လက်ဝေခံအချစ် ဇာတ်သိမ်း

ထိုအခါတွင်မှ ကိုမြင့်ဦးက ခင်မွန်၏ ရင်သာကလေးများကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်သည်။နိုသီးခေါင်းလေးများကိုလည်း သူ၏ လက်ညှိုး လက်မတို့ဖြင့် ညှပ်ကာ ချေပေးသည်။ခဏနေတော့မှ စောက်ပတ်လေးထဲတွင် တဝက်သာသွင်းပြီး သွင်းချီ ထုတ်ချီဖြင့် လိုးပေးသည်။ထိုနောက် သူ၏လီးကြီးကို ခင်မွန်၏ စေ ာက်ပတ်လေးထဲသို့ တဆုံးဝင်အောင် ဖိပြီး သွင်းလိုက်တော့သည်။“ဗျစ်..”“အ..အား…အမလေး…ကိုကိုမြင့်ရယ်….”တဆုံးဝင်သွားသော ကိုမြင့်ဦး၏ လီကြီးမှာ ခင်မွန်၏ စေ ာက်ပတ် ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲတွင် အတွင်းသားလေးများကို ကြပ်ကြပ်တည်းတည်း ထိတွေ့လျက် ပြည့်ကြပ်နေ၏။ထိုအခါတွင်မှ ကိုမြင့်ဦးက ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် တဆုံးသွင်းထားသည့် သူ၏လီကြီးကို ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီးမှ ခပ်သွက်သွက် ပြန်သွင်းလိုက်ကာ ခပ်သွက်သွက်ပင် ဆက်ပြီး ဆောင့်လိုးပေးလေတော့သည်။“ဖွတ်…ပလွတ်”“အင့်…”“အား..ကျွတ်….”ကိုမြင့်ဦးသည် ခင်မွန်၏ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ကာ ဖင်ကြွကာ ဆောင့်နေ၏။ခင်မွန်၏ နို့လေးများကိုလည်း ဘယ်ပြန်ညာပြန် တစ်လှည့်စီ စို့လိုက်.. နိုသီးခေါင်းလေးများကိုလည်း နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိဆွဲလိုက်.. လျာဖြင့် ယပ်ပေးလိုက် လုပ်ပေးနေလိုက်သည်။ခင်မွန်မှာ နိုစို့ခံနေတုန်း အလုပ်ပါခံနေရလို့ အလွန်ပင် အရသာ တွေ့နေပြီ ဖြစ်သည်။

သူမ၏ တင်သားကြီးများကိုလည်း မတတ်တတတ်ဖြင့် မြှောက်ကာ ပင့်ကာနှင့် ကော့ထိုးပေးနေသည်။အ…ကောင်းလိုက်တာ… ကိုကိုမြင့်ရယ်….. ဆောင့်… ဆောင့်စမ်းပါ….အ…..””ဆောင့်လုပ်ခြင်းသဘောကို ခင်မွန် သိလိုက်ပါပြီ။လီးကြီးနဲ့ ဆောင့်သွင်းကာ လုပ်လိုက်တိုင်း မာတောင်နေသော လီးတန်ကြီးနှင့် သူမ၏ စေ ာက်ပတ် အတွင်းသား နုနုလေးများ ထိထိမိမိ ဖြစ်သွားကာ အရသာ ရှိလှ၏။ပြင်းပြင်းဆောင့်လေ ပြင်းပြင်းထိလေ ပိုပြီး အရသာရှိလေ ဖြစ်သည်။“ဖွတ်..ပလွတ်…ဖွတ် ပလွတ် ….”ကိုမြင့်ဦးသည် ခင်မွန်၏ ကျဉ်းကြပ်လှသော စောက်ပတ်လေးကို လိုးရင်းဖြင့် သူ၏လီးကြီးမှာ ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးထဲတွင် တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖြင့် စီးစီးပိုင်ပိုင် ရှိလှသောကြောင့် ကမစိတ်များ ပြင်းထန်သထက် ပြင်းထန်လာရတော့သည်။ထို့ပြင် အလိုးခံနေသော ခင်မွန်မှာလည်း အရသာများကောင်းလာပြီး အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာသည်ကို သိရလို့ သူ၏ လီးကြီးကို အဆုံးနီးပါး ဆွဲထုတ်လိုက်.. တအားဆောင့်သွင်းလိုက်ဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးနေတော့သည်။“ဖွတ် ပလွတ်”“အင့်…”ကိုမြင့်ဦးက သူ၏လီးကြီးကို ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ထိုးသွင်းပြီး ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ခင်မွန်ခြင်မျာ အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ ဖြစ်နေရရှာ၏။

ခင်မွန်းသည် ကိုမြင့်ဦး၏ အားမနာတမ်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးချက်တွေကို တဖြေးဖြေး ခံနိုင်ရည်ရှိလာပြီးနောက် အဲဒီ ဆောင့်လိုးချက်တွေကို သဘောကျ နှစ်ခြိုက်လာသည်။ကမစိတ်တွေလည်း ပြင်းထန်သထက် ပြင်းထန်လာရသည်။ကိုမြင့်ဦးသည် ကြပ်ကြပ်တည်းတည်း ရှိလှသော ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးကို အားရပါးရ ဆောင့်လိုးရင်း သူ၏လီးကြီးမှာ ကျင်တက်လာပြီ ဖြစ်၏။ထို့အပြင် ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးအတွင်းမှ အတွင်းသားများမှာလည်း လီးကြီးကို ဖျစ်ညှစ်နေသဖြင့် ဆက်ပြီး အောင့်အီးခြင်း မပြုနိုင်တော့ဘဲ ကိုမြင့်ဦးသည် သူ့စိတ်ကို လွှတ်ပေးကာ မီးကုန်ယမ်းကုန် အားကုန်ထုတ်ပြီး ၁၅ချက်မျှ ဆောင့်လိုးလိုက်တော့သည်။“ဖွတ်..ပလွတ် ….”“အ…ကိုကို….ကိုကိုရယ် …. အမလေး …. ကျွတ်…. အင်း… ဟင်း….”“ခင်..ခင်မွန် …အ…”ကိုမြင့်ဦးနဲ့ ခင်မွန်တို့မှာ နှစ်ယောက်သား တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားကြလျှက် သူတို့၏ ဝတ်လစ်စလစ် ခန္ဓာကိုယ် နှစ်ခုမှာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ(၄)(၅)ကြိမ်မျှ တုန်ခါသွားကြပြီး ငြိမ်သက်သွားကြတော့၏။ လက်ခုပ်အတွင်းမှ ပြည့်လျှံကာ လက်ချောင်းကလေးများကြားမှ ယိုစီးကျလာသမျှကို ရသမျှ ခံယူနေရသည်ကိုပင် လက်ဝေခံဟု ခေါ်ဆိုရမည် ဆိုပါလျှင် ခင်မွန်သည် သူမအစ်မ ခင်ခင်ထွေး၏ လက်ဝေခံပင် ဖြစ်တော့သည်။

