဘယ်သူမှမကိုင်ဖူးသေးတဲ့ အပျိုမလေးရဲ့ နို့အုံနုနုလေးနှစ်လုံးကို ကိုင်နေတဲ့ လက်ကြီးတစ်စုံကကြမ်းတမ်းလှသည်။ သီရိ နာကျင်လွန်းတာနဲ့ အား… ကနဲ အသံရှည်ဆွဲပြီးအော်လိုက်သည်။ သီရိအော်သံကြောင့် လက်ကြမ်းကြီးတစ်စုံရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေရပ်တန့်သွားသည်။ ရပ်သွားတယ်ဆိုပေမဲ့ ခပ်ကြာကြာမဟုတ်။ တခဏမျှသာ….။ သီရိရဲ့ ယူနီဖောင်းအကျီလေးကို ထိုလက်ကြီးတစ်စုံက စုံကိုင်ပြီးဆွဲဖြဲလိုက်သည်။ ဗြိကနဲမြည်သံနဲ့ အတူ သီရိရဲ့ မိန်းမဝတ်ရှပ်အကျီအဖြူလေးက ကြယ်သီးတွေ ပြုတ်ထွက်ပြီးပြဲသွားသည်။ အပေါ်အကျီရင်ဘတ်က ဟောင်းလောင်းပွင့်သွားတော့ ဖြူဖွေးတဲ့ရင်ဘတ်လေးကပေါ်ထွက်လာသည်။ ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ဟောင်းလောင်းဖြစ်သွားတော့ ဝတ်ထားတဲ့ အပြာရောင် ဘရာဇီယာနွမ်းနွမ်းလေးကပေါ်ထွက်လာသည်။
သီရိရဲ့ ဖွံ့ထွားပြီး အယ်နေတဲ့ရင်သားထွားထွားတစ်စုံကို အပြာရောင်ဘရာနွမ်းနွမ်းလေးက လုံအောင်မဖုံးနိုင်ချေ။ ရင်သားအပေါ်ပိုင်းတစ်ဝက်လောက်က ဘရာပေါ်ပိုင်းမှာ မို့ပြီးဖောင်းတက်နေသည်။ သီရိအပေါ်မှာတက်ဖိထားတဲ့လူဝကြီးဆီက ဂွပ်ခနဲ တံတွေးမျိုချသံတစ်ချက်ကြားပြီး သီရိ ဘရာလေးလေးက ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ဆွဲပြီးချွတ်လိုက်သည်။ ချိတ်တပ်ထားတဲ့အပ်ချည်ကြိုးတွေကလည်း ကြာလို့ဆွေးနေပြီထင်သည်။ ဘရာစီယာအပြာရောင်နွမ်းနွမ်းလေး ချိတ်တွေပါပြုတ်ထွက်သွားပြီး သီရိအပေါ်ပိုင်းတစ်ပိုင်းလုံးဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်သွားသည်။ သီရိရဲ့ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးနို့လေးနှစ်လုံးက အကာအကွယ်မရှိပဲ ပေါ်ထွက်လာသည်။ နို့အုံထွားထွားလေးက တင်းတင်းဖောင်းအိနေပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ပန်းနုရောင်သန်းကာ ကောင်းကောင်းပင်စူမထွက်သေး။ သူဌေးက သီရိရဲ့ကောင်းကောင်းစူမထွက်သေးတဲ့ နို့သီးခေါင်းပန်းရောင်လေးတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းတစ်ချက်ဆွဲလိုက်ပြီး စကတ်ကိုချွတ်ဖို့ပြင်သည်။
