အခမဲ့တန်ပြန် ငရဲခန်း

ပိုးသားနက် ဝန်ထမ်း ဝတ်စုံလေး ဖြင့် သီရိ ခပ်သွက်သွက်လေး ရုံးခန်းသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။သီရိ ဆိုတာက မြူနှင်းကုမ္မဏီကြီးရဲ့အတွင်းရေးမှုး တစ်ယောက် ဖြစ်သလို ထိုကုမ္မဏီပိုင်ရှင်များ၏မွေးစားသမီး တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။အသက်နှစ်ဆယ့်ငါးခန့်သာ ရှိသေးသော်လည်း လူကြီးဆန်ဆန်ပင်ကျတ်သရည် ရှိစွာ ဆင်ယင်ထုံးဖွဲ့ထား တတ်သည်။သူမ နှင့် ဤစတိုင် နှင့်လည်း လိုက်ဖက် လွန်းသည်။မျက်ခုံးကောင်းကောင်း နှာတံဆင်းဆင်း ဖြင့် သူမ၏ မျက်ဝန်း တို့သည် ညို့ငင်တောက်ပလွန်းသည်။သူမသည် ခပ်တောင့်တောင့်ကြီး မဟုတ်သော်လည်း သူမ အနေအထား နှင့် သူမတော့ကြည့်ကောင်း လွန်းပါသည်။”သီရိ ရောက်လာပြီလား. ဆရာက သီရိ ရောက်ရင် အခန်းကို လာပါတဲ့..””ဟုတ်ကဲ့. မမချို”မမချို ဟူသော အမျိုးသမီးမှာ ဤရုံး၏ ဝါအရင့်ဆုံး ဝန်ထမ်း တစ်ဦး ဖြစ်သည်။နာမည် နှင့် လိုက်ဖက်အောင် ချိုသာ လွန်းသော မျက်နှာကြောင့် သူမ မျက်နှာသည် အမြဲ ပြုံးရွှင် နေသည်။သို့သော် ယနေ့ မမချို တစ်ယောက် မျက်နှာ မရွှင်မလန်း ဖြစ်နေသည်။မမချိုသာမက သီရိ မြင်သမျှ လူတိုင်း၏ မျက်နှာများလည်း မရွှင်မလန်း ဖြစ်နေသည်။သီရိကိုယ်တိုင်လည်း မိမိ၏ မျက်နှာအား အတတ်နိူင်ဆုံး ညိုးငယ်ထားသည်။ရင်ထဲမှာတော့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုများသာ ဖြစ်သည်။သီရိ တံခါးစေ့ ရုံသာ စေ့ ထားသော တံခါးကို အသာတွန်း ဖွင့်လိုက်သည်။

အထဲတွင် ဧည့်ခန်းပမာ သေသပ်လှသော အသုံးအဆောင် ပရိဘောဂများ နှင့် အတူ ဦးကောင်းမြတ် ရှိနေလေသည်။”အပြင်မှာ ဘာသတင်း ရသေးလည်း.သီရိ”ဦးကောင်းမြတ် စိုးရိမ်မှု မကင်းသော လေသံများ ဖြင့် သီရိကို မေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။သီရိလည်း ဦးကောင်းမြတ် အနားရောက်အောင် လျှောက်လာပြီးမှ.”အားလုံးကတော့ မြူနှင်း ပြန်ပေးဆွဲ ခံရတယ် ဘဲ. သိထားတယ်. စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေကျတယ်. သူတို့ကတော့ကိုကြီး နဲ့ သီရိ သက်ဆိုင်ရာကို တာဝန်ယူပြီး တိုင်ထားတယ်. ရှာနေတယ် လို့ဘဲ ထင်နေကျတယ်.”ဦးကောင်းမြတ် ပြုံးယောင် သမ်း သွားပြီး”သီရိကိုကြီး အတွက်ကော်ဖီခါးခါးလေး တစ်ခွက် ဖျော်ပေးပါလား.””ဟုတ်ကဲ့.”သီရိ ထိုအခန်း ထဲတွင်ပင် အသင့်ရှိသည့် ပစ္စည်းများ နှင့်ကော်ဖီဖျော်စပ် နေရင်း.”အကိုကြီး မြူနှင်းကို ဘာဆက်လုပ်ဖို့ စိတ်ကူးထားလည်း. အရမ်းကြီး ဒုက္ခ ရောက်အောင်တော့ မလုပ်ပါနဲ့. သနားပါတယ်.”ဦးကောင်းမြတ်ကတော့ သီရိ၏ စကားကို သိပ်နားဝင် ဟန် မရှိ။”သီရိ သူ့အတွက် စိတ်ပူ မနေပါနဲ့. သူ မရှိမှကိုကြီး နဲ့ သီရိ ရဲ့ ဘဝ ရှေ့ဆက် တက်လမ်း တွေ ရှိမှာ.””ဒါတော့. ဒါပေါ့.