အပ်ပုန်း ဒေါက်တာမြင့်အေး

စန်းခင်နှင့်အုန်းသန်းတို့သည် အသက်(၁၅)(၁၆)အရွယ် အပျိုပေါက်များဖြစ်ကြ၏။တောနေ လူတန်းစားများဖြစ်ကြသည့် အလျောက် ကြုံသလို လုပ်ကိုင်၍ မိသားစု စားဝတ်နေရေးကို တတောင့်တနေရာမှ ဖြည့်စွက်နေကြရသူများဖြစ်ကြ၏။စန်းခင် တွင် ဖခင်မရှိပဲ မိခင်မုဆိုးမနှင့် မောင်ငယ်နှစ်ယောက်လူမမယ်များရှိ၏။မိခင်ဖြစ်သူ မဝင်းကြည် က အသက်(၃၅)နှစ်လောက်ရှိ ပြီး ကြုံရာအလုပ် လုပ်၍ မိသားစု စားဝတ်နေရေးကို ဦးဆောင်ဖန်တီး နေသူဖြစ်၏။အရင်က မဝင်းကြည်သည် နွေတွင် စပါးဒိုင် မှ စပါးဝယ်၏။မနှစ်ကတော့ အလုပ်ကြမ်း ဒဏ်တွေပိ၍ မဝင်းကြည်သည် အတော်ပင် မမာလိုက်၏။ကံကောင်းထောက်မ ၍ ထူထူထောင်ထောင်ပြန်၍ဖြစ်လာခဲ့ရသော်လဲ အရင်လို အလုပ်ကြမ်း မလုပ်နိုင်တော့ချေ။အလုပ်ကြမ်း မလုပ်နိုင်တောသော မဝင်းကြည်သည် အိမ်တွင် နေ၍ ထမင်းချက်၊ဟင်းချက်၊အိမ်ဗာရီယ များကို လုပ်နေသူ သမီး စန်းခင်ကို အလုပ်ခွင်သို့ ပို့ရတော့၏။ မဝင်းကြည်ကတော့ အိမ်ရှေ့တွင်ပင်အကြော်ကြော်၍ ရောင်းရ၏။မဝင်းကြည် ၏ နေရာသို့ရောက်ရှိလာသော စန်းခင်က နွေရာသီ တွင် စဝပါးအဝယ်ဒိုင် ထံ စပါးသယ်၏။မိုးရာသီတွင်တော့ သူ့အမေ ဝင်းကြည်လို လယ်ထဲ ဆင်း၍အလုပ်မလုပ်ပေ။သူမကတော့ပုဇွန်ဖောင်တွင် ပုဇွန်ငါး ရွေးကာ ရလာသော ဟင်းစားကို ရွာထဲ လှည့်၍ ရောင်းပြီး ဝမ်းစာရှာရ၏။အုန်းသန်းကတော့ ဖခင်ရော၊မိခင်ရော မရှိတော့ပါ။ဖွားအေဖြစ်သူနှင့် မြေးအဖွားနှစ်ယောက်အတူနေရ၏။အုန်းသန်းသည် အဖွားဖြစ်သူ ဒေါ်စောရှင်မှာ အနိပ်သည်ဖြစ်၏။အသက်(၇၀)ကျော်လာပြီဖြစ်၍ သိပ်ပြီး အလုပ်မလုပ်နိုင်တော့ပေ။

အဲဒါကြောင့်ပဲ ဒေါ်စောရှင် သည် ခြေရင်းအိမ်မှ မဝင်းကြည်နဲ့ တိုင်ပင်၍ မဝင်းကြည် ၏ သမီး စန်းခင်နှင့် အတူ အုန်းသန်းကိုပါ လိုက်ပါ ၍ အလုပ် လုပ် စေ၏။သူတို့နေထိုင်သော ရွာသည် ဒိုင်နယ် ကျေးရွာ တစ်ခုဖြစ်ပြီး အိမ်ခြေ(၃၀၀)နီးပါးရှိသော ရွာကြီးဖြစ်၏။မြို့နဲ့ဆိုလျှင်(၅) မိုင်မျှသာဝေး၏။မြို့သို့ ရေလမ်းမှ ပဲ့ထောင်နဲ့ သွားရလျှင် ကွေ့ပတ်နေသော ချောင်းတလျှောက်မှနေ၍ မြစ်ပင်ကျယ်သို့ မောင်း ထွက်၍ တစ်ခါ မြစ်ပြင်အတိုင်း ဆက်၍မောင်းသွားရ၏။(၂)နာရီနီးပါးမျှမောင်းရ၏။စန်းခင်နှင့် အုန်းသန်းတို့မှာ ရုပ်ကလေးတွေကလည်း ခပ်ချောချောဖြစ် သလို၊သူမတို့ ၏ ခံဒါကိုယ်များကလဲ အချိုးအစား ကျန ၍ ထွားထွားကြိုင်းကြိုင်း ရှိကြသဖြင့် ရွာထဲမှ ကာလသားများသာမက၊အရွယ်မရွေး၊ယောက်ျားများတို့၏ စူးစူးရှရှ အကြည့်များကို သူမတို့သည် ရင်ဆိုင်တွေ့ကြုံနေရ၏၊အခုသူမ၏ မိခင် မဝင်းကြည် မ မာပြီးသည့်နောက် အလုပ်ကြမ်းမလုပ်နိုင်တော့ စန်းခင်က အိမ်ပြင်သို့ ထွက်၍ အလုပ်လုပ်ရ၏။မဝင်းကြည်မှာ ပြန်၍ နေကောင်း လာသော်လည်း၊အလေးအပင်မထမ်းနိုင်တော့ခြင်း၊အအေးဒဏ် အမောအပမ်း ဒဏ်တို့ကို မခံနိုင်တော့ခြင်းကြောင့်သာ အလုပ် ထွက်၍မလုပ်ခြင်းဖြစ်၏။ကျန်တာကတော့ မဝင်းကြည်မှာ လူကောင်းပကတိပင်ဖြစ်၏။မဝင်းကြည် ပြန်ကောင်းလာတာကလည်း ရွာထဲမှ ဆေးထိုးဆရာ ကိုမြင့်အေး ကောင်း၍ဖြစ်၏။မဝင်းကြည် နေမကောင်းတော့ ကိုမြင့်အေးက ဆေးကို အလကားကုပေး၏။ဆေးကုပေးရုံသာမဟုတ်၊မဝင်းကြည် နေမကောင်းစဉ်ကာလအတွင်းတွင် ဆန်၊ငါးပိ၊ငါးခြောက် တို့ကိုလည်း ရံဖန်ရံခါ ယူလာပေးသေး၏။တခါတရံ မျိုးတွင်လဲ မဝင်းကြည်၏ သမီး စန်းခင်ကို“နင်တို့မောင်နှမ တွေ မုန့်ဝယ်စားဖို့ မုန့်ဖိုး”ဟုဆိုကာ ငွေနှစ်ရာ သုံးရာပေးတတ်သေး၏။