အစ်မဖြစ်သူ ခင်ခင်ထွေး နှင့် ကိုမြင့်ဦးတို့လင်မယား ပြန်သွားကြသည်မှာ တစ်ပတ်ပင် ကြာခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ဒီနေ့ ကျူရှင်ပိတ်ရက် ဖြစ်သော်လည်း ဆရာဦးစိုးဦးက ဘာသာရပ်အလိုက် မှတ်စုတို စာအုပ်များ ပြုလုပ်ရန်ရှိလို့ ကျောင်းစာရေးဖြစ်သော သူမကို ယနေ့ ကျောင်းသို့လာရန် မှာထားသည်။ခင်မွန်က ရေမိုးချိုး အလှပြင်ပြီး ထမင်းစားကာ ကျူရှင်ကျောင်းသို့ ထွက်လာခဲ့၏။ဆရာဦးစိုးဦးက မွန်းလွဲ(၁)နာရီမှ အေးအေးဆေးဆေး လာရန် မှာထားသော်လည်း အားလပ်နေလို့ စောစောပင် ထွက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ကျူရှင်ကျောင်းသို့သွားရန် အိမ်မှ ခင်မွန် ထွက်လာတော့ နံနက်(၁၀)နာရီခွဲဘဲ ရှိသေး၏။(၅)မိနစ်လောက်ကြာမှ ကားရပ်လာပြီး ကားပေါ်သို့ တိုးတက်ခဲ့သည်။ကားပေါ်တွင် ခြေချစရာပင် မရှိ။ကား၏ တံခါးပေါက်တည့်တည့်ရှိ တဖက်ခြမ်းသို့ ကပ်ပြီး တံခါးပေါက်ကို ကျောပေးကာ အပေါ်မှ တန်းလေးကို ဆွဲပြီး ရပ်လိုက်ရသည်။သူမ၏နောက်မှလည်း ခရီးသည် ငါးဦး ခြောက်ဦးလောက် တက်လာ၏။ခင်မွန်၏ ရှေ့တွင်လည်း ခရီးသည်များ ရှိနေသလို နောက်တွင်လည်း ခရီးသည်များ ပြည့်ကြပ်နေသည်။ကားတံခါးပိတ်ပြီး ကားစထွက်သည် ဆိုလျင်ဘဲ ခင်မွန်၏ နောက်ဖက် ဖင်သားကြီးသို့ မာကျောကျော အရာတစ်ခုက အလျားလိုက် လာပြီးကပ်နေ၏။ကားကြပ်လို့ဘဲ ဖြစ်မည်ဟု ခင်မွန် အသာငြိမ်နေလိုက်သည်။ထိုမာကျောကျောအရာသည် ခင်မွန်၏ ဖင်သားကြီးကို နောက်မှပိုပြီး ဖိကပ်လာသည်။ကားပေါ်တွင်ဖြစ်လို့ နောက်သို့လည်း လှည့်မကြည့်ရဲပါ။

ဖင်သားကြီးကို ကပ်ထားသောအရာမှာ အစွမ်းကုန်မာကျောလာသည်။ခင်မွန်၏ ကျောပြင်လေးကို နောက်မှလူက သူ၏ ရင်ဘတ်ဖြင့် ထိအောင်ပင် ဖိကပ်ထား၏။ခင်မွန် ငြိမ်နေလို့ အတင့်ရဲလာပြီး သူမ၏ ဆံပင်စလေးတွေကိုပင် မတော်လို့ ထိသည့်ပုံစံဖြင့် တစ်ချက်တစ်ချက် နမ်းနေသေးသည်။နောက်မှ မာကျောတောင့်တင်းနေသည့် အရာကြီးသည် ခင်မွန်၏ ဖင်သားကြီးနှစ်လုံးကြား နေရာသို့ ထောက်လို့ ဖိကပ်လာ၏။ထိုအချိန်တွင် ကားက နောက်တစ်ဂိတ်သို့ ရပ်လိုက်သဖြင့် ခရီးသည်များ လှုပ်ခါသွားကာ ခင်မွန်လည်း သူမ၏ကိုယ်လေး လှုပ်ခါသွားသဖြင့် ယိုင်လဲပြိုကျမသွားစေရန်အတွက် ဘေးတန်းလေးကို ခါးညွှတ်ပြီး ဆွဲလိုက်ရသည်။သူမနောက်မှ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကြားသို့ ထောက်ကာ ဖိကပ်ထားသော မာတောင်နေသော အရာက ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေး အောက်နှုတ်ခမ်းကို မိမိရရ ဖိထောက်မိလိုက်၏။ခင်မွန်၏ တကိုယ်လုံး ကြက်သီးထသွားသည်။ကားရပ်လိုက်တော့ နောက်ဖက်မှ ခရီးသည် သုံးလေးဦး တိုးပြီးဆင်းနေသဖြင့် နောက်မှလူသည် အတင်းဖိကပ်လာပြီး သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကို ခပ်ကားကားလုပ်ကာ ခင်မွန်၏ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုပင် သူ၏ပေါင်လုံးကြီးများနှင့် ညှပ်ပြီး ထားလိုက်၏။ခင်မွန်၏ ဖင်သားကြီးတစ်ခုလုံးမှာ သူ၏ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားသို့ လုံးလုံးလျားလျား ရောက်သွားရတော့သည်။ခင်မွန်မှာ တကိုယ်လုံး ရှိန်းဖိန်းလို့လာတော့၏။ ခင်မွန်၏ အသွေးအသားတို့ ဆူဝေလာရတော့သည်။ထိုအချိန်မှာပင် ကားမှာ ခင်မွန်ဆင်းမည့် ဂိတ်သို့ ရပ်လိုက်လို့ ခင်မွန် ကားပေါ်ကဆင်းရန် ကားတံခါးပေါက်ဖက်သို့ လှည့်လိုက်သည်။နောက်မှ လူကလည်း ခင်မွန်၏နောက်သို့ ဖိကပ်ထားလျက်ကပင် အလိုက်သင့်လိုက်ပြီး လှည့်လိုက်လာ၏။သူ၏ မာတောင်နေသော ပစ္စည်းကြီးမှာ ခင်မွန်၏ ဖင်သားကြီးများကို ဖိကပ်လျက်ပင် ရှိသေးသည်။

