ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ လမ်းတွေဟာ တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ အဆင်မပြေတော့၊ နွေရာသီ ရဲ့ အပူဒဏ် လဲ ခံနိုင်ရည်မရှိလောက်အောင်၊ ပိတ်လှောင်နေတဲ့ ဒီကားသေးသေးလေးထဲမှာ တစ်နေ့တစ်နေ့ ခါးညောင်းတဲ့အထိ တက်ဆီ ကိုမောင်းနေရသည်၊ လမ်းရဲ့ ကြပ်တည်းမှုက လူတစ်ယောက်ရဲ့ အလုပ်လုပ်ချင်မှုကို ပျောက်ဆုံးစေသည်၊ ဝယ်သူ အမျိုးမျိုးနဲ့လဲ ရင်ဆိုင်ရသေသည်၊ ကိုယ်ပိုင် တက်ဆီ ဖြစ်နေတဲ့အတွက် နိုင်လင်း တစ်ချိုလူတွေလို အုံနာ ပြဿနာမရှိ ဆီပြဿနာ တစ်ခုတည်းအတွက် ခံသာနေမိ၏ ၊ ခုနောက်ပိုင် တော့ လမ်းကြပ်တည်းမှုကိုရှောင်ရန် နေ့ခင်ဘက်အစား ညဖက်တွေမှာပင် အများဆုံး တက်ဆီ ဆွဲဖြစ်သည်၊
ဒီနေတော့ ဘေးအိမ်က ရွှေတိဂုံဘုရာသို့ ပို့ပေးရန် အကူအညီတောင်းသည့်အတွက် ညနေ ၄နာရီ အချိန်စော၍ထွက်လာခဲ့သည်၊ နိုင်လင်း တက်ဆီ မောင်းသည့်အလုပ်ကို အဖေထံမှ အမွေယူခဲ့သည်၊ အဖေ လေဖြန်း၍ အိပ်ရာထဲလှဲနေသည့် အချိန်မှာ စ၍ တက်ဆီ မောင်းခဲ့သည့်မှာ ခုဆိုလျှင် ၂နှစ်ပြည့်ပြီး နိုင်လင်း အသက် ၂၈ နှစ် မှာ အဖေကျန်မာရေး ကြောင့် လစာနည်းသော လုပ်ရင်းအလုပ်ကို ထွက်၍ အဖေထံမှ လက်လွဲယူခဲ့သည်။ လူအတန်းလိုက်ရပ်စောင့်နေတဲ့ လူကူးမျဉ်းကြားလေဟာ အစိမ်းရောင်ကိုပြောင်းသွားသည်၊ တစ်ဖက်လမ်းကို ကူးရန်ရပ်စောင့်နေသောလူများက လူကူမျဉ်းကြားလေးပေါ်က အတန်းလိုက် အလိုက်သင့် လျှောက်လမ်းသွားကြသည်၊ မှောင်ရီရီ ညနေခင်းက လူအားလုံးကိုလှပစေသည်၊ သောကြာနေ့ ညနေအိမ်အပြန်ဖြစ်သောကြောင့် အပြုံးကိုယ်စီးနဲ့ ဖြတ်သန်းသွားသော ထိုလမ်းလေးက ပျော်ရွှင်မှုများကူးစက်ကာ လျှောက်လမ်းချင်လာခဲ့သည်။
ကားမှတ်တိုင်ထိုင်ခုံလေးမှ ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်နေသော မာန်အောင် ရုတ်တရက် ထရပ်လိုက်သည်၊ မာန်အောင်က ရန်ကုန်သားတစ်ယောက်မဟုတ် ပြည်မြို့က ရန်ကုန်ကို အလုပ်ကိစ္စဖြစ်မကြာမကြာရောက်ဖြစ်သည်၊ ရန်ကုန်နဲ့ ပြည်မြို့အတွက် အိမ်ဦးနဲ့ ကြမ်းပြင် ပမာသွားလာ နေသည် မာန်အောင်က အသက် ၃၀ကျော် ရှိပြီး၊ ရန်ကုန်ရောက်တိုင်း ဟိုတယ် တည်းခိုခန်းတွင်သာ တည်းဖြစ်သည်၊ ပြည့်မြို့က သူငယ်ချင် မိတ်ဆွေအပြင်၊ ဝမ်းကွဲ အကို ရှိပေမဲ့ မတည်ဖြစ် အားနာစရာကောင်းလှသည်၊ ညနေစောင်းပြီး မှောင်ရိပ်ပျိုးနေပေမဲ့ လျှောက်လမ်းသူများ များလျက်ပင်၊ လမ်းမီးများရဲ့ အလင်ရောင်က ညအမှောင်ကို အံတုလျက် ထွန်းလင်လှပနေသည်၊ မာန်အောင် ဆူးလေလမ်းမ မှ လမ်း၄၀ ဘက်သို့ ကွေလာခဲ့သည်၊ ရန်ကုန်အလုပ်ကိစ္စ ပြီးပြီးနောက် မနက်ဖြန်နေ့လည်ကားဖြင့် ပြည်မြိုကိုပြန်ရန် စီးစဉ်ပြီး၏၊ ရန်ကုန်ရောက်သည့်အခါတိုင်း တည်းနေကြ ဗဟန် တည်းခိုခန်းကနေ ဆူးလေ ကိုလိုင်းကာစီး၍ ထွက်လာသည်မှာ အချိန်တော်တော် ကုန်ပြီး၊ အစားအသောက်စားပြီး အစာကြေလမ်းလျှောက်လျက် လမ်း၄၀ ရှေ့ရောက်တော့ အိမ်သာ တက်ချင်စိတ်ဖြစ်လာသည်၊
အနီးဆုံး အိမ်သာတစ်ခုထဲကို ဝင်ပြီး အကြွေ ၅၀၀ ကျပ်တင်ပြီး အထဲသို့ဝင်ခဲ့သည်၊ လူရှင်းပြီး သပ်ရပ်သန့်ရှင်နေသည် အိမ်သာက အခန်းခြောက်ခန်ရှိ၏ ပထမဆုံးတစ်ခန်းက သော့ပိတ်ထာသည်၊ နောက်ဆုံး အခန်က လဲပိတ်ထားလျက် ကျန်အခန်းအားလုံးဖွင်ထား၍ နောက်ဆုံး အခန်မဟုတ် ငါးခန်းမြောှက်ကို ဝင်လိုက်သည်။ နိုင်လင်း အိမ်သာ နံရံပေါ်က စာတန်းများကိုဖတ်ပြီး ပတ်ဝန်ကျင်ကို မေ့လျော့နေသည်၊ ‘ အိမ်သာစောင့် မလေးကို လိုးချင်တယ်’၊ ‘ ဖင်ခံချင်သည် လိုးချင်သူများဆက်သွယ်ပါ’၊ ‘ မိန်မမကြိုက်ပါ ယောကျာ်း အချင်းချင်း ဖင်လိုးချင်တယ်’ ၊ ‘ လိုးချင်တယ် ခံချင်သူများ ဆက်သွယ်ရန် ဖုန်း ၀၉၉၅၅…..’၊ လိင် အင်္ဂါပုံတွေအပြင် ဟို ပုံအမျိုးမျိုးတွေ့ရသည်၊ မာန်အောင် စိတ်တွင်ပင် လိင်စိတ် ရမက် ဖြစ်ပေါ်မိသွာပြီး နိုင်လင်းရဲ့ လီးကြီးထောင်မတ်လာသည်၊ ဒီပုံစံအတိုင်ဆိုလျင် ကားဆက်ဆွဲရန်လုံးဝမဖြစ်နိုင်တော့ ယခု ကိစ္စ ကို ဒီမှာ ပင်အပြီးသတ်ရန် သန့်ရှင်းရေးလုပ် ရေသေခြာလောင်းပြီး နိုင်လင်း၏ ထောင်မတ်နေသော လီးက တုတ်ခဲပြီး ၆လက်မ ကျော်၊ စတွေးစ အနည်းငယ်ကို ယူ၍ လီးရဲ့ ဒစ်ရဲရဲပေါ် သုပ်ပြီး ထုလိုက်သည်၊ တင်းရိပြီး ထောင်မတ်နေသောလီးကို ထု၍ ပတ်ဝန်ကျင်ကိုမေ့လျော့ကာ ခံစားချက်ပြင်းထန်လာသည်၊