ကိုမြင့်အေးမှာ ဆေးမှူးလည်းမဟုတ်ပါ။တိုင်းရင်း သမားတော်လည်း မဟုတ်ပါ။အပ်ပုန်းကိုင်(ရမ်းကု)ဒေါက်တာပင်ဖြစ်၏။ဒါပေမဲ့ ကိုမြင့်အေးကိုအထင်သေး၍ မရပါ။ရွာတွင် တာဝန်ကျသောဆေးမှူးက ညကျတီဗီ ကြည့်ချင်ရင် တခြားအိမ်သွားကြည့်ရ၏။ကိုမြင့်အေးကတော့ သူ့အိမ်တွင် အပေါ်စက် အောက်စက် အပြည့်အစုံရှိ၏။ရွာရှိဆေးခန်းမှာ လူမစည်သော်လည်း ကိုမြင့်အေး ၏ အိမ်တွင်တော့ လူနာတွေ တန်းစီနေ၏။ကိုမြင့်အေးနဲ့ကု၍ မပျောက်သော လူနာဟူ၍ ခပ်ရှားရှားဖြစ်၏။ကိုမြင့်အေးနဲ့ ကု ၍ ဆေးမှားပြီး ဒုတ်ခ ရောက်ရသူမှာ တစ်ဦးတစ်ယောက်မှ မရှိခဲ့ဘူးပေ။ဒါ ကြောင့်လဲ ကိုမြင့်အေး ၏ အပ်ပုန်းမှာ အနရယ်ကင်းနေ၏။နောက်ပြီး ဘယ်က ဘယ်လိုလုပ်လာသည်မသိ။ကိုမြင့်အေးတွင် တိုင်း ရင်းဆေးဆရာ အသိအမှတ်ပြု လက်မှတ်ကလဲ ရှိ၏။သူဆေးကုလာသည်မှာလဲ(၁၀)နှစ်ကျော်ပြီဆိုတော့ ရွာထဲတွင် ဆရာကြီး တစ်ဆူဖြစ်၍ နေ၏။ရွာသူရွာသားအတော်များများက သူ့ကို အားထားကြရ၏။ကိုမြင့်အေးမှာ အသက်(၄၀)ခန့်ရှိပြီး လူပျိုကြီးဖြစ်၏။မြို့ကျောင်းတွင်(၉)တန်းထိ ပညာသင်ဖူးပြီး မြို့ရှိ နာမည်ကြီး ဆရာဝန်ကြီး တစ်ယောက်ထံတွင်(၁၀)နှစ်လောက်အတူ နေကာ ဆရာဝန်ကြီးဆေးကုသရာတွင် ကူညီဆောင်ရွက်ပေးရ၏။နောက်ပိုင်းတွင် ဆရာဝန်ကြီး က လူနာကို စမ်းသပ်ရုံသာ စမ်းသပ်ပြီး လိုအပ်သော ဆေးများကို နှုတ်မှ ပြောရုံသာဖြစ်၏။အနာဆေးထည့်ပေး၏။ရွာထဲမှာတော့ တစ်ချို့ကကိုယ့်ထမင်းကိုယ်စား၍ ဆရာ ကိုမြင့်အေးနှင့် မဝင်းကြည်တို့က ဘာလိုလို ညာလိုလိုနဲ့ဖြစ်နေတယ်ဟု အတင်းပြောနေကြသေး၏။ဒီလိုပြောနေကြတာလဲ သိပ်ပြီး အဆိုးဆို၍ မရ။ကိုမြင့်အေးကလည်း“ဇ”ရှိသည်။မဝင်းကြည်ကလည်း“အလှ”ရှိ၏။

မဝင်းကြည်မှာ အသက်(၄၀)ဆိုသော်လည်း ဘဝပေးကုသိုလ်ကြောင့် အလုပ်ကြမ်းပင် လုပ်လင့်ကစား အရွယ်တော်တော်တင်၏။မသိလျှင်(၃၄)(၃၅)လောက်ဟုထင်ရ၏။ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က လဲ လုံးကြီးပေါက်လှ။အရပ်နည်းနည်းမြင့်တော့ ပို၍ ကြည့်လို့ ကောင်း၏။အသားကလည်း ဖြူသေးတော့ ကလေး(၃)ယောက် သာ မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ ရှိမနေလျှင် မဝင်းကြည်သည် အပျိုကြီးဟုပင် ထင်ရမည်ဖြစ်၏။မဝင်းကြည် ယောက်ျား ဆုံးသွားသည်မှာ (၂)နှစ်ခန့်သာရှိသေး၏။သူမ ၏ ယောက်ျားရှိစဉ်ထဲက ကိုမြင့်အေးမှာ မဝင်းကြည် တို့၏ အိမ်သို့ အဝင်အထွက်ရှိ၏။မဝင်းကြည် ၏ ယောက်ျား ဆုံးတော့ ကိုမြင့်အေးက ခါတိုင်းထက်ပို၍ အဝင်အထွက် လုပ်လာ၏။ဒါကြောင့်လဲ ပတ်ဝန်းကျင်က ပြောကြတာပဲဖြစ်မည်။ဘယ်သူတွေ ဘာပြောပြော ကိုမြင့်အေးကတော့ မဝင်းကြည်၏ အိမ်သို့ အဝင်အထွက် မပျက်ပါပေ။မနက်ပိုင်းသာ ဖွင့် သော မဝင်းကြည်၏ အကြော်ဆိုင်သို့ ကိုမြင့်အေးသည် မနက်တိုင်းရောက်၏။အကြော်ဆိုင်သို့ ကိုမြင့်အေးသည် မနက်တိုင်း ရောက်၏။အကြော်ဆိုင်ပိတ် ပြီးချိန်တွင်လည်း နေ့လည်ခင်း၊ညနေခင်း စသော အချိန်များတွင်လည်း ကိုမြင့်အေးက မဝင်းကြည် တို့ အိမ်သို့ ရောက် လာတတ်သေး၏။တခါတရံ ညဖက်အချိန်မတော်ပင် မဝင်းကြည်၏ အိမ်သို့ လာတတ်သေး၏။မဝင်းကြည် ကတော့ ကိုမြင့်အေး အတွက် ဆိုလျှင် သူမ ၏ အိမ်သည် အချိန်အခါမရွေး အမြဲတံခါးဖွင့်ထား၏။ကိုမြင့်အေး သည် အသားညိုညို ရုပ်သန့်သန့်ဖြစ်၏။အရပ်မြင့်မြင့်၊ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်ဖြစ်၍ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းရှိ သည်ဟု ဆိုရမည်ပင်ဖြစ်၏။ညနေ(၆)နာရီလောက်က ညနေစာ ထမင်းစားပြီး မိုးကောင်းနေသည့်ကြားမှပင် စန်းခင်နဲ့ အုန်းသန်း တို့သည် ပုဇွန်ဖောင် သို့ ပုဇွန် ရွေး ငါးရွေး ရန် ထွက်သွားကြ၏။ထုံးစံအတိုင်း ခမောက်ကိုယ်စီ ဆောင်း၍ ပလတ်စတစ်ကို ခြုံကာ သွားကြရ၏။