ခင်မွန်က တံခါးဖက်ကို လှည့်လိုက်ပြီးသော်လည်း ရှေ့မှ ခရီးသည်များ ဆင်းနေသဖြင့် ခဏစောင့်နေရ၏။သူမ ကားပေါ်က ဆင်းလို့ရပြီ ဆိုသည်နှင့် ခင်မွန်က သူမ၏ လက်ကလေးတစ်ဖက်ကို ကျောနောက်သို့ သွင်းလိုက်ပြီး ခါးမှ သူမ၏ အင်္ကျီလေးကို ဆွဲဆန့်လိုက်ပြီးမှ နောက်ကလူ၏ မာတောင်နေသော ပစ္စည်းကြီးကို သူမ၏ လက်ကလေးဖြင့် နာသွားမှာစိုးလို့ ဖြေဖြေးလေး ပွတ်ကြည့် ထိကြည့်ကာ သူမ၏လက်ကို ရှေ့သို့ လွှဲထုတ်လိုက်ပြီး ကားပေါ်မှ အောက်ဆင့်ကို နင်းချပြီး ကားပေါ်မှ ဆင်းခဲ့သည်။နောက်မှ ဖိကပ်ထားသော ပစ္စည်းကြီးမှာ နည်းနည်းနောနောကြီး မဟုတ်ပါ။ခင်မွန် အသဲယားပြီး ရင်ဖိုသွားရသည်။ကားပေါ်မှ ဆင်းလာသော ခင်မွန်၏ မျက်နှာလေးသည် နီရဲနေပြီး ခင်မွန်မှာလည်း ခပ်မောမောလေး ဖြစ်နေသည်။လီးဆိုသောအရာနှင့် ပယ်ပယ်နယ်နယ် ထိတွေ့ခဲ့ရဖူးသော သူမသည် လီး၏ လှိုက်မောဖွယ် တပ်မက်ဖွယ် အီဆိမ့်ဖွယ် အရသာကို ခံစားသိရှိခဲ့ပြီး ဖြစ်လေတော့ ယခုတဖန် လီးဆိုသောအရာနဲ့ ပြန်လည်တွေ့ဆုံရပြန်တော့ ပုန်းရှိုးကွယ်ရှိုးလေးပင် ဆုံတွေ့ ခဲ့ရသော်လည်း သူဆိုသောအသိဖြင့် ခင်မွန်သည် ရင်ခုံလှိုက်မော ခံစားနေခဲ့ရပေပြီ။ကားပေါ်မှ အဆင်းတွင် လှည့်ကြည့်ဖို့ စဉ်းစားမိသော်လည်း ခရီးသည်များ အတက်အဆင်းဖြင့် ရှုပ်ထွေးနေခဲ့လို့ လှည့်မကြည့်ခဲ့မိပါ။

သူမ၏ ဖင်သားကြီးများကို ငေးစိုက်ကာ ကြည့်နေသော မျက်လုံတစ်စုံကို တွေ့လိုက်ရတော့၏။“ဟင်..ဆရာ….”ခင်မွန်၏နောက်မှ လမ်းလျှောက်လာရင်း ခင်မွန်၏ ဖင်သားကြီးများကို စူးစိုက်စွာ ကြည့်နေသောသူမှာ ဆရာဦးစိုးဦး ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလို့ ခင်မွန်မှာ အလန့်တကြားလေးခေါ်ကာ နှုတ်ဆက်လိုက်ပြီး သူမနှင့် ခြေလှမ်း ၃ လှမ်းစာသာ ဝေးတော့သည့် ဆရာဦးစိုးဦးကို ရပ်ပြီး စောင့်နေလိုက်သည်။သူမ၏ နှုတ်ဆက်သံဆုံးတော့ ဆရာဦးစိုးဦးက ခင်မွန်၏ မျက်နှာလေးကို ကြည်ကြည်နူးနူးလေး ကြည့်လျက် နှစ်နှစ်ကာကာလေး ပြုံးပြလိုက်သည်။ခင်မွန်က ဆရာဦးစိုးဦးနှင့် ယှဉ်မိသောအခါတွင်မှ ဆက်ပြီး လျှောက်လာခဲ့သည်။“ဆရာ.. ဘာနဲ့လာတာလဲ…”“ခင်မွန်စီးလာတဲ့ ကားနဲ့ဘဲလေ…”“လူကြပ်နေတာနဲ့ ကျွန်မ ဆရာ့ကိုတောင် မမြင်မိဘူး…”“ခင်မွန်က ဘယ်မြင်မလဲ . . ကိုယ်က ခင်မွန့်နောက်က ကပ်ရပ်နေတာကိုး . .”“အို…ရှင်…”ခင်မွန် ရင်တုန်ပန်းတုန်လေး ဖြစ်ပြီး ခေါင်းလေးငုံ့ကာ ခပ်သွက်သွက်လေး လျှောက်လိုက်၏။ဆရာဦးစိုးဦးက ခင်မွန်ရဲ့ နောက်နားတွင် ခြေတလှမ်းစာ အကွာမှ ကပ်ပြီး လျှောက်လိုက်လာသည်။ခပ်သွက်သွက်လေး လျှောက်လိုက်သော အခါတွင် ခင်မွန်၏ လုံးတစ်ဝိုင်းစက်နေသော ဖင်သားကြီးများမှာ ခါရမ်းပြီး တုန်တုန် တုန်တုန် ဖြစ်နေသည်ကို ဆရာဦးစိုးဦးက တပ်မက်ဖွယ် ကြည့်ရင်း တံတွေးတစ်ချက် မြိုချလိုက်သည်။

ရုံးခန်းအတွင်းသို့ ခင်မွန်ရောက်တော့ သူမ၏ စားပွဲရှိကုလားထိုင်လေးတွင် ထိုင်လိုက်၏။နောက်မှ လိုက်ပြီး ဝင်လာသော ဆရာဦးစိုးဦးက ရေအေးတစ်ခွက် ထည့်ကာ ခင်မွန်ရှိရာသို့ ယူလာသည်။“ခင်မွန်.. ရေအေးအေးလေး သောက်လိုက်ဦး…”ဖြေးညှင်းစွာ တိုးတိုးလေးပြောရင်း သူကိုင်လာသော ရေဖန်ခွက်ကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ခင်မွန်ထံသို့ လှမ်းပေးသည်။ကုလားထိုင်တွင် ခပ်ငေါင်ငေါင်လေး ထိုင်နေသော ခင်မွန်က မျက်လွှာလေးပင့်ကာ မော့ကြည့်လိုက်ပြီး ရေထည့်ထားသော ဖန်ခွက်ကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်းကိုင်လိုက်၏။ထိုစဉ်တွင် ဆရာဦးစိုးဦး၏ ကျန်နေတဲ့ လက်တစ်ဖက်က ရေဖန်ခွက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သော ခင်မွန်၏ လက်ကလေးပေါ်တွင် အုပ်ပြီး တင်လိုက်သည်။ပြီးတော့ ခင်မွန်၏ နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးရှိရာ ခင်မွန်၏ ပါးစပ်လေး ရှိရာသို့ ဖြေးဖြေးချင်း ပို့လိုက်၏။ခင်မွန်က ဆရာ၏လက်ကို ရုန်းဖယ်ခြင်း မပြုဘဲ ရေဖန်ခွက်ထဲမှ ရေကို ကုန်စင်အောင် သောက်လိုက်သည်။ပြီးတော့ သူမ၏ မျက်တောင်လေးများကို တဖျတ်ဖျတ်ခါရင်း ရီဝေသော မျက်လုံးလေးများဖြင့် ဆရာဦးစိုးဦးကို မော့ကြည့်လိုက်ရင်း ဖန်ခွက်ကို ကိုင်ထားသော လက်ကလေးကို ဖြေးဖြေးချင်း လွှတ်လိုက်သည်။“ခဏ နားလိုက်ဦးနော်..ခင်မွန်…”ခင်မွန်က ခေါင်းလေး ညှိမ့်ပြလိုက်သည်။ဆရာဦးစိုးဦးသည် သူ၏ အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွား၏။ဆရာဦးစိုးဦး၏ လှုပ်ရှားမှုကို ခင်မွန်က မျက်စိတဆုံး လိုက်ပြီး ကြည့်နေမိသည်။ဆရာဦးစိုးဦးသည် အသက် ၃၅ နှစ်မျှ ရှိပြီး အရပ်မြင့်မြင့်နှင့် ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ဖြစ်သည်။ရုပ်ရည်မှာ အမျိုးသမီးများ ကျလောက်သည့် ရုပ်ရည်မျိုး ဖြစ်ပြီး အသားမှာ ခပ်လတ်လတ် ဖြစ်သည်။

