လသာပေမယ့် ရန်ကုန်သူရန်ကုန်သားတွေက မခံစားနိုင်ကြပါဘူး။ ညသန်းခေါင်ရောက်မှ မထားတစ်ယောက် အိပ်ရာမှ အလန့်တကြား နိုးလာပြီးယောက်ျားဖြစ်သူကို အောင်ထွန်းကိုနှိုးလိုက်ပြီး “ကိုကို ထ ထ ” “ဟင် ဘာလဲ ထား” “ထားအိမ်မက်မက်တယ်ကိုကို” “ဟင် အိမ်မက်မက်တာများ ထားရယ် ကိုကို့ကိုနှိုးရသလား” “အိမ်မက်က ထူးဆန်းတယ်ကိုကို” “ဟင် ပြောစမ်းပါအုံးထား” “ထားအိမ်မက်ထဲမှာ မွန်သံကြီးနဲ့ လူတစ်ယောက်လာတယ်.. ဆံပင်ကြီးလဲ လျောင်ထုံးလို့” “ဟေ” “ပြီးတော့ အမေတိုနဲ့လာနေချင်ပါတယ်တဲ့၊ ထားကလည်း သူ့ရုပ်ရည်သန့်သန်ပြန့်ပြန့်မို့ လာနေခိုင်းလိုက်တယ်” “ဟေ ဟုတ်လားထား” “ဟုတ်တယ်ကိုကို” “အင်း ထားတော့ကိုယ်ဝန်ရှိပြီလားမသိဘူး” “ရှင်” ထားတစ်ယောက်အလန့်တကြားဖြစ်သွားပြီး ဓမ္မတာမပေါ်တာသတိရသွားတယ်။ “ကိုကို မနက်ဖြန်ဆီးစစ်ရအောင်” “ဟေ တကယ်ဖြစ်ပြီပေါ့” “ဝမ်းသာလိုက်တာထားရယ်” “ဝမ်းသာမစောနဲ့ကိုကိုမနက်ဖြန်သိရပြီပဲ” ကိုအောင်ထွန်းဝမ်းသာလွန်းလို့အိပ်မပျော်ပေ။
ထားသာပြုံးပြုံးကြီးနှင့် အိပ်ပျော်သွားတယ်။ အိပ်မပျော်တဲ့ ကိုအောင်ထွန်းတစ်ယောက် ညဖွင့်တဲ့ဆေးခန်းသို့ မနက်မိုးမလင်းခင် အိပ်ရာထပြီး ဆီးစစ်တဲ့အရာကို သွားဝယ်လိုက်တယ်။ မနက်အိပ်ရာကထတဲ့ထားအတွက် ဆီးခွက်သန့်သန်းလုပ်ပြီး ဆီးသွားစေကာ စမ်းကြည့်တော့ ကိုယ်ဝန်ရှိတယ်ဆိုတဲ့ အဖြေကိုရတယ်။ ပျော်လိုက်ကြတဲ့လင်မယား။ တမျိုးလုံးက အုံးအုံးထလို့ပါပဲ ကိုယ်ဝန်ရကတည်းက ကိုအောင်ထွန်းလင်မယား စီးပွားတက်လာသလို၊ ကံကောင်းမှုတွေလည်း ဆက်တိုက်ဖြစ်လာတယ်။ မထားရဲ့ကိုယ်ဝန်လရင့်လေ မထားမှာ အိမ်မက်တွေမက်လေပါပဲ။ အသိဘုန်းကြီးကို ပြောပြတော့လည်း ရှေးကသံသာ အဆက်ဆက်က ဆွေမျိုးတော်စပ်ခဲ့လို့ ဒီဘဝမှာ ဆုံရတယ်ပြောတာပါ။ ကလေးမွေးပြီးနောက်မှာ ကလေးက ကျန်းမာသန်စွမ်းတဲ့ ကလေးဖြစ်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် ညတွေမှာ ကလေးဟာ လန့်နိုးလာတတ်ပြီး ငိုလာတယ်။ အဲင်္ဒအတွက် ရတက်မအေးရပါဘူး။ ဗေဒင်တွေမေးတော့လည်း သိုက်ကြိုးဘာညာ ဖြတ်ခိုင်းကြတာနဲ့ ဖြတ်ပေမယ့်မရပါဘူး။ တနေ့တော့ ကိုအောင်ထွန်းဟာ ဒီဗီ ဗီဇာပေါက်တယ်။ မိသားစုလိုက် အမေရိကကို ပြောင်းကြတယ်။
ကလေးစကားပြောတတ်တဲ့အရွယ်မှာ အိမ်မက်တွေအကြောင်း စပြီးပြောလို့ ကိုအောင်ထွန်းနှင့် မထားစိုးရိမ်လာခဲ့တယ်။ ကိုအောင်ထွန်းနဲ့မထားဟာ မြန်မာပြည်အကြောင်း သားရှေ့မှာ လုံးဝမပြောတော့ပါဘူး။ သားကို အမည်ပေးတော့ ဇော်မိုးလို့ပဲပေးပါတယ်။ အမေရိကန်မှာဖြစ်တော့ စတီဗင်ဂျော့ လို့ ပေးထားတယ်။ ဇော်မိုးလေးဟာ မြန်မာ့ယဉ်ကျေးမှု့ဓလေ့တွေကို မိဘတွေဆီက မသိရတဲ့အတွက် နားမလည်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ဇော်မိုးမှာ အမြဲမက်တဲ့ အိမ်မက်တွေကြောင့် သိချင်လာတယ်။ ဇော်မိုးအိမ်မက်က တနေ့တခြား ပီပြင်လာခဲ့တယ်။ အဲဒါကတော့ အင်းဝခေတ် ဗမာဘုရင်မင်းခေါင်နှင့် မွန်ဘုရင်ရာဇဓိရာဇ်တို့ကြားက နယ်ချဲ့တဲ့ပွဲတွေပါပဲ။ စစ်ဘုရင်တွေနဲ့ နယ်ချဲ့ကြတဲ့အခါ စစ်သားဆိုတာ ယောင်္ကျားမှန်ရင် စစ်သားလုပ်ရတဲ့ထုံးစံပေါ့ဗျာ။ တနေ့မှာ အရွယ်ရောက်လာတဲ့ တလနွန်တစ်ယောက် ကိုယ်လုံပညာလေ့ကျင့်နေတုန်း “တလနွန်..” “ဘုရာ့ ” “မင်းကယောကျားတွေတတ်အပ်တဲ့ ပညာသာမက စစ်ရေးစစ်ချှီ၊ ကင်းထောက်အကုန်တတ်ပြီပဲ၊ အရွယ်လည်းရောက်ပြီမို့ စစ်မှု့လည်း ထမ်းရတော့မယ်။ “မှန်ပါ” “အခုမင်းတို့အတွက် စစ်ဆင့်ခေါ်စာရောက်ပြီ.. မောင်မင်း သွားလတ်တော့” တလနွန်နေပြည်တော်ရောက်တော့ လူရွေးပွဲမှာ အစွန်းပြနိုင်တဲ့အတွက် ဗိုလံလေးရာထူးရခဲ့တယ်။
အမတ်ဒိန်လျောက်ထားချက် အောင်မြင်ပြီးနောက်မှာ တပ်တွေ စစ်ရေးပြင်ကြတဲ့ အသံကြားရတဲ့အတွက် အဆင်သင့်ပြင်နေတုန်း “ဟေ့ တလနွန်” ဘုရားဗိုလ်မှုူ” “ငါတို့ဒီတကြိမ်ရခိုင်သံတွဲကိုစစ်ချီမယ်.. အင်းဝဘုရင် မင်းခေါင် သံတွဲကိုတပ်နဲ့ ချီမယ်ကြားတယ်.. ငါတို့က လက်ဦးမှု့ယူပြီး အရင်စစ်ချီမယ်..” “ဗိုလ်မှူး ရခိုင်ဘုရင်ကော ဗိုလ်မှုူး” “သူရို့တွေမြို့ထားပြီး ကုလားပြည်ဘက် ရွှေ့တယ်အသံကြားသကွဲ့” “အဲသလိုဆို သံတွဲအုပ်ချုပ်သူမဲ့နေပြီပေါ့” “အိန်းငါရို့တွေလက်ဦးမှုယူရပြီး မြို့ထဲဝင်ရရင် စစ်မပန်းတော့ဘူးပေါ့ကွယ်” “မှန်ပါ” တလနွန်တို့နှင့် စစ်ဗိုလ်မှူးကြီးလေးယောက်ဖြစ်တဲ့ တလဗျန်၊ချုရင်ထဲ့၊ ကော်သွီးနှင့် လဗျန်ကွီး ဦးစီးပြီးသံတွဲမြို့ကို စစ်ချီပြီးနောက်မှာ အုပ်ချုပ်မှု ကင်းမဲ့တဲ့သံတွဲမြို့ကို လွယ်လင့်တကူ သိမ်းပိုက်နိုင်ခဲ့ပြီး ဗိုလ်ဝင်ခံခဲ့တယ်။ စစ်အင်္ဂါလေးပါးစုံလင်အောင် စတည်းချ ပြုပြင်နေကြရတယ်။ မြို့ရိုးတွင်း ရိက္ခာအဖြစ် စုဆောင်းထားကြပြီး ရခိုင်ပြည်သူပြည်သားတွေဆီက အကူအညီရအောင် ဆောင်ရွက်တဲ့အခါမှာတော့ ဇာတိပုညမာန်မာနကြီးတဲ့ ရခိုင်တွေကြောင့် အခက်အခဲအနည်းငယ်တွေ့ကြရတယ်။