စန်းခင်နှင့် အုန်းသန်း တို့ ထွက်သွားပြီး မိုးကပို၍ ရွာလာ၏။မဝင်းကြည် သည် ထိုင်ရာမှထ၍ ပြုတင်းပေါက်များကို ပိတ်လိုက်၏။လက်က အလုပ်လုပ်နေရင်း မဝင်း ကြည် ၏ စိတ်ကတခြားသို့ ရောက်နေ၏။ခဏအကြာ ထုံစံအတိုင်း ညနေခင်း စသော အချိန်များတွင်လည်း ကိုမြင့်အေးက မဝင်းကြည် တို့ အိမ်သို့ ရောက် လာလေသည်။အိမ်တွင် တွင်တစ်ယောက်ထဲရှိနေသည့် မဝင်းကြည်နှင့် အိမ်ရှေ့တွင် ရောက်တတ်ရာရာထိုင်၍ စကားပြောနေရင်း၊ကိုမြင့်အေးက လင်ကြောင်း သားကြောင်းတွေကို အစဖော်ကာ ပြော၏။ပြောကြဆို ကြရင်း ဖြင့် မုဆိုးမဖြစ်သူ မဝင်းကြည်က လင်နဲ့ မတွေ့ကြုံရတာကြာပြီဖြစ်သည့်အလျောက် မဝင်းကြည်၏ စိတ်ထဲတွင် ဘာ လိုလို ညာလိုလိုလေးဖြစ်လာ၏။မဝင်းကြည် အရွယ်လေးကလဲရှိနေသေးတော့ ကမစိတ်လေးများ ရင်ဝယ်ဖြစ်လာကာကို မြင့်အေးနှင့် စကားပြောရင်းက မဝင်းကြည်မှာ ရှိုးတိုးရှန့်တန်း အိုးတိုးအန်းတန်းဖြစ်လာ၏။မဝင်းကြည် တစ်ယောက် ဘာဖြစ် နေသည်ကို လူလည်ကြီး ကိုမြင့်အေးက အကဲခတ်မိ၏။ထိုတို့ အကဲခတ်မိသည်နှင့် ကိုမြင့်အေးက ဖိုမ ကိစ္စ များကို တစ်တစ်ခွခွ ပြောလာတော့၏။ခဏကြာလျှင် မဝင်းကြည်မှာ စကားပြောရင်း ကြမ်းပြင်ကို ကြည့်နေရာမှ သူမ၏ မျက်နှာမှာ မော့၍ မလာ တော့ပေ။ထိုအခါတွင်မှ အကြံကြီးသော ကိုမြင့်အေးက မဝင်းကြည်ကို အသာအယာပင် ဖြေးဖြေးချင်း တစ်ဆင့်ခြင်း ဝင်လုံး၍ လိုချင်တာကို အရယူတော့၏။ပြတ်လပ်၍နေသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သော ကမအရသာကို ထိတွေ့ခံစားလိုက်ရသော မဝင်းကြည်မှာ အစပထမတွင် ကိုမြင့်အေးကို မိန်းမသဘာဝအရ မူကာ ငြင်းဆန်နေသေး၏။ကျွမ်းကျင်ပြီးဖြစ်သော ကိုမြင့်အေးကလည်း မဝင်းကြည် ငြင်းဆန်နေသည့်ကြားမှ ပင် သူလုပ်စရာရှိသည်များကို တဆင့်ပြီး တဆင့်တက်ကာ စနစ်တကျ လုပ်ဆောင်၍ မဝင်းကြည်၏ ကမတံခါးကိုဖွင့်၏။

မကြာ ပါချေ။မစွမ်းရင်းကရှိ၊ကန်စွန်းခင်းကလဲညိလာသော မဝင်းကြည်မှာ ကိုမြင့်အေး ၏ ရင်ခွင်အတွင်းတွင် သူမ၏ မျက်လုံးလေး များပင် မပွင့်တော့ချေ။ရင်ခွင်အတွင်းမှ မဝင်းကြည်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ်မှချ၍ ကိုမြင့်အေးသည် သူမ ၏ အဝတ်အစားများကို တစ် ခုချင်းကုန်စင်အောင် ချွတ်လိုက်၏။ထိုအခါတွင်တော့ ဖြူဖွေးဆူဖြိုးလှသော မဝင်းကြည် ၏ အသားစိုင် တို့မှာ သူ့ထက်ငါ လုယက်ကာ ထွက်ပေါ်လာကြတော့၊ရမက် လွှမ်းနေသည့်ကြားက အံ့ဩဘနန်းဖြစ်ရသူကတော့ ကိုမြင့်အေး ပင်ဖြစ် ၏။ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေး လုံးကြီးပေါက်လှမို့ ဆူဆူဖြိုးဖြိုး ဖြင့် ရုပ်ရည်က ခပ်ချောချောမို့သာ အနေနီးစပ်ကာ မက်မောမိလို့ ကြံခဲ့ပေမဲ့ ကိုမြင့်အေး က မဝင်းကြည်ကို ဒီလောက်ထင်မထားခဲ့ပေ။မဝင်းကြည် ၏ အဝတ်မဲ့ကိုယ်မှ အသားစိုင်တို့သည် ကလေး(၃)ယောက်အမေဆိုသော်လည်း အိတွဲ၍မနေပါ။တင်းတင်းရင်းရင်းရှိလှ၏။သူမ ၏ နို့ ကြီးများကိုကြည့်လိုက်ပါဦး။ဖောင်းကားလုံးဝန်း၍ မာတင်းနေ၏။တွဲမနေပါ။ကလေးအမေဖြစ်ပေမဲ့ ဝမ်းဗိုက် အရေပြားများမှာ ရှုံတွ ၍ မနေပါ။ပေါင်ထိပ်အထက် လက်နှစ်လုံးသာသာလောက်တွင်သာ ဗိုက်ကြောလေးများ တစ်ချက်နှစ်ချက် ပြတ်နေ၏။သူမ ၏ ပေါင်တန်ကြီးများကလည်း တုတ်ခဲ၍ပင် နေ၏။ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင်တော့ မဝင်းကြည် ၏ စောက်ပတ် ကြီးမှာ အမွှေးနက်ကလေးများ ကြို့တို့ကျဲတဲဖြစ် ရှိကာ စောက်ဖုတ်အုံကြီးမှာ ကိုမြင့်အေးလိုထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ယောက်ျားကြီး တစ်ယောက်၏ လက်တစ်ဝါးမက ကြီးမားလှ၏။ပြီးတော့ ရာဂထကြွနေချိန် လည်းဖြစ်တော့ မဝင်းကြည် ၏ စောက်ပတ်ကြီး ဖောင်းကားနေသည်မှာကိုအေးမြင့်ပင် ငုံ့၍ ယက်ချင်စိတ်ပေါက်လာရအောင်ကို မက်မောစရာ ကောင်းလွန်း လှ၏။

မိန်းမတော်တော်များများကို တွေ့ဖူးသော ကိုမြင့်အေး သည်ပင် သည်လောက်ကြီးသော စောက်ပတ်ကြီးကို မမြင်ဘူးခဲ့ ချေ။အခုမြင်ဘူးလိုက်ပြီဆိုတော့ စောစောက နို့စို့ရန် ရည်ရွယ်ထားသော ကိုမြင့်အေးသည်မဝင်းကြည် ၏ နို့ကြီးများကိုမေ့ကာ သူ၏ လီးတန်ကြီးကို သူ၏ရှေ့မှ မဝင်းကြည် ၏ စောက်ပတ်ကြီး ပျောက်သွားမှာ စိုးသည့်အလား ကမန်းကတန်းပင် စောက်ပတ် ကြီးထဲသို့ ထိုးသွင်းကာ လိုးတော့၏။ကိုမြင့်အေးမှာ အတန်းပညာလည်းတတ် မြို့မှာ လည်း အနေကြာလာလို့လားမပြောတတ်။ကိုမြင့်အေး ၏ အကိုင်အတွယ်များက ဆန်းပြားကာ မဝင်းကြည်မှာ အတွေ့ထူးလှ၏။မဝင်းကြည် ၏ ယောက်ျားရှိစဉ်ကတော့ ဒါမျိုးမဟုတ်။ကျေးရွာနေ လယ်သမား ခြံသမား ချောင်းသမားဖြစ်သော မဝင်းကြည် ၏ ယောက်ျားကတော့ ခပ်ရိုးရိုးပင်၊နမ်းတာလည်း ပါးပဲနမ်းတတ်သည်။သူကိုင်ချင် တာကို ဆွဲကာ ညှစ်ကာကိုင်၍ လုပ်ချင်တာကို လုပ်တော့၏။ကိုမြင့်အေး ကတော့ ဒါမျိုးမဟုတ် ဆန်းဆန်းပြားပြားဖြစ်၏။မဝင်း ကြည် တစ်ကိုယ်လုံးလဲ သူ မနမ်းသည့်နေရာ ကခပ်ရှားရှားဖြစ်၏။ကိုင်ပြန်တော့ လဲ ညင်သာ၏။မထိတထိကိုင်ရာမှ ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်၏။ပြီးတော့မှ ဆုတ်နယ်၏။ဖျစ်ညှစ်၏။မဝင်းကြည် ၏ အလိုကိုလိုက် ၍ ကိုမြင့်အေးက စိတ်ရှည်ရှည်ဖြင့် လုပ်၏။လိုးပြန် တော့လည်း ပုံစံအမျိုးမျိုး ဖြင့် မရိုးနိုင်အောင်လိုး ၏။ရေငတ်တုန်း ရေတွင်းထဲကျခဲ့ရသော မဝင်းကြည်မှာ သူမအတွက် လိုအပ် နေသော ကမအရသာများကို မြိန်ယှက်စွာ ခံစားခဲ့ရ၏။ထိုစဉ်က ကိုမြင့်အေး၏ အနမ်းအကိုင်အတွယ်များ၏ အောက်တွင်ရိုးအ လွန်းသော မဝင်းကြည် သည်အပျိုမလေးပမာ ရင်တုန်ပန်းတုန် ဖြင့် ကမဂုဏ် ထဲတွင် နစ်၍ မကြုံဖူးသော အရသာများထဲတွင် မျောပါခဲ့ရာ၊သူမ ၏ စောက်ပတ်ကြီးထဲသို့ ကိုမြင့်အေးက သူ၏ လီးကြီးကို သွင်း၍(၃)(၄)ချက်သာ ဆောင့်လိုက်ရသေးသည်။မဝင်းကြည် သည် အရသာဖူးကို ဆွတ်ခူး၍ တစ်ချီပြီးသွားခဲ့ရ ၏။