ကိုကြီး ရယ်. ဒါပေမယ့် မြူနှင်းက တစ်ခြား လူ မဟုတ်ဘူးလေ. သီရိကိုကျွေးမွေးစောက်ရှောက် ခဲ့တဲ့ကျေးဇူးရှင် တွေရဲ့ သမီး. နောက်ပြီး သီရိကိုလည်း မွေးစားသမီး လို မသတ်မှတ်ဘဲ သမီး အရင်းလို စောင့်ရှောက် ခဲ့ကျတာ.”ဦးကောင်းမြတ် သက်ပြင်းချ လိုက်ပြီး.”ဒါကတော့ သီရိ အမြင်ပါ. သီရိကို သမီး အရင်းလို ဆက်ဆံရင် ညီမ ဖြစ်မယ့် မြူနှင်း ဆိုတဲ့ကောင်မလေး ခိုင်းသမျှ လုပ်ရမည့် ဘဝကို ထားပါ မလား. ဒီတော့ကိုကြီးကလည်း သီရိတက်လမ်းကိုယ်ရှာခဲ့တာ.ကဲ သီရိလည်း ဒါတွေ သိပ်တွေးမနေနဲ့.”သီရိ ဖျော်လက်စကော်ဖီကို လတ်စသတ် လိုက်ပြီး ဦးကောင်းမြတ် ထံ ပေးလိုက်လေသည်။

စိတ်တွေကတော့ မြူနှင်း ထံ ရောက်နေလေသည်။ဒါ အိမ်မက်လား. မြူနှင်း ဆိုသောကောင်မလေး၏ အကြည့်တွေ ဝေဝါးနေဆဲ။မြူနှင်းမှာ သီရိ ထက် အနည်းငယ်သာ အသက်ငယ်သည်။သီရိ လောက် စွဲဆောင်မှု မရှိ. မလှသော်လည်း. သူမ အနေအထား နှင့် သူမ တော့ မိန်းမလှ စာရင်း ဝင်သည်။ခန္တာ အချိုးအစားကလည်း သီရိ နှင့် မတိမ်းမရိမ်းပင်။စတိုင်ကတော့ ခေတ်ဆန်ဆန် နေတတ်သည်။မိဘများ ဆုံးပါးပြီးကုမ္မဏီ၏ ဒါရိုက်ကြီး တစ်ယောက် ဖြစ်နေပြီ ဆိုသော်လည်း လူငယ်ပီပီ ဆိုးချင် နေသေးသည်။မွေးစား အမ သီရိ နှင့် မန်နေဂျာကြီးကိုကောင်းမြတ်ပင် အလုပ်များ အားလုံးကို မြူနှင်းကိုယ်စား လုပ်ကိုင်ပေးနေ သဖြင့် ပေါ့ပေါ့နေ ပေါ့ပေါ့စား ဘဝ ဖြင့်ကြီးပြင်း လာခဲ့သူ ဖြစ်သည်။အိစက်ညက်ညော နေသော မွေ့ယာကုတင်ထက် အိပ်ခဲ့သော်လည်း ယခု နိူးလာသော အခါ စိုစွတ်ကြမ်းတမ်းနေသော အင်္ဂတေ တစ်ခုပေါ် ရောက်ရှိနေလေသည်။ထိန်လင်းနေသော လျှပ်စစ်မီးရောင် အောက်တွင် အိပ်စက်ခဲ့သော်လည်း အားနည်းလှသော ခြောက်ချားဖွယ် မီးလုံးဝါလေး တစ်လုံး၏ မနိုင်တနိင် တွန်းကန်ထားသော အမှောင်ထု အောက် ရောက်ရှိနေသည်။မွှေးပျံ့သော ရေမွှေးရနံ့များ အစားကျင်ငယ်နံ့များသာ ရှုရိုက်နေရလေသည်။အေးစက်နေသော အဲကွန်း၏ အရသာ မရှိတော့ဘဲ ပူအိုက်စက်စက် ခံစားနေရပြီး သူမ ခန္တာကိုယ်တွင် ချွေးစီးများပင် ထနေလေသည်။မြူနှင်း သူမကိုယ် သူမ ဘာဖြစ်နေမှန်း. ဘယ်ရောက်နေမှန်းပင် မသိ။သူမ၏ လက်ကောက်ဝတ်များသည် လက်ထိပ်တစ်ခု၏ နှောင်ဖွဲ့မှု နှင့် အတူ ရှိနေလေသည်။

ထိုလက်ထိပ်နှင့် အတူကြီးမားလှသော သံကြိုးကြီးသည်တွဲလျှက် ရှိပြီးကျောက်သား နံရံကြီး နှင့် ချိတ်ဆက်နေသည်။မြူနှင်း အားယူကာ လူးလဲ ထလိုက်သည်။သူမ ရပ်နေသည့် နေရာ တစ်ဝိုက်မှ အပ ဘေးပတ်လည်ကောင်းစွာ မမြင်ရ။မြူနှင်း အရဲစွန့်ကာ ရှေ့သို့ လှမ်းကြည့်သည်။ဆယ်ငါးလှမ်း ခန့်၌ပင် သံကြိုးဆုံးပြီး ဆက်သွား မရတော့ပေ။မြူနှင်းကြောက်စိတ်များ ဖုံးလွှမ်း လာပြီး အော်ဟစ် အကူညီ တောင်းကြည့်သည်။”ကယ်ကျပါအုန်း ရှင့်.ကျွန်မ ဒုက္ခရောက်နေ လို့ပါ.””မင်းကို ဘယ်သူမှ မကယ်နိူင်ဘူး. မိန်းကလေး တိတ်တိတ်နေ.”