တနေ့တော့ တလနွန်တစ်ယောက်ကင်းလှည့်ရင်းက မိန်းကလေးတသိုက်ကို တွေ့ရတဲ့အခါ ငေးမောကြည့်မိရင်း အချောအလှလေးကိုတွေ့တော့ အနားကို ကပ်ကြည့်မိတယ်။ ကျယ်ပြန်ကျေယ်ပြန့်သော နဖူး၊နန်းဆန်သော မျက်နှာဖွင့်ထွားသော ရင်နှင့် သေးကျဉ်သောခါးဝိုင်းစက်သော တင်ပါးတွေနှင့် အလွန့်ကိုလှပသော သူ့ကိုတွေ့လိုက်ရတယ်လေ။ ဆံပင်ကို တပတ်လည်ကျော့ထုံးပြီး ခံပွင့်ကို ဆံထုံးတွင်ပတ်ပြီး အလွန်ပင်ကျက်သရေ ရှိလှသူလေးပါ။ “ဟေ့ရှင်နှောင်း ဟိုစစ်ဗိုလ်လေးနင့်ကို ကြည့်နေတယ်” “ကောင်မရေ အေးအေးဆေးဆေးနေနှော်၊ ငါ့အဖအကြောင်းနင်သိသားနဲ့” “အေးဟယ် အခင်ကြီးဇံဦးကဒေါသကြီး၊ မွန်တွေကိုကြည့်မရတာဟ” ရှင်နှောင်းတို့တတွေ ရေအိုးကိုယ်စိရွက်လာပြီး ဟန်မပျက် လမ်းလျောက်လာပေမယ့် ရှင်နှောင်းရင်မှာ လှိုင်းခတ်သံလေးတွေ ဖြစ်နေမိတယ်။ ရှင်နှောင်းလည်း ဗိုလ်လေးလို ယောက်ျားပီသတဲ့ လူမျိုးတွေ့တော့ ရင်ခုန်မိတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် အဖကိုလည်း ကြောက်ရသေးတယ်လေ။ အဖ က ဒေါသမာန်ဟုန်ကလည်း ကြီးတယ်။ မာနကလည်း ကြီးတယ်။ အားမတန်လို့ မာန်လျော့နေရတော့ ပိုပြီးဒေါသတွေထွက်နေတယ်လေ။ ရခိုင်တွေက စစ်ကိုအားပေးတဲ့လူတွေမှ မဟုတ်တာ။ စစ်ဘုရင်တွေကိုဘယ်လိုမှ မတုန့်ပြန်နိုင်တဲ့ အခြေအနေမဟုတ်လား။ ဟော ဗိုလ်လေးအနားရောက်လာလေ ရှင်နှောင်းရင်မှာ ဗလောင်ဆူလေဖြစ်ပြီး၊ ဟန်တောင် ပျက်ချင်လာတယ်။
“ဟေ့ နှမတို့.. ကျွနုပ်တစ်ခုမေးပါရစေ” “မေးပါ ဗိုလ်လေး၊ အကျွန်ရို့သိသမျှဖြေပါ့မယ်” တလနွန်စဉ်းစားရခက်သွားတယ်။ မေးချင်တာက အချောအလှနာမည်။ ကိုယ်ကစစ်သား။ ဒါပေမယ့် နှလုံးသားက တောင်းဆိုလာတော့လည်း ရှေ့မျက်နှာနောက်ထား မေးရမှာပေါ့လေ။ မတတ်နိုင်ဘူး။ “နှမငယ်တို့နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ အရင်မေးပါရစေ” “အကျွန်ကတော့ နှင်းရီ.. သူကရှင်နှောင်း၊ ဟိုဘက်က အေးမြ” လျှာသွက်အာသွက်မလေးနှင်းရီက ချက်ချင်း ဖြေလိုက်တော့ ရှင်နှောင်းမှာတားချိန်မရလိုက်ချေ။ “ဟင်း နှင်းရီမတော့လုပ်လိုက်ပြန်ပြီ” “ဒီမှာဗိုလ်လေး အကျွန်တို့မှာ ရေအိုးတွေရွက်ပြီး ဗိုလ်လေးနှင့်အကြာကြီးစကားမပြောနိုင်ပါ” “အော် ငါ့နှမမှာအလေးတွေရွက်ထားရတာတော့ လေးနေမှာပဲ…သွားပါပြီ ရှင်နှောင်းငါ့နှမ” ရှင်းနှောင်းမှာရင်ထဲ တထိတ်ထိတ်နှင့်နေရတယ်။ မတော်လို့ အဖသာရောက်လာရင် မလွယ်ဘူးမလား၊ မြန်မြန်သာ အိမ်ဖက်ကိုလာခဲ့လိုက်ရတယ်။ ထိုနေ့က တလနွန်အိပ်မပျော်ရှာပေ။
အနားတွင်ရှိသော ခံပွင့်ပန်းရနံ့ရလေ ရှင်နှောင်းမျက်နှာ မြင်ယောင်လေဖြစ်လေ။ အိပ်မပျော်တော့ ကင်းစခန်းဖက်လှည့်ရင်းက “ဗိုလ်လေး အိပ်မပျော်ဘူးလား” “ဟုတ်ဗျာ အိပ်မပျော်ဘူး” “ဟင်းးးဟင်းးတုတ်ဓားလက်နက် စိန်ပြောင်း အမြှောက်ဗိုလ်လေးမကြောက်၊ စိုးရွံ့ခြင်းမရှိတဲ့ ဗိုလ်လေးနှလုံးသားရေးကြောင့်ပဲ ဖြစ်မယ်ထင်ပါ့” တလနွန်ပြုံးလျက်သာနေမိတယ်။ “သိပါတယ် ဗိုလ်လေးရာ ရွာလူကြီးသမီး မိရှင်နှောင်းကြောင့်မဟုတ်လား” “ဟင် မောင်မင်းတို့ရှင်နှောင်းကိုသိလို့လား” “အကျွနုပ်တို့လည်းစစ်သားတွေပါ၊ အချောအလှ ကွမ်းတောင်ကိုင် ရှင်နှောင်းကို မသိပဲနေမလား” “အိမ်း ကျွန်ုပ်ရင်ကိုစိုးမိုးနေတာပ” “ဗိုလ်လေး လိုချင်တာရအောင်ယူရတာပ မဟုတ်လား” “အချစ်ရေးလည်း မင်းရေးပမာ ပြောရခက်တယ်ကွယ်” “မခက်ပါဘူးဗိုလ်လေး၊ မနက်ဆို ရှင်နှောင်းဟိုဘက်က ရွာတန်းမှာ ခံပွင့်တွေခူးနေကြပါ.. ဗိုလ်လေး အရောက်လှမ်းသာသွားပါ” “ဟေ မောင်မင်းတို့သတင်းက အတိအကျပဲလားကွဲ့” “ဟုတ်ပါ့ ဗိုလ်လေး” “အေးလေ ငါ့နှလုံးသားကတောင်းဆိုတော့လည်း ငါကြံဆောင်ရမှာပါ့” နံနက်စောစောလေး တလနွန်အိပ်ရာမှထကာ ရှင်နှောင်းခူးယူလေ့ရှိတဲ့ ခံပွင့်ပင်အနားမှာ စောင့်နေလိုက်တယ်။
ရှင်နှောင်းမှာ ဘုရားလည်းတင်ကိုယ်တိုင်လည်း ဆင်ဖို့ခံပွင့်ကို ခူးဖို့အရောက်လာခဲ့တယ်။ အပင်နားလည်း ရောက်တော့… “ရှင်နှောင်း..” “ရှင်. အမေ့” “မလန့်ပါနှင့် ရှင်နှောင်းရယ်” “ဟင် ဗိုလ်လေး” ရှင်နှောင်းမှာခုန်သွားတဲ့ ရင်အစုံကိုလက်နှင့်ဖိရင်း အလန့်တကြားရေရွက်မိတယ်။ “ရှင်နှောင်း ကျွနုပ်တလနွန်ပါ” “ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်” “ကျွန်ုပ်ရှင်နှောင်းကို ချစ်မိနေပြီရှင်နှောင်း” “အကျွန်မ တရွာသားကိုရည်းစားမလုပ်လိုပါ” “ရှင်နှောင်းရှေးရေစက်ကြောင့် အခုလိုဆုံရတာပါ ရှင်နှောင်း.. မောင်ကြီးဟာ စစ်သားပေမယ့် နှလုံးသားမကြမ်းတတ်တဲ့လူပါ ရှင်နှောင်း” “အကျွန်စိုးရိမ်မိတယ်ဗိုလ်လေး၊ အကျွန့်အဖရောက်လာရင် အကျွန်သေရပါ့မယ်” “ရှင်နှောင်း မောင်ကြီးကိုချစ်ချင်းမျှပါလား ရှင်နှောင်း” ရှင်နှောင်းမှာ အခုလိုဆုံတွေ့ရမည်မှန်းလည်း ထင်မထားတော့ ရန်ခုန်မှုတွေကြောင့် မည်သို့ပြန်ပြောရမှန်း မသိပေမယ့် စိတ်ထဲမှာကြည်နူးမိတယ်။ “ရှင်နှောင်းမပြောပြတတ်ပါ ဗိုလ်လေး.. အကျွန်ပြန်ပါတော့မယ် ဗိုလ်လေး” “ရှင်နှောင်းဒီအတိုင်းပြန်လို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ ဘုရားပန်းမပါရင် အခင်ကြီးဆူမှာပေါ့” ထိုအခါမှ ရှင်နှောင်းလည်း ပန်းခူးဖို့သတိရတယ်။
တလနွန်လည်း ရှင်နှောင်းအတွက် ပန်းတွေကူပြီး ခူးဆွတ်ပေးလတ်လေ။ ရှင်နှောင်းမှာ ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့် ပန်းခူးရနေပြီး အလွဲအမှားမှားတွေ လုပ်မိတဲ့အတွက် ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းဖုံးဖိထားရတယ်။ နှစ်ယောက်သားပန်းခူးရင်း လက်လည်း အကြိမ်ကြိမ်ဆုံမိတယ်လေ။ “အော်ဗိုလ်လေးရယ် ရှင်နှောင်းကိုချစ်မိအောင်များ လုပ်နေတာလားကွယ်” ဘုရားပန်းလည်းရတော့ရှင်နှောင်းက “ဗိုလ်လေး အကျွန်ပြန်ပါတော့မယ်” “ဟုတ်ပါပြီ နှမ” ရှင်နှောင်းအိမ်ပြန်လာပြီး ပန်းများအားဘုရားမှာ ပူဇော်ပြီး ဗိုလ်လေးအတွက်ပါ မေတ္တာပို့လိုက်မိတယ်။ ရှင်နှောင်းရင်ထဲ တလနွန်ရောက်သွားခဲ့ပြီ။ တလနွန်တို့သံတွဲမှာ မြို့ရိုးလုံခြုံမှု ရှိအောင်ပြုပြင်ရင်း စစ်ရေးကို ထောက်လှမ်းရတဲ့အခြေအနေမှာပါ။ ဘုရင်မင်းခေါင်တပ်ကို သားတော်မင်းစဲကျော်စွာ ဦးစီးလာမယ့်သတင်းလည်း ရောက်ခဲ့ပြီ။ ဘုရင်မင်းခေါင်မှာ သားတော်မင်းရဲကျော်စွာ ရှိပေမယ့် ရာဇဓိရာဇ်မှာတော့ အားကိုးရတဲ့ သားတော်မရှိပေ။ မင်းရဲကျော်စွာဟာ တိုက်ရည်ခိုက်ရည် ကောင်းပြီး စီမံမှု အလွန်ကောင်းပါတယ်။