တစ်ချိန်က ဆရာဦးစိုးဦးသည် အိမ်ထောင်ရှိခဲ့ဖူးသည်ဟု ကြားဖူးခဲ့၏။ထို့ထက် ပိုပြီး ဘာမှမသိရပါ။ဆရာဦးစိုးဦးမှာ အပြောအဆို နူးညံ့ပြီး သူ၏ ဟန်အမူအရာတွေမှာ သိမ်မွေ့၏။သဘောလည်း ကောင်း၏။စေတနာလည်း ကောင်း၏။ပြီးတော့ ကြင်နာတတ်၏။ခင်မွန်သည် ကျော်းရုံးခန်းထဲတွင် တစ်ကိုယ်တည်း ထိုင်ရင်း ဆရာဦးစိုးဦးရဲ့ အကြောင်းကို စဉ်းစားနေရင်း စောစောက ကားပေါ်က အဖြစ်အပျက် အတွေ့အကြုံလေးကို စိတ်အာရုံက ရောက်သွားသည်။သူမ၏ ဖင်သားကြီးများကို ဖိထောက်ထားသော ပစ္စည်းကြီးသည် နည်းနည်းနောနော မဟုတ်။သူမ၏ လက်ကလေးဖြင့် ဖြေးဖြေးလေး ညင်သာစွာ ထိပုတ်ကြည့်မိတော့ သံချောင်းကြီးပမာ မာကျောလှပြီး ငရုတ်ကျည်ပွေ့လောက်ပင် ရှိမည်လား မသိ။စဉ်းစားမိရင်း ခင်မွန်၏ ရင်ထဲတွင် နွေးကနဲ ဖြစ်သွားကာ သူမ၏ သွေးသားတို့သည်လည်း ဆူကြွကာ ရှိန်းဖိန်းလာသည်။ကားပေါ်တွင် ထိုပစ္စည်းကြီးမှာ သူမ၏ စောက်ပတ် အောက် နှုတ်ခမ်းစပ်လေးကိုပင် လာပြီး ဖိထောက်မိသေး၏။ထိုစဉ်ကတည်းက ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးထဲတွင် စိုစိုစွတ်စွတ်လေး ဖြစ်နေခဲ့ရာ ဆက်လို့လည်း ဆရာဦးစိုးဦး၏ ကြင်နာမှုများဖြင့် ထိတွေ့နေရတော့ သူမ၏ သွေးသားအရှိန်က ကျမသွားခဲ့ပါ။သူမ၏ စောက်ပတ်လေးမှာ ယခုဆိုလျှင် မာလို့ပင်နေပြီ ဖြစ်သည်။“ခင်မွန်ရေ.. နားပြီးရင် ဆရာ့စားပွဲပေါ်က ဖိုင်အစိမ်းလေး လာပို့ပေးပါဦး . . .”ဆရာဦးစိုးဦး၏ စကားကို ကြားလျင်ကြားရခြင်း ခင်မွန်က ဆတ်ကနဲ ကုလားထိုင်မှ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်၏။ပြီးတော့မှ ခပ်ထွေထွေလေး ဖြစ်သွားကာ ရပ်နေပြီးမှ တစ်လှမ်းချင်း လျှောက်လှမ်းပြီး ဆရာဦးစိုးဦး၏ စားပွဲပေါ်မှ ဖိုင်အစိမ်းလေးကို ယူကာ ဆရာဦးစိုးဦး၏ အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ လေးကန်စွာဖြင့် လျှောက်လှမ်းကာ ဝင်ရောက်သွားတော့သည်။

ဆရာဦးစိုးဦးသည် အိပ်ခန်းအတွင်းတွင်ရှိသော ကုတင်စောင်းပေါ်မှာ ခြေတွဲလောင်းချကာ ထိုင်ရင်း သူ၏ အင်္ကျီကို ချွတ်ကာ တန်းပေါ်ကို လှမ်းပစ်တင်လိုက်သည်ကို အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ဝင်လာသော ခင်မွန်က တွေ့လိုက်ရ၏။ကျယ်ပြန့်သော ရင်အုပ်ကားကားကြီးပေါ်တွင် ဖူထစ်လုံးကြွနေသော ရင်အုပ်ကြွက်သားကြီးများက မြင်ရသည်မှာ အသဲယားစရာပင် …။အင်္ကျီကို တန်းပေါ်သို့ လှမ်းပြီး ပစ်တင်ရာတွင်လည်း ဆရာဦးစိုးဦး၏ လက်မောင်းကြွက်သားကြီးများမှာ အမြောင်းလိုက် ထသွား၏။အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ဝင်ပြီး တံခါးပေါက်၏ အတွင်းဖက်နားတွင် မတ်တပ်လေး ရပ်ပြီး ခပ်ငေးငေးလေး ကြည့်နေသော ခင်မွန်သည် သူမ၏ မျက်လွှာလေးကို ချကာ ခေါင်းလေး ငုံ့လိုက်သည်။သူမ၏ ရင်ဘတ်ပေါ်တွင် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပွေ့ပိုက်ထားသော ဖိုင်အစိမ်းလေးပေါ်မှ သူမ၏ လက်ချောင်းလေးများသည် တဆတ်ဆတ် တုန်ရင်နေကြသည်။ပြီးတော့ သူမ၏ ရင်တွင်းမှ ရင်ခုန်သံတို့သည်လည်း တဖြေးဖြေး ပြင်းထန်လာသည်။“လာလေ.. ခင်မွန်.. ဝင်ခဲ့လေ…”မဝန့်မရဲဖြင့် ဆရာဦးစိုးဦး ထိုင်နေရာ ကုတင်စောင်း အနီးသို့ ခင်မွန်သည် တဖြေးဖြေး လျှောက်သွားလိုက်၏။ဆရာဦးစိုးဦး၏ ရှေ့တည့်တည့်သို့ လက်တလှမ်းမျှ မကွာဝေးတော့သော နေရာအထိ တိုးကပ်သွား၏။ပြီးတော့ ရပ်လိုက်သည်။သူမ ရပ်လိုက်သည် ဆိုလျှင်ဘဲ ဆရာဦးစိုးဦးက လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူမပွေ့ပိုက်ထားသော ဖိုင် အစိမ်းလေးကို ယူလိုက်ပြီး ကုတင်ခြေရင်းဖက်တွင် တင်လိုက်သလို တခြားသော လက်ဖြင့်လည်း တပြိုင်တည်းလိုလိုမှာပင် ခင်မွန်၏ သေးသိမ်လှသော ခါးလေးကို လှမ်းဖက်လိုက်ပြီး ခင်မွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲယူလိုက်တော့၏။ခင်မွန်ကလည်း ဆရာဦးစိုးဦး၏ ရင်ခွင်အတွင်းသို့ အလိုက်သင့်ကလေးပင် လိုက်ပါလို့သွားတော့သည်။