မဝင်းကြည် ၏ ဒီလိုအပြုအမူ အပြောအဆိုလေးတွေဖြင့် အပေးကောင်းမှူကြောင့် ကိုမြင့်အေးမှာလည်း မဝင်းကြည်ကို အစွဲကြီးစွဲ မိတော့၏။“ဒုံး ..ဒုံး…ဒေါ်လေး တံခါးဖွင့်ပါဦး…ဒီမှာ ခင်စန်း ဗိုက်အောင့်လို့…“ကိုမြင့် အေးက မလန့်၍မရပါ သူက ဧည့်သည်ဖြစ်၏။မဝင်းကြည် လှမ်းဆွဲနေတဲ့ကြားမှပင် ကိုမြင့်အေးက သူ၏ပုဆိုးကိုကောက်၍ ဝတ် လိုက်၏။မဝင်းကြည်ကလဲ နောက်ထပ် တံခါးထုသံနှင့် ခေါ်သံကိုကြားလိုက်ရသည်နှင့် သူမ၏ လှမ်းဆွဲနေသော လက်ကို ရုပ်ကာ အင်းကျီ ကြယ်သီးများကို အမြန်တပ်ရင်း တံခါးဆီသို့ထသွား၏။ခါးသို့လှန်၍ တင်ထားသော သူမ၏ ထမိန်လေးကတော့ မတ်တပ် ရပ်လိုက်သည်နှင့် ပြန်၍ ခြေထောက်ဖက်သို့ ကျသွား၏။ဒါပေမဲ့ ပုံစံတော့ သိပ်မကျပေ။နောက် မဝင်းကြည်၏ ဖြူဖြူဖွေး ဖွေး မျက်နှာလေးမှာလည်း နီမြန်း၍နေ၏။သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး အတော်ကြီးကို ဆန့်တငန့်ငန့်ဖြစ်၍သွားကြရ၏၊တံခါးဝသို့ ရောက်သွားသော မဝင်းကြည်က အိမ်တံခါးကို ဆွဲ၍ဖွင့်လိုက်၏။ “ဒေါ်လေး ဒီမှာ စန်းခင် ဗိုက်အောင့်လို့ ကျွန်မလိုက်ပို့တာ”ပြော လဲပြော အိမ်ထဲသို့လည်း လှမ်းဝင်လာသော အုန်းသန်းက လက်တစ်ဖက်က စန်းခင်ကို တွဲထား၏။နှစ်ယောက်စလုံး မိုးရေများရွှဲရွှဲစို နေကြ၏။“အင်း…အင်း အောင့်လိုက်တာ အမေရာ အင်း…အင်း“စန်းခင် ၏ ညီးသံက ထွက်ပေါ်၍လာ၏။မဝင်းကြည်ကလဲ စန်းခင်ကို တွဲ၍ အိမ်ထဲသို့သွင်းလာ၏။“ရေစိုနေတဲ့ အဝတ်တွေအရင် လဲလိုက်ဦး၊တော်သေးတာပေါ့ ဒီကိုငါလှည့်ဝင်မိပေလို့ပေါ့” “ဟုတ်ကဲ့…ဟုတ်ကဲ့”အိမ်ရှေ့ခေါင်းရင်းတွင် အမိန့်သားထိုင်၍ နေသော ကိုမြင့်အေးက လှမ်း၍ပြောသဖြင့် မဝင်းကြည်နှင့် အုန်း သန်းက စန်းခင်ကို တဖက်တချက်စီတွဲ၍ အိမ်အတွင်းသို့ ခေါ်သွား၏။

စန်းခင်၏ ဗိုက်အောင့်သဖြင့် ညီးနေသော ညီးသံလေး ကတော့ အဆက်မပြတ် ထွက်၍နေ၏။ “အိပ်ယာမှာ လှဲထားလိုက်”ကိုအေးမြင့်က ပြောပြောဆိုဆိုပင် သူ၏ ဆေးအိပ်ကို ထ၍ယူ၏။မဝင်းကြည်နှင့် အုန်းသန်းက စောစောက ကိုမြင့်အေးနှင့် မဝင်းကြည်တို့ စခန်းသွားခဲ့ကြသော စန်းခင် ၏ အိပ်ရာထဲ သို့ စန်းခင်ကို လှဲ၍သိပ်လိုက်၏။သင်းဖြူးဖျာလေးပေါ်မှ စီးထန်းထန်း အရည်လေးများသည် စန်းခင် ၏ တင်ပါးကြီးကို ထမိန်ပါး လေးကိုဖောက်၍ ထိကပ်ကုန်၏။ဗိုက်အောင့်နေသည့်ကြားမှ စန်းခင်၏ ဖင်သားကြီးမှာ ကြွခနဲဖြစ်သွားရ၏။”အင်း အင်း အင်း ဟင်း အောင့်တယ် အမေရယ်“ “ကဲ သမီး ဦးလေးကိုပြော ဘယ်နားက အောင့်တာလဲ” “ဒီနား ဒီနားကပါ“ဝမ်းဗိုက် ဘယ်ဖက် နံရိုးအောက်ဖက်နားကို စန်းခင်က သူမ ၏ လက်ကလေးဖြင့်ပြ၏။“ညနေက ထမင်းစားပြီးပြီလား” “ထမင်းစားပြီးတယ်ဆို မိုးရွာထဲမှာ ပုဇွန်ဖောင်ကို ထွက်သွားတာပဲ အစ် ကိုမြင့်အေး”မဝင်း ကြည်က ဝင်၍ပြော၏။ “အား အင်း အောင့် အောင့်လိုက်တာ နော်“စန်းခင်မှာ နဖူးဆံစပ်တွင် ချွေးသီး လေးများ တောင် ထွက်၍နေရ၏။ကိုမြင့်အေးက စန်းခင်၏ ရှပ်အင်းကျီစလေးကို အပေါ်သို့မ၍ ထမိန်စလေးကို လည်း ဆီးခုံအပေါ်နားလေးထိ ဖြေ ချလိုက်၏။“ဘာမှ မရှက်နဲ့သမီး ဦးလေးကုပေးမယ် ပျောက်သွားမှာပါ” ကိုမြင့်အေး၏ လက်တစ်ဖက်က စန်းခင်၏ ဝင်းဝါဖြူ ဖွေး၍ ပြားချပ်ကာ ကျစ်လျစ်၍နေသော ဗိုက်သားလေးပေါ်သို့ လက်ဖဝါးဖြင့်တင်ကာ ဟိုစမ်းဒီစမ်းဖြင့် လုပ်နေရာ ညက်ညောနု ထွေးလှသော စန်းခင် ၏ ဗိုက်သားလေးကိုကိုင်ရသည်မှာ ကိုမြင့်အေးအဖို့ သဘောတွေ့နေမိ၏။ဖြေချထားသော ထမိန်စလေး၏ အောက်ဖက်နားတွင်လည်း စန်းခင် ၏ စောက်ပတ်အုံလေးမှာ မို့မို့လေး ဖောင်းနေသည်ကိုတွေ့ရ၏။