ဒီအတွက် တလနွန်တို့စစ်သူကြီးတွေကလည်း မြို့ပြခိုင်လုံအောင် တည်ဆောက်ရခြင်းဖြစ်တယ်။ ဘယ်လောက်ပဲ အလုပ်များပစေ မနက်တိုင်းကတော့ ပန်းခူးတဲ့နေရာကို တလနွန်အရောက်သွားပါတယ်။ ဒီလိုနှင့်ပဲ ရှင်နှောင်းနှင့် တလနွန်တို့ ချစ်သူဘဝရောက်ရတာပလေ။ “ရှင်နှောင်းရယ် ချစ်တယ်” “အကျွန်လည်း မောင်ကြီးလိုပါပဲ မောင်ကြီး” “နှမရယ်မောင်ကြီးအတူတူနေချင်လှပြီ” “မောင်ကြီး အကျွန့်အဖ ကသဘောမတူလောက်ဘူး ထင်တယ်” “မောင်ကြီးတို့ထွက်ပြေးရအောင်လေ” “ဒီမယ်မောင်ကြီး အကျွန့်ရို့မြို့ကို ဒီလို့ပစ်သွားရအောင် နှမမမိုက်သေးပါဘူး၊ မောင်ကြီးလည်း အကျွန်ရို့မြို့ကို ကာကွယ်ဖို့လာတာ မဟုတ်လား” “အမှန်ပါပဲနှမ မောင်ကြီးအသက်နှင့် နှမတို့မြို့ကို ကာကွယ်ပါ့မယ် နှမငယ်” “မောင်ကြီးအကျွန်က စွန့်လွှတ်စွန့်စားတဲ့လူမျိုးကို ရွေးချစ်တာပါ.. တကိုယ်ကောင်းသမားကို ရွေးချစ်တာ မဟုတ်ရပါဘူး” “မောင်ကြီးဘုရားမှာသစ္စာဆိုပါ့မယ်၊ လာဘုရားသွားစို့” အနီးကဘုရားမှာတလနွန်သစ္စာဆိုပြီး ရှင်နှောင်းနှင့်ပြန်လာရင်း ဇရပ်ပျက်တစ်ခုမှာ ထိုင်လိုက်ကြတယ်။ “ချစ်တယ် ရှင်နှောင်းရယ်” တလနွန် ရှင်နှောင်းအားယုယကြင်နာစွာ ထွေးပွေ့ရင်း အနမ်းလေးတွေပေးလိုက်တယ်။
ရှင်နှောင်းလည်း ရင်ထဲတလှပ်လှပ်ဖြစ်လာပြီး ပြန်နမ်းရှိုက်မိတယ်။ “အိုမောင်ကြီးရယ်” တလနွန်လည်းအခြေအနေက ကိုယ့်ဘက်ပါလာပြီမို့ ရှင်နှောင်းအင်္ကျီကို ဖယ်ရှားရင်း ရှင်နှောင်းရဲ့နို့ချိုကို စို့လိုက်တော့ “အို့မောင်ကြီး ” ရှင်နှောင်းမှာသန်မာတဲ့ တလနွန်လက်ထဲ မရုန်းကန်နိုင်တော့ပဲ ပျော့ကျသွားရတယ်လေ။့တလနွန်လည်း နို့နှစ်ဘက်ဘယ်ညာစို့ပြီး မိမိအလိုသို့ပါအောင် စွမ်းဆောင်ရင်း ထမီကြားလက်နှိုက်ရင်း ရှင်နှောင်းပိပိကို လက်နှင့်အုပ်ပြီး ပွတ်ပေးလိုက်တော့ “အို့ မောင်ကြီးအဟင့် ဟင့် ဟင့်” ရှင်နှောင်းလည်း အလိုလိုညည်းသံလေး ပေးလာမိတော့တာပဲလေ။ တလနွန်လည်း ပိပိလက်နှိုက်ရင်း နို့ကိုစို့ပေးလိုက်တာ အပျိုဖြန်းကလေး ရှင်နှောင်းပိပိထဲက အရည်တွေစိုရွှဲပြီး အပြင်ကိုစီးလာတယ်။ တလနွန်လည်း ရှင်နှောင်းလုံချည်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်လိုက်တော့ “မောင်ကြီး” ရှင်နှောင်းလည်းအလိုးခံရတော့မှာပါလားဆိုတဲ့ စိတ်ကကြွတက်လာတယ်။ တလနွန်ရှင်နှောင်းပေါင်ကြား ဝင်နေရာယူကာ ဒူးထောက်ပြီး ပိပိအဝကို လီးနှင့်အသာအယာလေး သွင်းလိုက်တယ်။ ဗျစ်ဆိုတဲ့ အသံလေးကြားလိုက်ရတယ်။
“အာ့ မောင်ကြီး” ရှင်နှောင်းတချက်လန့်သွားတယ်။ ကြီးမားတဲ့လီးကြီးက ပိပိထဲပြည့်ကျပ်စွာ ဝင်လာတာလေ။ အပျိုစစ်ကလေးလန့်ရှာပြီပေါ့။ တလနွန်လည်း တဖြေးဖြေးချင်း ချော့သွင်းမှ ရမယ်ဆိူတာသိတော့ ရှင်နှောင်းနို့ကို ဘယ်ညာပြောင်းစို့ရင်း ရှေ့ကိုအနည်းငယ်တိုးပြီး လိုးလိုက်တယ်။ အထဲငအတားအဆီးလေး တစ်ခုက တင်းခံနေတော့အားလေးသုံးပြီး လိုးလိုက်တယ်။ “ဗျစ်..ဗြိ ဗြိ” “အား.အမေ့ မောင်ကြီးနာလွန်းလှတယ်” “ခဏတာ သည်းခံပါနှမ” တလနွန်လည်း အပျိုအမှေးပါးပေါက်သွားပြီးဆိုတာ သိလေတော့ ရှေ့ကိုတဖြေးဖြေးတိုးရင်း မှန်မှန်လေးလိုးလိုက်တယ်။ ဖြေးဖြေးမှန်မှန်လိုးပြီး ရှင်နှောင်းကာမစိတ်ကလေးကို တိုးလို့မနာကျင်စေရအောင် ပြုမူတာပါပဲ။ နည်းနည်းကြာတော့ ရှင်နှောင်းလည်း နာကျင်မှု့တွေပျောက်ပြီး လီးအရသာတွေ့လာတယ်။ ရှင်နှောင်းလည်း့မထွက်ဖူးတဲ့ ညည်းသံလေးတွေ ပေးလာမိတယ်။ ရှင်းနှောင်းအသံကြားတော့မှ တလနွန်လည်း အရှိန်လေး ထပ်မြှင့်ရင်းလိုးလိုက်တယ်။ ရှင်နှောင်းအရသာ ပိုရှိလာပြီလေ။ ပိုမြန်လေဒစ်ကားကြီးက ပိအတွင်းသားတလျောက် ဆွဲမွှေ့သလိုဖြစ်လာမှုကြောင့် ရှင်နှောင်းမှာ အရသာအထူးတွေ့လာရပြီး အော်ညည်းမိတာပေါ့။
တလနွန်လည်း စီးစိးပိုင်ပိုင်လိုးရတော့ အရသာထူးကဲနေတယ်။ လီးကြီးကလည်း ဇွိဗြိ ြဗြိမြည်ပြီး အဖုတ်ဖောင်အိအိကလေးက အရသာရှိနေတော့ တလနွန်အားရကျေနပ်စွာ လိုးလိုက်တယ်။ အချိန်အတော်ကြာတော့ “အာ့ ရှီးး ရှီး မောင်ကြီး အားး” ရှင်နှောင်းတစ်ယောက် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ခါပြီး တအီးအီး တအားအားညည်းကာ ငြိမ်သွားတော့တယ်။ တလနွန်လည်း စိတ်ကိုလျော့ချပြီး နောက်ထပ် အချက်ငါးဆယွ်လောက် ဆက်လိုးလိုက်ကာ သုတ်တွေပန်းထည့်လိုက်တယ်။ ပူနွေးတဲ့သုတ်တွေ ပိပိထဲဝင်လာလို့ ရှင်နှောင်းသတိထားမိပြီး အရသာပါထူးကဲစွာ ခံစားလိုက်ရတော့တယ်။ တလနွန်လည်း လီးကိုနှတ်ပြီး ရှင်နှောင်းပိပိကို ပုဆိုးနှုင့် ယုယုယယသုတ်လိုက်ပြီး ရှင်နှောင်းကို မွေးကြူလိုက်တယ်။ “”မောင်ကြီးရှင်နှောင်းတို့လွန်ခဲ့ပြီ” “ရှင်နှောင်း ဘာမှအားမငယ်နှင့် ရှင်နှောင်းကို မောင်ကြီးလက်ထပ်ယူပါမယ်” “မောသွကြီးရယ် စစ်ကာလကြီးထဲမှာ” “ရှင်နှောင်းမောင်ကြီးတို့ပြန်ရအောင်” “ဟုတ်ပါ့မောင်ကြီး အဖရှာလိမ့်မယ်” ရှင်နှောင်းနဲ့တလနွန်ပြန်ခဲ့ကြလေသည်။