ခင်မွန်သည် သူမ၏ ချောမောနုဖတ်နေသော မျက်နှာလေးကို အသင့်ပင် မော့ပြီး ပေးလိုက်သည်။မော့ပေးလာသော ခင်မွန်၏ မျက်နှာလှလှလေးရှိ ပါးမို့မို့လေးပေါ်သို့ ဆရာဦးစိုးဦး၏ နှာခေါင်းက ပါးမို့မို့လေး ချိုင့်ဝင်သွားသည်အထိ ဖိကပ်ကာ ရှိုက်နမ်းလိုက်၏။ခင်မွန်၏ ချစ်စရာ ပါးမို့မို့လေး နှစ်ဖက်ကို တစ်လှည့်စီ အားရအောင် နမ်းပြီးတော့မှ တဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာသော ခင်မွန်၏ နှုတ်ခမ်း လုံးလုံးလေးများပေါ်သို့ ဆရာဦးစိုးဦး၏ နှုတ်ခမ်းများက ဖိကပ်လာပြီး စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ပြီးတော့ လျှာဖြင့်လည်း ပွတ်ပေးသေးသည်။ခင်မွန်ကလည်း အားကျမခံ ဆရာဦးစိုးဦးကို ပြန်လို့ ဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းများကို ပြန်စုပ်ပေးလိုက်၏။သူတို့နှစ်ဦး လျှာချင်းထိကာ ကလိပေးနေသည်။ခင်မွန်၏ ခါးသိမ်သိမ်လေးကို ဖက်ထားသော ဆရာဦးစိုးဦး၏ လက်များက ခင်မွန်၏ ဖင်သားကြီးများပေါ်သို့ ရွှေ့ပြောင်းကာ လုံးတစ်ဝိုင်းစက် ဖုထစ်နေသော ခင်မွန်၏ ဖင်သားကြီးများကို ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်သည်။ခင်မွန်ခင်မျာမှာ ကမစိတ်များ စတင် သောင်းကျန်းလာတော့၏။ဆူပြီးသား ရေနွေးကို မီးပြင်း တိုက်လိုက်သည့်နှယ် ခင်မွန်၏ သွေးသားတို့သည် ပူပြင်း ဆူဝေလာတော့သည်။ဆရာဦးစိုးဦးသည်လည်း အိစက်နွေးထွေး နူးညံ့လှသော ခင်မွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ဖက်ပြီး ခင်မွန်၏ ဖင်သားကြီးများကို ဆုပ်နယ်ပေး.. ချိုမြိန်လှသော ခင်မွန်၏ နှုတ်ခမ်းလေးများကို နမ်းစုပ်ပေးနေတော့ သူ၏ ရင်တွင်းမှ ရာဂမီးသည် ပြင်းထန်စွာ တောက်လောင်လာတော့သည်။ဆရာဦးစိုးဦးက ခင်မွန်၏ ကျောပြင်ရှိ အင်္ကျီဇစ်ကလေးကို သူ၏ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲချလိုက်၏။ပြီးတော့ ခင်မွန်၏ နောက်ကျောရှိ ဘရာစီယာချိတ်ကလေးကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး ဘရာစီယာလေးကို ချွတ်ခွာလိုက်သည်။

ပြီးတော့ ဘရာစီယာလေးကို ကုတင်၏ ခြေရင်းဖက်သို့ ပစ်တင်လိုက်သည်။ဘရာစီယာလေး မရှိတော့သော ခင်မွန်၏ ရင်ဘတ်ကလေးဆီသို့ ဇစ်ဖြုတ်ထားသော ခင်မွန်၏ အင်္ကျီလေးအောက်သို့ ဆရာဦးစိုးဦး၏ လက်တစ်ဖက်က ဝင်ရောက်သွားကာ ခင်မွန်၏ ရင်သားနှစ်မွှာကို ဆုပ်နယ်ပေးနေတော့၏။ခဏကြာတော့ ခင်မွန်သည် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးများကို ဆရာဦးစိုးဦး၏ နှုတ်ခမ်းများမှ ခွာလိုက်ပြီး ဆရာဦးစိုးဦးကို ဖက်ထားသည့် သူမ၏ လက်များကိုလည်း ရုပ်သိမ်းလိုက်ပြီးနောက် ဇစ်ပြုတ်ထားသော သူမ၏ အင်္ကျီလေးကို ချွတ်ပေးလိုက်တော့သည်။ခင်မွန်၏ အင်္ကျီလေး ချွတ်ပေးလိုက်သည့်အချိန်မှာ ဆရာဦးစိုးဦးကလည်း ခင်မွန်၏ ဖင်သားကြီးများကို ဆုပ်နယ်နေသော လက်ဖြင့် ခင်မွန်၏ခါးမှ ထမိန်လေးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်တော့၏။ဖြူဝင်းမွတ်သော ကိုယ်လုံးလေးမှာ ဘွားကနဲ ထွက်ပေါ်လာသည်။ဆရာဦးစိုးဦးက ဆွဲဖက်လိုက်တော့ ချောမွတ်အိစက်နူးညံ့ကာ နွေေးထွးနေသည့် ခင်မွန့်ကိုယ်လုံးလေး ရဲ့ အထိအတွေ့က မိန်းမောဖွယ်ရာလေးများ ဖြစ်ပေသည်။“ခင်မွန်…”“ရှင်…”“ဒီမှာ ကြည့်ပါဦး…”ဆရာဦးစိုးဦးက သူ၏ ခါးပုံစကို ဆွဲဖြုတ်ကာ ပုဆိုးကို ကွင်းလုံး ချွတ်ချလိုက်၏။“အို…”ပုဆိုးကွင်းလုံးကျွတ်ကျသွားသည် ဆိုလျှင်ဘဲ ငေါက်ကနဲ ထွက်ပေါ်လာသည့် ဆရာဦးစိုဦး၏ လီးကြီးကို ခင်မွန် မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။

သူမ၏ ဝိုင်းစက်သော မျက်လုံးလှလှလေးများ၏ အကြည့်က ဆရာဦးစိုးဦး၏ လီးကြီးမှ မခွာနိုင်တော့ပါ။ဆရာဦးစိုးဦး၏ လီးကြီးမှာ သံချောင်းကြီးလို မာကျောတောင့်တင်းနေပြီး ဒစ်ကြီးမှာ ပြဲလန်နေသည်။လီးတန်ကြီး၏ အရှည်မှာ(၇)လက်မ ကျော်မည် ဖြစ်ပြီး လုံးပတ်မှာလည်း လက်တကိုင် မဆန့်လောက်အောင် ရှိသည်။လီးကြီး၏ ပတ်လည်တွင် အကြောများစွာမှာ ဖုထစ်လုံးကြွနေသည်။လီးကြီး၏ ထိပ်တွင် အရည်များ စိုရွှဲကာ လီးကြီးမှာ တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေသည်။ကုတင်စောင်းတွင် ခြေတွဲလောင်းချကာ ဝတ်လစ်စလစ်လေး ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်ကာ ဆရာဦးစိုးဦး၏ လီးကြီးကို ငေးကြည့်နေသော ခင်မွန်သည် ဆရာဦးစိုးဦး၏ ခါးကို သူမ၏ လက်ကလေးတစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် တောင့်တင်းကြီးမားလှသော လီးကြီးကို ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိတော့၏။လီးကြီးကို ခင်မွန်၏ လက်ဖဝါးနုနုလေးဖြင့် ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်လိုက်သောအခါတွင် လီးကြီး၏ တောင့်တင်းသန်မာသည့် ပူးပူနွေးနွေး အထိအတွေ့သည် သူမ၏ လက်ဖဝါးနုနုလေးမှသည် ခင်မွန်၏ နှလုံးသည်းပွတ်သို့တိုင်အောင် ရောက်လာ၏။လက်အတွင်းမှ လီးကြီးကို လက်ကလေးဖြင့် အထက်အောက် စုံဆန်ပွတ်ပေးလိုက် ဆုပ်နယ်လိုက် လီးကြီးကို ဖျစ်ညှစ်ပေးလိုက် လုပ်ပေးလိုက်၏။ခင်မွန်သည် ဆရာဦးစိုးဦး၏ လီးကြီးကို ပွတ်သပ် ကိုင်တွယ်ရင်းဖြင့် သူမ၏ အသွေးအသားတို့သည် ကမစိတ်ကြောင့် ထကြွသောင်းကျန်းလာကြတော့သည်။

ဆရာဦးစိုးဦးသည်လည်း ခင်မွန်က သူမလက်ဖဝါးနုနုလေးများဖြင့် သူ၏လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ စိတ်ပါလက်ပါ ပွတ်သပ်ဖျစ်ညှစ်သည်ကို ခံစားရင်း အချိုးအစားပြေပြစ်လှပြီး ဝင်းမွတ်နေသော ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးကိုပါ တွေ့မြင် ဖက်တွယ်ထားရလို့ သူ၏ ရင်တွင်းမှ ရမ္မက်မီးများမှာ အလျှံညီးညီး တောက်လောင်လာရတော့သည်။ဆရာဦးစိုးဦးသည် ခင်မွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်စောင်းမှာပင် ကုတင်ကို ကန့်လန့်ဖြတ်ကာ လှဲသိပ်လိုက်၏။ထို့နောက် ကုတင်စောင်းတွင် တွဲလောင်းလေး ချထားသော သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကားပေးလိုက်ပြီး သူမ၏ ခြေနှစ်ချောင်း ကြားထဲကို ဝင်ကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။စောက်ပတ်ဝအကွဲကြောင်း တလျှောက်တို့တွင် စောက်ရေတို့ ရွှဲရွှဲ စိုနေသည်။ခင်မွန်၏ မျက်လုံးလေးများ မှေးမှိတ်သွားကြသည်။ဆရာဦးစိုးဦးသည် သူ၏လီးကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ဒစ်တဝက်လောက် မြုပ်သည်အထိ ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးထဲသို့ တေ့ကာ သွင်းလိုက်၏။ခင်မွန်၏ကိုယ်လုံးလေး တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ဆရာဦးစိုးဦးက ဆက်မသွင်းဘဲ သူ၏လီးကြီးနှင့် ခင်မွန်၏ စောက်စိလေးကို ထိုးကာ ထိုးကာ ကလိပေးနေပြန်သည်။ခင်မွန်မှာ အသားလေးများ တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ မချိမဆန့် ဖြစ်နေရ၏။“ဆရာရယ်.. ကျမသေလိမ့်မယ်.. ဟင့်ဟင့်.. တော်ပါတော့…”ခင်မွန်က ငိုသံလေးနှောကာ ကတုန်ကရင် ပြောလိုက်တော့မှ သူ၏လီးကြီးကို စောက်ပတ်ထဲသို့ ဖိသွင်းလိုက်လေသည်။

“ဗျစ်…”“အင့်…”နာသည်ဆိုရုံလေး နာသည်။ဆရာဦးစိုးဦးက လီးတန်ကြီး တဝက်ခန့်ဝင်အောင် ထပ်ဖိကာ သွင်းလိုက်သည်။“ဗျစ်…ဗျစ်…”“အင်းအင်း….အအင့်..ဟင်းဟင်း….”ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်ထဲကို လီးကြီး ဆက်မသွင်းဘဲ ခင်မွန်၏ မျက်နှာလေးကို လှမ်းကာ ကြည့်လိုက်၏။ခင်မွန်၏ ချောမောလှသော ချစ်စရာ မျက်နှာလေးတွင် မျက်တောင်ကော့ကြီးများ စင်းကာ သူ၏မျက်လုံးလေးများ မှိတ်ထားကြ၏။မှိတ်ထားသော မျက်လုံးလေးများမှ မျက်ရည်လေးများသည် ပိတ်ကာထားသော မျက်ခွံလေးများအစသို့ ရောက်ရှိလာကာ သူမ၏ မျက်တောင်ကော့ကော့ကြီးများတွင် ကပ်ညိစိုစွတ် နေကြသည်။ခင်မွန်၏ နှုတ်ခမ်းလေးများသည် တဆတ်ဆတ် တုန်နေပြီး သူမ၏ အောက်နှုတ်ခမ်း လေးကို ကိုက်ကာ မာန်တင်းထားသည်။ဆရာဦးစိုးဦးက ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ သူ၏လီးကြီးကို တဝက်မျှသာ သွင်းကာ ဆက်မသွင်းသေးဘဲ ခင်မွန်၏နို့များကို ဆုပ်နယ် ဖျစ်ညှစ်လိုက် နို့သီးခေါင်းလေးများကိုလည်း ဖျစ်ညှစ် ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်ပေးနေ၏။ခဏကြာတော့ ဆရာဦးစိုးဦးသည် သူ့ခါးကို အားပြုကာ တဝက်မျှသွင်းထားသော လီးကြီးကို စကောဝိုင်း ဝိုက်ကာ ဝိုက်ကာ လှုပ်ရှားပေး၏။ထပ်ပြီးတော့ မသွင်းသေးပါ။ခဏနေတော့မှ ခင်မွန်၏ နို့များကို ဆုပ်နယ်ပေးရင်း သူ၏လီးကြီးကို စကောဝိုင်း လှုပ်ရှားပေးရင်းနှင့် တစ်ရစ်ချင်း စောက်ပတ်အတွင်းသို့ စိတ်ရှည်လက်ရှည် သွင်းပေးသည်။ခင်မွန်၏ ပေါင်တန်ဖွေးဖွေးကြီးများမှာလည်း တဖြေးဖြေး ကားသထက် ကားလာသည်။

ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးမှာလည်း ကော့ကော့ပေးလာသည်။တရစ်ရစ် သွင်းနေသော လီးကြီးမှာ လီးအရင်းသို့ရောက်ရန် လက်နှစ်လုံးမျှ အလိုတွင်တော့ ဆရာဦးစိုးဦးသည် အားစိုက်ပြီး တစ်ချက်တည်းဖြင့် ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်အတွင်းကို ဆောင့်ပြီး တဆုံးထိ သွင်းလိုက်တော့၏။“ဗျစ်..ဗျစ်…”“အ… အ… အမလေး… ကျွတ်… ကျွတ်….. ဆရာရယ်…..”ခင်မွန်မှာ ခါးလေးကော့သွားပြီး တသိမ့်သိမ့် တုန်သွား၏။ဆရာဦးစိုးဦးက လီးကြီးကို မလှုပ်ရှားသေးဘဲ ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်ထဲကို တဆုံးထိ ဖိသွင်းထားကာ သူ၏ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို ရှေ့သို့ ကုန်းပြီး ခင်မွန်၏ နို့နှစ်လုံးကို တစ်လှည့်စီ စို့ပေးသည်။နို့သီးခေါင်းလေးများကိုလည်း လျှာဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးသည်။တအောင့်မျှ အကြာတွင်မှ ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်အတွင်းမှ လီးကြီးကို တဝက်မျှ ဖြေးဖြေးချင်း ထုတ်ကာ ဖြေးဖြေးချင်း ပြန်သွင်းပေးသည်။ထိုသို့ ဖြေးဖြေးချင်း လီးတဝက်မျှသာ ပြန်ထုတ်လျက် ပြန်သွင်းခြင်းကို ဆယ်ကြိမ်မျှ လုပ်ပေးပြီးသောအခါတွင်မှ ဆရာဦးစိုးဦးသည် သူ၏လီးကြီးကို စောက်ပတ်အတွင်း ဒစ်မြုပ်ရုံသာ ချန်ထားပြီး ခပ်သွက်သွက်လေး ပြန်သွင်းကာ လိုးတော့၏။“ဖွတ်..ပလွတ်…”“အား…အင့်…”“ဖွတ်..ပလွတ်…အင့်….”ကုတင်စောင်းနည်းမှာ လီးတဆုံးဝင်သော လိုးနည်း ဖြစ်ပြီး လိုးနေသော ဆရာဦးစိုးဦး၏ လီးကြီးမှာလည်း ကြီးမားလှသဖြင့် ဆောင့်လိုက်တိုင်း ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးအတွင်းတွင် သားအိမ်ခေါင်းအထိ ရောက်သွားကာ သားအိမ်ခေါင်းကို ထိထိသွားလို့ ခင်မွန်မှာ အသဲခိုက်ခိုက်သွားရသည်။

“ဖွတ်..ပလွတ်….”ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်ကာ လိုးနေသော ဆရာဦးစိုးဦးသည် ခင်မွန်၏နို့လေးများကို စို့ပေးနေရာမှ သူ၏မျက်နှာကို ခင်မွန်၏နို့ကလေးများမှ ခွာလိုက်ပြီး ခါးကို ပြန်မတ်လိုက်၏။ပြီးတော့ အလိုးမပျက်စေဘဲ ကုတင်စောင်းတွင် တွဲလောင်းချထားသော ခင်မွန်၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲယူကာ ဆန့်လိုက်ပြီး သူ၏ ပုခုံးပေါ်မှာ တင်လိုက်သည်။သူ၏ ခန္ဒာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို ရှေ့သို့ ကိုင်းလိုက်ပြီး ခင်မွန်၏ နို့နှစ်လုံးကို သူ၏လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်းဆွဲကာ ဆုပ်နယ်ပေးလျှက် ဆက်ပြီး ဆောင့်လိုးပေးနေတော့၏။“ဖွတ်..ပလွတ်…ဖွတ်..ပလွတ်”ခင်မွန်၏ ခြေထောက်များသည် ဆရာဦးစိုးဦး၏ ပုခုံးပေါ်ကို တင်ထားသဖြင့် ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးမှာ အပေါ်ဖက်သို့လှန်ကာ မော့ပေးထားသကဲ့သို့ ဖြစ်နေလို့ ဆရာဦးစိုးဦးမှာ ဆောင့်လို့ အတော်ပင် ကောင်းနေလေ၏။“ဖွတ်..ပလွတ်”ဆရာဦးစိုးဦးသည် ဆောင့်လိုးနေရင်း သူ၏ ပုခုံးပေါ် တင်ထားသော ခင်မွန်၏ ခြေသလုံးသား ဝင်းဝင်းလေးများကို သူ၏ဦးခေါင်းကို ဘယ်ညာလှည့်လျှက် နမ်းရှိုက်လိုက်သေးသည်။“ဖွတ်..ပလွတ်…ဖွတ်…ပလွတ်….”ခင်မွန်၏ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လေးမှာ ဆောင့်ပြီး အလိုးခံလိုက်ရတိုင်း တုန်ခါလို့သွားရ၏။သူမ၏ နို့လေးနှစ်လုံးမှာလည်း ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ခါခါရမ်းသွားရသည်။ခင်မွန်သည် ကုတင်စောင်းတွင် ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးတီးလေးဖြင့် ပက်လက်ကလေးလှန်ကာ အလိုးခံနေရင်း သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် အရသာများ တစထက်တစ ရှိလာရပြီး ကောင်းသထက် ကောင်းလာလေသည်။

ခင်မွန်၏ ခြေထောက်များကို သူ၏ ပုခုံးပေါ်မှ မယူကာ ရှေ့သို့ တွန်းထားရင်း…“ခင်မွန် ခြေထောက်တွေကို ဆွဲထား…”လို့ ပြောလိုက်သည်။“ဖွတ်..ပလွတ်..”“အ… အင့်..ဆောင့်စမ်းပါ….. အမလေး… လေးလေး…”ခြေထောက်ကို အပြောင်းအလဲ လုပ်နေရလို့ ဆောင့်အား လျော့သွားသည်ကို ခင်မွန်က ညည်းခံနိုင်စွမ်း မရှိလို့ ဖွင့်ပြောရသည်ထိပင် ဖြစ်လာသည်။ဆရာဦးစိုးဦး၏ ပုခုံးပေါ်မှ သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို မိုးပေါ်သို့ ထောင်ထားပြီး သူမ၏ လက်ကလေးနှစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်လိုက်လို့ ခင်မွန်၏ ဖင်ကြီးများမှာ အိပ်ရာပေါ်မှ လွတ်ထွက်ကာ ကြွတက်လာပြီး ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးမှာ ပိုလို့ မောက်တက်လာသည်။ဆရာဦးစိုးဦးမှာ ဆောင့်ရတာ ပိုအားရလာသလို သူ၏ လီးကြီးမှာလည်း အရသာ ရှိလွန်းလို့ အီဆိမ့်ကျင်တက်လာလာပြီ ဖြစ်သည်။“ဖွတ်…ပလွတ်…”ခင်မွန်သည် ကမအထွဋ်အထိပ်ကို တက်လှမ်းဖို့ နီးလာပြီ ဖြစ်လို့ သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် အီဆိမ့်ကျင်တက်လာပြီ ဖြစ်၏။စောက်ပတ် အတွင်းသားလေးများကလည်း ဆရာဦးစိုးဦးရဲ့ လီးကြီးကို ရစ်ပတ် ဖျစ်ညှစ်လာကြသည်။“အ…အ…ဆရာရယ်..အား…“ခင်မွန်….အ….အား…..”ခင်မွန်၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းမှာ သူ၏ လက်မှ လွတ်ကာ အပေါ်သို့ ထောင်နေသည်။ခါရမ်းနေပြီးမှ ဒူးကွေးပြီး ကျသွားလေ၏။ဆရာဦးစိုးဦးမှာလည်း ခင်မွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်သို့ မှောက်လျက် ကျသွားလေတော့သည်။

