လက်ဝေခံအချစ်

ဆရာဦးစိုးဦးက ခင်မွန် ကမ်းပေးနေသော ဖိုင်လေးကို လှမ်းယူလိုက်သည်။ဆရာ့ထံသို့ ဖိုင်ကိုပေးအပြီး ခင်မွန် လှည့်ထွက်လိုက်သည်။“အော်.. ခင်မွန်…”ဆရာ့ ခေါ်သံကြောင့် ဆရာထိုင်နေရာဘက်သို့ ပြန်လှည့်လိုက်သည်။“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ…”“ဒီစာအုပ်ထဲက အခန်း(၃)နဲ့(၆)ကို လေ့ကျင့်ခန်း မေးခွန်းတွေချည်း ထုတ်ရေးပေးပါဦး…”ဆရာဦးစိုးဦးက ဖိုင်ယူပေးရန် မပြောခင်က သူဖတ်နေသော စာအုပ်ကို ဖွင့်ပြသည်။မတ်တပ်ရပ်လျက် ငုံ့ကြည့်နေသော ခင်မွန်၏ လည်ဟိုက် အင်္ကျီကြောင့် ရင်သားများမှာ တဝက်လောက် အပေါ်ပိုင်းကို ဖြူစင်ဝင်းနုဖတ်စွာ တွေ့ရသည်။ခင်မွန်က ဆရာပြသည်များကို ကြည့်ပြီး ဆရာ့လက်မှ စာအုပ်ကို လှမ်းယူကာ သူမ၏စားပွဲသို့ ပြန်လျှောက်လာခဲ့သည်။ခင်မွန်သည် ဆရာဦးစိုးဦး၏ ကျူရှင်ကျောင်းတွင် စာရေးအဖြစ် ဝင်ရောက်လုပ်ကိုင်နေသည်မှာ ဒီနှစ်စာသင်နှစ် နှစ်စကတည်းကဖြစ်လို့ ယခုဆိုလျှင်(၄)လ ပင် ရှိပြီ ဖြစ်သည်။တက္ကသိုလ် အဝေးသင်တွင် ဒုတိယနှစ် တက်နေပြီး တခြားအလုပ်ထက် ကျောင်းစာနှင့် နီးစပ်ကာ သွားရလာရ နီးစပ်လွယ်ကူသော ဦးစိုးဦး၏ ကျူရှင်ကျောင်းတွင် အလုပ်လုပ်ရသည်ကို သူမ ပိုလို့နှစ်သက်မိ၏။သူမသည် ယခု အလုပ်ကို သူမ၏ဘဝမှာ ပထမဆုံး ဝင်ငွေရသည့်အလုပ် ဖြစ်လို့ ဂရုတစိုက် ကြိုးစားပမ်းစားလုပ်၏။ယခု သူမအသက်သည်(၁၉)နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ခင်မွန် အလုပ်လုပ်နေသည်မှာ မည်မျှကြာသွားသည် မသိ။ကျောင်းရှေ့သို့ ကားတစ်စီး ရပ်လိုက်သံကြားမှ ခေါင်းကလေးမော့ပြီး ကြည့်ဖြစ်၏။တက္ကစီကားအဖြူလေးတစ်စီးသည် ခင်မွန်တို့၏ ကျောင်းရှေ့တွင် ရပ်ကာ ကားပေါ်မှ အသက်(၂၆)နှစ်ခန့်ရှိသည့် လုံးကြီးပေါက်လှနှင့် ခပ်တောင့်တောင့် အမျိုးသမီးတစ်ဦး ဆင်းလာပြီး တက္ကစီကားမှာ ပြန်ထွက်ခွာသွားသည်။

တက္ကစီပေါ်မှ ဆင်းလာသော အမျိုးသမီးသည် ခင်မွန်တို့ရှိရာသို့ တန်းတန်းမတ်မတ် လာပြီးနောက် အထဲသို့ ဝင်လာ၏။ဆရာဦးစိုးဦးက ဖတ်လက်စ ဖိုင်အစိမ်းလေးကို ချလိုက်ပြီး ခေါင်းထောင်ကာ ကြည့်လိုက်၏။“ဟာ..ကြည်ဖြူပါလား..လာထိုင်…”အမျိုးသမီးက ဆရာ့ဘေးရှိ ကုလားထိုင်တွင် ဝင်ထိုင်လိုက်၏။ပြီးတော့မှ.. “ကိုကိုစိုးကျောင်းကို မရောက်ဖူးတာနဲ့ ကြည်ဖြူ တမင်ရောက်အောင် လာခဲ့တာပါ…”သူတို့နှစ်ဦး စကားစတင်ကာ ပြောလိုက်စဉ်မှာပင် ခင်မွန်က လက်မှ နာရီလေးကို ကြည့်လိုက်၏။ညနေ(၄)နာရီ ကျော်ပေပြီ။စားပွဲပေါ်ရှိ လုပ်လက်စ စာရွက်စာတမ်းများကို သေသေသပ်သပ်လေး ထပ်လိုက်သည်။“ခင်မွန် ပြန်ချင်ပြန်တော့လေ …”“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ….”ခင်မွန်က သူမ၏ စလင်းဘက်လေးကို ကောက်ပြီး လွယ်လိုက်ကာ ထမင်းချိုင့်လေးဆွဲလျက် ထွက်လာခဲ့တော့၏။ကားဂိတ် ၂ ဂိတ်မျှသာရှိသော သူမ၏ နေအိမ်ကို ကားမစီးတော့ဘဲ လမ်းလျှောက်ပြီး ပြန်ခဲ့သည်။ဒီအချိန်ဆိုရင် ကားတွေ ကြပ်နေပြီ ..။နေ့စဉ်နေ့တိုင်း လမ်းလျှောက်ပြန်နေကြဖြစ်လို့ ခင်မွန် အလေ့အကျင့် ရနေပြီ ဖြစ်၏။ခင်မွန် အိမ်သို့ ရောက်ခါနီးမှာပင် သူမတို့၏ အိမ်ရှေ့မှ တက္ကစီလေးတစ်စီး ပြန်ထွက်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။ခင်မွန် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ သူမ၏ အစ်မနှင့် ခဲအိုတို့ ရောက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။