တလနွန်နှင့်ရှင်နှောင်းတို့ ချစ်သူတွေဖြစ်ကြပြီးနောက်မှာတော့ ပိုလို့ကို အချစ်တွေတိုးခဲ့တယ်။ ညဘက်မှာ တလနွန်ဟာ ချစ်သူ့အိမ်ကိုခိုးဝင်ပြီးလေသံတိုးတိုးဖြင့် “ရှင်နှောင်း..ရှင်နှောင်း” “အမလေးလန့်လိုက်တာ မောင်ကြီးရယ်” “မောင်ကြီးလဲ တွေ့ချင်လွန်းလို့အရဲစွန့်ပြီး လာရတာပါကွယ်” တလနွန်လည်းပြောလိုက်ပြီး ရှင်နှောင်းကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ ရှင်နှောင်းလည်း ချစ်သူရင်ခွင်ထဲရောက်ရပြီး ချစ်သူ့အလိုကျ အကြိုက်ဆောင်ရတော့တာပါပဲလေ။ “ချစ်တယ်ရှင်နှောင်းရယ်” ရင်ထဲကအသံနှင့်ပြောပြီး ရှင်နှောင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းသားလေးကို စုပ်ယူနမ်းလိုက်တယ်။ ကာမအရသာတွေ့ဖူးပြီဖြစ်တဲ့ ရှင်နှောင်းလည်း တုန့်ပြန်အနမ်းတွေပေးရင်း ကာမရေကြောမှာ တဖြန်စီးရပြန်ပါတယ်။ တလနွန်လည်း အချိန်ကလည်းမရ၊ ရှင်းနှောင်းမိဘတွေ နိုးသွားရမှာလည်း သတိထားရတော့ ကြာကြာနှူးနှပ်မနေနိုင်အားပါဘူး။ ရှင်နှောင်းလည်း တလနွန်နမ်းပြီဆိုကတည်းက ကာမအဆိပ်တွေတိုးလို့ပါပဲ။ ညအိပ်တာမို့ ဘာအခုအခံမှ မဝတ်ထားတဲ့ အဝတ်ပါးလေးဟာ နှစ်ကိုယ်ကြားမှာ အနှောင့်အယှက်ဖြစ်ရဲ့။ ခုတော့လည်း အနှောင့်အယှက်တွေဖယ်ခွာရင်း အခုတော့ ချိုမြိန်လှတဲ့ရှင်နှောင်းနို့ချိုလေးကို စို့မြူပြီး ရှင်နှောင်းပိပိကိုယယ်လိုက်တယ်။
“အို့ မောင်ကြီးရယ် ဘယ်လိုတွေလုပ်လိုက်တာလဲ ဘုန်းကံတွေနိမ့်သွားမှကွယ်” ရှင်နောင်းမှာ အလန့်တကြားတားမြစ်ပေမယ့် တလနွန်ကတော့ တားမရတော့ပါဘူး။ ရှင်နှောင်းပိပိကို ယက်ပြီးအစေ့ကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ယူလိုက်တော့ “အာ့မောင်ကြီးနှမမနေနိုင်တော့ဘူးမောင်ကြီး” “ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်” “အာ့အင့် ဟင်းးဟင်းး.. မောင်ကြီး လိုးပါတော့ အဟင့်မောင်ကြီး” တလနွန်လည်းကျေနပ်အောင် ယက်လိုက်ပြီးမှ “ချစ်နှမရှင်နှောင်မောင်ကြီးကိုကုန်းပေးပါကွယ်” “မောင်ကြီးရယ်.. အဆန်းတွေထွင်လှချည်လား” “မောင်ကြီးလုပ်ရင် ကြမ်းနှင့်ထိပြီးအသံမြည်မှာ စိုးလို့ပါလေနှမငယ်” “မောင်ကြီးအလိုကျသာ ဆောင်ရွက်ပါလေ” တလနွန်လည်းလီးကြီးကို ရှင်နှောင်းပိပိထဲသို့ သွင်းလိုက်တယ်။ “ဇွိ ဗြိ ဗျစ် ဗျစ် ” “အာ့မောင်ကြီး ” ကုန်း၍မခံဘူးသေးသော ရှင်နှောင်းမှာ အလန့်တကြားဖြစ်ရပြီး လီးကြီးက သားအိမ်ထိသယောင်တောင် ခံစားလိုက်ရပေမယ့် ထူးကဲတဲ့အရသာကို ခံစားမိပြီး အော်ညည်းမိတယ်။ “အာ့အင်းးဟင့်ဟင့်” တလနွန်လည်း ရှင်နှောင်းမိဘတွေသိမှာစိုးလို့ အားသုံးမလိုးရဲဘဲ ပုံမှန်လေးသာ လိုးလိုပ်ရလေသည်။
သိုေ့သာ် လီးနှင့်အဖုတ်ထိတွေ့သံနှင့်အတူ အော်ညည်းသံသဲ့သဲ့ကတော့ ထွက်နေရတယ်။ လီးကလည်း အဖုတ်ပြွတ်သိပ်နေသလို၊ ကျပ်တည်စွာ ဝင်ထွက်နေတယ်။ နှစ်ဦးလုံးလည်း ကာမအရသာထူးကဲစွာ ခံစားရင်းနှင့် လိုးချိန်နာရီဝက်ခန့်ကြာပြီး နှစ်ဦးသားချွေးသံရွှဲရွှဲနှင့် ပြိုင်တူပြီးသွားကြရတယ်။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦးနှုတ်ဆက်အနမ်းတွေပေးပြီး တလနွန်လဲ ခိုးထွက်လာခဲ့တယ်။ ရှင်နှောင်းကတော့ စိုးရိမ်ပူပန်စိတ်တွေနှင့် တလနွန်နောက်ကြောင်းကို ကြည့်လို့သာနေရင်း လရောင်အောက်က တလနွန်ပျောက်သွားမှ အိပ်ခဲ့ရာ မနက်လင်းမှနိုးခဲ့တယ်လေ။ မင်းရဲကျော်စွာတပ်မကြီးဟာ သံတွဲမြို့ကိုဝိုင်းပြီး မြို့သိမ်းတိုက်ပွဲ ဆင်နွဲခဲ့ကြတယ်။ မြို့ရိုးခိုင်မာတဲ့အတွက် မင်းရဲကျော်စွာဟာ သိမ်းပိုက်လို့ မရနိုင်ခဲ့ဘူး၊ တပ်မှူးကြီးကော်သွီးဟာ စနစ်တကျခုခံခဲ့တယ်။ ဒီအပြင် ညဘက်မှာ ချူရင်ထဲ့ဟာ တလနွန်ကိုခေါ်ပြီး မင်းရဲကျော်စွာတပ်တော်ကို နှစ်ကြိမ်တိုင်မီးရှို့ခဲ့တယ်။ မင်းရဲကျော်စွာလည်း တပ်တွေကို စနစ်တကျကွပ်ကဲပြီး မြို့ပြင်ကသာ ဝိုင်းလျက်နေတယ်။ မြို့ရိုးကို ဝင်ရောက်တိုက်ခိုက်ရင်း မြို့ထဲကို ဝင်ရောက်နိုင်ဖို့ ကြံစည်ခဲ့တယ် သို့ပေမယ့် ဝင်မရခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနှင့် အချိန်သုံးလကြာလာခဲ့တယ်။ တလနွန်မှာ စစ်ရေးတဖက် ချစ်သူအတွက်တဖက် ရတက်မအေးရရှာပါဘူး။ စစ်ရေးခဏနားချိန် ချစ်သူ့ဆီအရောက်သွားသွားပြီး ချိန်းတွေ့ရင်း လိုးဖြစ်ကြပါတယ်။
တယောက်နှင့်တစ်ယောက် အသက်ပေးလို့ ချစ်နေကြတဲ့သူတွေပါ။ တပ်တွင်းအားလုံးလည်း သိနေကြပါပြီ။ ရှင်နှောင်းလည်း ချစ်သူတလနွန်အတွက် ရတက်တကယ်မအေးရရှာပါဘူး၊ တွေ့မှသာ အပူလုံးကျရရှာပါတယ်။ ဒီလိုနှင့်တနေ့မှာတော့ တပ်မှူးကြီးကော်သွီးက အားလုံးကိုခေါ်ပြီး “တပ်မှူးတို့ငါတို့မှာ ရိက္ခာဆယ်ရက်စာလောက်ပဲ ကျန်တော့တယ်.. ဒီတော့ သူ့ကျွန်သဘောက် ရောက်ရလိမ်မယ့်မယ်.. ငါတစ်ခုစဉ်းစားတာက မင်းရဲကျော်စွာဟာ ငယ်ရွယ်သူဖြစ်တယ်.. တပ်အင်အားကြီးမားတယ်.. ငါတို့ပရိယာယ်ဆင်မှ သူ့ကျွန်ဘဝကလွတ်မယ်” “ဟုတ်ကဲ့ တပ်မှူးကြီး” “ဒီတော့ ငါတို့ကပရိယယ်ဆင်ရအောင်” “ဘယ်လိုလုပ်မလဲ တပ်မှူး” “ငါကတော့ ဒီလိုလုပ်ဖို့ စိတ်ကူးထားတယ်ဟ.. ဘုရင်မင်းမြတ်ဆီက စာလွှာကိုပို့တယ်လို့လုပ်ရမှာ” “တပ်မှူးကြီးသင့်တော်သလိုစီမံပါ” “လူရွေးမှရမယ်” “မှန်ပါ ” “အေးတလနွန် မင်းက ရန်သူ့တပ်စခန်းကို မီးရို့ဖူးတော့ မင်းကိုရွေးရင်” “ပေးအပ်တာဝန်ကို ထမ်းဆောင်ပါ့မယ်” “အေးဒါဆိုရင်စာရေးလိုက်မယ်” တပ်မှူးကြီးကော်သွီးဟာ ရှင်ဘုရင်ရာဇဓိရာဇ်ထံမှ အထောက်တော်ပါးစာရေးသကဲ့သို့ “မောင်မင်းတို့အမတ်များဟာ ငါ့၏ အမိန့်အောက်တာဝန်ထမ်းရွက်ခဲ့ကြတယ်..