ခင်မွန်သည် ဆရာဦးစိုးဦးကို မျက်နှာပူလို့ ကျူရှင်ကျောင်းကို တစ်ပတ်ခန့် မသွားဘဲ နေလိုက်၏။ဒီနေ့ကြမှ ဆရာ့ကို သတိရသည်ကတကြောင်း အလုပ်ရှိရာကို မသွားဘဲ နေလို့ မကောင်းလို့တကြောင်း တို့ကြောင့် ကျူရှင်ကျောင်း ရှိရာသို့ ထွက်လာခဲ့ပေသည်။ဆရာနှင့် အေးအေးဆေးဆေး တွေ့နိုင်ရန် ညနေ(၃)နာရီ ထိုးပြီးမှ ခင်မွန် ထွက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ကားဂိတ်ရောက် ကားပေါ်သို့ တက်လာပြီးသည်နှင့်သူမနှင့် ဆရာတို့ ကားပေါ်တွင် ဆုံရကြုံရခဲ့သည်များကို ပြန်ပြီး သတိရနေမိ၏။သူမဆင်းရမည့် မှတ်တိုင်သို့ ရောက်သောအခါ ခင်မွန်သည် ကားပေါ်မှ ဆင်းပြီး လမ်းလျှောက်လာခဲ့သည်။ကျောင်းရှေ့သို့ ရောက်လာသောအခါတွင် ခင်မွန်၏ ရင်လေးများ တအားခုန်နေလေပြီ။ကျောင်း၏ ဝင်ပေါက် တံခါးမှာ ပိတ်ထားတာ တွေ့ရလို့ ခင်မွန် လက်ဖြင့် တွန်းကြည့်တော့ အထဲမှ မင်းတုံး ထိုးမထားဘဲ ပွင့်သွားလို့ ခင်မွန် ကျောင်းထဲကို ဝင်သွားလိုက်သည်။စာသင်ခန်းမကို ဖြတ်ပြီး လျှောက်လာသော ခင်မွန်သည် လှမ်းကြည့်လိုက်သောအခါ ရုံးခန်းသို့ ဝင်သည့် တံခါးမှာလည်း ဖွင့်ထားကြောင်း တွေ့ရလို့ နောက်ဖက် ရုံးခန်းထဲကို ဝင်ခဲ့သည်။ရုံးခန်းထဲသို့ ဝင်မိရင်ဘဲ ဆရာဦးစိုးဦး၏ အိပ်ခန်းထဲမှ စကားပြောသံတချို့ မသဲမကွဲ ကြားလိုက်ရသဖြင့် ခင်မွန်က လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ အိပ်ခန်းတံခါးမှာ ခပ်ဟဟလေး ဖြစ်ကာ ပိတ်ထား၏။

ဟနေသော တံခါးမှ ဆရာဦးစိုးဦး အိပ်ခန်းတွင်းသို့ လှမ်းပြီး ကြည့်လိုက်၏။“ဟာ…”ခင်မွန် နုတ်ဖျားမှ အာမေဋိတ်အသံလေး တိုးညှင်းစွာ ထွက်သွားရသည်။ခင်မွန် တွေ့မြင်လိုက်ရသည်ကတော့ ကုတင်စောင်းတွင် ကြည်ဖြူမှာ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ကုတင်ဘေး ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းက ရပ်လျက် ခန္ဒာကိုယ်ရှေ့ပိုင်းက ခါးညွှတ်ကာ ကုန်းထားပြီး ကုတင်စောင်းတွင် သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ကို ထောက်ထား၏။ဆရာဦးစိုးဦးက သူမအနောက်မှ ရပ်ကာ ကြည်ဖြူ၏ ဖွေးဖွေးဖြူနေသော ဖင်သားကြီးများ ကြားမှ နောက်သို့ စူထွက်နေသည့် ကြည်ဖြူ၏ စောက်ပတ်ကြီးအတွင်းသို့ သူ၏ လီးကြီးကို သွင်းထားပြီး ကြည်ဖြူ၏ခါးကို ကိုင်ကာ အားပါးတရ လိုးနေသည်။“ဖွတ်ပ…လွတ်…”ဆရာဦးစိုးဦးက နောက်မှ ရပ်ကာ ဆောင့်လိုးနေရင်း ကြည်ဖြူ၏ ဖင်သားကြီးများကိုလည်း ဆုပ်နယ်နေသေးသည်။“ဖွတ်..ပလွတ် …”ကြည်ဖြူက ဆရာဦးစိုးဦး၏ ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ သူမဖင်ကြီးများကို နောက်သို့ ပြန်ကာ ဆောင့်ပေးနေသည်။“ဖွတ်… ဖွတ်…” “ကိုကိုစိုးရယ်…အား… အားရအောင် ဆောင့်စမ်းပါ.. ကြည်ဖြူ့ကို မညှာပါနဲ့…” “အင်း..ဆောင့်ပါတယ်.. ကြည်ဖြူ ရဲ့…”“ဖွတ် ပလွတ်…”“ချစ်လိုက်တာ…ကိုကိုစိုးရယ် . . .”“ကိုကို လိုးတာ ကောင်းလားဟင်….”“ကောင်းလိုက်တာ..ကိုကိုစိုးရယ်….”“ဖွတ်…ပလွတ်…”“ကြည်ဖြူ.. ကိုကိုစိုးနဲ့ ပြန်ပေါင်းပါလားဟင်…”“အင်း… ပေါင်းချင်တာပေါ့…ကိုကိုစိုးရယ်…။အိမ်က လူကြီးတွေက ရှိသေးတယ်လေ …..။

“ချစ်.. ချစ်လားဟင်..ကိုကိုစိုး ….”“ချစ်တယ်… ကြည်ဖြူရယ်…”“ဖွတ်ပလွတ်…ဖွတ်ပလွတ် …”ကြည်ဖြူ၏ ခန္ဓာကိုယ် ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးမှာ ကုတင်စောင်းတွင် ဖင်ကုန်းပေးပြီး ဆရာဦးစိုးဦး၏ ဆောင့်လိုးချက်များကို အားရပါးရ ခံနေသည်။“ဖွတ် ပလွတ်… ဖွတ် ပလွတ်…”အိပ်ခန်းတံခါးဝမှ ချောင်းကြည့်နေသော ခင်မွန်သည် အိပ်ခန်းတွင်းမှ မြင်ကွင်းကို ကြည့်နေရင်း ရင်ထဲတွင် ဆို့နင့်ကာ ကြေကွဲ ခံစားနေရပြီး သူမရဲ့ အသွေးအသားတွေလည်း ဆူဝေကာ ကမစိတ်တွေ သောင်းကျန်း လာရတော့သည်။ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးရဲ့ အတွင်းမှ ယားယံလာပြီး အလိုးခံချင်စိတ်တွေ ပြင်းပြလာတော့သည်။ထိုသို့ ကြည့်နေရင်း ..“အ…. ကြည်ဖြူ… ပြီး…. ပြီးပြီ …. အမလေးလေး.. ကိုကိုစိုးရယ် ….”ကြည်ဖြူသည် သူမ၏ဖင်သား ဖြူဖြူကြီးများကို ရမ်းခါကာ ကုတင်ပေါ်သို့ မှောက်ကျသွားတော့သည်။ထို့နောက်တွင်တော့ ခင်မွန်သည် တစ်နေရာသို့ ခေတ္တသွားနေပြီးမှ ဆရာဦးစိုးဦးထံသို့ တစ်ကျော့ ပြန်လာတော့မည်ဟု စဉ်းစားရင်း ကျူရှင်ကျောင်း တံခါးဝမှ တဆင့် အပြင်သို့ ထွက်လာခဲ့လေတော့သတည်း …ပြီး။

Author: onlinenews