ပါးစပ်က စို့တက်လာသော စတွေစများကို လီးပေါ်သို့ထွေးချပြီး “အားးး ” ထုလိုက်သည်၊ အိမ်သာ အခန်းကျဉ်းလေးကို အားမရလျက်၊ မပြီးသေးခင် ဘေးခန်က ချောင်းဆိုးသံတစ်ချက်ကြားမှ ပတ်ဝန်ကျင်ကို သတိပြုမိသွားသည်၊ ခဏအကြာ “ဒေါက်…ဒေါက်…ဒေါက်” တစ်ဖက်အခန်းမှ နိုင်လင်းအခန်းသို့ တံခါးခေါက်သံ တိုးတိုးလေ ကြားလိုက်မိချိန်မှ နိုင်လင်း ရှက်သွားမိသည်၊ “ဂျိန်း” တံခါးပိတ်သံ တစ်ဖက်လူ အပြင်သို့ ထွက်သွားပြီး၊ မိမိသတိမပြုမှီ အိမ်သာ အပေါ်မှ ဖုန်းဖြင့် ဗီဒရို ရိုက်လိုက်သလား လို့ သံသယဝင်မသွား၍၊ အပြီးမသတ်နိုင်ခင်မှာပင် ပုဆိုးကိုပြင်ဝတ်၍ ထိုလူနောက်လိုက်သွားသည်၊ အချိန်တိုအတွင်းမှာပင် လမ်မတစ်လျှောက် ညအမှောင်အတိ၊ အိမ်သာ အရှေ့မှ တစ်ဖက်လမ်းသို့ ကူးလိုက်သည်၊ ထိန်ထိန်လင်းနေသော လမ်းလေးပေါ် ပိုက်ဆံအကြွေကို အိတ်ထဲထည့်နေစဉ် ” အကို!…အကို ” ကြည့်လိုက်တော့ အရပ်တူတူ ၅ပေ ၈ လောက်၊ အသက်လဲ သိပ်ကွာမည်ပုံမပေါ်၊” မင်း..ဟို အိမ်သာကထွက်လာတာလား?” အိမ်သာဘက်ကို လက်ပြလျက်၊ အသာဖြူဖြူ ပုဆိုးနှင့် အင်္ကျီ လက်ရှည်ကိုတစ်ဝက်လောက်ခေါက်ထားသည်၊
” ဟုတ်တယ်ဗျ၊ ဘာလိုလဲ?” ” တစ်ဖက်အခန်းက ကျတော်ပါ၊ ကျတော်တံခါးခေါက်သံကြားလိုက်လို့” ရန်ကုန်သားပီပီ သတ္တိရှိလှသည်။ သူ၏ အမေးကို ဘာဖြေရမှန်မသိ မာန်အောင် ဆွန်းအ မိ၏”ဘာမှ မဟုတ်ဘူး ကျတော်လက်နဲ့ ထိမိသွာတာ၊ ဂရုတောင်မစိုက်မိဘူး” အဖြေတစ်ခုကို ပေးလိုက်ပေမဲ့ ထို့လူက ပြုံပြပြီး” ခင်ဗျာ သက်သက် လုပ်မှန် သိပါတယ်၊ ကျတော်အထဲမှာ ဂွေးထုနေလို့” မာန်အောင် ဟန်မဆောင်နိုင်ပဲ ရယ်မိသွားသည်။ ” ဆောရီး ပါကွာ မင်း ကို ငါ နှောက်ရှက်သလို ဖြစ်သွားရင်တောင်းပန်ပါတယ်၊ စချင်စိတ်ဖြစ်လာတာနဲ့ လုပ်လိုက်မိတာ ပြီးမှ လွန်သွားမှန်းသိလိုက်တယ်၊ တောင်းပန်ပါတယ်” မာန်အောင် အဖြေကြောင့် တစ်ဖက်က