ငါကိုယ်တော်အားရတော်မူတယ်.. အခုအချိန်မှာ မောင်မင်းတို့ ရန်သူတွေဝိုင်းထားတာ ငါကြားတော်မူတယ်.. ငါ့အမတ်များအား ငါပစ်မထားပါ.. ငါကိုယ်တိုင် တပ်တော်နှင့် ချီလာခဲ့ပြီ.. အမတ်တို့စိုးရိမ်ကြောင့်ကြခြင်း မဖြစ်နှင့် သူရို့တပ်တွေဆုတ်ပြေးလျင်လည်း ငါ့အားစောင်၍မမူနှင့် သူရို့အား ငါ့တိုညှပ်တိုက်မည်ဖြစ်သည်” ဟုစာရေး၍တံဆိပ်တော်များ ခပ်နှိပ်ကာ ရွှေပေလွှာသွင်းစေသည်။ ထို့အပြင် တပ်မှူးများမိသားစုများမှ ပေးပို့သော စာများအားလည်း သေချာစွာရေးစေပြီး ကတ္တီပါအုပ်၍ လုပ်စေကာ၊ ညရောက်မှ တလနွန်အားလွတ်စေသည်။ တလနွန်လည်း ချစ်ရသူ ရှင်နှောင်းအားနှုတ်ဆက်၍ ညတွင်အမှောင်အားကိုးကာ ထွက်ပြီး ရန်သူရှေ့ကို အယောင်ပြကာထွက်ပြေးလေသည်။ သို့သော် ကံအကြောင်းမလှ၍ ရန်သူ့တပ်နှင့်မိကာ အဖမ်းခံရသော်လကဝယ်ရှိစာချွန်တော်များပါ အမိခံလိုက်ရသည်။ မင်းရဲကျော်စွာလည်း တလနွန်အား မေးမြန်းစုံစမ်းရာ အဖြေမရပေ။ အစာငတ်ခံထားပြီးမှ “မောင်မင်း ထမင်းစားမည်လော” “သေခါနီးမှ အရှင်နှစ်ပါးကျွေးသော ထမင်းအား မစားလိုတော့ပါ၊ ကျွန်ုပ်အားသတ်တော်မူပါ” “မောင်မင်း လိုရာတောင်းပါ” “ကွမ်းတရာရေတမှုတ်သာကျွေးပါ” တလနွန်အားကွမ်းတရာရေတမှုတ်ကျွေးကာသတ်တော်မူလိုက်သည်။ တပ်မှူကြီးကော်သွီးမှာ ပြန်လာချိန်တိုင်၍ မလာသော တလနွန်အကြောင်းရိပ်မိကာ။ ကျဆုံးကြောင်း သတင်းထုတ်ပြန်ရလေသည်။ ရှင်နှောင်းလည်း ယင်းအကြောင်းသိရကာ ဖြေမဆည်နိုင်ပဲ သေပွဲဝင်ရလေသည်။
အမြဲလိုလိုမက်တတ်တဲ့အိမ်မက်ကြောင့် ကျနော်ဇော်မိုးဟာ အိမ်ထဲကအကြောင်းကို အလွတ်နီးပါးစနေပြီး ရှင်နှောင်းမျက်နှာကို အလွတ်ရနေပါပြီ။ မြန်မာပြည်ကိုလည်း အရမ်းလာချင်တယ်။ ကျောင်းတက်နေရလို့သာ မြန်မာပြည်မရောက်ရပေမယ့် စိတ်ကမြန်မာပြည်ကိုတော့ သတိရနေတယ်။ ကျောင်းပြီးတော့ ကျနော်အရှေ့တိုင်းဘာသာရပ်အနေနှင့် ပါဠိကို ကျွမ်းကျွမ်းကျင်တတ်မြောက်ခဲ့တယ်။ အလုပ်အတွက်ကတော့ ဘူတန်နိုင်ငံကို ရွေးချယ်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် အလုပ်ခင်စပ်ကြားတော့ မြန်မာပြည်ကို လာခဲ့လိုက်တယ်။ မြန်မာပြည်ရောက်တော့ နှစ်ဘက်ဘိုးဘွးတွေလာကြိုလို့ ပြသနာမရှိခဲ့ဘူး။ သို့ပေမယ့် မြန်မာပြည်ရောက်ရင် ပုဂံတော့ ရောက်အောင်သွားမယ်ဆိုပြီး ဖိုးဘွားတွေကိုတောင်းဆိုပြီး ပုဂံကို အရောက်လာခဲ့တယ်။ ပုဂံရောက်တော့ ပုဂံကရှေးဟောင်းယဉ်ကျေးမှုပြတိုက်ကို ရောက်သွားပြီးလေ့လာခဲ့ရာမှ စိတ်ဝင်စားဖွယ်အရာများပြည့်နှက်နေပြီး ဓာတ်ပုံလေးရိုက်လိုက်၊ စာအုပ်နှင့်မှတ်လိုက် လုပ်နေခဲ့တယ်။
သို့သော် မိမိမြင်မက်တဲ့ အိမ်မက်ထဲကအရာတွေနှင့်တော့ မတူသေးတဲ့အတွက် စိတ်မလျော့ပဲ ပါဠိစာတွေကိုပါလေ့လာနေရင်း “အွတ်” ကျနော် ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီးလှည့်အထွက်မှာ တစ်စုံတယောက်နှင့်တိုက်မိတယ်။ ကြည့်လိုက်တော့ ပန်းဖြူဖြူလှလှလေးတွေ သီကုံးထားပြီး ခေါင်းပေါ်မှာ ပတ်ပြီးပန်ထားတဲ့ စကားပြန်မလေးကို တွေ့လိုက်ရပြီး နှုတ်ကလွှတ်ကနဲခေါ်မိတယ်။ “တောင်းပန်ပါတယ်” “ဟင် ရှင်နှောင်း” “ရှင်” ဆောင်းဟေမာန်တစ်ယောက် အလန့်တကြားလေးထူးမိတယ်။ တကယ်တော့ ဆောင်းဟေမာန်လို့ ရင်ထိုးလေးထိုးထားတဲ့ ဆောင်းဟာ မိမိငယ်အမည်ခေါ်ခံလိုက်ရတာပါပဲ။ ဒီအသံဟာ မိမိနှင့်အရမ်းရင်းနီးတဲ့ ခေါ်သံမျိုးကိုခံစားရတယ်။ ငေးလည်းကြည့်လိုက်တော့ မြန်မာလိုလို အရှေ့တိုင်းသားလိုလို တစ်ယောက်ကိုတွေ့လိုက်ပြီး အံ့ဩမိသွားတယ်။ ခန့်ညားတဲ့ လူရွယ်တစ်ယောက်ပါ။ ဆောင်းရှက်သွေးလေး ဖြာသွားတယ်။ “တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ စိတ်မရှိပါနဲ့” ဟိုလူလေပြာပြာသလဲ တောင်းပန်တော့ ဆောင်းလည်း ကိစ္စမရှိဘူးပြောလိုက်ရတာပေါ့။
“အင်း ကိုလူချောကြီးရယ် ဘယ်မှာများမြင်ဖူးလဲ မသိဘူး ရင်ထဲမှာတော့အရမ်းရင်းနီးတဲ့လူပဲ” ဆောင်းတစ်ယောက်ဘယ် လိုမှစဉ်းစားမရဘူး ဖြစ်နေစဉ်မှာပဲ ကိုလူချောကြီးက “ကျနော် စတီဗင်ဂျော့ ပါ ဇော်မိုးလို့ မြန်မာအမည်ရှိပါတယ်” “ရှင် ရှင်မြန်မာလား” “ဟုတ်ကဲ့” “ကျမကမြန်မာလို့မထင်ခဲ့တာ” “ဟုတ်ကျနော်အမေရိကကလာတာပါ” “အော် ဟုတ် ကျမက ဆောင်းဟေမာန်ပါ” “ဟုတ်ကဲ့” ဧည့်သည်တွေနှင့်ပါသွ “ဒါနှင့်ကိုဇော်မိုးခုနက ကျမကို ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာလဲရှင်” “အဟင်း ရှင်နှောင်းလို့” “ဘာဖြစ်လို့အဲလိုခေါ်တာလဲ သိချင်လို့ပါရှင့်” “ဟုတ်ပြောရရင် အရှည်ကြီးဗျ.. မဆောင်းဟေမာန်မှာ ဧည့်သည်တွေပါသေးတယ် မဟုတ်လား” “ဟုတ်ကဲ့ရှင့်” “ကျနော်အေးဆေးရှင်းပြချင်တယ်ဗျ.. အဲဒီအကြောင်းကိုလေ.. အော် ခန ကျနော့်မှာ ဒိုင်ယာယီစာအုပ်လေးနှင့် ရေးထားတာရှိတယ် ကျနော့်အိမ်မက်အကြောင်းလေးပါ.. ကျနော်ဖုံးနံပါတ်လေး စာအုပ်လေးစာအုပ်အဖုံးလေးပေါ်မှာ ရေးပေးလိုက်မယ်.. တကယ်လို့ဖတ်ပြီးရင် ကျနော်ဆီဖုံးဆက်ပေးပေါ့” “အော် ဟုတ်ကဲ့ရှင့်” ဆောင်းလည်းယောင်နနနှင့်ယူထားလိုက်ပြီး “ဟုတ်ကဲ့ ရှင့်ကျမသွားလိုက်ဦးမယ်နှော်” “ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်နှောင်း အို ဆောရီး ဆောင်း” ဆောင်းက တကယ်ဆို မိမိငယ်နာမည်ရှင်နောင်းလို့ ခေါ်လိုက်တာ စိတ်ဝင်စားတာပါ။