အပေါ်အကျီနဲ့ဘော်လီကတော့ သူဌေးလက်ချက်နဲ့ ရစရာမရှိအောင် စုတ်ပြဲသွားချေပြီ။ နောက်ဆုံးလက်ကျန် စကတ်တိုလေးကိုပါဆွဲဖြဲခံလိုက်ရရင်တော့ အဝတ်မပါကိုယ်ဗလာနဲ့ အိမ်ပြန်ရတော့မည်။ သီရိ နို့အုံတွေဆီက နာကျင်မှုတွေကြားကပဲ ….. ”ဦး….. သမီးချွတ်ပေးပါ့မယ်။” ကပျာကယာပြောရင်း စကတ်လေးကို အမြန်ချိတ်ဖြုတ်ပြီးဆွဲချွတ်ပေးလိုက်သည်။ စကတ်ချွတ်ရင်းနဲ့ ဝတ်ထားတဲ့ အတွင်းခံလေးကိုပါတစ်ခါထဲဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အမွှေးရေးရေးလေးသာပေါက်သေးတဲ့ သီရိရဲ့ ဆီးခုံလေးပေါ်လာသည်။ အဲဒီအောက်မှာတော့ အပျိုစင်မလေးရဲ့ နုနုထွတ်ထွတ်အဖုတ်လေး။ အဖုတ်လေးက ဖြူဖြူဖွေးဖွေး တင်းတင်းဖောင်းဖောင်းလေးဖြစ်နေသည်။ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေက စိကပ်နေသည်။အဖုတ်အတွင်းသားလေးတွေကိုမတွေ့ရ။ သူဌေးလူဝကြီးခမျာ ကောင်မလေးငယ်ငယ်ချောချောလေးရဲ့ အဖုတ်လှလှအသစ်စက်စက်လေးကိုတွေ့ရပြီး နှာမှုတ်သံတွေတရှုးရှုးထွက်လာသည်။
ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ အဖုတ်လေးရဲ့ ဘေးနှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကိုအသာဖြဲပြီး နီရဲပြီးမတ်ထောင်နေတဲ့အတန်ကြီးကို ထိုးထည့်တော့သည်။ အဖုတ်လေးက အရည်မထွက်သေး။ ခြောက်သွေ့နေတဲ့အဖုတ်ကျဉ်းကျဉ်းလေးအတွက် ထိုးထည့်လိုက်တဲ့လိင်တန်ကြီးက ကြီးမားလွန်းနေသည်။ မဝင်… လီးကြီးခေါက်သလိုဖြစ်သွားပြီး ဘေးကိုချော်ထွက်သွားသည်။ ”အား…..”အပျိုစင်မလေး သီရိရဲ့ နာနာကျင်ကျင်အော်သံလေးက အခန်းထဲမှာစူးစူးဝါးဝါးထွက်ပေါ်လာသည်။ သူဌေး က လက်တစ်ဖက်နဲ့ အဖုတ်နှစ်ခြမ်းကို အားရပါးရဖြဲထားပြီး နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ လိင်တန်ကြီးကိုကိုင်ကာ အဖုတ်ဝမှာတေ့ပြီးတာနဲ့ တစ်ချက်ထဲဆောင့်ထိုးလိုက်တော့သည်။ ”အား…………. ” သီရိ အော်သည်။ အော်တာမှ အာခေါင်ကိုခြစ်ပြီး အော်တာ….