တိတ်စိတ်သွားသည်၊ ” မင်း စိတ်မဆိုပါနဲ့ လက်ဖက်ရည်သွားသောက်မလား?” မာန်အောင် ထိုသူကို အားနာမိသည်မှာအမှန် ထိုသူ စိတ်မဆိုးရန် ပြောနေမိသည်၊ ထိုသူ ခဏတာ စဉ်စားပြီး ခေါက်ညိတ်ပြ၏၊ ” ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး အိမ်သာထဲလာထုနေတာလဲ” ထိုစကားက ရိုင်းသလိုဖြစ်ပေမဲ့ သိချင်စိတ်ကြောင့် မာန်အောင်က မေးလိုက်မိသည်၊” ယောကျာ်း အချင်းချင်းပဲ ပွင့်ပွင့် လင်းလင်းပေါ့၊ အိမ်သာနံရံပေါ်က စာသားတွေကိုဖတ်ပြီး ထန်လာလို့ ” နှစ်ဦးသာ ရယ်မိသွားသည်၊
ဖျော့တော့တော့ မီးရောင်အောက်မှာ နှစ်ဦးသာ လျှောက်လမ်းလာပြီး ” ခင်ဗျာ ဘယ်သွားမလို့လဲ ကျတော်လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ ကားပါတယ်” လက်ဖက်ရည် ဆိုင်က ထွက်လာပြီး နိုင်လင်းနဲ့ မာန်အောင်က ရင်နှီးမှု ရလာခဲ့သည်၊” ကားလက်မှတ်ကောဝယ်ပြီးပြီးလာ?” မနက်ဖြန် ပြည်ပြန်မဲ့ မာန်အောင်ကို နိုင်လင်းက မေးလိုက်သည်၊ ” ရောက် ကတည်းက ဝယ်ထာတာ အချိန်မရမှာဆိုးလို” ” တက်ဆီ ဆွဲကောင်းလား?၊ မပြန်သေးဘူးလား? ” တက်ဆီ ကာ ကိုတွေ့မှ နိုင်လင်း တက်ဆီ သမားမှန် မာန်အောင် သိလိုက်သည်၊ ည အမှောင်ထုလေးက ကားမှန်တံခါးက ဝင်လာတော့ လေထုက အေးမျှနေသည်၊ ” ညဘက်တွေက ကားရှင်းလို၊ ညပဲဆွဲဖြစ်တယ် ” နိုင်လင်းစကားကြောင့် မာန်အောင် အိမ်သာကိစ္စ ကိုသတိရပြီး ရယ်မိသွားသည်ကို နိုင်လင်းတွေသွားသည်၊ ” ဘာရယ်တာလဲ ကျတော်က အကောင်းပြေားတာ” နိုင်လင်းက အပြစ်လုက်ထားသောသူလို ရှက်နေလျက် ” ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ဒီလိုပါပဲ” မာန်အောင် ရယ်နေသော အထာကိုနိုင်လင်းသိပေမဲ့ “ခင်ဗျာ စောနားက ကိစ္စတွေးနေတာ မဟုတ်ပါဘူးနော်” ဒီတစ်ခါးတော့ နိုင်လင်း စကားကြောင့် မာန်အောင် ထိထိမိမိ ရယ်မိသွားသည်၊