“ဟင်..မမ ”“ဟင်..ခင်မွန် ပြန်လာပြီလား …”“ဟုတ်ကဲ့.. မမတို့ ဘယ်တုန်းက ရောက်တာလဲ…”“အခုတင်ဘဲ..ညီမလေး …”“ညီမ ရေချိုးလိုက်ဦးမယ် …”“အေး…ချိုး…ညီမလေး…”အိမ်ရှေ့တွင် ဦးလေးဖြစ်သူနှင့် ထိုင်ပြီး စကားပြောနေကြသော အစ်မကို နှုတ်ခွန်းဆက်သ စကားများဆိုလျက် အိမ်အတွင်းသို့ ခင်မွန် ဝင်ရောက်ခဲ့၏။ခဲအိုဖြစ်သူ ကိုမြင့်ဦးကတော့ သူမကို မျက်လုံးအပြူးသားဖြင့် ကြည့်နေ၏။အစ်မဖြစ်သူ ခင်ခင်ထွေးမှာ ခင်မွန်ထက် အသက်(၅)နှစ်မျှ ကြီး၏။လွန်ခဲ့သော တစ်နှစ်ကျော်လောက်က အစ်မဖြစ်သူမှာ အိမ်ထောင်ကျသွားခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏။ခင်မွန်တို့မှာ မိဘများ မရှိကြတော့ဘဲ အမေဖြစ်သူ၏ မောင်အရင်း ဦးလေးဖြစ်သူ ဦးဖေတင် နှင့် အတူနေထိုင်ခဲ့ကြသည်။ဦးဖေတင်မှာ လူပျိုကြီး ဖြစ်ပြီး အသက်(၄၂)နှစ် ရှိပြီ ဖြစ်၏။အစ်မဖြစ်သူ အိမ်ထောင်ကျစဉ်က ဦးလေးက သဘောမတူခဲ့ပေ။ခင်ခင်ထွေး၏ ယောကျ်ားဖြစ်သူ ကိုမြင့်ဦးကို ဦးလေးက ကြည့်လို့မရ ဖြစ်နေ၏။အစ်မဖြစ်သူ ခင်ခင်ထွေး အိမ်ထောင်ကျပြီး(၇)လခန့်အထိ အိမ်တွင် ခင်မွန်တို့နှင့် အတူနေခဲ့ပြီး နောက်မှ အစ်မဖြစ်သူ၏ ယောကျ်ားမှာ နယ်စပ်မြို့လေးတစ်မြို့သို့ တာဝန်အရ ပြောင်းရွှေ့သွားရလို့ ခင်ခင်ထွေးသည် သူမ၏ ယောကျ်ားနှင့် အတူ လိုက်ပါသွားခဲ့၏။ထိုသို့ ပြောင်းရွှေ့သွားပြီး တစ်နှစ်နီးပါးကြာမှ ယခုကဲ့သို့ ပြန်လာခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်၏။ခင်မွန် မီးဖိုဆောင်သို့ အဝင်တွင် မီးဖိုဆောင်ထဲရှိ သောက်ရေအိုးစင်တွင် ခဲအိုဖြစ်သူ ကိုမြင့်ဦးမှာ ရေသောက်နေ၏။ခင်မွန်က မီးဖိုဆောင်ထဲသို့ ဖြတ်အလျှောက် ရေအိုးစင်အနီးသို့ အရောက်တွင် ခဲအိုဖြစ်သူ ကိုမြင့်ဦးက ခင်မွန်ကို လှမ်းပြီးဆွဲကာ ဖက်လိုက်၏။“ဟာ.. ကိုကိုမြင့်ကလဲ .. ဦးလေးနဲ့ အစ်မ မြင်သွားရင် ဒုက္ခပါဘဲ လွှတ်ပါ …”ခင်မွန်က အားရှိသမျှ ရုန်းကန်နေ၏။ကိုမြင့်ဦးကလည်း ခင်မွန်ကို အတင်း ဆွဲဖက်နေသည်။

ယောကျ်ားအားကို မယှဉ်နိုင်လို့ ခင်မွန် ရုန်းမရနိုင် ဖြစ်ရ၏။ထို့ပြင် ဆက်ပြီး ရုန်းကန်နေပါက ဦးလေးနှင့် အစ်မဖြစ်သူတို့ သိသွားမှာစိုးလို့ ခင်မွန်မှာ ဆက်ပြီးတော့ အကြောက်အကန် မရုန်းကန်တော့ပါ။ကိုမြင့်ဦးသည် ခင်မွန် အတန်ငယ် ငြိမ်သွားပြီ ဆိုလျှင်ဘဲ ခင်မွန်၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်လေး ဖက်ပြီး ရေချိုးပြီးစ သန့်စင်နေသော ခင်မွန်ရဲ့ နုနုငယ်ငယ် ချစ်စရာ မျက်နှာလေးကို အငမ်းမရ နမ်းပါတော့သည်။မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖက်ထားခံနေရသော ခင်မွန်၏ ဖင်သားကြီးများကိုလည်း ကိုမြင့်ဦးက သူ၏လက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်လိုက်သေး၏။ဆန့်ကျင်ဖက်လိင်၏ ပွေ့ဖက်နမ်းရှုံ့ ဆုပ်နယ်တာတွေ ခံရလို့ ခင်မွန်မှာ တကိုယ်လုံး ဖိန်းရှိန်းကာ အသက်ရှူမှားကာ မောဟိုက်လာ၏။နမ်းလို့ အားရသွားပုံရသော ကိုမြင့်ဦးက သူ၏မျက်နှာကို ခင်မွန်၏ မျက်နှာလေးမှ ခွာလိုက်၏။“သတိရလိုက်တာ ခင်မွန်ရယ် … ခင်မွန်ရော သတိမရဘူးလားဟင်…”“ဘာကို သတိရရမှာလဲ..။ခင်မွန့်မှာ ဘာမှ သတိရစရာ မရှိဘူး…”ခပ်တည်တည်လေး ပြောရင်း သူမကို ဖက်ထားသည့် မြင့်ဦး၏ လျော့ရဲရဲ ဖြစ်သွားသော လက်များ ကြားမှ ရုန်းကန်ကာ မြင့်ဦးကို ကျောခိုင်းပြီး ထွက်ခဲ့ည်။ခင်မွန်၏ နုနုငယ်ငယ် မျက်နှာလေးမှာ နီရဲနေ၏။သူမ၏ မျက်ဝန်းလေးများထဲတွင်လည်း မျက်ရည်များ ရီဝေရစ်ဝဲနေ၏။မှန်တင်ထားသော ခုံပုလေး၏ရှေ့ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ချထားသော ကျောက်ပြင်လေး ရှိရာသို့ ရေလဲလုံချည်လေး ရင်လျားလျှက်ပင် ထိုင်ချလိုက်၏။ကျောက်ပြင်လေး၏အပေါ်သို့ သူမ၏ လက်ကလေးဖြင့် တစ်ချက်နှစ်ချက် ပွတ်လိုက်ပြီး အနီးရှိ ရေပုလင်းထဲမှ ရေအနည်းငယ်ကို ကျောက်ပြင်ပေါ်သို့ လောင်းချလိုက်၏။ပြီးတော့ မှန်တင်ထားသော ခုံပုလေးပေါ်ရှိ သနပ်ခါးတုံးကို ယူပြီး သနပ်ခါး သွေးလိုက်၏။

သနပ်ခါးသွေးရင်းဖြင့် ခင်မွန်၏ စိတ်အစဉ်တို့သည် လွန်ခဲ့သာ တစ်နှစ်ခန့်က ကာလဆီသို့ အတွေးရေယာဉ်လေးဖြင့် စီးမျော လွင့်ပါသွားတော့၏။အိပ်မောကျနေသော ခင်မွန်၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးသည် တစ်ချက် တွန့်သွား၏။သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ခွဆုံရှိ စောက်ဖုတ်ကလေးကို စိုစိုစိစိ အရာတစ်ခု လာရောက် ထိတွေ့နေ၏။ပြီးတော့ သူမ၏ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေး တလျှောက်ကို ထိုအရာက ပွတ်တိုက်နေ၏။ခင်မွန်၏ တကိုယ်လုံးသည် ရှိန်းဖိန်းပြီး ကြက်သီး တဖြန်းဖြန်းထနေ၏။ခင်မွန်၏ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေး တလျှောက် ပွတ်တိုက်နေသော စိုစိုစိစိ အရာသည် စောက်ဖုတ်နှတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကို ထိထိမိမိလေး ပွတ်တိုက်လိုက်၏။“အင်…”မျက်လုံးလေးများ မှိတ်ထားသော ခင်မွန်မှာ နှုတ်ခမ်းလေးများမှ ညည်းသံလေး ထွက်ပေါ်လာ၏။သူမ၏ ဦးခေါင်းလေးမှာလည်း သူမ အိပ်နေသော ခေါင်းအုံးပေါ်တွင် ဘယ်ညာ လှည့်နေ၏။ခင်မွန်၏ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေး တလျှောက် အစုန်အဆန် ပွတ်တိုက်နေသော စိုစိစိအရာသည် ခင်မွန်၏စောက်ဖုတ် အပေါ်နားလေးသို့ အနည်းငယ် တိုးဝင်လာပြီး ခင်မွန်၏ စောက်စိလေးကို တစ်ချက် နှစ်ချက် ကော်ထိုးလိုက်၏။“အ…အင်း…“ခင်မွန်၏ စိတ်ထဲတွင် မချိတင်ကဲလေး ခံစားနေရပြီး တိမ်တိုက်များပေါ်တွင် လွင့်မျောပါသွားရသည်။ပြီးတော့ တော်တော်လေးဝေးသည့် နေရာရောက်မှ ဗြုန်းဆို တိမ်တိုက်ကြီးပေါ်မှ ခင်မွန်သည် လွင့်စင်ပြီး ကျသွားရသည်။“အာ..ကျွတ်..ကျွတ် …ကျွတ်….”ခင်မွန်သည် နိုးတဝက် အိပ်မက်မှ နိုးလာခဲ့လေပြီ …။သူမ၏ ရင်ထဲတွင် နှုံးချိလျက် မောဟိုက်နေ၏။လေးလံလှသော သူမ၏ မျက်တောင်လေးများကို အတော်လေး အားယူပြီး ဖွင့်ကြည့်လိုက်၏။