“စန်းခင် အသက် ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ” “(၁၇)နှစ်ထဲဝင်ပါပြီ အစ် ကိုမြင့်အေး” “အပျိုဖြစ်တာရော ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ”“အင်း အဲ တစ်နှစ် လောက်ရှိပါပြီ” “လစဉ်ရောမှန်ရဲ့လား“ “ဟို ဒီလနည်းနည်းကျော်လာပြီ အစ် ကိုမြင့်အေး”ပါးစပ်ကမေးနေသော်လည်းကိုမြင့် အေး၏ လက်က စန်းခင်၏ ဗိုက်လေးပေါ်မှ မခွါပေ ဟိုစမ်း ဒီစမ်းဖြင့် လုပ်ကာ မသိမသာ ပွတ်ပေးနေ၏။စန်းခင်၏ ညီးသံကလဲ အဆက်မပြတ် ထွက်နေ၏။“စန်းခင်ကို မြို့ကိုပို့ရလိမ့်မယ် ထင်တယ်” “ဟင် ဘာ ဘာဖြစ်လို့လဲအစ်ကို” “ဗိုက်များခွဲရမလားပဲ”“ဟင် အစ်ကိုရယ် လုပ်ပါဦး သမီးလေးကို ကယ်ပါဦး အစ်ကိုရယ်” “ငါ သေချာစမ်းကြည့်ပါဦးမယ် ဝင်းကြည်ရာ” “ကဲကဲ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းထောင်လိုက်”မဝင်းကြည်က ကဗျာကရာပင် စန်းခင်၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဒူးမှကွေးကာ ထောင်ပေးလိုက်၏။“ကဲ မဝင်းကြည် နင်ခွင့်ပြု နော် ငါသေချာစမ်းကြည့်မယ်” “လုပ်ပါအစ်ကိုရယ် ကောင်းသလိုသာလုပ်ပါ၊ကျွန်မ သမီးလေး အသက်ချမ်းသာရာရရင် တော်ပါ ပြီ”“အုန်းသန်း ငါ့လက်နှိပ်မီး ယူလိုက်စမ်း”မအုန်းသန်းက ကိုမြင့်အေး ၏ လက်နှိပ်မီးကို ထ၍ ယူ၏။ “ကဲ ဝင်းကြည်က စန်းခင် ထမိန်လေးကို အပေါ်ကို မတင်လိုက်” ကိုမြင့်အေး ၏ စကားလဲဆုံးရော မဝင်းကြည်က သူမ၏ သမီး စန်းခင်၏ ထမိန်စလေးကို ဆွဲ၍ လှန်တင်ပေးလိုက်၏။ထိုအခါတွင် စန်းခင်၏ ဖြူဖွေးညက်ညောလှသော ပေါင်လုံးလေးနှစ်လုံးသည် ပေါ်လာပြီး အမွေးနက် နုနုလေးများ ခပ်စိပ်စိပ်လေးပေါက်ကာ ဖြူဝင်းသော အသားရောင်ရှိသည့် စန်းခင် ၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ ထွက်ပေါ်လာတော့၏။စန်းခင်မှာ မဝင်းကြည်၏ သမီးပီသလေစွ၊ကြီးလှသော စောက်ပတ်ကြီးမှာ အယ်နေ၏။အပျိုစင်လေးမို့ စန်းခင် ၏စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုမှာ တင်းနေအောင် စေ့နေ၏။

ကိုမြင့်အေးက တံတွေးတစ်ချက်ကို ခိုး၍ မျိုချလိုက်၏။”ကဲ အုန်းသန်း လက်နှိပ် မီးထိုးပေးထား” ကိုမြင့်အေး၏ စကားဆုံးသည်နှင့် မအုန်းသန်းက သုံးတောင့်ထိုး လက်နှိပ်မီး ဖြင့် သူမ၏ သူငယ်ချင်း စန်းခင် ၏စောက်ပတ်ကို မီးထိုးပြ၏။အနီးကပ်ထိုးလိုက်သော သုံးတောင့်ထိုး လက်နှိပ်မီး၏ အလင်းရောင် အောက်တွင် စန်းခင် ၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ အဆီတဝင်းဝင်းဖြင့် မို့ဖောင်းနေ၏။“ကဲ ဝင်းကြည် နည်းနည်းလေး ဖြဲပေးထား” ကိုမြင့်အေး၏ စကားဆုံး တော့ မဝင်းကြည်က သူမ၏ တုန်တုန်ယင်ယင်လက်ချောင်းလေးများဖြင့် သမီးဖြစ်သူ ၏စောက်ပတ်ကို ဖြဲပေး၏။လက်နှိပ်မီး၏ အလင်းရောင် အောက်တွင် စန်းခင် ၏ စောက်ပတ်ဝရှိ အတွင်းသားလေးများမှာ နီရဲပြီး သစ်လွင်နုပျိုလှတော့၏။စန်းခင် ၏ ပြောင်းဖူးစေ့လောက်ရှိသော စောက်စေးလေးမှာလဲ နီရဲကာ ငေါက်တောက်လေးပေါ်လာ၏။“အင်း ကျွတ် ကျွတ် အောင့်လိုက်တာ အမေရယ်”“ခဏလေးသည်းခံသမီး၊တော်ကြာကောင်းသွားမှာပါ” ကိုမြင့်အေးက သူ၏ဆေးအိတ်ကို ကောက်ယူ၍ အတွင်သို့တစ်စုံတစ်ခုကို ရှာနေ၏။“အင်း လက်အိတ်ကလည်း ဒီနေ့မှ ထည့်မလာခဲ့ရဘူး”ပြောပြောဆိုဆို ကိုမြင့်အေးက သူ၏ လက်ထဲမှ ဆေးအိတ်ကို ဘေးသို့ချလိုက်၏။ “ကဲ ဝင်းကြည် နည်းနည်းလေး ထပ်ဖြဲလိုက်ဦး၊ဟုတ်ပြီ” “အုန်းသန်းကလဲ လက်နှိပ်မီးကို သေချာထိုးထား”စကားဆုံးသည်နှင့် ကိုမြင့်အေး၏ လက်ညိုးက စန်းခင်၏ စောက် ပတ်ဝသို့ လက်နှစ်ဆစ်လောက် ထိုးသွင်းလိုက်၏။စန်းခင်မှာ သူမ၏ကိုယ်လေး တွန့်ကနဲ တချက်ဖြစ်သွားရ၏။စန်းခင် ၏ စောက် ပတ်ကိုဖြဲ၍ ပေးထားသော မဝင်းကြည်၏ ရင်ထဲမှာတော့ ဟာ၍သွား၏။