။ သီရိ အော်သံက အခန်းအပြင်ဘက်အထိလွင့်ပြန်သွားသည်။ အခန်းအပြင်မှာ လက်နောက်ပစ်ပြီး ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်လျှောက်နေတဲ့ ဦးသူတော်အတွက်တော့ သီရိရဲ့အော်သံစူးစူးလေးက ပိုပြီးမရိုးမရွဖြစ်စေသည်။ ဦးသူတော်အောက်က အတန်ကြီးက ပုဆိုးအောက်မှာငေါငေါကြီးထွက်နေသည်။ ” ဟူး…. သူဌေးအလှည့်ပြီးရင်တော့ ငါ့အလှည့်ရောက်လောက်ပါတယ်လေ။ ” သူဌေးရဲ့ တစ်ချက်ထဲအဆုံးထိသွင်းချက်ကြောင့် သီရိအဖုတ်လေးထဲက သွေးလေးတွေစိမ့်ပြီးထွက်လာသည်။ သူဌေးလူဝကြီး သူ့ဗိုက်အောက်ကို ငုံ့ကြည့်တော့ လီးကြီးက အဖုတ်လေးထဲမှာ အဆုံးထိဝင်ပြီး ဆီးခုံနှစ်ခုကထိကပ်နေသည်။
ကောက်ကောက်ကွေးကွေး အမွှေးတွေကြားမှာသွေးစလေးတွေကပ်ညိနေသည်။ ကောင်မလေးရဲ့ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်အဖုတ်လေးက သူ့အတန်ကြီးကို ဆုတ်ပြီးညှစ်ထားသလို တင်းကြပ်နေသည်။ သူဌေး ရမက်ဇောတွေတက်ကြွလာပြီး သူ့ အတန်ကြီးကို အဖုတ်လေးထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်ဆောင့်လိုက်နဲ့ ဆောင့်တော့သည်။ ဆောင့်တာမှ သီရိကိုယ်ပေါ်မှာ အားရပါးရမှောက်ပြီးဖိဖိပြီးဆောင့်တာ။ သီရိခမျာ သူဌေးရဲ့ကိုယ်လုံးကြီးက သူ့ပေါ်တက်ဖိထားတာကြောင့် အသက်ရှုမဝဖြစ်ပြီး လေကိုအငမ်းမရရှိုက်ပြီး ရှုနေရသည်။ ဒီကြားထဲ သူဌေးရဲ့လိင်ချောင်းကြီးကလည်း သူမအဖုတ်လေးထဲမှာ စို့ကြီးရိုက်ထားသလို တင်းကြပ်ပြီး တစ်ဆို့ဆို့ကြီးဖြစ်နေသည်။ သူဌေးကတော့ မညှာမတာနဲ့ ဖင်ကြီးကိုမြှောက်လိုက်ပြန်ဖိချလိုက်နဲ့ အားရပါးရလုပ်နေသည်။ သူဌေးရဲ့ ဆောင့်ချက်တိုင်းမှာ သီရိရဲ့ အဖုတ်လေးထဲက နာကျင်မှုဝေဒနာတွေကိုခံစားရသည်။ နာလွန်းလို့ မျက်ရည်တွေတသွင်သွင်နဲ့စီးကျနေမိသည်။ ဆိုးလိုက်တဲ့ကံတရား… ၊ မိန်းမတွေဘာလို့ယောကျ်ားယူတာလဲဆိုတာ သီရိစဉ်းစားလို့မရလောက်အောင်ပင်နာကျင်လွန်းလှသည်။ သူဌေးကတော့ သီရိငိုလေ ၊ သူက ပိုပိုပြီးဖိဆောင့်နေပေသည်။ သီရိကို အားရပါးရတက်ဆောင့်နေတဲ့သူဌေးနာမည်က ဦးသာဒင်….။ အသားမည်းမည်း လူက၀၀နဲ့ …။ လူဝသလောက်တဏှာကလည်း ကြီးသည်။
သူနဲ့ဆက်ဆံတဲ့မိန်းကလေးတိုင်းကို နာကျင်အောင်မညှာမတာဆက်ဆံတတ်သည်။ အခုလည်း သူပိုင်တဲ့ဓာတ်ဆီဆိုင်က အရောင်းစာရေးမလေးကို ငွေနဲ့ပေါက်ပြီးခြေတော်တင်ပြန်သည်။ ဦးသာဒင်တစ်ယောက် သူ့လီးကြီးကို သားရေကွင်းနဲ့ညှစ်ထားသလိုတင်းကြပ်နေတဲ့ အဖုတ်လေးကို အရသာရှိရှိနဲ့အားရပါးရလုပ်နေသည်။ ကောင်မလေးကို နှုးနှုပ်ပြီးမလုပ်ပဲ ခပ်မြန်မြန်လုပ်တာ အကြောင်းနှစ်ချက်ရှိသည်။ ပထမတစ်ချက်က အလုပ်တွေများလွန်းတဲ့ ဦးသာဒင်အတွက်အချိန်လုံးဝမရှိ။ ဘယ်အချိန်အလုပ်တွေပေါ်လာပြီးထသွားရမယ်မသိပေ။ ထို့ကြောင့်ရတဲ့အချိန်လေးအတွင်းမှာ ကိစ္စပြီးအောင် မြန်မြန်သွက်သွက်နဲ့ အားရပါးရလုပ်နေတာဖြစ်သည်။ နောက်တစ်ချက်က သူလိင်ဆက်ဆံတိုင်း တစ်ဖက်သားမိန်းကလေးနဲ့ နှစ်ဦးသား သူကောင်းကိုယ်ကောင်းလုပ်တတ်သည်မဟုတ်။ တစ်ဖက်သားမိန်းကလေးကို တမင်တကာနာကျင်အောင်လုပ်တတ်သည်။ မိန်းကလေးက နာလို့အော်တဲ့အသံတွေက သူ့အတွက် နဝင်ပီယံရှိလွန်းပြီး သူ့လိင်တန်ကြီးကို ပိုပြီးသန်မာစေသည်လို့ထင်သည်။ အဲဒီအကြောင်းအချက်တွေကြောင့် သီရိ ခမျာ…. သူမရဲ့အပျိုစင်ပန်းလေးကို နာနာကျင်ကျင်နဲ့ဆက်သနေရခြင်းဖြစ်သည်။
အချက် ငါးဆယ်လောက် အားရပါးရဆောင့်ပြီးတော့ ကောင်မလေးရဲ့ အဖုတ်လေးက တင်းကြပ်လွန်းတာနဲ့ ဦးသာဒင်တစ်ယောက် မီးကုန်ယမ်းကုန်ဆောင့်ရင်း ကိစ္စပြီးသွားတော့သည်။ သူ့ အချောင်းကြီးကို အဖုတ်လေးထဲ သွင်းထားပြီးသုတ်တွေကို တဆတ်ဆတ်နဲ့ပန်းထုတ်နေလိုက်သည်။ သူ့ ကိုယ်လုံးမည်းမည်း၀၀ကြီးကတော့ ဖြူဖွေးနေတဲ့သီရိကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှာမှောက်ရက်ကြီး။ သီရိ အဖုတ်ထဲကနာကျင်မှုနဲ့အတူ ပိနေတဲ့ကိုယ်လုံးကြီးကြောင့်နေရတာခက်လှသည်။ တီ…. တီ…. တီ…. စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ ဦးသာဒင်ဖုန်းကကောက်မြည်လာသည်။ အရေးကြီး အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုပေါ်လာတာနဲ့ အဝတ်အစားတွေကမန်းကတန်းကောက်ဝတ်ပြီးထွက်သွားသည်။ ထွက်မသွားခင် တစ်သောင်းတန်နှစ်အုပ်ကို စားပွဲပေါ်တင်သွားသည်။ သိန်းနှစ်ဆယ်။ သိန်းနှစ်ဆယ်နဲ့ တန်အောင်ပင် လုပ်ရတာကောင်းလွန်းလှသည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ ခြေပစ်လက်ပစ်နဲ့ ပက်လက်လေး နဲ့ သူ့ကိုငေးနေတဲ့ကောင်မလေးကို တစ်ချက်ပြုံးပြလိုက်ပြီး အခန်းအပြင်ကိုထွက်ခဲ့သည်။ အပြင်ရောက်တော့ ဆိုင်မန်နေဂျာဦးသူတော်နဲ့တန်းတွေ့သည်။