ညအမှောင်တွင် အရာဝထ္တုများကို သဲကွဲစွာ မမြင်ရသော်လည်း သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် လူတစ်ယောက်၏ ဦးခေါင်း ရောက်ရှိနေပြီး ထိုသူသည် သူ၏လက်ကို သူမ၏ ဖင်သားကြီးများအောက်သို့ သွင်းကာ သူမ၏ ထွေးအိလုံးတစ်နေသော ဖင်သားကြီးများကို ဆုပ်နယ်နေပြီး သူ၏လျှာဖြင့်လည်း သူမ၏ စောက်ဖုတ်လေးကို ယက်ပေးနေကြောင်းကိုတော့ ခင်မွန် သုံးသပ်သိရှိလိုက်ရသည်။ရုန်းကန်ရန် စိတ်ကလေး ပေါ်လာသော်လည်း ခန္ဓာကိုယ်လေး သိမ့်သိမ့်တုန်လျက် ရင်တွင်းတွင် မောဟိုက် နွမ်းနယ်နေပြီး တကိုယ်လုံးမှာလည်း အားအင်များ မရှိသလို ဖြစ်နေသဖြင့် သူမတွင် ရုန်းကန်နိုင်စွမ်း မရှိတော့ပါ။ထို့ပြင် သူမ၏ စောက်ဖုတ်လေး အတွင်းသို့ လျှောကနဲ လျှောကနဲ တိုးဝင်လာသော လျှာသည် စောက်ဖုတ်လေး၏ အတွင်းသား နုနုလေးများကို လိပ်ကာလိပ်ကာ ဆွဲယူနေသဖြင့် ခံစားနေရသည်မှာ ရှိန်းရှိန်းဖိန်းဖိန်းဖြင့် အရသာ ကောင်းမွန်လှပြီး သူမ၏ ရင်တွင်းတွင် ခံစားပြီးရင်း ခံစားချင် ဖြစ်နေရသောကြောင့် ရုန်းကန်ချင်စိတ်လည်း ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့၏။ခင်မွန်၏ စောက်ဖုတ်လေးအတွင်းသို့ တိုးဝင်နေသည့် လျှာသည် ခင်မွန်၏ စောက်ခေါင်းလေးအတွင်းသို့ စောက်ခေါင်း အတွင်းသားလေးများ ကြပ်ကြပ်တည်းတည်းလေး ကြားမှပင် လျှောကနဲ လျှောကနဲ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်ဖြင့် ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးကို လျှာဖြင့် ခပ်သွက်သွက်လေး လိုးပေးနေ၏။

“အ….အင်း..ဟင်း…”ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးအတွင်းဝယ် စောက်ရေလေးများ စိုရွှဲနေပြီ ..။ခင်မွန်၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာလည်း သိမ့်သိမ့်တုန်ကာ သူမ၏ ဖင်သားကြီးများ မြောက်ကြွလာလိုက် သူမ၏ ရင်သားလေးများ ကော့လာလိုက် ဖြစ်နေ၏။ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်ဝကိုလည်း နှုတ်ခမ်းအစုံက ဖိကပ်ကာ ငုံစုပ်နေလိုက်သေး၏။ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်အတွင်းသို့ ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် လုပ်ပေးနေသာ လျှာသည် စောက်ခေါင်းလေးအတွင်းမှ ထွက်လာကာ စောက်ပတ်၀ ထိပ်နားရှိ စောက်စိလေးကို ထိထိမိမိလေး ယက်ပေးလိုက်၏။“အ…အား..ရှီး..ကျွတ်…”ခင်မွန်၏ စောက်စိလေးကို တစ်ကြိမ်သာ မဟုတ်။အကြိမ်ကြိမ် ဆက်လို့ ယက်ပေးနေ၏။“အ…အမလေး…ကျွတ်…”ခင်မွန်၏ ဖင်သားကြီးများမှာ အိပ်ရာပေါ်မှ မြောက်ကြွလာပြီး တော်တော်နှင့် အိပ်ရာပေါ်သို့ ပြန်မကျသေးဘဲ ကော့ပေးထား၏။ခင်မွန်၏ ဦးခေါင်းလေးမှာလည်း သူမ၏ ခေါင်းအုံးလေးပေါ်တွင် ဘယ်ညာ လူးပျံနေ၏။ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးအတွင်းမှာ စောက်ရေများ စိုရွှဲကာ စောက်ပတ်ဝလေးမှပင် အပြင်ဖက်သို့ စိမ့်ထွက်နေကြပြီ။ထိုအချိန်တွင် စောက်စိလေးကို ယက်ပေးနေသော လျှာသည် ယက်ပေးခြင်းမှ ရပ်လိုက်၏။ခင်မွန်၏ အိပ်ရာပေါ်မှလွတ်ကာ မြောက်ကြွထားသော ဖင်သားကြီးများမှာ အိပ်ရာပေါ်သို့ ပြန်ကျသွားကြပြီး ခင်မွန်၏ ရင်ထဲတွင် ဟာသွားရ၏။

စောက်ပတ်ဝမှ နှုတ်ခမ်းတစ်စုံက စောက်ပတ်ဝသို့ ဖိကပ်လာပြီး စောက်ပတ်လေးထဲသို့ စုပ်လိုက်ရာ စိုရွှဲကာ စိမ့်ထွက်နေကြပြီဖြစ်သော ခင်မွန့်စောက်ရေလေးများမှာ စောက်ပတ်ဝမှ စုပ်ပေးနေသော နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု ကြားဆီသို့ ပြေးထွက်သွားကြ၏။“အ…အင်း…”လို့ ခင်မွန် ညည်းတွားလိုက်၏။ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်အတွင်းကို အတင်းတိုးကာ ပိုပြီး ဝင်လာသော လျှာက စောက်ပတ်အတွင်းသားများကို စောစောကထက် ပိုပြီးဖိကာ ပိုပြီးမြန်မြန် ယက်နေ၏။“အ…အ….အမလေး…အင်း..အင်း..ဟင်း …..”စောက်ရေများ စိုနစ်နေပြီ ဖြစ်သော ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်အတွင်းသားလေးများသည် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်လာကာ သူတို့ကို ယက်နေသော လျှာကို ဖျစ်ညှစ်လာကြ၏။ခင်မွန်၏ ဖင်သားကြီးများမှာ ပိုပြီး မြောက်ကြွလာကြပြီး အိပ်ရာပေါ်သို့ ပြန်မကျတော့ ..။စောက်ပတ်ဝကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် အားရပါးရ စုပ်ယူလိုက်ပြီး စောက်ခေါင်းအတွင်းရှိ လျှာကလည်း သူ့ကို ရစ်ပတ် ဖျစ်ညှစ်နေကြသော စောက်ပတ်အတွင်းသားလေးများကို အားပြိုင်ကာ အနိုင်ကြဲရင်း အတင်းပင် ထိုးကော်ကာ လေးငါးကြိမ်မျှ ယက်လိုက်တော့သည်။“အ…အ…အမလေး…အ…အ…အား……”ခင်မွန်၏ တကိုယ်လုံးမှာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တွန့်သွားပြီး ဖင်သားကြီးများမှာလည်း သိမ့်ကနဲ ငြိမ့်ကနဲ သုံးလေးကြိမ်မျှ ကော့ထိုးသွား၏။စောက်ခေါင်းလေး အတွင်းမှ လျှာကို ခင်မွန်၏ သုတ်ရေလေးများက ပက်ဖျန်း ထိတွေ့လာ၏ ..။ခဏကြာတဲ့အထိ ခင်မွန်၏ ဖင်သားကြီးများမှာ ခါရမ်းနေပြီးမှ ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချသံနှင့်အတူ မွေ့ယာပေါ်သို့ ပြန်ကျသွားတော့သည်။