မီးထိုးပေထားသော မအုန်းသန်းခမျာမှာတော့ ကြက်သီး ဖြန်းကနဲ ထသွားပြီး သူမ၏ လက်ကလေးများပင် တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်၍ သွားရသဖြင့် မီးထိုးပြထားသော လက်နှိပ်မီးကို ငြိမ် အောင် မနည်းပင် ထိန်းထားရ၏။စန်းခင်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းထားသော ကိုမြင့်အေး၏ လက်ညိုးကလည်း အငြိမ်မနေပဲ သူမ၏ စောက်ခေါင်းနံရံလေးများကိုလက်ညိုးထိပ်ဖြင့် ထိလိုက် ဖိလိုက် ပွတ်လိုက် လုပ်ပေး၏။စန်းခင်မှာတော့ ဗိုက်အောင့်နေ သည့်ကြားမှ သူမ၏ ဖင်သားဖြူဖြူကြီးများမှာ တကြွကြွဖြစ်နေရ၏။အဆက်မပြတ်ညီး၍နေသော စန်းခင်မှာ ညီးသံ နည်းနည်း ကြဲသွား၏။စန်းခင်၏ စောက်ပတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သော လက်ညိုးသည် အပြင်သို့ တစ်ချောင်းလုံးထွက်၍ လာသောအခါ စန်းခင်၏ စောက် ရည်လေးများ ပေကပ်၍နေသောလက်ညိုးကို မြောက်၍ ကိုမြင့်အေးက သူ၏ နှာခေါင်းဖြင့်(၂)ခါ(၃)ခါ လောက် နမ်း၍ကြည့်၏။ညှီသင်းသင်းလေးဖြစ်၍ နေသော စန်းခင်၏ စောက်ရည်လေးများရနံ့က ကိုမြင့်အေး ၏ ရာဂ စိတ်များကို ဟုန်းကနဲ ထအောင် ကြွလာစေ၏ လှမ်းကြည့်၍ မြင်တွေ့လိုက်ရသော မဝင်းကြည်၏ ရင်ထဲတွင်တော့ နင့်ကနဲဖြစ်သွားရ၏။ “အင်း ဗိုက်တော့ ခွဲရမ လား မသိပါဘူး၊ဝင်းကြည်ရာ”“ဟင်း ဒုခပါပဲ အစ်ကိုရာ ကျွန်မသမီးလေးကို ကယ်ပါအုံး” “အေးပါ ဝင်းကြည်ရာ နင့်သမီးလဲ ငါ့ သမီးလိုပါပဲ၊ငါသေချာကုပေးပါ့မယ်၊ပြီးတော့ ကိုမြင့်အေး ၏ လက်များက ဆေးအိတ်ထဲနှိုက်လိုက်၏။“ကဲ ရော ဒီဆေးလုံး လေး(၃)လုံး ဝင်အောင်တိုက်လိုက် ခဏနေမှ ငါထပ်စမ်းကြည့်ဦးမယ်”ပြောရင်း ကိုမြင့်အေးက စန်းခင် ၏ မျက်နှာလေးကို လှမ်း၍ ကြည့်လိုက်၏။နုငယ်ပျိုမျစ်လှသော စန်းခင် ၏ မျက်နှာလေးမှာ ချစ်စရာ ကောင်းလှ၏။ကိုမြင့်အေး ၏ ရင်ထဲတွင် တင်း ကနဲဖြစ်သွားရ၏။

“ကဲ ကဲ အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဖုံးထားဦး” ကိုမြင့်အေးက သူ၏ ဆေးအိတ်အတွင်းမှ ဆေးထိုးအိပ်နှင့် ပြွန်ကို ထုတ်၏။ပြီးတော့ ထိုးဆေးပုလင်းလေး နှစ်ပုလင်းကိုလည်း ထုတ်၍ယူလိုက်၏။“ကဲ နည်းနည်း စောင်းလိုက် ဆေးထိုးမယ်” “ကဲ ပက်လက်ပြန်လှန်လိုက်ထားတော့ အင်း သမီးအုန်းသန်းက ဘယ်သွားစရာရှိသေး လဲ”“သမီး ဖောင်ကို ပြန်သွားရမယ် ဦးလေး” “အင်း ခဏနေတော့သွားပေါ့ နင့်သူငယ်ချင်းကိုလဲ ဆေးထိုးပေးထားပြီးပါပြီ”စန်း ခင်မှာ စောစောကလို သိပ်ပြီး မညီးတော့ပေ။သက်သာသလိုရှိနေ၏။ “ကဲ ဝင်းကြည် သမီးကို ခြင်ထောင်ချထားလိုက် ပြီးရင် ဆေးလိမ်းရမယ်” “ဟုတ်ကဲ့ အစ် ကိုမြင့်အေး”မဝင်းကြည်က စန်းခင် ၏ အိပ်ရာထက်တွင် အဆင့်ဆင့်ထောင်ထားသော တစ် ယောက်အိပ် ပိတ်ခြင်ထောင်လေးကို ဆွဲ၍ချလိုက်၏။ “ကဲ ရော ဒီဆေးကိုညှစ်ပြီး စန်းခင် ရဲ့ ဗိုက်ကိုလိမ်း နောက်ပြီး မိန်းမကိုယ် တွေကိုလိမ်း၊မိန်းမကိုယ်ကို အတွင်းထဲထိ နှိုက်ပြီး လိမ်းပေးပြီးရင် အဝတ်အစား ပြန်မဝတ်နဲ့ စောင်လွှမ်းပေးထားပြီး ခြင်ထောင် ထဲမှာ လှဲနေပါစေ၊ဝင်းကြည်နင့် သမီး ခြေဖျားတွေ စမ်းကြည့်ပါလား၊အေးနေသေးတယ် စိတ်မချရသေးဘူး၊ကဲ ဆေးကို ငါပြော တဲ့ အတိုင်းလိမ်း၊ငါ လိမ်းပေးလို့ မသင့်တော်ဘူး” ကိုမြင့်အေးစကားဆုံးတော့ မဝင်းကြည်က ကိုမြင့်အေးပေးသွားသော ညှစ် ဆေးဗူးလေးကိုကိုင် ၍ ခြင်ထောင်ထဲဝင်သွား၏။“ဟုတ်တယ် အစ်ကိုရေ ခြေဖျားတွေက အေးနေတယ်” “အေး သိပ်ပြီး စိတ်မပူနဲ့ ငါရှိတာပဲ ဆေးကိုတော့သေချာလိမ်း” “ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့” “သမီးသက်သာ ရဲ့လား”“အင်း နည်းနည်းတော့သက်သာလာတယ်” “ကံကြီးပေလို့ပေါ့သမီးရယ်၊အစ် ကိုမြင့်အေးနဲ့ တန်းတိုးလို့ပေါ့”ခဏနေတော့ မဝင်းကြည်က ခြင်ထောင်ထဲမှ ထွက်လာ၏။