အမှောင် ထဲမှ ထွက်ပေါ် လာသော အသံရှင်ကြောင့် မြူနှင်း ထိတ်လန့်ပြီး ခြေလှမ်းများ နောက်ဆုတ် လိုက်ရသည်။အမှောင်တွင်းမှ လူရိပ်တစ်ခု ထွက်လာလေသည်။သန်မာ ထွားကျိုင်းသော အမျိုးသား တစ်ဦး ဖြစ်သည်။ဝတ်ရုံနက် ဝတ်ထားကာ မျက်နှာဖုံးတပ် ထားလေသည်။မြူနှင်းလည်း.”ရှင် ဘယ်သူလည်း. ဘာလို့ကျွန်မကို ဖမ်းထားတာလည်း. ပိုက်ဆံ အတွက် လား. ပိုက်ဆံ အတွက်ဆိုကျွန်မ အမ သီရိကို ဖုန်းဆက်ပေးမယ်.. ရှင်ဘယ်လောက် လိုချင်လည်း.””ကောင်မ စကားရှည်တယ်. တိတ်တိတ်မနေဘူး..”မျက်နှာဖုံး နှင့် လူသည် သူမ သန်မာ သော လက်ဖြင့် မြူနှင်း အား လက်ပြန်ရိုက်ပစ် လိုက်သည်။မြူနှင်း အဖို့ ခံနိူင်ရည် မရှိဘဲ ပုံရပ်သား လဲကျကာ သတိမေ့မြော သွား လေသည်။မြူနှင်း သတိပြန်ဝင် လာသော အခါ မြူနှင်းပင်ပန်းနွမ်းနယ် နေသည်။

မျက်နှာ တစ်ခြမ်းလည်း အတော် နာကျင်နေသေးသည်။နူတ်ခမ်းမှ စပ်ဖြင်းဖြင်း ဝေဒနာ ခံစားနေရပြီး သွေးစလေး တစ်ချို့ စွန်းထင်နေလေသည်။မြူနှင်း ထိုဝေဒနာ တွေ ထက် အခက်တွေ့ရသည့် ပြသနာ ရှိသည်။ထိန်း၍ မရသောကိစ္စကို မည်မျှမှ ထိန်းချုပ် ထားသော်လည်း မတတ်သာတော့ပေ။ထိုကိစ္စမှာ အပေါ့သွားလိုခြင်း ဖြစ်သည်။ဝတ်ရုံနက်ဖြင့် လူက မိမိ အား မျက်စေ့ဒေါက်ထောက် ထိုင်ကြည့်နေ သဖြင့် ထိုင်ပေါက်၍ မရ။ဘောင်းဘီ ထဲ ပေါက်ချ၍လည်း မဖြစ်။မြူနှင်း မနေသာသည့် အဆုံး။”ဟိုလူကြီးကျွန်မ ရှူးပေါက်ချင်လို့. ခဏ ရှောင်ပေးပါလား..”မျက်နှာဖုံး နှင့် လူသည်.”မင်း ဘာတွေ ပြောပြော ငါကတော့ မင်းကို စောင့်ကြည့်နေမှာဘဲ.””မဟုတ်ပါဘူး ရှင့်.ကျွန်မ တစ်ကယ် ရှူးပေါက်ခြင် လို့ပါ.”မျက်နှာဖုံး နှင့် လူကလည်း အလျော့မပေးဘဲ ရစ်သည်။ထိုင်နေသော ခုံအောက်မှ သံပုံး အနက်ကို မြူနှင်း ထံကန်ပေးလိုက်ပြီး.”မနေနိူင်ရင် အဲ့မှာပေါက်. ထပ်ပြီး အထွန့်မတတ်နဲ့. ဘယ်သူမှ မရှိတဲ့ ဒီနေရာမှာ မင်းလို မိန်းမလှလေးကို ငါ ဘာမှမလုပ်ချင်ဘူးနော်”မြူနှင်းကျတ်သီးပင် ဖြန်းခနဲ ထသွားသည်။မြူနှင်း မဖြစ်မနေ တစ်ခုတော့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။အရှက်တော့ အကွဲမခံနိူင် အောက်ခံဘောင်းဘီ တော့ အစို ခံလိုက်မည်။

မြူနှင်း ဘောင်းဘီရှည်ကို အသာလေး ဆွဲကျလိုက်သည်။မျက်နှာများ ပူသော်လည်း အသိစိတ်ထဲမှာ ထိုလူကို ခဏ ဖျောက်ထား လိုက်ပြီး သံပုံး ပေါ် ခွထိုင်ချလိုက်ပြီး စိတ်လွှတ်ကာ အပေါ့သွား လိုက်လေသည်။အတန်ကြာ ချုပ်တီး ခဲ့ သဖြင့်ကြောင့်လား မသိ သေးကြောရှည် နေတော့သည်။မျက်နှာဖုံး လူကတော့ မိမိ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီ နှင့် သေးစီးကျနေခြင်းကိုကြည့်နေသဖြင့် မြူနှင်း မျက်ရည်များ ဝဲလာသည့် အထိ ရှက်စိတ်မွှန် ခဲ့လေသည်။”မင်း အရမ်းလှတာဘဲကွာ”မြူနှင်း နောက်ဆုတ်ရင်း ဘောင်းဘီ ပြန်ဝတ်လိုက်လေသည်။မျက်နှာဖုံး နှင့် လူသည် မြူနှင်း အနားကပ် လာလေသည်။မြူနှင်းကြောက်စိတ်များကြောင့် အသားများပင် တုန်လာလေသည်။မျက်နှာဖုံး နှင့် လူသည် မြူနှင်း အနားကပ်ထိုင် လိုက်ပြီး မြူနှင်း၏ ရင်သားများကို ဖမ်းကိုင်လိုက်လေသည်။”ရှင် ဘာလုပ်တာလည်း.