ထိုအခါတွင်မှ ခင်မွန်၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ သွင်းထားသော လျှာသည် ပြန်ထွက်သွားသည်။စောက်ပတ်အဝတွင် ဖိကပ်ကာ စုပ်ပေးနေသော နှုတ်ခမ်းများလည်း ခွာသွားလေသည်။ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးမှာ ပွစိပွစိဖြစ်လျက် ရှိနေသေး၏။ထိုနောက် ပွစိပွစိ ဖြစ်နေသော ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်ဝလေးကို လျှာဖြင့် အပြာလိုက် လေးငါးကြိမ်လောက် ဖိကပ်ကာ ယက်ပေးလိုက်ပြီးမှ ခင်မွန်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားရှိ ဦးခေါင်းမှာ ဖယ်ခွာ ထွက်သွားလေတော့သည်။ပြီးတော့ ဖောင်းကားအိထွေးနေသော ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်အုံလေးကို နူးနူးညံ့ညံ့လေးဖြင့် ရှိုက်ကာ နမ်းလိုက်သေး၏။ခင်မွန်မှာ ထမိန်လေး ခါးတွင် လိပ်တင်နေပြီး သူမ၏ အောက်ပိုင်းမှာ ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်လျှက်နေသည်။အိပ်ရာထက်တွင် ပက်လက်လေးလှန်ကာ မျက်လုံးလေးမှိတ်လို့ မှိန်းနေ၏။သူမ၏ ဖောင်းအိနေသော ပါးပြင်လေးနှစ်ဖက်ကို နှာခေါင်းဖြင့် ဖိကပ်ကာ တစ်လှည့်စီ ရှိုက်နမ်းခံရပြီးမှ မျက်လုံးလေးကို အားယူကာ ဖွင့်ကြည့်လိုက်မိသည်။ညအမှောင်ထုတွင် ဘာမှမမြင်ရဘဲ သူမ၏ အနီးအနားတွင်လည်း မည်သူမျှ မရှိတော့ကြောင်း ခံစားသိရှိလိုက်ရတော့၏။

သနပ်ခါးလိမ်းရင်း အတိတ်ကာလလေးဆီသို့ လွင့်မျောသွားခဲ့သော ခင်မွန်သည် သူမ၏ မကြာသေးသော အတိတ်ကာလ အဖြစ်အပျက် ခံစားမှုများကို တွေးတောရင်းဖြင့် သူမ၏ စောက်ဖုတ်လေးမှာ မာတာတာလေး ဖြစ်လာကာ အတွင်းတွင် စောက်ရေလေးများပင် စိုစွတ်လာလေသည်။စောစောက ခဲအိုဖြစ်သူ ကိုမြင့်ဦး၏ ပွေ့ဖက်နမ်းရှိုက် ဆုပ်နယ်ခံခဲ့ရသော အရှိန်ကလေးကလည်း ရင်ထဲဝယ် အရှိန်မသေသေးသည့်အတွက် ခင်မွန်၏ ရင်တွင်းမှာ ကမဆန္ဒစိတ်လေးများ ဖြစ်ပေါ်ခံစားနေမိရသည်။သနပ်ခါးလိမ်းပြီးသွားသော ခင်မွန်သည် သူမ၏ မျက်နှာလေးကို ခြယ်သလိုက်သည်။အဝတ်အစားလဲ ခေါင်းဖီးကာ အိမ်ရှေ့သို့ ထွက်ခဲ့သည်။ခင်မွန်တို့၏ အိမ်မှာ ပျဉ်ထောင်နှစ်ထပ်အိမ် ဖြစ်သည်။ခြံဝန်းနှင့်လည်း ဖြစ်သည်။ဒီခြံနှင့် ဒီအိမ်မှာ ခင်မွန်တို့၏ အမေ့ဖက်မှ ဘိုးဘွားများပိုင်သော အိမ်နှင့်ခြံ ဖြစ်သည်။ခင်မွန်၏မိခင်မှာ မောင်နှစ်ယောက်သာ ရှိခဲ့ပြီး မိခင် ကွယ်လွန်သွားပြီးနောက် မိခင်၏ မောင်အရင်းဖြစ်သူ ဦးလေး ဦးဖေတင်က ကျန်ခဲ့သော ပစ္စည်းဥစ္စာများနှင့် အရင်းအနှီးများကို ဦးစီးပြီး ဆက်လက်လုပ်ကိုင်ကာ ခင်မွန်တို့ ညီအစ်မကို လူတလုံး သူတလုံး ဖြစ်အောင် ကျွေးမွေးပြုစုခဲ့တာ ဖြစ်သည်။

ခင်မွန်အသက် ဆယ်နှစ်တွင် ခင်မွန်၏ မိခင်သည် ကွယ်လွန်သွားခဲ့သည်။မိခင်ဖြစ်သူ မကွယ်လွန်ခင် နှစ်နှစ်ကပင် ဖခင်ဖြစ်သူမှာ ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်။ခင်မွန်တို့၏ နှစ်ထပ် ပျဉ်ထောင်အိမ်ကြီးတွင် ဦးလေးဦးဖေတင်သည် အပေါ်ထပ်တွင် နေ၏။ခင်မွန်တို့ ညီအစ်မက အိမ်၏ အောက်ထပ်တွင် နေ၏။အစ်မဖြစ်သူ ခင်ခင်ထွေး၏ အခန်းနှင့် ခင်မွန်၏အိပ်ခန်းမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သည်။ခင်မွန်တို့၏ မိသားစုမှာ ချမ်းချမ်းသာသာ မရှိသော်လည်း မချို့တဲ့ပါ..။လူတန်းစေ့ နေနိုင်စားနိုင်ကြ၏။ခင်မွန် အိမ်ရှေ့ကိုရောက်တော့ အိမ်ရှေ့တွင် သူမ၏အစ်မဖြစ်သူ ခင်ခင်ထွေး တစ်ဦးတည်းသာ ထိုင်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ဦးလေးနှင့် ခဲအိုကိုမြင့်ဦးတို့ ရှိမနေကြပါ။“မမထွေးက ဝလာတယ်နော်…”“အံမယ်.. ညီမလေးလည်း လှလာပါတယ် …”ညီအစ်မနှစ်ယောက်သား ရယ်မိလိုက်ကြသည်။“ဒါနဲ့ ဦးလေးက ပြောတယ်.. ညီမ အလုပ်လုပ်နေပြီ ဆို…”“ဟုတ်တယ်.. မမထွေး..။ကျူရှင်မှာ ကျောင်းစာရေး ဝင်လုပ်နေတယ်လေ…”“ဘယ်လောက် ကြာသွားပြီလဲ.. ညီမလေးရဲ့…”“လေးလလောက် ရှိပြီ.. မမထွေးရဲ့ ”“အလုပ်လုပ်ရတာ အဆင်ပြေရဲ့လား…”“ပြေပါတယ်..မမထွေး..။ဒါနဲ့ မမထွေးတို့ရော အဆင်ပြေရဲ့လား ”“ပြေတယ်ဘဲ ပြောရမှာပေါ့ ညီမရယ်…။ဝန်ထမ်းဆိုတာကတော့ ရရစားစားဘဲပေါ့ ..။မစုဆောင်းနိုင်သေးပါဘူး…”“ကဲလာ..မမထွေး..။ညီမတို့ အတူတူ ထမင်းစားကြရအောင် …”ညီအစ်မနှစ်ယောက် ယှဉ်ပြီး အိမ်၏ အတွင်းဖက်ရှိ မီးဖိုဆောင်ဖက်သို့ ဝင်ရောက်သွားကြသည်။ခင်ခင်ထွေးသည် ခင်မွန်ထက် အရပ် နည်းနည်းလေး ပိုရှည်သည်။ကိုယ်လုံးကတော့ ခင်မွန်က အစ်မဖြစ်သူ ခင်ခင်ထွေးထက် အချိုးအစား ပိုကျနသည်။