“ကဲ ဝင်းကြည် အုန်းသန်းကို ပုဇွန်ဖောင် ပြန်ပို့လိုက် ငါ့လက် နှိပ်မီးကိုယူသွား ပြန်လာမှ နင်နဲ့ငါ အေးအေးဆေးဆေးဆက်လုပ်ကြတာပေါ့၊စန်းခင်ကတော့ ညီးသံမကြားရတော့ဘူး သက်သာ လာပုံပဲ၊ မှိန်းရင်မှိန်းနေပါစေ”“အင်း…ဟုတ်ကဲ့အစ်ကို”မဝင်းကြည်က အုန်းသန်းကို ခေါ်၍ ထွက်သွား၏။“လေတိုက်တယ် တံခါးပြန်စေ့ထားခဲ့ အော်လေတိုက်ရင် ပွင့်ဦးမယ် ငါပဲထပိတ်လိုက်ပါ့မယ် နင်လာရင် ခေါ်လိုက်ပေါ့” “ဟုတ်ကဲ့အစ်ကို ကျွန်မသွား ပြီ” ကိုမြင့်အေးသည် မဝင်းကြည်တို့ ထွက်သွားပြီးနောက် အိမ်ရှေ့တံခါးကိုထ၍ ပိတ်ကာ အတွင်းမှ ဂျက်ချလိုက်၏။ပြီးတော့ သူ၏ လက်မှ လက်ပတ်နာရီကို မြှောက်၍ကြည့်လိုက်၏။ပုဇွန်ဖောင်ကို အသွားအပြန်ဆိုလျင် မိနစ်(၄၀)လောက်ကြာပေမည်။ကိုမြင့်အေးက အိမ်အတွင်းသို့ပြန်၍ဝင်လာပြီး စန်းခင်၏ခြင်ထောင်ထဲ သို့တန်း၍ ဝင်လိုက်၏။စန်းခင်မှာ မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ မှိန်းနေ၏။ကိုမြင့်အေးက စန်းခင် ၏ကိုယ်ပေါ်မှ စောင်လေးကို ဘေးသို့ ဆွဲချလိုက်၏။ထိုအခါတွင် ခြင်တောင်ဘေးတွင် ထွန်း ထားသော ဘက်ထရီ မီးချောင်း၏ အလင်းရောင်ကြောင့် လှပချောမွေ့ကာ ထိရက်စရာမရှိသော ဖြူဖြူဖွေးဖွေး စန်းခင်၏ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးလေးမှာ ထွက်ပေါ်လာတော့၏။ကိုမြင့်အေးက စန်းခင် ၏ နဖူးလေးကို ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်၏။“အင်း”“သမီး သက်သာလား”“အင်း ဦးလေးလား သမီးဗိုက်ထဲကတော့ မအောင့်တော့ဘူး ဟိုသမီး ဟိုဟာထဲက တစ်မျိုးဖြစ်နေ တယ်”စောစောက လက်ညိုးတွင်း၍ မွှေထားသော အရှိန်မသေသေးကြောင်း ကိုမြင့်အေး သိလိုက်၏။“အင်း ဦးလေး ကြည့် ပေးမယ် သမီး မျက်လုံးမှိတ်ထား”ပြောပြီးသည်နှင့် ကိုမြင့်အေးက စန်းခင်၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဆွဲ၍ ထောင်ကာ ကားလိုက်၏။

သူမ ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင်ဝင်၍ ထိုင်ကာ ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး သူ၏ လီးကြီးကို စန်းခင် ၏ စောက်ပတ်ဝတွင် တေ့ကာ ဖြေးဖြေးချင်း ထိုးသွင်းလိုက် ၏။“ဗျစ်…““အိုး အမေ့ အင်း“ “နာလားသမီး”“သိပ်မနာဘူး ထုံတုန်တုန် လေးဖြစ်နေတယ်” “ဗျစ် ဗျစ်“ “အ ကျွတ် ကျွတ်“လီးကြီး တစ်ဝက်သာသာလောက်ဝင်ပြီးသွားဟ စန်းခင်မှာ ကျောလေးကော့ တတ်လာ၏။စန်းခင်ကို စောစောက သူမ၏ မိခင်မကြည်ဝင်းအားလိမ်းခိုင်းလိုက်သော ထုံဆေးနှင့် ကိုမြင့်အေး၏ လီးတန်ကြီး တွင်ကပ်ညှိ ၍နေသော စန်းခင်၏ မိခင်မကြည်ဝင်း၏ စောက်ရည်ပြစ်ချွဲချွဲများက စန်းခင်၏ စောက်ပတ်ထဲ သို့ ကိုမြင့်အေး ၏ လီး ကြီးလိုးသွင်းနေသည်ကို အထောက်အကူပြုနေကြ၏။စန်းခင်က နာသည်ဆို၍ ကိုမြင့်အေးက သူ၏ လီးကြီးကိုဆက်၍ မသွင်းသေးပဲ ဖြေးဖြေးချင်းပြန် ၍ ဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်သွင်းလိုက် ဖြင့် ဝင်ထားသလောက် လီးတဝက်သာသာဖြင့် ပင် လိုးပေးနေ၏။ “ပြွတ် ပလွတ်” “ပလွတ်…ပြွတ်”“ဖွတ် ပလွတ်”အချက် (၂၀)လောက် လိုးပေးပြီးသောအခါတွင် စန်းခင်သည် နည်းနည်းငြိမ်သွား၏။ “သမီးနာသေးလား” “ဟင့်အင်း“စန်းခင်မနာတော့မှန်းသိသည်နှင့် ကိုမြင့်အေးမှာ သူ၏ လီးကြီးကို သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တဆုံးဝင်အောင်ပင် ဆောင့်၍ လိုးသွင်းလိုက်တော့၏။“ဗျစ်…ဖွတ်”“အား…အမလေး…ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ်“စန်းခင် ၏ ခါးလေးမှာ ကော့တတ်သွားပြီး အသားလေးများတ ဆတ်ဆတ်တုန်နေ ၏။ကိုမြင့်အေး ကသူ၏ လီးကြီးကို စန်းခင် ၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် ဖိကပ်ထားပြီး စန်းခင် ၏ကိုယ်လုံးပေါ်သို့ မှောက် ၍ချကာ စန်းခင် ၏ နို့လေးများကို ငုံ့၍စို့ပေးနေ၏။

ခဏကြာမှ ကိုမြင့်အေးသည် သူ၏ဖင်ကို ကြွ ၍ စန်းခင်၏ စောက်ပတ် ထဲမှ လီးကြီးကို ဖြေးဖြေးချင်းဆွဲထုတ်၍ ဖင်ကြွကာ ဖြေးဖြေးချင်းလိုးပေးနေ၏။“ပြွတ်…ပလွတ်” “ဖွတ်…ပလွတ်…”“သမီးနာသေးလားဟင်” “မနာတော့ဘူးဦးလေ” “ပြွတ်.. ပလွတ်”“ကောင်းရော ကောင်းလားဟင်”“အင်း ကောင်းတယ်”“ဖွတ်…ပလွတ်”စန်းခင် ၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် လည်း အရည်များမှာ စိုရွှဲနေတော့၏။ကိုမြင့်အေးက သူ ၏ လီး ကြီးကို အရှိန်မြင့်၍ ခပ်သွက်သွက်လေးလိုးပေးလာ ၏။“ပြွတ်…ပလွတ်” “ဖွတ်…ပလွတ်”“ပလွတ် ပြွတ်” ကိုမြင့်အေး ဆေးထိုးဆေးတိုက်၍ စန်းခင်ဗိုက်အောင့်တာမှာ ပျောက်၍ သွား ခဲ့ပြီဖြစ်၏။ဒါပေမဲ့ သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် တမျိုးတမည်ဖြစ်ကာ ခံစားနေရသဖြင့် ရောဂါလို့ ပဲ ထင်ကာ စန်းခင်က ကိုမြင့်အေးကို ပြောပြခဲ့၏။ကိုမြင့်အေးက ဒီလိုခံစားချက်မျိုး အပျိုစင်လေး စန်းခင်မခံစားဘူး၍ သူ့တွင် ခံစားနေရတာဟာ ရောဂါတစ် ခုလို့ ထင်နေသည်ကိုတော့ ကိုမြင့်အေးက ကောင်းကောင်း သိ၏။စန်းခင်က လည်း သူမ၏ အဖုတ်လေးထဲမှာဖြစ်နေသော ရောဂါ အား ကိုမြင့်အေးကို ကုစားစေချင်သကဲ့သို့ ကိုမြင့်အေးက လည်း အငမ်းမရပင် ကုပေး၏။ကိုမြင့်အေး ၏ လီး ကြီးမှာ မဆန့်မပြဲနှင့် သူမ ၏ စောက်ပတ်ထဲ သို့ ထိုးသွင်းကာစတွင် သူမ၏ခံစားချက်မှာ ပျောက်သလိုဖြစ်သွားခဲ့ပေမဲ့ ခဏအကြာတွင် စန်းခင်၏ ရောဂါမှာ ပိုဆိုးလာ၏။ကျောချမှဓားပြမှန်းသိဆိုသကဲ့သို့ ကိုမြင့်အေး က အရှိန်ကောင်းကောင်းဖြင့် ဆောင့်လိုးနေချိန်ကျမှ စန်း ခင်သည် သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲမှ ခံစားနေရသော ရောဂါမှာ စောက်ပတ်ယားနေတာဖြစ်ပြီး အခုသူမမှာအလိုးခံနေရတာပါလား ဟု သိပါ၏။ဒါပေမဲ့ အတော်ကို နောက်ကျသွားပေပြီ။