”ဆရာ…. ပြန်တော့မလို့လား။” ခြေသလုံးကို ကုန်းနမ်းတော့မလောက်ခေါင်းကိုငုံ့၊ ခါးကုန်းပြီး ဦးသူတော်မေးသည်။ ”အေး….။ ဒီကောင်မလေးကို ပြန်ပို့လိုက်တော့။ ငါပြန်ပြီ။” ”’မင်းကိုနောက်မှ ရာထူးထပ်တိုးပေးမယ်။ နောက်ထပ်အသစ်ကလေးတွေရှိရင်လဲ ပြောပေါ့ကွာ။” ”ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ…။ ဟုတ်ကဲ့….။” ဦးသူတော် ပြာပြာသလဲနဲ့ ဖြေသည်။ သူဌေးထွက်သွားပြီ။ ဦးသူတော် တစ်ယောက် သူဌေးကားခြံထဲကနေထွက်သွားတဲ့အထိစောင့်ပြီး သီရိရှိနေတဲ့အခန်းထဲဝင်လိုက်သည်။ အခန်းအလယ်က ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်တုံးလုံးလေးနဲ့ ပက်လက်လေးအိပ်နေတဲ့ အသားဖြူဖြူချောချောကောင်မလေးကိုကြည့်ရင်း ဦးသူတော် အဝတ်အစားတွေကိုချွတ်ချလိုက်သည်။ ချက်ချင်းပြန်မပို့သေးပဲ သူဝအောင်လိုးလိုက်ဦးမည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ ဒူးထောင်ပေါင်ကားနေတဲ့ကောင်မလေးရဲ့ပေါင်ကြားကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့အဖုတ်လေးက ဖွေးပြီးနီဥနေသည်။ အတန်ကြီးတစ်ရမ်းရမ်းနဲ့ အခန်းထဲဝင်လာတဲ့ဦးသူတော်ကို တွေ့သွားတော့ သီရိ ကြောက်သွားသည်။ စောစောကပဲ သရဲသဘက်စီးသလိုနဲ့ လူကြီးတစ်ယောက်က သူမကို ရက်ရက်စက်စက်ကျင့်ကြံသွားခဲ့သည်။
အခုလည်းလာပြန်ပြီနောက်တစ်ယောက်။ သူမရဲ့ဆိုင်မန်နေဂျာ တဏှာရူးကြီး ဦးသူတော်။ ဦးသူတော် အိပ်ခန်းထဲကို ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့ ဝင်လာသည်။ ဦးသူတော်ရဲ့ပေါင်ကြားထဲက လိင်တန်ကြီးက ထောင်မတ်ပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေသည်။ ဒစ်ဖျားကြီးက မရမ်းသီးကြီးကြီးတစ်လုံးနဲ့တူသည်။ ဦးသူတော် အတန်ကြီးတရမ်းရမ်းနဲ့ သီရိအနားကိုချဉ်းကပ်လာသည်။ သီရိ ဦးသူတော် သူ့နားကပ်လာတာကိုတွေ့တော့လွတ်မြောက်လိုလွတ်မြောက်ငြား ကုန်းရုန်းထပြီး ဖင်လေးတရွတ်တိုက်ဆွဲပြီး ကုတင်ခေါင်းရင်းကိုတိုးသွားသည်။ စိတ်တွေကြွနေတဲ့ ဦးသူတော်ရဲ့ မျက်လုံးထဲမှာ ကုတင်ခေါင်းရင်းမှာ ဒူးခေါင်းလေးနှစ်လုံးထောင်ကာစိထားပြီး ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးလေးကို အရှက်ပြေလိုပြေငြားဖုံးထားတဲ့ သီရိအသွင်သည် အလွန်စွဲမက်စရာကောင်းလှသည်။ ဦးသူတော် အတွက် သီရိနဲ့ ကာမဆက်ဆံဖို့ အချိန်များများမရှိ ။ သူဌေးဦးသာဒင်ရဲ့ တပည့်တွေအတို့အထောင်လုပ်ရင် သူပါအလုပ်ပြုတ်သွားမည်။ ဦးသူတော် ကုတင်ကြီးပေါ်တက်လိုက်ပြီး သီရိနားမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည်။ ”သီရိ…. သမီး….