လမ်းဘေးတစ်ခုကို နိုင်လင်းကားကိုထိုးရပ်ပြီး ” ပြောပါ၊ ခင်ဗျားက အဲလိုရယ်နေတော့ ကျတော်တောင်ရှက်လာပြီး ” နိုင်လင်းက မာန်အောင် ပုခုံးကို ဆွဲကိုင်ပြီး ပြောလိုက်သည်၊ ပြီးနောက် မာန်အောင်ရဲ့ လီးနေရာ ညစ်၍” ပြောမလား မပြောရင် မလွတ်ဘူး” ” အားး! ပြေားပမယ်ကွာ လွတ်ပါ” မာန်အောင် မရုံးမိပါ” ကြည့်စမ်း ခင်ဗျာ လီးက အကြီးကြီးပဲ” တစ်ကယ်တော့ မာန်အောင်လဲ အိမ်သာထဲမှာ ထန်မိခဲ့၍ တိုက်ဆိုင်လို့ ရယ်မိသွားတာပါ၊” ဟားးး ခင်ဗျားထက်တော့ မသေးဘူး စိတ်ချ” မာန်အောင် က နိုင်လင်းကို ပြောသည်၊ ” မယုံဘူး ပြကြည့်” နိုင်လင်းက လက်သွက်လှသည် ၊ မာန်အောင် ဘောင်ဘီးဇစ်ကို ဖြဲ၍ နိုက်လိုက်သည်၊ လိင်စိတ်ထန်နေသော မာန်အောင်က အလိုက်သင့် ခါးပတ် ကိုဖြုတ်ပေး၍ လီးကို ထုတ်ပြလိုက်သည်၊ “ဝိုးး! လီးပဲ ! ခင်ဗျာလီးကြီးက အကြီးကြီးပဲ စောက်ပတ် ထည်း လိုးလိုက်ရင်တော့ ပြဲမှားပဲ၊ ကျတော်ထက်တောင်ကြီးသေးတယ်” မာန်အောင်ရဲ့ ထောင်မတ်နေသော လီးက ဘောင်းဘီး အပေါ်မှာ ထိုးထွက်နေသည်ကို တွေလိုက်၏ ” ခင်ဗျားမှန်မှန်ပြော လိုးဖူတယ်မှတ်လား? ” မာန်အောင် ရှက်မနေပဲ နိုင်လင်းကိုခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်၊ ” မင်းကော မလိုးဖူဘူးလား ” မာန်အောင်လဲ နိုင်လင်းကို ပြန်မေးလိုက်သည်။
” လိုးဖူတာပေါ့ ဒီအသက်အရွယ်မှ မလိုးဖူရင်လဲ လူဖြစ်ရှုံးမှာပေါ့” ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ့ တိတ်ဆိတ်မှု က ကားထဲမှာ လွတ်လပ်စွာ ရယ်မောနေမိသည်၊ ညအလင်းရောင်အောက်မှာ လမ်းဘေး သစ်ပင်ကြီးရဲ့ အရိပ်က ကားတစ်စီးလုံးကို လွမ်းမိုးနေသည် အပြင်က မီးရောင်မှိန်၂လေးက လူနှစ်ယောက်ကို မြင်တွေစေသည်၊ နိုင်လင်း ရဲ့ ပုဆိုးအောက်က ထိုးထွက်နေသော လီးက အပြင်သို့ ရောက်သွားမှ အသက်ရှုရချောင်သွားသလို့ အပေါ်ကို ထောင်မတ်လျက် မာန်အောင်က နိုင်လင်းရဲ့ လီကိုကိုင်ပြီး စမ်းနေမိသည်၊ ” မင်းရဲ့ လီးလဲ မသေးဘူးပဲ လုံးပတ်က တုတ်ခဲနေတာပဲ ဘယ်လိုမွေးထားတာလဲ? သဘာဝပဲလား?” ” သဘာဝပဲ၊ ဒီလိုပဲ တနေ့ နှစ်ကြိမ်းက အနည်းဆုံးပဲ မလုပ်ရင် ထိန်မရဘူး အဲဒါကြောင့်” မာန်အောင်က နိုင်လင်းရဲ့ လီးကို မှောင်ရိတ်အောင်မှာပဲ ကပ်လျက် ညှီစို့စို့ အနံလေးကို အမွှေးနံ တစ်ခုပမာ ထင်မှတ်လျက်၊ နိုင်လင်းရဲ့ ဒစ်ရဲ့ရဲ့လေးကို ငုတ်ပြီး စုပ်ချလိုက်သည်၊