အခုလိုလည်း ဖြစ်လိမ့်မယ်ထင်မှတ်မထားခဲ့ဘူး၊ ဒါပေမယ့် ကိုလူချောကြီးနှင့်တွေ့တော့ စိတ်က တမျိုးတမည်သာမက ရင်ထဲမှာပါ ခံစားမိတယ်။ “အော်ကိုလူချောကြီးရယ်” ကျနော်လည်း ဧည့်သည်တွေကို လိုက်လံရှင်းလင်းပြသနေတဲ့ မိန်ကလေးဆောင်းကို ငေးကြည့်ရင်း ရင်တွေခုန်နေမိတယ်ဗျာ။ ချစိမိသွားပြီး မိန်းကလေးရယ်” ဆောင်းလည်းတနေ့လုံး ကိုဇော်မိုးပေးလိုက်တဲ့စာကိုသာ ဖတ်ချင်နေခဲ့တာ။ ဧည့်သည်တွေရှိလို့သာ ထုတ်မဖတ်ဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် စိတ်ကတော့ စာအုပ်ဆီရောက်နေခဲ့တယ်။ ညနေဘက်အလုပ်အားပြီးတော့ ဟိုတယ်ကိုရောက်မှ ဇော်မိုးပေးလိုက်တဲ့ စာအုပ်လေးကို ဖတ်မိတယ်။ ဖတ်ရင်းနဲ့ပဲ ဇော်မိုးအပေါ်မှာ နားလည်လာသလို စာအုပ်ထဲက တလနွန်နှင့်ရှင်နှောင်းတို့အဖြစ်ကို နားလည်သွားခဲ့တယ်။ “အင်း ဒီအတိုင်းဆို ငါနှင့်ကိုဇော်မိုးဟာ အတိတ်ဘဝက ချစ်သူတွေပါလား။ ဒါကြောင့်မို့ထင်တယ် ငါကိုဇော်မိုးအပေါ်မှာ အရမ်းရင်းနီးနေတယ်လို့ ခံစားမိတာကိုး” ဆောင်းမှာ တွေးလိုက်မိပြီး စာအုပ်ဖုံးလေးပေါ်က ဖုန်းနံပါတ်ကလေးအား ခေါ်လိုက်မိတယ်။
“ဟလို .ကိုဇော်မိုးလားဟင်” “ဟုတ် ပါတယ်ဇော်မိုးပါ၊ ရှင်နှောင်း အဲ ဆောင်းလားမသိဘူး” “ဟုတ်ပါတယ် ဆောင်းပါ” “အော် ဟုတ်ကဲ့ဗျ” “စာအုပ်လေးပြန်ပေးချင်လို့” “ဟုတ်ကဲ့” “မနက်ဖြန်လေ ကျမ စွယ်တော်လေးဆူဖူးမလို့ရှင်၊ အဲဒါလေအစောကြီးသွားရမှာမို့ပါ” “ကျနော် လိုက်ခွင့်ရှိမလားဟင်” “ကိုဇော်မိုးလိုက်ချင် လိုက်ခဲ့လေ” ဆောင်းစေတနာဗလပွနှင့်ခေါ်မိပြီလေ၊ ဇော်မိုးလည်း အရမ်းဝမ်းသာမိတယ်။ မနက်အစောကြီးပဲ ဆောင်းတို့ဟိုတယ်ဘက်ကို အရောက်သွားလိုက်တယ်။ “မောနီး ဆောင်း” “ဟုတ်မောနီး ကိုဇော်မိုး” “ရော့ ဆောင်း” “အယ် ပန်းလေးတွေ” “လမ်းမှာတွေ့လို့သတိရပြီးဝယ်လာတာလေ” “ကျေးဇူး ပါကိုဇော်မိုး” “ရပါတယ် ” “ဆောင်းကအရင်ကတည်းက ဇွန်ပန်းလေးတွေကြိုက်တယ်လေ” “အင်းးဟင်းး” ဒီလိုနဲ့ဆောင်းနှင့်အတူလိုက်သွားခဲ့တယ်။ ဆောင်းဘေးကခုံမှာထိုင်ပြီးတော့လေ ရွှေစည်းခုံဘုရားအရင်သွားပြီးမှ ဗူးဘုရားကို သွားကြတယ်။ ဗူးဘုရားကနေပြီး တန့်ကြည်တောင်ဘက်ကို စက်လှေနဲ့ကူးရတော့ ကျနော်လည်း ဧည့်သည်တွေကို စက်လှေပေါ်ကို လက်ဆွဲခေါ်လိုက်တယ်။ နောက်ဆုံးမှဆောင်းက စက်လှေပေါ်တက်တော့ ကျနော့်လက်ကိုင်ရမှာ ရှက်နေပုံရတယ်ဗျ။
သူကျနော့်လက်မကိုင်ဖြစ်ပဲ တက်တော့ “အမလေး” ကျနော်ဆီးပြီးဖမ်းလိုက်တယ်။ ဆောင်းမျက်နှာလေး နီရဲသွားတယ်လေ။ သူကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ “အို ပို ဇော်မိုးလွှတ်ပါ ဧည့်သည်တွေ ကြည့်နေကြတယ်” ဆောင်းမှာရင်ခုန်သံတွေဆူညံသွားတယ်။ ကိုဇော်မိုးရဲ့ရင်ခွင်ကျယ်ထဲ ဆောင်းရောက်သွားလို့။ မနေ့ညကတည်းက ကိုဇော်မိုးစာအုအပ်လေး ဖတ်ပြီးကတည်းက ဆောင်းရင်မှာ လှုပ်ရှားနေခဲ့တာ။ အခုလဲကြည့် ကိုဇော်မိုးက ဖက်ထားတာလွှတ်လိုက်ပေမယ့် လက်ကိုကိုင်ပြီး စက်လှေမှာနေရာယူခိုင်းတယ်။ ဆောင်းလည်း ထိုင်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုဇော်မိုးဆောင်းလက်ကို မလွှတ်ဘူးလေ။ ဆောင်းလည်း မရုန်းချင်ပါဘူး။ သူ့လက်ကို ကိုက်ထားရတာ လုံခြုံသလို ခံစားရတယ်။ ဧရာဝတီမြစ်ဝဲယာကြည့်ပြီး ရှူခင်းလေးတွေကြည့်ရင်း ဆောင်းလည်း ရင်ထဲမှာကြည်နူးရတယ်။ “ဆောင်း” “ဟင်” “ချစ်တယ်” “အာ ကိုဇော်မိုးကလည်း” “ကျနော်ကဆောင်းကို အရင်ဘဝကတည်းက ချစ်နေသူပါဆောင်း” “အာ ကိုဇော်မိုးလူတွေကြည့်နေတယ်” “သူတို့ဗမာစကားနားမလည်ပါဘူးဆောင်း” “ဟာကြာ” ကျနော်လည်းဆောင်းပုခုံးလေးဖက်ပြီး ရှူခင်းလေးတွေကြည့်နေလိုက်တယ်။ ဆောင်းမှာ ရင်တွေတဒိန်းဒိန်းနှင့် နေရတော့တယ်။ ရင်ဖိုမသန်းဖူးတဲ့ဆောင်းရင်မှာ အပျော်တွေရော စိုးစိမ်မှုတွေရောရောပွန်းလျက်ပေါ့။
ဘုရားဖူးတော့လည်း ဆောင်းနံလေးအတူ ဖူးကြတယ်လေ။ ဧည့်သည်တွေကိုလည်း ကျနော်ဝိုင်းရှင်းပြလိုက်တယ်။ ကျနော်က စာအုပ်ဖတ်ထားတာမို့ပါ။ တနေ့လုံးဘုရားလေးဆူ ဖူးပြီးနောက်တော့ ဟိုတယ်ကိုပြန်လာလိုက်တယ်။ “ဆောင်း” “ရှင်” “ချစ်တယ်ကွာ ကိုယ့်ကိုပြန်ပြောအုံးလေ” “ပြောစရာလိုသေးလား ကိုရယ်” “မနက်စောစောလာခဲ့မယ် နှော်ဆောင်း” “အင်း ” ဆောင်းလည်း ကိုဇော်မိုးအပေါ်ချစ်မိသွားပြီး အဖြေပါပေးလိုက်ပါပြီ။ တညလုံးလည်း ဆောင်းရင်မှာ တသိမ့်သိမ့်ခံစားရတယ်။ အရင်လိုအဖြစ်မျိုး မဖြစ်ဖို့ ဆောင်းဆုတောင်းရတာ အကြိမ်ကြိမ်ပါပဲလေ။ နောက်တနေ့မိုးလင်းတော့ ကျနော်ဆောင်းဆီကို ပန်းဝယ်ပြီးသွားလိုက်တယ်။ “ဆောင်း ကို ရောက်ပြီ” “အင်းစောသားပဲကို” “တညလုံးပျော်လို့အိပ်မရဘူးလေ” “ဆောင်းလည်းကို့လိုပါပဲကွယ်” “ဆောင်း ကိုယ့်ဘဝရဲ့အမှတ်တရနေရာလေးကို သွားချင်တယ်” “အင်း အဲဒါသံတွဲမြို့လေ၊ငပလီရှိတယ်” “ကိုတို့အတူသွားရအောင်” “ဆောင်းလိုက်ပို့ပေးပါ့မယ်လေ” “အင်း တကယ်နှော်ဆောင်း” အဲနေ့ကဘုရားတွေအတူဖူးကြရင်း နေညိုချိန်ရောက်တော့ ဆောင်းကို အနမ်းလေးတွေပေးလိုက်တယ်။ “အာ ကိုရယ်ဘုရားတွေကြားမှာ” “ချစ်တယ်ဆောင်းရယ်” ကျနော်ဆောင်းရဲ့ပိပိလေးကို လီးကြီးနှင့်တေ့လိုက်ချိန်မှာ ဆောင်းမျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ကိုယ်လုံးလေးကို တောင့်ထားတာတွေ့ရပြီး။ ကြောက်နေမလားလို့ တွေးထင်မိတယ်။