ခင်မွန်က အသားအလတ်စားထဲက ဖြစ်ပြီး ခင်ခင်ထွေးက ခင်မွန်ထက် ပိုပြီး အသားဖြူသည်။မျက်နှာ အနေအထားကတော့ တစ်မျိုးစီ ချောကြသည်။ခင်မွန်တို့ညီအစ်မ ထမင်းစားအပြီး အိမ်ရှေ့သို့ ရောက်ရုံရှိသေး ပါဘလစ်ကာ ကားလေးတစ်စီးသည် သူတို့၏ အိမ်ရှေ့သို့ ထိုးဆိုက်လာသည်။ခင်မွန်တို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်စလုံး အိမ်ရှေ့သို့ ပြိုင်တူ ကြည့်မိလိုက်ကြသည်။ကားလေးကို ကိုယ်တိုင်မောင်းလာသည့် အသက် ၂၆ နှစ်ခန့်ရှိ ခပ်တောင့်တောင့် အမျိုးသမီးတစ်ဦးသည် ကား၏ရှေ့ခန်းမှ ဆင်းလာပြီး အိမ်ရှေ့တံခါးပေါက်သို့ ရောက်လာ၏။“ဟယ်.. ကြည်ဖြူပါလား..။လာ.. လာ… ဘယ်က လှည့်လာတာလဲ..။ငါ ဒီမှာ ရှိတာ ဘယ်လိုလုပ် သိသလဲ…”ခင်ခင်ထွေးက အိမ်ရှေ့တံခါးဝသို့ ရောက်လာသော ဧည့်သည် အမျိုးသမီးထံသို့သွားပြီး လက်ကို ဖက်လှဲတကင်း ဆွဲကာ အိမ်အတွင်းသို့ ခေါ်ဆောင်လာသည်။“ဒီလို.. ခင်ထွေးရဲ့။စောစောက ကိုမြင့်ဦးနဲ့တွေ့လို့ ဒီမှာ ခင်ထွေး ရောက်နေတာ သိတာ…။သူ့ဆီကဘဲ ဒီအိမ်လိပ်စာ ရခဲ့တာ ခင်ထွေးရဲ့…”ခင်မွန် သေချာ မှတ်မိလိုက်ပါပြီ။ညနေက ကျူရှင်ကျောင်းကို ဆရာဦးစိုးဦးထံ လာခဲ့သည့် အမျိုးသမီး ဖြစ်သည်။ဟုတ်သည်.. ဆရာဦးစိုးဦးက ကြည်ဖြူလို့ ခေါ်လိုက်တာ ကြားခဲ့ရသည်ဘဲ …။ကြည်ဖြူက ကုလားထိုင်တွင် ဝင်ထိုင်ရင်း မတ်တပ်လေး ရပ်နေသည့် ခင်မွန်ကို ကြည့်လျက် “သူက ဘယ်သူလဲ ”ဟု ခင်ခင်ထွေးကို မေးလိုက်၏။“အော်..မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်…။သူက ခင်ထွေးရဲ့ညီမ ခင်မွန်လေ ….။ခင်မွန်.. ဒီအစ်မက မမတို့နေတဲ့ မြို့မှာ သူတို့မိသားစုရဲ့ လုပ်ငန်းတွေ ရှိတယ်လေ ..။အဲဒီကို လာရင်း မမတို့နဲ့ ခင်သွားတာ..။နာမည်က ကြည်ဖြူလို့ ခေါ်တယ်လေ ….”“ဟုတ်ကဲ့ မမ… တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် …။

ခင်ခင်ထွေးနှင့် ကြည်ဖြူတို့မှာ စကားလက်ဆုံကျနေကြသည်။“မမ ..အအေး သောက်လိုက်ပါဦး . .”“အော်..အေးအေး.. ကျေးဇူးတင်ပါတယ်.. ညီမလေးရယ်….”ခင်ခင်ထွေးက “ခင်မွန်ရေ… ကြည်ဖြူက ဒီည သူ့အိမ်ကို လိုက်အိပ်ဖို့ ခေါ်နေတယ်….။အဲဒါ မမ လိုက်သွားဦးမယ်…။ကဲ ကြည်ဖြူရေ ခင်မွန်နဲ့ စကားပြောလိုက်ဦး…။ခင်ထွေးတော့ ပြင်လိုက်ဆင်လိုက်ဦးမယ်…”လို့ ပြောသည်။ခင်ခင်ထွေး အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသောအခါ ကြည်ဖြူက ခင်မွန့်ကို စကားဆိုလာ၏။ခင်မွန် သတိထားမိသည်မှာ စောစောက သူတို့ပြောနေကြသည့် လေသံထက်တိုး၏။“ညနေက ညီမလေးကို ကိုကိုစိုးရဲ့ ကျောင်းမှာ တွေ့လိုက်တယ်မှတ်တယ်..”“ဟုတ်တယ်.. အစ်မ..။ကျွန်မက ကျောင်းစာရေး ဝင်လုပ်နေတာလေ ..”“ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ..ညီမလေး…”“အင်း.. လေးလလောက် ရှိပါပြီ.. အစ်မ”“အစ်မတို့အိမ်က အစ်မကို ကိုကိုစိုးနဲ့ ဆက်ဆံတာ မကြိုက်ဘူးလေ..။အဲဒါကြောင့် စောစောက ခင်ထွေးရှေ့မှာ ဘာမှမပြောတာ…။ခင်ထွေးက အိမ်က လူတွေရှေ့မှာ အမှတ်တမဲ့ပြောရင် ခက်မယ်လေ ..”“ဟုတ်ကဲ့ အစ်မ..။ကျွန်မလည်း မမထွေးကို မပြောပါဘူး …”“အေး…ကျေးဇူးပါဘဲ ညီမလေးရယ်…”ကြည်ဖြူရဲ့ စကားဆုံးရင်ဘဲ ခင်ခင်ထွေးသည် သူတို့အနားသို့ စလင်းဘက်လေးလွယ်ကာ ရောက်လာ၏။