။ ဦးရဲ့ လီးကြီးကိုလာစုတ်ပေးဦးကွယ်။” ဦးသူတော်ရဲ့ အပြောကချိုသာနေသော်လည်း အပျိုမလေးသီရိအတွက် ဦးသူတော်ရဲ့ စကားကအလွန်ပင်နားရှက်စရာကောင်းလှသည်။
သီရီကြောက်လွန်းလို့ တစ်ကိုယ်လုံးတဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီး ခေါင်းကိုသာတွင်တွင်ခါယမ်းပြမိသည်။ ”လာပါဆိုကွာ…။ လိမ္မာတယ်။” ”ဟင့်အင်း…. ဟင့်အင်း….။” သီရိ ခေါင်းကို ရမ်းရင်း ကုပ်ကုပ်လေးထိုင်နေသည်။ ”သီရိ…. လီးလာစုတ်စမ်း…။ ငါကောင်းကောင်းပြောတုန်းလာစုတ်နော်။ အသားအနာမခံချင်နဲ့။” ဦးသူတော်ဒေါသထွက်ပြီး စကားတွေက ကြမ်းတမ်းလာသည်။ သီရိကတော့ခေါင်းကိုသာအတွင်ရမ်းနေသည်။ ဦးသူတော် သီရိနားကပ်ပြီး သီရိခေါင်းလေးကိုချုပ်ကာ ပါးစပ်ထဲသူ့အတန်ကြီးကိုအတင်းထိုးထည့်ဖို့ ကြိုးစားသည်။ သီရိ ပါးစပ်ကိုတင်းတင်းစေ့ရင်း ခေါင်းကိုဘယ်ညာရမ်းရင်းရှောင်နေသည်။ ဦးသူတော် သူ့အတန်ကြီးကို သီရိပါးစပ်လေးထဲဘယ်လိုမှထိုးထည့်လို့မရ။ ဦးသူတော် ဒေါသထွက်ထွက်နဲ့ သီရိပါးကို တအားရိုက်ချလိုက်သည်။ သီရိပါးနဲ့ ဦးသူတော်လက်ကြမ်းကြီးထိတွေ့သံက ဖြန်းကနဲ အခန်းထဲမှာကျယ်လောင်စွာထွက်ပေါ်လာသည်။ သီရိကိုယ်လုံးလေးတစ်ပတ်လည်သွားပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လန်ကျသွားသည်။ ဦးသူတော် သီရိခေါင်းလေးနားကပ်သွားရင်း ပါးနှစ်ဖက်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းညှစ်လိုက်သည်။
သီရိပါးစပ်လေးအနည်းငယ်ဟလာသည်နှင့် သူ့အတန်ကြီးကို သီရိပါးစပ်ထဲထိုးထည့်လိုက်သည်။ ဦးသူတော်ရဲ့ လိင်တန်ကြီးက သီရိပါးစပ်လေးထဲကို မဆန့်မပြဲကြီးတိုးဝင်လာသည်။ ဦးသူတော်ရဲ့ အတန်ကြီးဆီက ငံကျိကျိအရသာကြောင့် သီရိပျို့တက်လာသည်။ ”အော့…. ” သီရိ ပျို့ပြီးအန်ထွက်သည်။ ဦးသူတော် သီရိကိုဘယ်လိုမှ စုပ်ခိုင်းလို့မရ။ ”အေး…..