ကယ်ကျပါအုန်းး”မြူနှင်း အသံများ ပဲ့တင် ထွက်လာ လေသည်။”သီရိ အကိုကြီးကို ပြုစု တာ အရမ်းကောင်း တာဘဲကွာ.”မိန်းမလှလေး၏ နူးညံ့သော နူတ်ခမ်း အစုံဖြင့် မိမိ၏ လိင်တံကို သူမ ပါးစပ်ထဲ စုပ်ယူပေးနေ သဖြင့် ဦးကောင်းမြတ် သဘောတွေ့ နေလေသည်။မြူနှင်း တို့၏ အိမ်ကြီးတွင် မြူနှင်း မရှိသဖြင့် ဦးကောင်းမြတ် သီရိ နှင့် အပြတ်ကဲနေလေသည်။ကုတင်ကြီးပေါ်တွင် ဇိမ်နှင့် ထိုင်နေသည်။ခုတင်အောက်တွင် သီရိ အား ဒူးထောက် လျှက်သား သူ၏ လိင်တံ အား စုပ်ခိုင်း ရင်း ဘီယာ သောက်ကာ စည်းစိမ်ခံစား နေလေသည်။ဦးကောင်းမြတ်သည် အကြံကြီးသူ ဖြစ်သည်။အရင် မြူနှင်း တို့၏ မိဘများအား လုပ်ကြံ ခဲ့သည်။

ပြီးနောက် မြူနှင်းကို အပိုင်ကြံသည်။မြူနှင်းမှာ ဦးကောင်းမြတ် အား အခွင့်အရေး မပေးဘဲ ပညာသားပါပါ ရှောင်ထွက်ခဲ့သည်။ထို့ကြောင့် ရုပ်လည်းချော.ကိုင်တွယ်ရလည်း လွယ်သည့် သီရိကို အပိုင်ချုပ်ခဲ့သည်။စီစဉ်သည့် အတိုင်းပင် သီရိသည် ဦးကောင်းမြတ် ပုံသွင်း၍ ရသည့် ဖယောင်းရုပ် ဖြစ်နေလေသည်။ဦးကောင်းမြတ် အဖို့ သီရိကို အဝ အသုံးချပြီးလျှင် ရှင်းထုတ်ရန်ကြံစည် ထားသူ ဖြစ်သည်။သီရိ အဖို့ မသိရှာပေ။ဦးကောင်းမြတ်၏ ဆေးမိ နေလေသည်။ယခုလည်း ဦးကောင်းမြတ်ကျေနပ်အောင် ဦးကောင်းမြတ်ကြိုက်တတ်သည့် ပုံစံ အတိုင်းကျိုးကျိုးနွံနွံဖြင့် ဦးကောင်းမြတ်၏ လိင်တံကို ထိထိမိမိ စုပ်ပေး နေလေသည်။ဦးကောင်းမြတ် ဘီယာ နှစ်ခွက်ကုန်အောင် ဇိမ်ပြေနပြေ သောက်ပြီး နောက် ပြီးချင် လာသည် နှင့် သီရိ ပါးစပ်ထဲတွင်ပင် ပြီးလိုက်ပြီး အရည်များပင် သီရိကို မြိုချ ခိုင်းလေသည်။ပြင်ပတွင် တည်ကြည်ကျတ်သရည် ရှိသော သီရိသည် ဦးကောင်းမြတ် ရှေ့တွင်မှုကြေးစားဖာသည်မ ထက်ပင် သိက္ခာ မရှိသော မိန်းမ အဖြစ် ခံယူစိတ်နစ် ပြုစုသူ ဖြစ်သည်။ဦးကောင်းမြတ် သူ၏ ဘောင်းဘီ အား ဇစ်ပြန်တက် ပြီး နောက်.”သီရိကိုကြီး အပြင် သွားအုန်းမယ်. သီရိ မအိပ် နဲ့အုန်းနော်.””ကြာမှာလား. အကိုကြီး. သီရိ တစ်ယောက် ထဲကြောက်တယ်.”ဦးကောင်းမြတ် သူ၏ ထုံးစံ အတိုင်း သီရိကို တစ်ခုခု လုပ်ခဲ့မည် ဖြစ်သည်။သီရိကလည်း ထိုအရာများကြောင့် ဦးကောင်းမြတ်ကို စွဲနေခြင်း ဖြစ်သည်။