အပျိုစင်လေးဆောင်းမှာလည်း ရင်ခုန်မိတယ်လေ။ ကိုလီးကြီးဝင်လာပြီးတော့ အပျိုစင်အမှေးပါးကို ထိုးခွဲရင်နာမှာလည်းစိုးတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်အလိုးတော့ခံချင်မိတယ်။ “ပြွတ် ဗျစ် ဗျစ်” လီးကြီးကျပ်သိပ်စွာဝင်လာတာနှင့် “အာ့ ကို ဖြေးဖြေး အာ့” ကျနော်မကြမ်းပါဘူး။ အေးဆေးလေးပဲ တဖြေးဖြေးချင်းသွင်းတာပါ။ တဝက်လောက်မှာပဲ လီးထိပ်ကတင်းကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ကျနော်လည်း အားလေးနည်းနည်းထည့်ပြီး ဆတ်ကနဲ လိုးလိုက်တယ်။ “ဗျစ် ဗျစ် ဖောက်” “အာ့ အင့်ဟင်းဟင်းကွဲသွားပြီးလားကို” “အာ..ကွဲပါဘူးဆောင်းကလည်း” ကျနော်လီးပြန်ထုတ်ကြည့်လိုက်တယ်။ မကွဲဘူးဆိုပေမယ့် အမှေးပါးပေါက်လို့ သွေးစလေးတွေတွေ့ရတယ်။ ဆောင်းပိပိအောက်ခြေ အကွဲကြောင်းမှာလည်း သွေးစလေးတွေတွေ့ရတယ်လေ။ ကျနော်လီးကို ပြန်ထည့်လိုက်တယ်။ “ပြွတ် ဗျစ် ဗျစ် ” “အာ့အင်းးဟင်းးဟင်း” ကျနော်ဆောင်းနို့လေးကို ကုန်းစို့ရင်း ဖြေးဖြေးလေးလိုးနေလိုက်တယ်။ အဖုတ်က အလိုးမခံဘူးတော့ အရမ်းလည်း ကျပ်တယ်။ ကျပ်လည်း ကျပ်မှာပေါ့ကျနော့်လီးကလည်း ကြီးတာကိုး။ ဒါတောင် အခုအဆုံးထိ မသွင်းသေးပဲ ဆောင်းခံနိုင်လောက်မယ့် အနေအထားလောက်အထိသာ လီးကိုဖြေးဖြေးချင်းလိုးရင်း နို့စို့ပေးတာ။ ဆောင်းလည်းနို့စို့ခံရင်း လီးကြီးနှင့်အလိုးခံရတာ ရင်တွေလည်းခုန်ပြီး ကြောက်စိတ်လျော့ပါးလာကာ ကာမစိတ်တွေလည်း တဖြေးဖြေးပေါ်ထွက်လာပြီး အရသာလည်း တွေ့လာတယ်။ နာလို့ အော်ညည်းသံမဟုတ်ပဲ ကောင်းလွန်းလို့ ညည်းသံတွေ ထွက်မိတော့တယ်။
“အာ့ အင်းးဟင်းးဟင်းကိုရယ်” ဆောင်းဆီက ညည်းသံကြောင့် ကျနော်အဆုံးထိ သွင်းဖို့လုပ်လိုက်ပြီး ခါးအားသုံးကာ ဆတ်ကနဲဆတ်ကနဲလိုးလိုက်တယ်။ “ဗျစ် ဗျစ် ဗျစ် ဘွတ် ဖွတ် ” “အာ့ အီး ရှီး အားအင့်ဟင်းး” ဆောင်းအသံလည်း ပိုထွက်လာတယ်လေ။ ဆောင်းက ကျနော့်အလိုးဒဏ်ခံနိုင်ပြီး အရသာတွေ့နေပြီဆိုတာ သိလိုက်တဲ့ ကျနော်ခါးမတ်ပြီး ဆောင်းကို အားနှင့်လိုးလိုက်က်တယ်။ ကျနော့်လိုးချက်ကြောင့် ဆောင်းရဲ့နို့တွေပါခါယမ်းလို့နေတယ်။ တကိုယ်လုံးလေး ရွှေတိုးနောက်ဆုတ်ဖြစ်နေပြီး ဆောင်းမှာညည်း သံလွှင်လွှင်လေးပေးလာတယ်။ “ဗျစ် ဘွတ်.. ဖတ် ဘွတ် ဖတ် ဖတ် ဖန်းဖန်း” “အာ့ အင်းဟင့် အို့ အားလားလား” ကျနော်လည်း ဆောင်းခါးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်ဆွဲကိုင်ပြီး အားရပါးရ လိုးလိုက်တယ်။ ကျနော့်လက်နှင့်ဆွဲလိုးလိုက်တာ ဆောင်းခါးက အိပ်ရာပေါ်ကကြွတက်လာပြီး လိုးချက်က အားရစရာကောင်းလာတယ်လေ။ လီးနှင့်အဖုတ်အသံကလည်း တဖွတ်တဖွတ်နှင့် အသံတွေထွက်လာတယ်။ ဆီးခုံချင်းပွတ်သံကလည်း တဗျင်းဗျင်နဲ့ လီးဝင်သံ တဇွိဇွိမြည်ပြီး ဆောင်းအဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေလည်း လီးအဝင်ကျွံဝင်သလို ဖြစ်လိုက်လီးပြန်ထွက်လာရင် ဖောင်းလိုက်ဖြစ်နေတယ်။ လိုးချိန်ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်မှာ ဆောင်းတကိုယ်လုံးလည်း တုန်လာပြီး မောဟိုက်သံလေးပါထွက်တယ်လာတယ်လေ။ ဆောင်းပြီးတော့မှာမှန်း ကျနော်သိတယ်။ ကျနော်ဆောင်းကို အားရပါးရလိုးဆောင့်ပေးပြီး ဆောင်းပိပိကို လက်တဖက်နှင့် အစေ့နေရာကို ပွတ်ပြီး ပြီးလာအောင်လုပ်လိုက်တယ်။
“အာ့ကိုအာ့အီးဟီးးအားး” ဆောင်းဟာ ကာမအရသာ အထွဋ်အထိပ်ကို ခံစားရပြီး ပိပိထဲမှလှုပ်ရှားလာကာ အရည်တွေထွက်လာပြီး ဆောင်းတစ်ယောက် ငြိမ်ကျသွားတယ်။ “ဆောင်းပြီးပြီလား” “အာ ကိုကလဲမေးနဲ့ ” “ရှက်လို့လား ဆောင်း” “အင်း” “ရှက်နဲ့လေ ကိုကိုပြီးသေးဘူး” “ပြီးသေးရင်လည်း လုပ်ပေါ့” “ကို့ကိုကုန်းပေးပါလား” “ဟာကွာ ကိုကလည်း” ဆောင်းရှက်သွားမိတယ်။ အခုလိုမျိုးလုပ်တာ သိပေမယ့် ဆောင်းကုန်းရမယ်ဆိုတော့ စိတ်ထဲမဝံ့မရဲဖြစ်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် ချစ်သူအလိုကျတော့ နေပေးချင်တယ်လေ။ “ဆောင်းကုန်းပေးပါကွာ” “ကို ဆောင်းဘယ်လိုကုန်းပေးရမလဲ” “ကုတင်စောင်းလေးပေါ်မှာကုန်းလိုက် ကိုကုတင်အောက်ကလုပ်မယ်” ဆောင်းသဘောပေါက်သလိုပဲ ကုတင်စောင်းပေါ်ကုန်းလိုက်တယ်။ ဆောင်းကုန်းပေးတဲ့နေရာက ရှေ့နည်းနည်းရောက်တော့ ကျနော့်ဒူးက ကုတင်ဘောင်နှင့်ထိနေတာကြောင့်ကျနော် ဆောင်းခါးကိုင်ခိုင်းပြီး ဒူးထောက်လို့ရသလောက်သာ နေရာပြင်ပေးလိုက်တယ်။ ဆောင်းခါးကိုလည်း ခွက်နေအောင် ပြုပြင်ပေးလိုက်တယ်။ ဆောင်အဖုတ်နောက်ကနေ နှုတ်ခမ်းသားတွေ ပြူးထွက်လာတယ်။ ကျနော်ဆောင်းအဖုတ်ထဲ လီးထည့်သွင်းလိုက်တော့ “ြပြတ် ” “အာ့….ကို” ပေါင်ကားလိုးတာနဲ့တော့ လုံးလုံးမဆိုင်တော့ဘူး။ လီးကပြွတ်သိပ်စွာ ဝင်ပြီးပိုကျပ်တယ်။
အရည်တွေထွက်နေလို့သာ အဆင်ပြေပြေဝင်သွားပေမယ့် ဆောင်းမှာတော့ လန့်နေမိတယ်။ ကျနော်လည်း ဆောင်းခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို ဆွဲကိုင်ရင်း လီးကိုအဆုံးထိမသွင်းသေးပဲ တဖြေးဖြေးလိုးလိုက်တယ်။ ဆောင်းလည်းအရသာတွေ့လာပြီး နောက်ကိုပြန်ဆောင့်လာလို့ ကျနော်လည်း ဆောင်းကို မညာတာပဲ အားရပါးရ ဆောင့်လိုက်တယ်လေ။ လီးဝင်သံနှင့်ဥရိုက်သံ တဖတ်ဖတ်မြည်လာတယ်။ ဆောင်းမှာ တချက်တချက်လီးက အဆုံးထိဝင်လာလို့ အထဲမှာ ကျင်တက်တဲ့ဒဏ်က အရမ်းကိုကောင်းလာတယ်။ “ဗျစ် ဗြစ် ဗြစ် ဘွတ် ဖတ်ဖတ်” “အာ့ကို ကိုကောင်းတယ် အာ့ ” လီးကတဇွိဇွိ ဝင်နေသလို ဆောင့်သံတဖတ်ဖတ်ကနေပြီး တဖန်းဖန်းအသံထွက်အောင် ဆောင့်လိုက်တယ်။ ကျနော့ဆောင့်ချက်က ပြင်းလွန်းလို့ ဆောင်းမှာ ရှေ့ကိုယိုင်ထိုးလာကာ ဆောင်းလည်း နောက်ပြန်မဆောင့်နိုင်တော့ပဲ ကိုယ်ကိုမတ်နေအောင် ထိန်းရတော့တယ်။ လီးကြီးက အဝင်ရောအထွက်ရော အရမ်းကောင်းနေလို့ဆောင်းမှာ ညည်းသံတွေမှာ မောဟိုက်သံတွေပါထွက်လာတော့တယ်။