။ ငါလုပ်ခိုင်းတာကို ကောင်းကောင်းမလုပ်ပေးတဲ့ ဟာမ။ တွေ့မယ်။” ဦးသူတော် ကာမဘီလူးစီးပြီး သီရိပေါင်ကြားလေးကို လက်ကြီးနှစ်ဖက်နဲ့ဖြဲကာ အဖုတ်လေးထဲကို သူ့အတန်ကြီးနဲ့ ထိုးထည့်သည်။ ပထမတစ်ခါလုပ်သွားတဲ့ သူဌေးရဲ့ သုက်ရည်တွေက သီရိအဖုတ်လေးထဲမှာရော..၊ အဖုတ်အဝင်ဝမှာရော ရွှဲရွှဲစိုနေလို့သာတော်သေးသည်။ ဦးသူတော်အတန်ကြီးက သီရိအဖုတ်လေးထဲကို မဆန့်မပြဲကြီးတိုးဝင်နေသည်။ ဦးသူတော် တစ်ယောက်သူ့ သူဌေးရဲ့ အရည်တွေနဲ့ ရွှဲရွှဲစိုနေတဲ့ အဖုတ်လေးကို မရွှံမရှာထိုးထည့်သည်။ ဦးသူတော် သီရိအဖုတ်လေးထဲ တစ်ဝက်လောက်ဝင်နေတဲ့ အတန်ကြီးကို အဆုံးနားရောက်တဲ့အထိပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး အားနဲ့ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။ ”ဗြွတ်… ဒုတ်….။ အား…..။” ဦးသူတော်အတန်ကြီးကသီရိအဖုတ်လေးထဲ အဆုံးထိဝင်သွားပြီ။ သီရိအော်သံစူးစူးလေးကလည်း အခန်းထဲမှာ ဆူညံနေသည်။
အနာပေါ်ဒုတ်ကျတယ်ဆိုတဲ့စကားလိုပဲ ပထမတစ်ခါလုပ်ထားလို့ အပျိုမှေးပေါက်ထားတဲ့ဒဏ်ရာပေါ်ကို ပထမတစ်ခါထက်ကြီးတဲ့အတန်ကြီးနဲ့ထိုးထည့်တော့ သီရိခမျာမချိမဆန့်ခံစားရရှာသည်။ ဦးသူတော်ကတော့ သီရိ အော်လေသူကြမ်းလေဖြစ်ပြီး ခါးကိုကော့လိုက်ဆန့်လိုက်နဲ့ ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်နေသည်။ သီရိရဲ့ပေါင်လေးနှစ်ခေါင်းကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ဘေးကိုဖြဲကားထားပြီး ပေါင်ကြားထဲမှာကျကျနနထိုင်ပြီး ဆောင့်နေသည်။ ဦးသူတော်အတန်ကြီးက တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း သားအိမ်ခေါင်းကိုသွားသွားထိနေသည်။ သီရိခမျာနာတာရော အောင့်တာရောဘာမှမသိတော့ပဲ၊ မျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ကာ ဒီဒုက္ခကနေမြန်မြန်လွတ်မြောက်သွားဖို့သာ ဆုတောင်းနေရသည်။ သီရိဆုတောင်းမပြည့်ခဲ့ပါ။ ဦးသူတော်ရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေက တော်တော်နဲ့မပြီး။ မပြီးတဲ့အပြင် နေရာတောင်ပြောင်းလိုက်သေးသည်။ ဦးသူတော် သီရိပေါင်တွေကို ရင်ဘတ်နဲ့ထိတဲ့အထိ ကပ်ထားပြီး ကြွလာတဲ့ အဖုတ်လေးကို အပေါ်ကနေဖိဖိပြီးဆောင့်သည်။ တော်တော်ကြာအောင်ဆောင့်ပြီးတော့ ဦးသူတော် နှာမှုတ်သံတွေ တရှုးရှုးထွက်လာသည်။ ဦးသူတော်ပြီးတော့မည်။ သီရိရဲ့ပေါင်နှစ်ခေါင်းကို ဘေးကိုဖြဲချလိုက်ပြီးတော့ သီရိကိုယ်လုံးပေါ်တက်ဖိပြီး လှေကြီးထိုးပုံနဲ့နဲ့ အားရပါးရဆောင့်တော့သည်။