စန်းခင် ၏ကိုယ်လုံးလေးတစ်ခုလုံးဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်းဖြစ်လျက် သူမ၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း မချိတင်ကဲ ခံစားနေရကာ ကောင်းချင်တိုင်း ကောင်းနေပြီဖြစ်၍ ခံစားနေရသော အရသာ ပျောက်ဆုံးသွားမှာကို စန်းခင်က ကြောက်လန့်ကာ ဆက်လက်၍ စိတ်ပါ လက်ပါပင် အလိုးခံနေတော့၏။စန်းခင် ၏ကိုယ်လုံးလေးမှာ သူမ၏ မိခင်မဝင်းကြည်နှင့် ဘာမျှမဆိုင်။ကျစ်လျစ်မာတင်း၍ နေကာ ညက်ညောစွာဖြင့်ရှိနေပြီးနုပျိုလွန်းလှ၏။စန်းခင်၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ လည်း မိခင်ဖြစ်သူ မဝင်းကြည်၏ စောက်ပတ်လိုပင် ကြီးမားလှပြီး စန်းခင် ၏ စောက်ခေါင်းကတော့ ကျဉ်းမြောင်းနူးညံ့လွန်းပြီး ကိုမြင့်အေး ၏ လီးကို ဆွဲဆုပ်ထားသလိုရှိနေသဖြင့် ကိုမြင့်အေးမှာ အရသာများရှိလှပြီး ကမဇောများ အရှိန်တက်လာကာ စန်း ခင်ကို အားပါးတရပင် ဆက်၍ လိုး တော့၏။ “ပြွတ်…ပလွတ်” “ဖွတ်…ပလွတ်” “ပလွတ်…ပြွတ်”“အင်း…ဟင်း…အမလေး ဦးလေးရယ် ကျွန်မ ဘယ်လိုဖြစ်လာမှန်း မသိဘူး အင်း အင်း…အ““ကော့ပေးထားသမီး ကော့ပေးထားသမီး သိပ် ကောင်းလာတော့မှာ”ကောင်မလေးပြီးချင်နေပြီကို သိသော ကိုမြင့်အေးက စန်းခင် ၏ ချစ်စရာကိုယ်လုံးလေးကို တင်းကြပ်စွာ ဖက်၍ သူ၏ လီးကြီးကို ကျင်တတ်၍ နေသည့်ကြားမှပင် တအားကြုံး၍ ဆောင့်ကာ လိုးလိုက်တော့ ၏။“ဖွတ်…ပလွတ် ပြွတ်” “အား…အင်း…ဟင်း အမလေး ..အ…အင်း…ကျွတ် ဟင်း…“စန်းခင်မှာ ကိုမြင့်အေး ၏ကိုယ်လုံးကြီးကို တအားကြုံးဖက်ကာ ဖင်သားကြီးများကို အစွမ်းကုန်မြှောက်၍ ခါရမ်းကာ ပြီးသွား၏။

ထိုစဉ်မှာပင် ကိုမြင့်အေးသည် လည်း သူ၏ခါးမှာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲဖြစ်ကာ စောစောက စန်းခင်၏ မိခင် မဝင်းကြည်ကို အားပါးတရ လိုးရင်း ထွက်လုထွက်ခင် သုတ်ရည်များကို ယခု အပျိုစင်မလေး စန်းခင်ကို မက်မောစွာ လိုးရင်း စန်း ခင်၏ သစ်လွင်လှသော သားအိမ်လေးထဲသို့ အရှိန်ကောင်းကောင်းဖြင့် ပန်းထည့်လိုက်တော့၏။ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ကွေး နေအောင် ဖက်ကာ ငြိမ်၍ ကျသွားကြတော့၏။စောင်ကို စန်းခင် ၏ကိုယ် လုံးလေးပေါ်သို့ ပြန်၍ ခြုံပေးကာ ကိုမြင့်အေးသည် သူ၏ ပုဆိုးကို လက်မှကိုင် ၍ခြင်ထောင်အပြင်ဖက်သို့ ထွက်လိုက်ကာ ခြင်ထောင်အပြင် သို့ရောက်သည်နှင့် ပုဆိုးကို ကောက်၍ စွတ်ကာဝတ်လိုက်၏။ “ဒုန်း…ဒုန်း အစ် ကိုမြင့်အေး ကျွန်မ ပြန်လာပြီ”‘အေးအေး လာပြီ ဝင်းကြည်” ကိုမြင့်အေးက တံခါးဆီသို့ ကပျာကရာ သွား၍ ဖွင့်ပေးလိုက်၏။တကိုယ်လုံး စိုရွှဲနေသော မဝင်းကြည်ကအိမ်အတွင်းသို့ လှမ်း၍ ဝင်လိုက်ပြီး တံခါးကိုပြန်၍ပိတ်လိုက်၏။“ကျွန်မ အဝတ်သွားလဲလိုက်ဦးမယ် သမီးရော ဘယ်လိုနေသေးလဲ”“သူ့ရောဂါက ပျောက်သလောက်ဖြစ်သွားပါပြီ၊နှစ်နှစ်ခြိုက် ခြိုက် အိပ်မောကျနေတယ် အိပ်ပါစေ လန့်နိုးရင် ပြန်အောင့်နေရင်မကောင်းဘူး၊နင်ကလဲ ကြာလိုက်တာ ဝင်းကြည်ရာ အစ်ကိုက မျှော်လိုက်ရတာ မောနေတာပဲ သိလား”ပြောပြောဆိုဆို ကိုမြင့်အေးက မဝင်းကြည် ၏ လက်တစ်ဖက်ကို လှမ်း၍ ဆွဲလိုက်၏။ “ဟွန်း အကို့ရောဂါကလဲ မသေးဘူး နေအုံး ကျွန်မ အဝတ်သွားလဲ ဦးမယ်”မဝင်းကြည်က ကျေနပ်ပြုံးလေးဖြင့် ပြော၏။ “လဲမနေ ပါနဲ့တော့ ဝင်းကြည်ရာ” ကိုမြင့်အေးက ပြောလဲပြော သူ၏ လက်မှလဲ မဝင်းကြည်၏ ရေစိုနေသော ထဘီကို ဆွဲ၍ ချွတ်ချ လိုက်တော့၏။