” အား…. ကောင်းလိုက်တာဗျာ! အို… မိုက်တယ်ဗျာ” နိုင်လင်းရဲ့ ဖီးး သံက နားဝင်ချိုလောက်အောင်၊ တဖြေးဖြေး မာန်အောင်စုပ်ချက်တွေပြင်းလာပြီး နောက် ခဏ အမောဖြေလိုက်သည်၊ ” ခင်ဗျာက တစ်ကယ် ဆရာ ပဲ၊ ကျနော်တောင်မထိန်းနိုင်ဘူး” မာန်အောင် က ကားထိုင်ခုံပေါ် အားလျော့စွာ မှီလိုက်သည်၊ နိုင်လင်းရဲ့ စိတ်ထဲမှာ တောင်တမှုက မရပ်တန်နိုင်ပဲ မာန်အောင်ရဲ့ လီးကြီးကို ငုတ်၍ ပြန်လှန် စုပ်ပေးလိုက်၏၊ မမာမလျော့ မာန်အောင်ရဲ့လီးက ၇လက်မပင် ကျော်နိုင်၏ လုံးပတ်ကတုတ်ခဲ၍ လီးဒစ် ကျော်ကျော်လေးသာ နိုင်လင်းပါးစပ်တွင်း ပြည့်နေပြီး၊ မာန်အောင်ရဲ့ တဏာရမက်က ပို၍ ထန်သည် နိုင်လင်းရဲ့ ဆံပင်ကို ဆုပ်ကိုင်၍ ဖိချကာ ပါးစပ်ကို လိုးလျက်၊ ” အု…အား…ဝါး…အု” နိုင်လင်းရဲ့ ခံနိုင်ရည်အားထက် ပိုဆိုးကာ မခံနိုင်စွာ၊ အတင်းရုံးထွက်လိုက်သည် ” ဝေါ…အားးး၊ ခင်ဗျာ ဗျာ ကျတော်ကို သတ်နေတာလား? ခင်ဗျာ လီးကို ပြန်ကြည့်ဦး ကျတော် သေတော့မယ်” နိုင်လင်း အမောမဖြေနိုင်ပဲ မာန်အောင်ကို ပြန်ပြောမိသည်၊
” ဆောရီး ကွာ ငါအရမ်းထန်သွားလို့၊ ရရဲလား? ” ကားထိုင်ခုံးကိုမှီး၍ မော့ဟိုက်နေသောကြောင့် နိုင်လင်းက မာန်အောင်ပေါင်ကို ပုတ်ပြလိုက်၏၊ မာန်အောင်က နိုင်လင်းရဲ့ ပျော့တွဲတွဲ လီးကြီးစွ၍ ညည်သာစွာကိုင်ကာ ထုနေသည် ပြီးတော့ ကျန်လက်တစ်ဖက်က သူ၏ လီးကို ကိုင်၍ ထုနေလိုက်သည်၊ ” အား… အား…” မာန်အောင် က စိတ်ကိုလျော့ချလျက် မျက်စိကို တင်းတင်းမှိတ်ကာ လီးနှစ်ချောင်း ကို အားရစွာ ထုလိုက်သည်၊ ” အား… အား…” ပြိုင်တူညည်းညူသံများက ကားအပြင်ဘက်ထိတိုင် လွမ်းချုံသွားပြီး တခဏ မှာပဲ သုတ်ရည်များ ကားအရှေ့ မှန်ပေါ် အကွက်လိုက် စီးဆင်းကာ လောကကြီးတစ်ခုလုံး မောဟိုက်သံများနှင့်တိတ်ဆိတ်ကာ ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ ပြီးး