“ဟင့် အင်းအင်း ကိုရယ် အာ့ရှီးရှီး” “ဗျစ် ဗျစ်ဘွတ်ဖန်း ဖန်းဖန်းး” ကျနော်လည်းဆောင့်လိုးလိုက်တာ ဆောင်းမှာ ဒုတိယအကြိမ်မြောက် ပြီးချင်သလိုဖြစ်လာပြီး “ကိုဆောင့် ဆောင့် အားးဆောင်းပြီးတော့မယ်” ဆောင်းမရှက်နိုင်တော့ဘူူး ကာမအရသာက အထွဋ်အထိပ်ရောက်လာပြီး အော်ပြောလိုက်တယ်လေ။ “ဟင့် အင်းအင်း ကိုရယ် အာ့ရှီးရှီး” “ဗျစ် ဗျစ်ဘွတ်ဖန်း ဖန်းဖန်းး ဗျစ် ဗျစ်ဘွတ်ဖန်း ဖန်းဖန်းး” “အားပြီးပြီကို အားး” ကျနော်လည်းပြီးသွားပြီး သုတ်တွေပန်းထွက်သွားတယ်။ ဆောင်းမှာ ပူပူနွေးနွေးလေး သုတ်တွေအဖုတ်ထဲဝင်လာပြီး သားအိမ်နံရံထဲ ပန်းထွက်တာခံစားလိုက်ရပြီး အရသာတွေ့ပြီး “အားကောင်းလိုက်တာကိုရယ်.အားရှီး” ကျနော်လည်း သုတ်တွေကုန်စင်အောင် လွတ်ပြီး ဆောင်းကို လက်လွတ်လိုက်တော့ ဆောင်းဟာ ကုတက်ပေါ် ဝမ်းလျားလေးမှောက်ရင်း လဲကျသွားတယ်။ ကျနော်လည်း ဆောင်းဘေးနားကပ်လှဲပြီး ဆောင်းကိုဆွဲလှည့်ကာ အနမ်းလေးတွေပေးလိုက်တယ်။ ပြီးမှ “ဆောင်း ကောင်းလားဟင်” “အာကို ကလည်းကွာ” “ပြောပါဆောင်းရဲ့” “ဟင့်အင်းကွာ” “ဆောင်းမပြောရင် ထပ်လုပ်မယ်” “အာတော်ပါပြီကို ဆောင်းလည်း ပင်ပန်းပြီးနုံးချိနေပြီ” “အာ့ ဆိုဖြေ” “အင်းကောင်းတယ် ခစ်ခစ်” “ဟားးးဟားးးး” ဆောင်းနဲ့ကျနော်ကြည်နူးစွာ ရယ်မောလိုက်ကြပြီး အနားယူအိပ်စက်လိုက်ကြတယ်လေ။
ဒီလိုနဲ့ ငပလီမှာသုံးရက်နေထိုင်ပြီး ကျနော်နဲ့ဆောင်း ရန်ကုန်ပြန်လာလိုက်တယ်။ ရန်ကုန်ရောက်ပြီး “ဆောင်း ” “ဘာလဲကို ကိုယ်တို့လက်ထပ်ရအောင်” “အင်းဖေဖေတို့ကို ပြောကြည့်မယ်လေ” “ပြောလိုက်လေဆောင်းကိုကိုလာခဲ့မယ်” “အိမ်ကိုလာရင် ပုဆိုးနှင့်တိုက်ပုံပဲဝတ်ခဲ့နှော်” “အမ် ဘာဖြစ်လို့” “ဖေဖေနှင့်မေမေက ရှေးဆန်တယ်၊ နောက်ပြီးမြန်မာလူမျိုးမှ သဘောကျမှာ” “အင်းကိုလာခဲ့မယ်ဆောင်း” ဒီလိုနှင့်ကျနော်ဆောင်းခေါ်လို့ ဆောင်းတို့အိမ်ကို သွားလိုက်တယ်၊ တိုက်ပုံကငှားခဲ့ရတယ်၊ ပုဆိုးလည်း ဝတ်နေမကျတော့သိပ်တော့ အဆင်မပြေပါဘူး၊ ဆောင်းတို့အိမ်ရောက်တော့ ဆောင်းအဖေနှင့်တွေ့ရတယ်။ “ဖေဖေ ဒါကိုဇော်မိုးပါ” “အင်း ” “ဟုတ်အန်ကယ် ကျနော်ဇော်မိုးပါ” “သမီးရှင်နှောင်းဧည့်သည်အတွက် စားစရာလုပ်လိုက်ပါ ဖေဖေမောင်ဇော်မိုးနှင့် စကားပြောချင်တယ်” “ဟုတ်ကဲ့ဖေဖေ” ဆောင်းအိမ်နောက်ဖက်ဝင်သွားတော့မှ “မောင်ဇော်မိုး” “ဗျာ အန်ကယ်” “မောင်ဇော်မိုးက ဘယ်မှာနေလဲ” “အမေရိကားမှာပဲ အန်ကယ်” “ေဩာ် ဒါနှင့်မိဘတွေရော” “သူတို့လည်း အဲဒီမှာပါ အန်ကယ်” “အခြေချနေကြတာလားကွယ်” “ဟုတ်ကဲ့” “မောင်ဇော်မိုး” “ပြောပါအန်ကယ်” “မောင်ဇောမိုးက တစ်ဦးတည်းသောသားလား” “ဟုတ်ကဲ့ပါအန်ကယ်”…..
“အိမ်း ကွာ ရှင်နှောင်း ကလည်း တစ်ဦးတည်းသောသမီးဆိုတာ မောင်ဇော်မိုးသိပါတယ်နှော်” “ဟုတ်ကဲ့သိပါတယ်” “အင်း နောက်တစ်ခုက ဦးက ရှေးဆန်တယ်လို့ ပြောကြတာသိလား” “ဟုတ်ကဲ့” “အေးရှင်းရှင်းလင်းလင်းပြောရရင်၊ သမီးလက်ထပ်တဲ့သူဟာ မြန်မာပဲဖြစ်ရမယ်” “ဗျာ ကျနော်မြန်မာလူမျိုးပါ” “အေးသိတယ် ဒါပေမယ့် အမေရိကန်နိုင်ငံသားဖြစ်နေတယ်” “ဗျာ” “မြန်မာစကားပုံမှာ ယောင်နောက်ဆံထုံးပါဆိုတာ သိလား” “ဟုတ်ကဲ့သိပါတယ်” “အေးလေ သမီးလေးရှင်နောင်းက မင်းနဲ့လက်ထပ်ပြီးရင် အမေရိကားကို မထည့်နိုင်ဘူးကွ” “ဗျာ” “ငါတို့မှာလည်း ဒီသမီးတစ်ယောက်ပဲရှိတာ” “ဗျာ” ‘”ကျနော်ဒိနိုင်ငံသားခံယူပါ့မယ် အန်ကယ်” “ဟင်းးဟင်း လွယ်တယ်ထင်လား မောင်ရင်” “ကျနော်ကြိုးစားမယ်” “မဟုတ်ဘူးမောင်ရင် မောင်ရက့်မိဘတွေဟိုမှာ အခြေချနေထိုင်တာလေ..မောင်ရင် မိဘတွေကိုပစ်ခဲ့လို့ မရဘူး” “ဗျာ” “အေးမင်းသိအောင်ပြောလိုက်မယ် အမေကျော်ပြီး ဒွေးတော်လွမ်းတဲ့ မင်းတို့လိုလူမျိုးနှင့် သဘောမတူဘူးကွ” “ဗျာ” “ဟင် ဖေဖေ ” “ဖေဖေ ကိုကသမီးချစ်သူပါ ဖေဖေ” “အဲဒီတော့ ဘာဖြစ်လဲ၊ ရည်းစားနှင့် လက်ထပ်သူ တစ်ယောက်တည်းဖြစ်ရမယ်လို့ ဘယ်ဥပဒေမှာမှ မရှိဘူးသမီး” “သမီးကိုဇော်မိုးကိုပဲ လက်ထပ်မယ်ဖေဖေ” “ဒီမှာသမီးမိဘကျေးဇူးကိုဒီလိုဆပ်တာလား” “မဟုတ်ပါဘူးဖေဖေ ဟီးဟီးဟင့်” “သားသမီးမွေးတယ်ဆိုတာ ငါ့အသက်ကြီးလာလို့ရှိရင် ငါအိုမင်းမစွမ်းတဲ့အခါ ငါ့ကိုပြုစုရအောင်လို့ဆိုတာပဲ..
ဒီမှာသမီးရှင်နှောင်း ငါ့မှာနင်တစ်ယောက်ပဲ မွေးခဲ့တာ၊ တသက်လုံးအလိုလိုက်ခဲ့တာ၊ ငါ့ကို အဲကျေးဇူးဆပ်မယ်ဆိုရင် ငါနှင့်နင့်အမေ သေပြီးမှလုပ်.. အေးအခုလက်ထပ်မယ်ဆိုရင် ငါအဆိပ်သောက်ပစ်မယ်မှတ်ထား” “ရှင် ဖေဖေရယ် ရက်စက်လိုက်တာ ဟင့်ဟင့်” “ကဲမောင်ဇော်မိုး..မင်းလည်း ဦးသဘောထားသိရပြီ မင်းပြန်တော့ကွာ” “ရက်စက်လိုက်တာအန်ကယ်ရယ်” “ဆောင်း..ကိုစောင့်နေပါ့မယ်.. ဆယ်နှစ်ပဲဖြစ်ဖြစ် တသက်လုံးပဲဖြစ်ဖြစ်စောင့်ပါမယ်.. ဆောင်းနှင့်ကိုဟာ ရှေးဘဝကမပေါင်းခဲ့ရပေမယ့် ဒီဘဝမှာ ဆောင်းကိုရအောင်ပေါင်းပါ့မယ်” “အော်ကိုရယ် ” “ဆောင်းချစ်တယ်ဆိုတာ အတူနေမှမဟုတ်ဘူး ဆောင်းကိုချစ်နေရတယ်ဆိုတဲ့ အတွေးရင်ထဲမှာရှိရင်လည်း ပြည့်စုံတယ်လေ” “ဟုတ်ကဲ့ပါ ကိုရယ်” “ဆောင်း ကိုနှင့်အမြဲအဆက်အသွယ်လေးတော့ လုပ်ပါ” “ဟုတ်ကဲ့ပါကိုရယ်ဟုတ်ကဲ့ပါ ဟင့်အင်းအင်းဟင်း” ဆောင်းမျက်ရည်မဆည်နိုင်ဖြစ်ခဲ့ရပြီလေ။
ဆောင်းမှာ မိဘစကားနားဝယ်ထားရမယ့်ဘဝ ချစ်ရသူ ဆုံးရုံးရတဲ့ဘဝဖြစ်ရပြီမို့ ငိုကြွေးလျက်သာ နေရပြီလေ။ “ဆောင်းကိုသွားတော့မယ်” “ဟုတ်ကဲ့ပါကိုရယ်” ကျနော်ဇော်မိုးဘဝဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။ ပြောကြစမ်းပါဗျာ။ ဆောင်းမိဘတွေသေစေလို့ ဆုတောင်းရမှာလား။ ရက်ဆုမတောင်းပါဘူးဗျာ။ ကျနော်အမေရိကားပြန်ခဲ့တယ်။ ဆောင်းနဲ့တော့ အဆက်အသွယ်မပြတ်ပါဘူး။ ဆောင်းရဲ့အသံလေးတွေ ဆောင်းနှင့် ပတ်သက်ခဲ့တာလေးတွေတွေးရင် ရင်ထဲမှာနွေးထွေးတဲ့အသိကို ခံစားရတယ်လေ။ အခုတော့လည်း ဆောင်းနှင့် ပြန်လည်တွေ့ရမယ့်ရက်ကို စောင့်ရင်း ဇော်မိုးကတော့ လူပြိုကြီးပါပဲ ။ အဲဟုတ်ဘူး လူပျိုကြီးပါပဲဗျာ။ ရှင်နှောင်းရေ နောက်ထပ်ငါးနှစ်စောင့်ဆိုလည်း ကိုဇော်မိုး စောင့်မှာပါနှော် ချစ်။ အားလုံးကိုလေးစားလျက်