”သီရိကို ဒီတိုင်း မထားခဲ့ပါဘူး. နိပ်စက်ပြီး ထားခဲ့မှာ.””ဟင့် သီရိ ခန္တာကိုယ် အသွေးအသားကိုကိုကြီး ပိုင်တယ်.ကြိုက်သလို လုပ်ပါ. သစ္စာမဖောက်ရင် တော်ပြီ””ကောင်းပြီ”အိမ်ကြီးကြီးသလောက် ခြံကြီးလည်းကျယ်သည်။ခြံစောင့် နှင့် အိမ်ဖော်သည် ဦးကောင်းမြတ်၏ လူများ ဖြစ်သည်။”သီရိ ခံစားချက် အသစ် ခံစားရအောင် စီစဉ်ထားတယ်.””ဘယ် လိုလည်း.ကိုကြီး.”ဦးကောင်းမြတ် သူ၏ အစီအစဉ် များ ထဲတွင် သီရိ နှင့် မြူနှင်းကို စိတ်ဓါတ်ပျက်ပြားကာ ဖာသည် ထက် ဆိုးသော မိန်းမများ ဖြစ်အောင် လုပ်မည် ဖြစ်သည်။အနူနည်း မရသော မြူနှင်းကို အကြမ်းနည်း သုံးရသလို. မွှန်နေသော သီရိကို အနုနည်း သုံးမည် ဖြစ်သည်။”ခြံစောင့် နဲ့ အိမ်ဖော် ခု အိမ်မှာ မရှိဘူး. ညကလည်း နက်နေပြီ ဆိုတော့ ပတ်ဝန်းကျင်လည်း အိပ်ကုန်ကျပြီ. သီရိကို ခြံထဲက သစ်ပင်အောက်မှာ နိပ်စက်ပြီး ထားခဲ့ချင်တယ်.””ဟာကိုကြီး အပြင်ကြီးမှာ.”ဦးကောင်းမြတ် သီရိ အပြောကို မကျေနပ်.”သီရိ မငြင်းရဘူး. ဒါကိုကြီး အမိန့်”သီရိမှာ ငြင်းဆန်ဖို့ အင်အား မရှိပါဘူး. သီရိကိုယ်၌ကကျွန်စိတ် ပါနေတာ…”ကိုကြီး သဘောပါ.”အေးစက်နေသော ဆောင်းည ဖြစ်သော်လည်း. သီရိ ရင်တွင်း အပူကြောင့် မချမ်းအားပါ. အပေါ်ပိုင်း ဗလာကျင်း ပြီး အတွင်းခံလေး တစ်ထည်သာ ရှိသည့် သီရိ အလှသည်ကျက်သီးထဖွယ် ရှိသည်။သစ်ကိုင်းမှ တွဲကျနေသောကြိုးသည် သီရိ လက်မြောက်ထားမှ လက်ထိပ်နှင့်ကွက်တိ ချိတ်ဆက် လျက်သား ဖြစ်သည်။

တကျီကျီ နှင့် မြည်နေသော တုန်ခါစက်ပါ လိင်တံ အတုသည် အောက်ခံ အတွင်းမှ သီရိ၏ စောက်ဖုတ်အတွင်း မွှေနောက်နေသည်။”သီရိ ပါးစပ်ဟ လိုက်.”ဦးကောင်းမြတ် အမိန့်ကြောင့် သီရိ ပါးစပ်ဟ လိုက်သည်။သီရိ ပါးစပ်ထဲ အဝတ်စ တစ်ခု လုံးထွေး ဝင်လာလေသည်။ပြီးနောက် တိပ်ဖြင့် ပါးစပ် ပိတ်ခံလိုက်ရသည်။ဦးကောင်းမြတ် ပြုံးကာ.”အဲ့ဒါ သီရိ တို့ အိမ်က အိမ်ဖော်မြမြ ရဲ့ အောက်ခံလေ. အိမ်ရှင် ဆိုပေမယ့် အိမ်ဖော်မ ရဲ့ အောက်ခံ ပါစပ်ထဲ ထည့်ထားရတဲ့ ဖီးလ် သိစေချင်လို့.ကဲကိုကြီး သွားပြီ”အိမ်၏ အပြင်. ခြံကြီး အတွင်း သီရိ ခံစားချက် ပေါင်းစုံဖြင့်ကျန်ခဲ့လေသည်။နှစ်နာရီခန့် အကြာ ဦးကောင်းမြတ်ကားဖြင့် ပြန်ဝင် လာလေသည်။ခြံထဲ ရှိ သစ်ပင်တွင် ဖင် တုံးလုံး ဖြင့် သီရိ အဖုတ် ထဲ မွှေနေသော လီးတုကြောင့် မြော့နေလေသည်။ဘတ်ထရီကုန် သဖြင့် တုန်ခါမှု မရှိတော့။သီရိလည်း နူန်းချိနေပြီ ဖြစ်သည်။ဦးကောင်းမြတ်ကားရပ်လိုက်ပြီး သီရိ ထံ လျောက်လာ လေသည်။သီရိကို နှောင်ဖွဲ့မှုမှ လွှတ်ပေး လိုက်သည်။မြူနှင်း ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုယိုနေလေသည်။ဘီးတပ် ထားသော ပက်လက်ကုလားထိုင် တစ်ခု ပေါ်တွင် မြူနှင်း ပြဲပြဲကားကား အနေအထား ချုပ်နှောင် ခံထားရသည်။အဝတ်အစား မရှိကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သည်။လက်များသည် နောက်မှီတွင် စုချည်ခံထားရ သဖြင့် နို့နှစ်ဖက်ကို အကာအကွယ်မဲ့ ပြသ ထားရသည်။