သီရိပေါင်ကြားထဲမှာ မီးပွင့်မတတ်ဆောင့်ပြီးတော့ ဦးသူတော် သုတ်ရည်တွေကို သီရိအဖုတ်လေးနဲ့အပြည့်ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။ ”အား…..။ ကောင်းလိုက်တာ ခလေးရယ်…။ ” ဦးသူတော်ဆီက ကောင်းလွန်းလို့ငြီးလိုက်တဲ့အသံကြီးထွက်ပေါ်လာသည်။ ဦးသူတော်အသံက သီရိအတွက်တော့ မသတီစရာကောင်းလှသည်။ ဦးသူတော်ကသာကောင်းတာ သူမအတွက်တော့ နာကျင်လွန်းလှသည့်ငရဲခန်းကြီးပင်ဖြစ်တော့သည်။ သီရိ သူမကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှာ ပိကျလာတဲ့ ဦးသူတော်ရဲ့ကိုယ်လုံးကြီးကို ဘေးကိုတွန်းထုတ်ရင်း အမောဖြေနေမိသည်။ အမောဖြေရင်း သူမဘဝကိုသူမသေချာပြန်တွေးမိသည်။ သူမဘဝလေးမသန့်ရှင်းတော့။ ဓနရှင်လူတန်းစားတွေရဲ့အလိုကျ ဖြည့်ဆည်းပေးရသော ဆင်းရဲသားလူတန်းစားဘဝကို စိတ်ပျက်နေမိသည်။ သူမကို စကားတစ်ခွန်းမှမပြောပဲ ဆက်ဆံချင်တိုင်းဆက်ဆံသွားတဲ့ သူဌေးကိုလည်းသူမအလွန်စိတ်နာမိသည်။ ပြန်ခါနီး သူဌေးနာမည်မေးမလို့တောင်မမေးလိုက်ရ။ သူမ ဘဝကအရမ်းဆိုးလွန်းလှသည်။
သူမရဲ့ အပျိုစင်ပန်းဦးလေးကိုခူးဆွတ်သူရဲ့နာမည်တောင်မသိရတဲ့ဘဝ။ ဦးသူတော်တစ်ယောက် မွေ့ယာအထူကြီးပေါ်မှာ ဝက်မှိန်းမှိန်းနေရာကနေ ကမန်းကတန်းထပြီး အဝတ်တွေ ပြန်ကောက်ဝတ်သည်။ ”ပြန်ရအောင် ကလေးလေး….။” ဦးသူတော် သီရိအနားတိုးကပ်လာရင်း သီရိနို့လေးတစ်လုံးကို ညှစ်ရင်းပြောသည်။ သီရိ တဏှာရူးကြီးသူတော်ရဲ့ လက်ကို ပုတ်ထုတ်လိုက်ပြီး အဝတ်တွေကောက်ဝတ်ဖို့ ပြင်သည်။ သီရိ ရဲ့ ဘော်လီလေးက ဂျိတ်တွေပြုတ်ထွက်သွားပြီး ဝတ်လို့မရတော့။ ရှပ်အင်္ကျ ီ အဖြူလေးကလည်း ကြယ်သီးတွေပြုတ်ထွက်သွားတာကြောင့် ရင်ဘတ်ဟောင်းလောင်းဖြစ်နေပြီ။ သီရိအဖြစ်ကို ဦးသူတော်မြင်တော့ ဘီဒိုထဲက သူဌေးရဲ့ ရှပ်အင်္ကျ ီတစ်ထည်ကို ထုတ်ပေးသည်။ သီရိ သူဌေးရဲ့ ရှပ်အကျီကို ဝတ်လိုက်ပြီး ကုတင်အောက်ပြုတ်ကျနေတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီနဲ့ စကပ်လေးကို ပြန်ကောက်ဝတ်လိုက်သည်။ ”ဟူး….. ။ပြီး…..