“ကဲ ကြည်ဖြူရေ..သွားလို့ ရပြီ….”“အော်..အေးအေ..။ကဲ.. ညီမလေး အစ်မ ပြန်ဦးမယ်…”“ဟုတ်ကဲ့ အစ်မ..။မမထွေး မရှိလည်း လာလည်လို့ ရပါတယ်…”ခင်ခင်ထွေးနှင့် ကြည်ဖြူတို့ ကားလေးရဲ့ ရှေ့ခန်းမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြသည်။ခင်ခင်ထွေးက ကားပြတင်းပေါက်မှ ခေါင်းလေးပြူကာ “ကိုကိုမြင့် ပြန်လာရင်လည်း အကျိုးအကြောင်း ပြောလိုက်ဦး.. ညီမလေး…”လို့ ရပ်နေသော ခင်မွန်ကို ပြောလိုက်သည်။ခင်မွန်က ပြန်ခေါင်းညှိမ့်အပြတွင် ကားလေးသည် ခင်မွန်တို့ အိမ်ရှေ့မှ ထွက်ခွာသွားတော့သည်။ခင်မွန်ရဲ့ ရင်တွင်းမှာတော့ လေးလံနေသည်။ခင်မွန်သည် တံခါးဝတွင် ခပ်တွေတွေလေး ရပ်နေရာမှ အိမ်တွင်းသို့ လှည့်ဝင်ခဲ့ပြီး အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းထဲရှိ ကုလားထိုင်တွင် ထိုင်လိုက်၏။သူမ၏ စိတ်ကူးအာရုံထဲတွင် ခဲအိုဖြစ်သူ ကိုမြင့်ဦး၏ ရုပ်ပုံလွှာက ထင်ဟတ်လာ၏။ဒီည ဒီအိမ်အောက်ထပ်တွင် သူနဲ့ငါ နှစ်ယောက်ထဲပါလား ဆိုသည့် အသိက ခင်မွန်၏ အာရုံထဲ ဝင်ရောက်လာသည် ဆိုလျင်ဘဲ ရင်ဝယ် သိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားရ၏။စောစောက သူမ ရေချိုးအပြီး မီးဖိုဆောင်သို့ ဖြတ်အလာတွင် ကိုမြင့်ဦးက သူမကို ပွေ့ဖက်နမ်းရှိုက် ဆုပ်နယ်ပြီး “သတိမရဘူးလား.. ခင်မွန်ရယ်..”ဟု မေးခဲ့၏။“သတိမရဘဲ နေပါ့မလား ကိုကိုမြင့်ရယ်..။ခင်မွန့်ရဲ့ စောက်ပတ်လေးကို တစ်ချီပြီးအောင် မက်မက်မောမောနဲ့ ယက်ပေးခဲ့တဲ့ ကိုကိုမြင့်ကို ခင်မွန် သတိမရဘဲ နေနိုင်ပါ့မလား ….။တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ရပ်တည်နေရတဲ့ အနေအထားအရ ဆင်ခြင်ပြီး နေခဲ့ရတာပါ ….။ကိုကိုမြင့်တို့ ပြောင်းသွားပြီးတဲ့နောက် ခင်မွန်သည် ကိုကိုမြင့်ကို မကြာခဏ ဆိုသလိုသတိရခဲ့ရပါတယ် ..။

ကိုကိုမြင့်ကို သတိရတာနဲ့ အမျှ ခင်မွန်၏ အသွေးအသားတို့ကလည်း ကာမဆန္ဒကို တောင့်တရစမြဲပါ ..။ခင်မွန်ရဲ့ အသွေးအသားတွေ ဘယ်လိုဘဲ ကာမဆန္ဒကို တောင့်တနေပါစေ… ဒီဆန္ဒကို ဖြည့်စွမ်းဖို့အတွက် ခင်မွန် မတတ်နိုင်ခဲ့ပါဘူး။တည်ငြိမ်နေတဲ့ ရေပြင်လေးကို ဂယက်ထအောင် လုပ်သွားသူက ကိုကိုမြင့်ပါ ..။မျက်နှာလွှဲ ခဲပစ် ကျောခိုင်း ထွက်သွားခဲ့တယ်လေ ..။ဒါကိုတော့ ခင်မွန့်ရင်ထဲ မကျေနပ်ခဲ့ရတာ အမှန်ပါ ..။အခုဘဲ ကြည့်လေ။ကိုကိုမြင့် အကြောင်းကို စဉ်းစားမိလိုက်တာနဲ့ ခင်မွန်ရဲ့ အသွေးအသားတို့က ကာမဆန္ဒကို တောင့်တ လိုလားနေရပြီ။”ခင်မွန်သည် ခဲအို ကိုမြင့်ဦးကို ခင်ခင်ထွေး ခေါ်သလို ကိုကိုမြင့်ဟု ခေါ်ခဲ့၏။ကိုမြင့်ဦးသည် အသက် သုံးဆယ်လောက်ရှိပြီး အသားအရည် နည်းနည်းညိုကာ အရပ်မှာ ခပ်ပြတ်ပြတ်နှင့် ဂင်တိုတို ဖြစ်သည်။ခင်ခင်ထွေးနှင့် လက်ထပ်ပြီးစ အချိန်ထဲကပင် ကိုမြင့်ဦးသည် ခင်မွန့်ကို မရိုးသားသော မျက်လုံးများဖြင့် ခင်ခင်ထွေး လစ်ရင်လစ်သလို ကြည့်နေတတ်၏။ခင်မွန်ကလည်း မိန်းမသားတို့၏ သဘာ၀ အရည်အချင်းအရ သူမ၏အပေါ်တွင် ကိုမြင့်ဦး မရိုးသားသည်ကို သိနေ၏။ထို့ကြောင့် တတ်နိုင်သမျှ ကိုမြင့်ဦးကို ရှောင်နေခဲ့သည်။ကိုမြင့်ဦးကလည်း ကြုံရင်ကြုံသလို ထိကပါးရိကပါး လုပ်နေခဲ့၏။ကြာလာတော့လည်း ခင်မွန်ခင်မျာ ရိုးလာခဲ့ပြီး တစ်ချက်တစ်ချက် သာယာသလိုပင် ရင်ထဲတွင် ခံစားလာခဲ့ရ၏။ခင်မွန်သည် သူ၏ အတွေးအာရုံကို ဖြတ်လျှက် ထိုင်ရာမှ ထလိုက်၏။အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းအတွင်းရှိ တိုင်ကပ်နာရီကြီးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ည(၇)နာရီခွဲပင် ကျော်ခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။

ခင်မွန်သည် အိမ်ရှေ့ခန်းတွင် ထိုင်နေရာမှ ထလိုက်ပြီးနောက် သူမ၏ အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ပြန်ဝင်ခဲ့သည်။ပြီးတော့ ဘာရယ်မဟုတ် မသိစိတ်လေးဖြင့် မှန်တင်ထားသော ခုံပုလေးရှေ့တွင် ထိုင်လိုက်ကာ သူမ၏ မျက်နှာလေးကို မှန်တွင်ကြည့်လျှက် မွန်းမံ ချယ်သလိုက်၏။မျက်နှာလေးကို စိတ်တိုင်းကျ မွန်းမံချယ်သပြီး ခဏနေတော့ အိမ်ရှေ့သို့ ထွက်လာခဲ့ပြီး ကုလားထိုင်တွင် ထိုင်လိုက်၏။သူမ၏ စိတ်ထဲတွင် တစ်စုံတစ်ယောက်ကို မျှော်နေသလို ခံစားနေရသည်။ခင်မွန်သည် အတန်ငယ်ကြာအောင် ခပ်ငေါင်ငေါင်လေး ထိုင်နေပြီးမှ အိမ်ရှေ့က လူသံကြားတာကြောင့် လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ခဲအိုဖြစ်သူ ကိုမြင့်ဦး ပြန်လာသည်ကို တွေ့ရလို့ ထိုင်ရာမှထကာ တံခါးသွားဖွင့်ပေးလိုက်၏။တံခါးဖွင့်နေသော ခင်မွန်၏ မျက်နှာလေးမှာ ခပ်တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်လေး ဖြစ်နေသော်လည်း သူမ၏ လက်ချောင်းလေးများကတော့ တုန်ရင်နေကြသည်။တံခါးပေါက်မှ ဝင်လာသော ကိုမြင့်ဦးသည် ခင်မွန်ကို ဂရုထား မကြည့်ဘဲ အိမ်အတွင်းသို့ ဝင်သွားတော့သည်။တံခါးပိတ်ပြီးသောအခါ ခင်မွန်သည်အိမ်အတွင်းသို့ ပြန်ဝင်လာရင်း အစ်မဖြစ်သူ ခင်ခင်ထွေး မှာသွားသည်ကို သတိရလိုက်မိသည်။စောစောက အိမ်အတွင်းကို ဝင်သွားသော ကိုမြင့်ဦး၏အချိုးကို ခင်မွန် သတိထားမိလိုက်၏။သူမစိတ်ထဲတွင်တော့ နည်းနည်းတင်းသွားခဲ့ရသည်။ဒါပေမယ့် စကားမပြောချင်လို့ မဖြစ်ပါ။အစ်မဖြစ်သူ မှာထားသည်ကိုတော့ ပြောရလိမ့်မည်။“ကိုကိုမြင့်.. မမထွေးကို မကြည်ဖြူ လာခေါ်သွားတယ် ..။အဲဒီမှာ ညအိပ်မယ်လို့ မှာသွားတယ် …”“အေး..ငါသိတယ် …”အိမ်ရှေ့ခန်းမှ လှမ်းပြောသော ခင်မွန်၏ စကားဆုံးတော့ အိပ်ခန်းတွင်းမှ ကိုမြင့်ဦးက အသံပြတ်ဖြင့် ပြန်ပြော၏။ကိုမြင့်ဦး၏ အသံကိုကြားတော့ ခင်မွန်၏ စိတ်ထဲ တင်းနေရာကနေ ဒေါသစိတ်လေးပါ စွက်ဖက်လာတော့၏။မပြောမဖြစ် ဆက်ပြီး ပြောရပေဦးမည်။