ပေါင်ဖြဲထားရသဖြင့် စောက်ဖုတ် နှစ်ခြမ်းပါ ဖြဲပြ ထားသလို ဖြစ်နေသည်။ကြိုးများကြောင့် ပေါင်ပြန်စု၍ မရချေ။မျက်နှာဖုံး နှင့် လူသည် မြူနှင်းကို တွန်းကာ အမှောင်လမ်း အတိုင်း သွားနေလေသည်။”ကျွန်မကို ဘယ်ခေါ် သွား မလို့လည်း ဟင်..”မျက်နှာဖုံး လူသည် မည်သည့် စကားမှ မပြောဘဲ တံခါးကြီး တစ်ခု၏ ရှေ့တွင် ရပ်ပြီး တစ်စုံတစ်ခုကို စောင့်နေလေသည်။လှေကား သို့ ဆင်းလာသော ခြေသံ တစ်ချို ံကိုလည်းကြား နေရလေသည်။ထိုခြေသံများသည် မြူနှင်း၏ ရင်ဘက်ကို ပစ်နေသော ဒုံးကျည်များ ပမာ ဖြစ်နေလေသည်။မြူနှင်း အားကုန်း ရှုန်းနေပေမယ့် လှုပ်၍ အရှင်းမရပေ။တံခါးကြီး ပွင့် လာလေသည်။လူ နှစ်ယောက် ဖြစ်သည်။မြူနှင်း ရင်ထဲ သံပူရည် နှင့် အလောင်း ခံလိုက်ရသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ယခု ဆိုလျှင် မြူနှင်း ရဲ့ လျှိုဝှက် အင်္ဂါတွေကို မြင်ဖူးသူ သုံးယောက် ဖြစ်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ထိုလူနှစ်ယောက်မှာ မျက်နှာဖုံးကိုယ်စီဖြင့် ဖြစ်သည်။ဦးကောင်းမြတ် နှင့် အိမ်ဖော်မြမြ ဖြစ်သည်။မြူနှင်းကို ချုပ်ထားသော သူမှာ ခြံစောင့်ကိုထွေး ဖြစ်သည်။အသံဖျက်ပြော သဖြင့် မြူနှင်း အဖို့ မည်သူမှန်း မသိနိူင်။ဦးကောင်းမြတ်သည် ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖွင့်လိုက်လေသည်။ငေါက်ခနဲ ထွက်လာသော လိင်တံကြောင့် မြူနှင်းကျက်သီး ထသွား လေသည်။ကိုထွေးသည် ခုံကို ဖိလိုက်ပြီး မြူနှင်းကို နည်းနည်း လှန်လိုက်သည်။မြူနှင်း အဖို့ မဖြစ်မနေ အစော်ကားခံရတော့မည် ဖြစ်သည်။မြူနှင်း၏ မာန အတိုင်း တောင်းပန်မနေတော့ဘဲ အံကျိတ်ကာ မျက်နှာလွှဲလိုက်ပြီး ဖြစ်လာ သမျှ ရင်ဆိုင်ရန် အားမွှေးထား လိုက်သည်။

ဦးကောင်းမြတ်လည်း သူ၏ လိင်တံကိုကိုင်ကာ မြူနှင်း အဖုတ်ကို တေ့ကို ဖိသွင်း လိုက်လေသည်။မြူနှင်း နာကျင်မှုကြောင့်သည်းခံထားသော်လည်း အသံထွက် အော်လိုက် မိ လေသည်။ထိုအခါ ဦးကောင်းမြတ် ဆတ်ခနဲ ငြိမ်လိုက်ပြီး”ငါ ဒီ အသံကို မုန်းတယ်. ပါးစပ် ပိတ်လိုက်.”နောက်မှ မြမြကို ပြောလိုက်သည်။မြမြလည်း သူမ ထမိန်အောက်မှ သူမ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီကို အလိပ်လိုက် ချွတ်ချလိုက်ပြီး မြူနှင်း ပါးစပ်ကို အတင်း လာစို့လေသည်။သုံးယောက် တစ်ယောက်လည်း ဖြစ် ပြန်. အနှောင်အဖွဲ့ နဲ့ မြူနှင်း အဖို့ သူတို့ပြုသမျှ နုရတော့သည်။ဦးကောင်းမြတ် ရဲ့ လိုးစောင့်ချက်များကို အံတုရင်း မြူနှင်း မြန်မြန် ပြီးပါစေ ဘဲ ဆုတောင်း နေရလေသည်။အင့် ဟူသော အသံ နှင့် အတူ ဦးကောင်းမြတ် လိင်တံ ပြန်ထုတ်လိုက်ပြီး မြူနှင်း မျက်နှာပေါ် သုတ်ရည်များ ပန်းထုတ် လိုက်လေသည်။ပြီးနောက် ဘောင်းဘီ ပြန်ဝတ်ကာ.”နင် တို့ နှစ်ယောက် ဆက် ပြုစု လိုက်အုန်း”ဟု ပြောပြီး ရုံးသို့ ပြန်သွား လေသည်။ထိုအခါ မြမြသည် မြူနှင်း မျက်နှာ အား ထမိန် ဖြင့် ခွလိုက်ပြီး စပ ဖြင့် ပွတ်လေသည်။ကိုထွေးကတော့ သူ၏ လိင်တံ ဖြင့် မြူနှင်း အဖုတ်ကို ရှယ်ပြုစု တော့သည်။သီရိ ညတုန်းက အိပ်ရေး ပျက်ထား သဖြင့် ဒီနေ့ အလုပ်တွင် မလန်းပေ။သွားလာ လှုပ်ရှားမှုလည်း မလုပ်ချင်ပေ။အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် သီရိ စပ ထဲ ဦးကောင်းမြတ် အဝေးထိန်းကျင်စက် ထည့်ထားသောကြောင့် ဖြစ်သည်။မည်သူမှ မသိသော်လည်း သီရိကိုယ့်ကိုကိုယ် စိတ်မလုံချေ။သီရိ ခုံလေးကိုမှီကာ ခဏမှိန်းနေလိုက်သည်။

”အမလေး တော့..”သီရိ လန့်အော်လိုက်မိပြီး ချက်ချင်း ပြာသွား လေသည်။ဘေးမှ ဝန်ထမ်းများ စိုးရိမ်တကြီး ပြေးလာ လေသည်။သီရိ အဖုတ် ထဲမှ ဝေဒနာလည်း ချက်ချင်း ရပ်သွား လေသည်။သီရိ ပြုံးပြီး အခန်းထဲ ဝင်သွားသော ဦးကောင်းမြတ်ကိုသာ မြင်လိုက်တော့သည်။သီရိ တစ်နေ့လုံး ဦးကောင်းမြတ်ကြောင့် အလုပ်ကောင်းကောင်း မလုပ်ရပေ။သီရိ အရမ်းပင်ပန်း နေသဖြင့် ဒီည ဦးကောင်းမြတ်ကို အဖော်မပြု နိူင်တော့ဘဲ စောစော အိပ်ပစ် လိုက်လေသည်။သီရိ ညနက်ခန့်တွင် တရေးနိူးပြီး အပေါ့အပါး ထ သွားလေသည်။အိမ်နောက်ဘက် အရောက်တွင် လူနှစ်ယောက်ကြောင့် သီရိ ပုန်းနေလိုက်သည်။မိမိ သခင် တစ်ယောက် ပမာကိုးကွယ်နေသော ဦးကောင်းမြတ်သည် သီရိ တို့ အိမ်မှ အိမ်ဖော် မြမြ ဟူသော မိန်းမ၏ အဖုတ် အား အရသာရှိသော သကြားပြားကဲ့သို့ ယက်နေသည်ကို မြင်လိုက်လေသည်။ဦးကောင်းမြတ် သီရိကိုပင် တစ်ခါမျှ ယက်မပေးဖူး. သီရိ ချောင်းကြည့်ရင်း ရေငတ်သလို ဖြစ်လာ လေသည်။”ကောင်းလား မြမြ.””ကောင်းပါတယ်.ဒါနဲ့ သီရိ နဲ့ မြူနှင်းကို ဘာဆက် လုပ်မလည်း ဆရာ””မြူနှင်းကိုတော့ ခွေးကျွန်မ ဖြစ်အောင်ကျင့်ပေးမယ်. သီရိကိုလည်း ခွေးကျွန်မ လုပ်မယ်. ငါတို့ကစားလို့ဝ ရင် နေရဲမာန် တို့ဂိုဏ်းကို နှစ်ယောက်စလုံး ရောင်းစားပစ်လိုက်မယ်. မကောင်းဘူးလား.””ကောင်းတယ် ဆရာ. ဒါကောင်းတယ်.ကျွန်မ လေ မနေ့က သီရိကျွန်မ အတွင်းခံငုံထားတာ မြင်တော့ သီရိ ယက်ပေးတာ အရမ်းကို ခံချင်နေပြီ ဆရာရယ်.”နားထောင် နေသော သီရိ တုန်လှုပ်သွားလေသည်။

သီရိ ဘာလုပ်ရမှန်းပင် မသိတော့. မိမိ၏ ရှုးမိုက်မှုကြောင့် ညီမလေး မြူနှင်း ပါ ဒုက္ခရောက်နေသည့် အတွက် စိတ်မကောင်း ဖြစ်မိသွားသည်။သီရိ အသာလေး အခန်းထဲ ပြန်လာခဲ့ လေသည်။သီရိ မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ စောင်ခြဲုနေလိုက်သည်။သီရိ အမှားတွေ အတွက် နောင်တ ရမိလေသည်။မြူနှင်းကို ပေးဆပ်၍ မကျေသည့် အပစ် လုပ်မိပြီ ဖြစ်သည်။ဦးကောင်းမြတ် မရှိတုန်း သီရိ မြမြ ထံ သွားလိုက်သည်။”ဘာခိုင်းစရာ ရှိလည်း မမလေး”သီရိ ပိုက်ဆံထုပ်ကို မြမြ လက်ထဲ ပေးလိုက်ပြီး သီရိ အဝတ်တွေ ချွတ်ချလိုက်သည်။မြမြလည်းကြောင်စီစီ ဖြင့်ကြည့်နေလေသည်။သီရိကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားပြီးသော အခါ ခွေးလည်ပတ်ကို သီရိ လည်ပင်းမှာ သေချာတပ် လိုက်ပြီး သံကြိုးကို မြမြ လက် အပ်လိုက်သည်. ပြီးနောက် မြမြ ရှေ့ ဒူးထောက်ကာ မြမြ ခြေထောက်ကို နမ်းလိုက်ပြီး။”နင် ငါ့ကို နင်ရဲ့ ခွေးကျွန်မ တစ်သက်လုံး ဖြစ်စေချင်လား. ဖြစ်ရမယ်. ဒါပေမယ့်ကတိ တစ်ခုတော့ ပေးရမယ်.””