“ကိုကိုမြင့်..ထမင်းစားပြီးပြီလား ..”“မစားရသေးဘူး ..”“ဒါဆိုရင် ခင်မွန် ထမင်းပွဲ ပြင်ပေးမယ် ..”“ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်.. ရေချိုးပြီးမှ စားမှာ… ငါ့ဖာသာ ထည့်စားမယ်…”ဒီတစ်ခါတော့ ခင်မွန် တကယ်ပင် ဒေါသထွက်သွားရပါပြီ။ခင်မွန်က သူမ၏ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်လိုက်၏။ခင်မွန်ကို ဒီလိုအချိုးမျိုးလုပ်လို့ ဘယ်ရလိမ့်မလဲ.. တွေ့ကြသေးတာပေါ့ ကိုကိုမြင့်ရယ် ..။စိတ်ထဲမှ ကြိမ်းလိုက်ပြီး ခင်မွန်သည် မီးဖိုဆောင်ဖက်သို့ ဝင်လိုက်သည်။မီးဖိုဆောင်ဖက်ကို ဝင်လာရင်း ခင်မွန် စဉ်းစားမိ၏။သူမ စောစောက ကိုကိုမြင့်ကို ပြောခဲ့သော စကားများသည် မပြောမဖြစ် ပြောလိုက်ရသော စကားများသာ ဖြစ်၏။ကိုကိုမြင့်ကတော့ သူ့ကို စေတနာတွေပိုပြီး တမင်လိုက်လျောနေတယ်လို့များ ထင်သွားမလားပါဘဲ။မီးဖိုထဲ ရောက်တော့ ဟော့ပလိပ်ကို ဖွင့်ပြီး ဟင်းချိုအိုးကို တင်လိုက်၏။ထိုအချိန်တွင် မီးဖိုဆောင်၏ ဘေးတံခါးပေါက်မှ တံခါးရွက်ကို ဖွင့်ပြီး ကိုမြင့်ဦး ရေချိုးရန် ထွက်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ပြီးတော့ သူဖွင့်ထွက်သွားသော တံခါးကို ခပ်ဟဟလေး ပြန်ပြီး ပိတ်ထားခဲ့သည်။ခင်မွန်က ဟင်းချိုနွှေးထားရင်း ထမင်းအိုးကို ပလပ်ပြန်တပ်ကာ အပူပေးထားလိုက်၏။ပြီးတော့ ပန်းကန်စင်မှ ပန်းကန်သုံးလေးချပ်ကို ယူပြီး ဆေးကြောရန်အတွက် မီးဖိုဆောင် ဘေးတံခါးကို ဖွင့်ရန် လက်လှမ်းကိုင်ပြီးမှ ကိုမြင့်ဦး အပြင်တွင် ရေချိုးနေသည်ကို သတိရသည်။စောစောက ကိုမြင့်ဦး ပြန်ပိတ်ထားခဲ့သည့် တံခါးကြားမှ အပြင်သို့ ဘာရယ်မဟုတ် ကြည့်လိုက်မိ၏။

“အဲ..တော့…”ခင်မွန်မှာ မျက်လုံးလေး ဝိုင်းသွား၏။ကိုမြင့်ဦးသည် အပြင်ဖက်ရှိ သွပ်ပြားများ ထောင်ကာထားသော ရေချိုးရန်နေရာမှာ ရေချိုးနေ၏။သွပ်ပြားများမှာ တခြားဖက်တွင်သာ ကာထားသော်လည်း မီးဖိုဆောင်မှထွက်သော တံခါးဘက်တွင်တော့ ကာမထားပါ။အပြင်ဖက်တွင် ထွန်းထားသော ၁၀၀ ဝပ် မီးလုံး၏ အလင်းရောင်ဖြင့် ကိုမြင့်ဦးကို အတိုင်းသား မြင်နေရ၏။ကိုမြင့်ဦးမှာ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ရေချိုးနေသည်ကို ခင်မွန် တွေ့လိုက်ရလို့ သူမ၏ပါးစပ်မှ အာမေဋိတ်သံလေး ထွက်သွားရခြင်းပင် ဖြစ်၏။ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ရေချိုးနေသော ကိုမြင့်ဦးမှာ ခန္ဒာကိုယ် တစ်ခုလုံး ကြွက်သားများ သူ့နေရာနှင့်သူ အပြိုင်းပြိုင်း ထလျက်ရှိပြီး သူ၏ပေါင်ရင်းခွဆုံမှာတော့ မဲနက်နေသော အမွှေးများကြားမှ ထိုးထိုးထောင်ထောင်နှင့် လီးကြီးမှာ နည်းနည်းနောနော မဟုတ်ပါ။အရှည် ခြောက်လက်မကျော်ကျော်လောက်နှင့် လုံးပတ်မှာ ကျပ်လုံးလောက် ရှိမည် ဖြစ်သည်။တစ်ချက်လောက် ကြည့်လိုက်မိသော ခင်မွန်မှာ သူမ၏ မျက်လုံးများကို မြင်ကွင်းမှ ဖယ်ခွာလို့ မရတော့ပါ။ခင်မွန် ငေးလို့ ကြည့်နေမိ၏။ကိုမြင့်ဦး၏ လီးတန်ကြီးမှာ တရမ်းရမ်းဖြင့် ရှိနေပြီး လီးတန်ကြီးအောက်ရှိ ဥကြီးနှစ်လုံးမှာလည်း လုံးတစ်နေပြီး ကြီးမားလှ၏။ခင်မွန်မှာ ကြည့်နေရင်း အာခေါင်များ ခြောက်လာသည်။သူမ၏ အသွေးအသားတို့သည်လည်း ဆူဝေလာသည်။ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်းဖြင့် ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးအတွင်းတွင် ယားတားတားလေး ဖြစ်လာကာ စိုစိစိလည်း ဖြစ်လာတော့သည်။