ဘာ. ဘာကတိလည်း မမလေး”မြေအောက်ခန်း ထဲ သီရိ ဝင်လာ လိုက်သည်။မြူနှင်းကို ချုပ်ထားသော အခန်း မရောက်မှီကိုထွေး နှင့် တွေ့လေသည်။သီရိကိုထွေး၏ အနားသွာကာ ပိုက်ဆံထုပ် ပေးလိုက်ပြီး တီးတိုးပြောဆို လိုက်သည်။ကိုထွေးလည်း အတန်ငယ် စဉ်းစားပြီးနောက် လက်ခံဟန် ပြင် မြူနှင်းကို ထားသော အခန်းထဲ ဝင်လိုက်လေသည်။အထဲတွင် ဦးကောင်းမြတ် မြူနှင်းကို လီးစုပ်ခိုင်း ထားလေသည်။အလိုမကျလျှင် နိပ်စက်ခံရသဖြင့် မြူနှင်း အသားမနာစေရေး အတွက် ဦးကောင်းမြတ် လီးကိုကျေနပ်အောင် စုပ်ပေးနေရသည်။ထိုစဉ်ကိုထွေးသည် ဦးကောင်းမြတ်၏ ခေါင်းကို တုတ်ဖြင့် ရိုက်ချလိုက်သည်။

ဦးကောင်းမြတ် ချက်ချင်း သတိလစ် သွားလေသည်။ထိုအခါမှကိုထွေးသည်”မမလေး. မမလေး အဆင်ပြေလား.”ဟု ဆိုကာ မြူနှင်းကိုကယ်တင် လိုက်လေသည်။မြူနှင်းလည်း အချုပ်လွတ်သည် နှင့် လဲနေသော သူ၏ မျက်နှာဖုံးကို ခွါကြည့် လိုက်ပြီး လန့်သွားလေသည်။”ဦး. ဦးကောင်းမြတ်”ကိုထွေးလည်း.”ကျွန်တော်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ မမလေး. မမလေး သီရိ နဲ့ ဦးကောင်းမြတ် အကျပ်ကိုင် လို့ လုပ်ရတာပါ.”မြူနှင်း မျက်လုံးပြူး သွားသည်။”မမသီရိက ငါ့ကို ဒီလို ဖြစ်စေချင်တာလား”နှစ် အနည်းငယ် အကြာ… မြူနှင်း အရာရာ ရင့်ကျက်သူ ဖြစ်လာပြီ ဖြစ်သည်။မြူနှင်းကုမ္မဏီကိုက်ုယ်ပိုင် နိုင်နင်းအောင် အုပ်ချုပ် နေပြီ ဖြစ်သည်။မြူနှင်းသည် သီရိကို မြေအောက်ခန်း ထဲတွင် ပြန်လည် ဖမ်းချုပ် ထားခဲ့သည်။ထိုသို့ ဖြစ်အောင် သီရိကိုယ်တိုင် အကွက်ချခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။မြမြ နှင့်ကိုထွေးကို သီရိကို စောင့်ကြည့်ဖို့ မြူနှင်း တာဝန်ပေး ထားသည်။မြူနှင်းကတော့ အမြဲ မလာဖြစ်ပေ။မြူနှင်း ရောက်သည့် နေ့သည် သီရိ၏ ငရဲခန်း ဖြစ်သည်။အဝတ်အစား ဆိုသည့် အရာကို ဝတ်ခွင့်မဲ့ခဲ့ သော သီရိသည် အချိန်ပြည့် ခွေးမ လိုသာ နေခဲ့ရသည်။မြမြ၏ ခွေးကျွန်မ ဖြစ်သလိုကိုထွေး၏ အခမဲ့ ဖာသည်မလည်း ဖြစ်သည်။မြူနှင်းသည် သီရိကိုကြာပွတ် ဖြင့် ရောက်တိုင်း အားရအောင် ရိုက်သည်။စောက်ဖုတ် ယက်ခိုင်းသည်။တစ်ခါ တစ်ရံ တော့ သူမကိုယ်တိုင် သီရိ နည်းတူ ခွေးလည်ပတ် ဖြင့်ကိုထွေး အလိုးကို ခံရင်း မြမြ စောက်ဖုတ် ဖြင့် ပွတ်ခြင်း ခံခဲ့လေသည်။နောက်ဆုံးတော့ မြူနှင်းသည် သီရိ၏ သခင်မ ဖြစ်သော်လည်း မြမြ နှင့်ကိုထွေး ထံကျွန်ခံချင် စိတ်သာ ဖြစ်မိသည် ……… ပြီးပါပြီ။