ထိုအချိန်မှာ ကိုမြင့်ဦးသည် ရေချိုးလို့ ပြီးသွားလို့ ပုဆိုးကို လှမ်းယူလိုက်တာ တွေ့လိုက်ရသည်မို့ ခင်မွန်သည် တံခါးပေါက်နားမှခွာကာ မီးဖိုဆောင်အတွင်းသို့ ပြန်ဝင်လာခဲ့ပြီး သူမကိုင်ထားခဲ့သော ပန်းကန်များကို ပန်းကန်စင်ပေါ်သို့ ပြန်တင်လိုက်၏။ဟော့ပလိပ်ကို ပိတ်ပြီး ဟင်းချိုအိုးကို ချလိုက်သည်။ထမင်းအိုး ပလပ်ကိုလည်း ပြန်လို့ ဖြုတ်လိုက်သည်။ထိုအချိန်အတွင်းတွင် ကိုမြင့်ဦးက မီးဖိုဆောင်မှ ဖြတ်ကာ အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ဝင်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်၏။ခင်မွန်က ထမင်းများခူးခပ်ပြီး ထမင်းစားပွဲတွင် တင်ကာ ထမင်းပွဲ ပြင်လိုက်သည်။ခင်မွန် ထမင်းပွဲ ပြင်အပြီးတွင် ကိုမြင့်ဦး ရောက်လာသဖြင့် ခင်မွန်က အသာလေး လှည့်ထွက်ခဲ့ပြီး သူမ၏ အခန်းသို့ဝင်ကာ အိပ်ရာပေါ်တွင် လှဲနေလိုက်သည်။စောစောက ခင်မွန် တွေ့မြင်ခဲ့ရသော မြင်ကွင်းက ခင်မွန်၏ အာရုံမှ ပျောက်မသွားခဲ့ပါ။အိပ်ရာပေါ်တွင် လှဲလိုက်သည်နှင့် ခင်မွန်၏ အာရုံထဲသို့ သူမမြင်လိုက်ရသော ကိုမြင့်ဦး၏ လီးကြီးမှာ ထင်ထင်ရှားရှားပင် သူမ၏ အာရုံထဲသို့ ပြန်လည်ဝင်ရောက်လာခဲ့၏။ဆူဝေနေသော သွေးသားတို့သည်ပွက်ပွက်ဆူလာကြသည်။အတိတ်ကာလက သူမ၏ စောက်ပတ်လေး အယက်ခံခဲ့ရပြီး သူမ တစ်ချီ ပြီးခဲ့ရတာတွေကိုပါ အာရုံအတွေးထဲ ဝင်ရောက်လာပြီး ပြန်လည် ခံစားမိသည်။သူမ၏ စောက်ပတ်တွင်းဝယ် မရိုးမရွဖြင့် ယားယံလာ၏။ယားယံမှုလေးများ ပျောက်လိုပျောက်ငြားဖြင့် ခင်မွန်သည် သူမ၏ ပေါင်တန်ကြီးများကို ကားကာ သူမ၏စောက်ပတ်လေးကို ဝတ်ထားသော ထမိန်ပေါ်မှပင် လက်ကလေးဖြင့် ပွတ်ပေးနေမိသည်။

သူမ၏ မျက်လုံးလေးများကိုလည်း မှိတ်ထား၏။သူမ၏ ယားယံမှု ဝေဒနာမှာ လက်ကလေးနှင့် ပွတ်ပေးနေမှုကြောင့် ပျောက်လို့မသွားဘဲ ပိုပို ဆိုးလာ၏။စောက်ပတ်လေးကို ပွတ်ပေးနေရင်းမှ စောက်ပတ်လေးမှာ မာခုံးထပြီး ဖောင်းကားလာတော့သည်။စောက်ပတ်အတွင်းတွင်လည်း စောက်ရေလေးများ စိုရွှဲလာတော့သည်။ခင်မွန်မှာ ခံစားရလွန်းလို့ နဖူးဆံစပ်တွင် ချွေးလေးများတောင် စို့လို့လာသည်။ထမိန်ကြားထဲ လက်လျှိုသွင်းကာ အမွှေးလေးများအပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်ပေးနေမိ၏။ထိုအချိန်တွင် ခင်မွန်၏ ထမိန်လေးကို တစ်စုံတစ်ဦးက ခါးဖက်သို့ ဆွဲလှန်တင်လိုက်ပြီး ခင်မွန်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကိုလည်း ဆွဲကာ ထောင်လိုက်သည်။ခင်မွန် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုကိုမြင့် ဖြစ်နေ၏။သူမ ကုန်းထပြီး ရုန်းကန်ရန် ကြံစည်လိုက်သော်လည်း ထမိန်လေးလှန်လို့ ပေါ်လာသည့် သူမ၏ စောက်ပတ်လေးအား ကိုကိုမြင့်က သူ၏လက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်လိုက်တဲ့အတွက် သူမ ရုန်းကန်ရန်ပင် မေ့သွားခဲ့ရ၏။အပေါ်ထပ်တွင်လည်း ဦးလေးက ရှိနေသေးသည်။ကိုမြင့်ဦးက ခင်မွန်အိပ်နေသော ကုတင်လေး၏ ကုတင်စောင်းတွင် တင်ပုလွှဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ခင်မွန်၏ ထမိန်လေးကို သူမ၏ ခါးဖက်သို့ ဆွဲလှန်လိုက်ပြီး မို့မောက်မောက်လေး ထွက်ပေါ်လာသည့် ခင်မွန်၏ စောက်ဖုတ်လေးကို သူ၏လက်ဖြင့်အုပ်ကာ ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးသည်။ခင်မွန်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကိုလည်း ခပ်ကားကားလေးဖြစ်အောင် ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲထောင်လိုက်သည်။

ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးကို အုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်ပေးနေသော သူ၏လက်သည် စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးတလျှောက် ပွတ်ပေးနေပြီး ထိပ်နားရှိ စောက်စိလေးကိုပါ ပွတ်သပ်ပေးသည်။“အ…အင်း…”ခင်မွန်သည် တစ်ချက်မျှ တွန့်သွား၏။ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးထဲတွင် စောက်ရေများ ရွှဲနစ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ခင်မွန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးများမှာ တဆတ်ဆတ် တုန်နေကြပြီ ..။စောက်ပတ်လေး၏ အကွဲကြောင်းတလျှောက် ပွတ်ပေးပြီး စောက်စိလေးကိုပါ ပွတ်ပေးနေရာက ကိုမြင့်ဦးသည် သူ၏ လက်ချောင်းတစ်ချောင်းကို ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။“အင့်..အ…..အ…”ခင်မွန်မှာ တစ်ချက်တွန့်သွားပြီး သူ၏ ခါးလေးကို အနည်းငယ် ကော့ပေးလိုက်မိသည်။သူမ စောက်ပတ်ထဲသို့ ထည့်ထားလိုက်သော လက်ချောင်းမှာ လှုပ်ရှားလာပြီး သွင်းချီ ထုတ်ချီဖြင့် ကြပ်တည်းကျဉ်းမြောင်းလှသော စောက်ပတ်လေးအတွင်းဝယ် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ဖြစ်နေ၏။ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးမှာ မို့မောက်ဖောင်းကား တင်းပြောင်နေပြီး စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးတလျှောက် စောက်ရေလေးများ စိမ့်ထွက်နေကြပေပြီ။တင်းပြောင် ဖောင်းကားနေသော စောက်ဖုတ်ဖြူဖြူလေးသည် အမွှေးနက်ကလေးများ ခြံရံလျက် အသဲယားဖွယ်လေး ဖြစ်နေ၏။ကိုမြင့်ဦးသည် ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးအတွင်းမှ သူ၏ လက်ချောင်းကို ထုတ်လိုက်ပြီးနောက် သူ၏အဝတ်အစားများကို ချွတ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်သို့ တက်လာသည်။ ဇာတ်သိမ်း ဆက်ရန်…။

Author: onlinenews